Quantcast
Channel: අනිත් කොන - a doctor's heart sutra
Viewing all 239 articles
Browse latest View live

From north with love...Stories from the other end.

$
0
0


Immense pain throbbed my chest while I watched the movie" Ira handa yata" Under the sun and moon, (some time back in 2010 ). This movie reflected the 30 years of war that ruined the lives of all citizens of this country, while the rest of the world went higher up in the scale with their developments and higher living conditions. The movie touched my heart as I too was a victim if this war since I was born and until I finished my medical degree. The theme it carried not only bears a clear history of the war but also the humanity and its relativity towards the nation. The terrible time period during the war had been reflected in a mind blowing pattern. It bears a lot of courage and kindness to look at one another with love and compassion even when one has lost almost everything he or she owned. "Its so good that it all ended doctor" every single person I meet told me that their lives are so much better, the children are safe and their homes are recovered now since the war ended. 

One year ago only the sounds of guns, bombs and air crafts filled the air of north end of this country. Everything ended for good in 2009 May, and finally the civilians were saved from the terrorists and now they are gaining their lives back even though most of it had been destroyed by the terrorists and the brutal war. The tears of the living dead, the cries of the innocent, had been reflected sharply throughout the film as I witnessed most of it myself during the time I served in an immediate post war area as a doctor.

Every day I come across hundreds of people who come to us with all their illnesses. Billions of fears, tears and pains seem to flock beneath their smiles... even though they greet us with a smile holding all that down. Most people I meet seem to have a slight fading tiredness in their faces. I feel that we can’t expect cheerful grins from them as they have lost their happiness on the road to salvation.

Ramya was about 26 weeks pregnant when she was diagnosed with gestational diabetes.  we started her on Soluble insulin as her blood sugar levels were rising up on each visit for blood sugar series. As her condition was managed with the Insulin I was explaining her on how to self inject it and the care, she interrupted me "doctor I don't have a refrigerator”
This is a common question we always come across as most of the villages’ don’t even have electricity. "Ok then use the neighbor’s refrigerator” I told her. Her answer to this was "no electricity” ah just as i expected. There were 4 other kids and she was pregnant with he 5th, she had most of the factors that indicated a high risk pregnancy. and still unable to use medications at home due to lack of electricity. the rural hospital seem to be far away from her home that keeping her here was also a challenge as she had 3 months more to go. Asking them to come to a closer residential area is out of the list. They bearly have homes and survives on "Kuli weda " manual labor work which pays about 200 to 300 rs a day. Its not enough at all for a family of 6. Every day we come across these kind of problems and we seem to be the pain hearers and bearers for them but all what we can do is merely help them with unrealistic solutions such as inform about them to the welfare society of the hospital or a helpful NGO. War had hit them really hard. All most all we examined seemed to bear a scar or a wound from the past.  A shell, A bullet or a bomb blast written on every scar. 

On their long run for survival many lost their homes and were taken as a human shield by the terrorists till the final battle from town to town so almost all of them with chronic diseases had lost their clinic books or diagnosed cards from past along with their homes, valuables and family members.
Whenever we ask them what happened and why couldn’t they keep them protected, a river of tears fall out with the war wounded history. Lives of the people have torn, twisted, blasted sometimes but regained as I write this note now, that’s the change we see at present in this end of the country



Life has never been easy for anyone but being a doctor just doubles your stress levels and adds a zero to your social life. During med student days I never realized  that one day I’d be wondering why I chose medicine as a career. I was fascinated by the heaps of stories I heard and the kind, caring doctors I knew . I thought I would definitely help as many people as I can.

Regressions…. well, yes but only during final exams and the internship period due to the heaps of stress and work load.  I was posted to the “other end” of the country for my post intern appointment which is the first proper appointment we get as a doctor in sri lanka (well, you are a doctor during internship but its more like a training period where one learns to be a proper doctor)
I didn't get a good response from everyone who heard that I got posted here, to the far north of the country. But I was really happy that I got my dream post, just like I’ve applied. 

How I began writing …..
It all started while I was working in a government general hospital at the other end of the country , when my seniors and consultants got to know that I do a little bit of blogging and asked me to start writing about the challenging  work load we , doctors live through.  One of our consultant’s even picked interesting cases while doing the ward rounds and told me that I should go ahead with writing down these true  life stories of the people who have survived after a very difficult and devastated era back then, when the terrorist activities peaked in this area and of course to write about us, the doctors dealing with all the hardships in hospitals with less facilities. 
Ethical background to it was discussed with our consultants and seemed to be of no harm if the true names, places and any connections to true incidents were not written. 
First I started writing in sinhala because of my good friends who already had Sinhala blogs. Their writing skills and blogs inspired me to create a sinhala story blog “anith kona” which depicts the day to day life of me and the strangers I run into everyday. “ Anithkona “translates as “the other end”. More than 50 stories were in sinhala so far. 
Wonderful people from all around the world has been reading , commenting and sharing my articles , nearly for 3 years.Some even visited anithkona area and also remembered to help the needy and poor over here.
 Im not a good writer, because most of my higher education was spent reading medicine. I started writing these stories in Sinhala as it’s the language of my heart. Most of my non sinhalese friends wanted me to translate this web page in to english so that the non-sinhala reading community could read this.Finally I gave some time and thought to it.

Me, a sinhalese , working as a doctor in a tamil speaking community was a challenge, as we were not taught tamil as a language at school. 
We knew only wanga ponga - come , go. and counted upto 3 .
Now I can speak and understand tamil language, thanks to my patients and the staff who taught us tamil whilst daily work and thus made it so easy to work here and also to fit into the local community.


Here are the stories from the other end , work, stress and life from the other end of the country as I worked as a junior doctor at the start of my medical career.Please bear any mishaps of grammatical errors as I'm not good in comprehension.

Related links in sinhala : 

ඉර හඳ යටදී ආදරේ විඳින්න...


බිලියනයක් ! ඒ ප්‍රචන්ඩත්වයට එරෙහිව ! one Billion rising !

$
0
0


You've heard it, seen it, felt it but never spoke about it..... Yes , we cant fight against it alone, so lets all rise together ! We say we are civilized , but yet witness brutality from our own kind.

I always wonder where did we fail ?
I've been a pain bearer for almost all the women and girls, even children who are admitted to our wards. We could do only little to ease their pain.

I've been writing this blog for almost 3 years and I'm sure you would have come across many of those stories mentioned below. Men seems to bear more body power and strength than the average women but that doesn't give power or superiority to violate one's right to live a secure life in this world. When i travel back and forth from north to colombo, many try to make a conversation with me, but give up as soon as I sharply say, "I dont want to talk" and for those who wouldnt stop even after a frown, I tell this "look, I'm a doctor working in the general hospital. I dont know you. so  leave me alone, I don't want to talk to you".
most of them back off apologizing !When we discussed about this issue, one of the counselors in our hospital said "doctor you are safe cause you could talk against it, but most of the innocent girls are harassed in buses cause they are unable to talk against them."

 I've got into a pre booked night bus to north ,  one day,  and realized im the only female with few other men in the bus I've got down as soon as I got in. Even when the bus crew knew I'm a doctor traveling to the hospital in north. Just cause we cant trust anyone anymore.

Its time to say its enough ! So if you are in colombo please do pay your part to rise against violence , harassment ,rape and abuse against women. " One billion rising - sri lanka " colombo rising .
Many asked me do you know who they are , or why they are doing this ? I say, I dont know anything about their aims mains, hidden agenda's or visionary. I support the idea of rising against brutality. and Its time to stay "STOP". That's why I support them.

ගැහැණියකට නිදහසේ පාරේ තොටේ නොව තම නිවස තුලද අනාරක්ෂිත තත්වයක් ඇති කාලයකි මේ. පිරිමියකුගේ රැකවරණය ප්‍රේමය සහ සහජිවනය ඇති විය යුතු තැන අද ඇත්තේ දූෂණය පීඩනය සහ අඩම් තෙට්ටම් කිරීමය. අප රෝහලේ අල්ලපු වැටේ පැල්පත් වල සිටින පවුල් වල පිරිමි මත්පැන් කටගාගෙන පැමිණ තම බිරින්දෑවරුන් සමග කෝලහාල කරති. ඇතැම් විට ශබ්දය අපටත් ඇසේ. මත් විකාරෙන් තමන් ලෙයින් උපන් දුවා දරුවන් කෙළසා දූෂණය කර ඇතැම් විට ඔවුන්ට දාව දරුවන්ද ලැබෙන්න ගැබ්බර කරන පියවරුන් නිසා අනාථ වූ දරුවන් අපට මුණ ගැසේ... මම නොයෙක් විට ලියා තැබුවා ඔබට මතක ඇති.

1.ඇස් හිස් මොළ නැති පිසාචයන් මැද...හි අවුරුදු 14ක ගැබ්බර දියණිය තම පියාට දාව දරුවක ප්‍රසූත කල පුවත(ඇස් හිස් මොළ නැති පිසාචයන් මැද) , එමෙන්ම අවුරුදු 13 වූ ගෙදරට අවශ්‍ය දෑ ගෙන ඒමට කඩයට ගිය ටිකට කඩේ සිටි පිරිස විසින් සමූහ ලිංගික දූෂණයට ලක්වූ දියණියක් බොහෝ අමාරුවෙන් දරුවකු ප්‍රසූත  කළ අයුරු ඔබට මා ලියුවා මතක ඇති.

2.තම සැමියාගෙන් වූ අඩම් තෙට්ටම් විඳ දරාගත නොහැකිව වස විස බී දිවි නහගන්න පැමිණි ගැහැණුන් ගැන මා ලියුවා ඔබට මතක ඇති (දිවිමංසල මුණ ගැසුනු ජීවිත ) (accepting tolerating and forgiving) .

3.අනිත්කොණ තනිවුන ළමා මව්වරුන් ගැන ලියුවා ඔබට මතකද ? (unwanted teenage pregnancies )

4.තම බාල වයස්කාර අක්කාගේ පෙම්වතා විසින් අක්කා සහ නංගී දෙදෙනාම අපයෝජනය කල හැටි (the change is in you) ලියුවා මතකද ?

සිදුවීම් එතැනින් නැවතුනිද් ? නැත.... තවමත් දිනකට වරක් හෝ දෙවරක් එවැනි සිදුවීමක් ඇස කණ ගැටේ.


5.තම සැමියා විසින් පුළුස්සන ලද ගැහැණුන්, අත් හරින ලද නොසලකා හරින ලද, ගැබ්බර, දරුවන් රැකගෙන තනිවම ජීවන සටනේ යෙදෙන ගැහැණුන් ගැන ලියුවා ඔබට මතකද  ? ( ආපසු හැරෙන්නට නොහැකිය. ...gender based violence ! )

6.කුඩා පාසැල් දැරිවියන් කැඳවාගෙන ගොස් ලිංගික සුව ලබන ලොජ් එකකට විරුද්ධව ක්‍රියාකරන්න ගොස් "මැරුම් කන්නේ නැතුව තමන්ගේ රාජකාරිය පමණක් කරන්න " යැයි ඉහළ වෛද්‍යවරයෙක්ගෙන් බැනුම් ඇසුවා මා ලියූ අයුරු ඔබට මතක ඇති. ( විහින් මැරෙන්නේ නැතුව...)

7. ෆේස් බුක් හමුවේ හැමදාම ඇහෙන කතා යන මැයෙන් ඉන්දියාවේ බස් සිද්ධිය ගැන සහ අපේ රටේ තත්වය ගැන ලියුවා ඔබට මතක ඇති...

නමුත් ඒ සියල්ල සිත කනස්සලු කරන සිදුවීම් නමුත් මා සිත සතුටු වන පුවතක් අද කණ වැකුනි. මේවාට විරුද්ධ වෙන්නට තනි කෙනෙක්ට නොහැකිවුනත් බිලියනයක් පමණ පිරිසක් පැමිණියොත් කොහොමද ? ඔව් ඔවුන් නැගී සිටිනවා. ඒ පෙබරවාරි 14 දින ," One billion rising - sri lanka " colombo rising . සඳහා ඔබත් හැකිනම් පැමිණෙන්න. මනසින් උසස් වන මිනිසා වනචාරී ගති සිරිත් හැරපියා ශිෂ්ඨ සම්පන්න විය යුතු කාලයයි මේ.


පෙබරවාරි 14 වැනිදා ඔබත් එන්න ! ලිප්ටන් වටරවුමට....ඔවුන් හා එක්වන්න.

I took poison, but I want to live !

$
0
0


A 28 year old mother of 2 kids was admitted today to our ETU ( emergency treatment Unit) along with her 3 months old baby and the 2 year old toddler.  She had taken kaneru which is a poisonous seed , commonly used in these areas of the country  to commit suicide. I feel terrible whenever I come across anyone who’s admitted here with self ingested poisoning tantrums as it gives pain to them as well as us who have to put great efforts to fight against the poisonous killers. Most of them actually yells and prays for life as if they can’t remember their heroic act to end life. Some seems to have real problems that had deprived them from life but most of them have low self esteem and poor tolerance towards lives hardships.

The young mother i mentioned above , had a fight with the husband as he was an alcohol addict. Did her act withheld him from drinking? That, I don’t know. But at the end she had a 3rd degree heart block and had to be transferred to the nearest teaching hospital which had a specialized cardiology unit.

Its just a matter of minutes that depends on ones patience and how well they tolerate their anger towards what ever problems they face.
A Father of 4 had taken poison because the wife left him with the children due to his alcohol issues.  The above mentioned mother of 2 had tried to end her life cause she couldnt tolerate the hurtful acts of her alcoholic husband.

An uneducated manual laborer took poison to end his life as he was tired of earning and yearning for money which was never enough, a highly educated businessman took poisoning as his businesses collapsed and failed.
18 year old girl , who eloped with her boyfriend was abandoned later by him, and she tried to commit suicide with an insecticide as she was unable to face her family or society.
Meanwhile there were one or two brats who come here with heroic acts of ingesting small amounts of poisons to scare their parents or elders for various household issues.

One said "amma gave me plain tea and said there was no milk powder, I couldn't drink plain tea doctor so I threw away the tea she gave me, and she scolded me, I felt bad and took poison, just to scare her"

"my goodness child  ! a plain tea ? Is that the value of life these days ? “ I was surprised. I gave her a good lecture and showed her the life she lived was in fact better than of those who are suffering from illnesses in our ward. 

Another said she had a fight with the elder brother cause of a boy who was interested in her. A 15 year old only child was admitted with self ingested paracetamol tablets , as her mother prevented her of going near the domestic cow and scolded her in front of her  friends.

Most of them had no sense or understanding of life itself. The mass media such as TV, Radio, magazines, TV had done the damage to their minds already, thus resulted with various heroic acts to scare down the elders so that they could live in their fantasies. Most of them regret of what they have done and fears death as they are brought to hospital pleading, begging for life and at the end learns the lesson themselves when things get worse, even  ends with death.

What I do mostly is show them the critically ill patients in the acute side of the ward. Those Grasping each breath with their open mouths, loud respiratory stridor, sunken eyes and cachectic bodies.
"look at them" I say, "they wanted to live, they wanted to care for their loved ones, they wanted a life ! but look, their illness is irreversible. There’s no turning back but look at your self….! Your parents brought you to this world with so much love and raised you intact but you chose to waste and cripple your healthy bodies with poison. Do you know how much money and human resources are wasted to save you? Is it fair to spend so much to save a life that you, yourself wanted to end?"

We could have granted that money to give a kidney to that patient in bed 3 who's suffering from end stage renal failure, who’s still 35 and has 3 kids?"

Yes, life is unfair most of the time !

All of us undergo immense pressure from the hectic work load and stressful living conditions, every one of us go through pain each day. Seeing or feeling the loss of our loved ones fill our hearts with desperation and hurt but we hold everything tight and push them aside. We smile and treat each day with delight cause at the end of the day we choose to live rather than letting go of life ! 

අවසානයේ සියල්ල දරන්න වෙන්නේ අපටය...

$
0
0


 අප ඇයට රාජිනී කියමු, සැමියා අත්හැර දැමූ ඇයගේ සහ දරු දෙදෙනාගේ ජීවිත රැකෙන්නේ අලුතෙන් ඉදිවෙන මාර්ගයේ කම්කරුවෙක් ලෙස වැඩ කරමිනි. එහිම අත් උදව් දීමට පැමිණෙන විවාහකයෙක් සමග ඇය රහසේ සම්බන්දයක් අරඹන්නේ ඔය අතරය. අවුරුදු 24 ක තරුණ මවක් වන ඇයට හැඟීම් දැනීම් පාලනය කරගන්න යැයි අපට බැන වැදිය නොහැක. නමුත් සිදුවන්නේ අර මනුස්සයා අතින් ගැබ්බර වූ ඇයට අන්තිමේ තමන් හරි හම්බ කළ සල්ලි වලින් අනාරක්ෂිත ගබ්සාවක් කරගැනීමටයි. ඒ ගෙවල් ගානේ ගොස් කම්බිකූරු ස්පෝක් කම්බි වැනි දෑ ගර්භාෂයට ඇතුල් කරන බොහොම අපිරිසිඳු ලෙස මේවා කරන්නට පෙළඹුනු හොර ගබ්සා කරන ගැහැණියක මගිනි. දින ගණනක් උණ සහ යෝනි මාර්ගයෙන් ශ්‍රාවය වන සැරව සමග අප වෙත් ඇය ආවේ අර්ධ සිහිනැති තත්වයෙනි. මරණ ලද ආසාධිත කුඩා කලලය තවමත් ඇගේ ගර්භාෂයේ විය. ගැබ් ගෙල සහ යෝනි මාර්ගය අවට තුවාල වී තිබුනි. මුලදී බයිසිකලයෙන් වැටුනා කියා සුපුරුදු බොරුව කියාගෙන ආවත් අප ඇය පරීක්ෂා කරමින් දැඩිව මේ ලක්ෂණ සියල්ල ඇති බව කියා විමසා සිටියදී ඇය සත්‍යය පැවසුවාය.


රෝගීන් සිය දහස් ගණනක් පරීක්ෂා කර ඇති අපට බොරු කියා ගැලවෙන්න නම් බැරිය. ඇය අවසන පැවසුවේ ඇගේ දරුවන් දෙදෙනා යැපෙන්නේ ඇය මගින් නිසා ඇයට කරදරයක් වේ යැයි බියෙන් පොලීසියට නොකියන ලෙසය. නමුත් පොලීසියට නොකියා මේලෙස ගැහැණුන්ගේ ජීවිත සමග සෙල්ලම් කරන කූට හොර ගබ්සා වෙළඳුන් වෙළඳියන් නිදැල්ලේ පසුවීමට ඉඩ දීමද කල නොහැකිම දෙයකි. පොලීසියේ නිළධාරීන් ගෙන්වා මේ ගැන කියා ඉක්මනින් යමක් කරන්න යැයි පැවසුවෙමු. මන්ද මේ මෙලෙස පැමිණි පළමු ගැහණිය නොවන නිසාය. ( පොළිස් නිළදාරිනියන් වෙස්වලාගෙන ගොස් අර හොර ගබ්සා කරන ගැහැණිය අල්ලා තිබුනා)

නමුත් ලිංගික අපයෝජනයට, දූෂණයට ලක්වන අහිංසක දරුවන් මේ කිසිත් නොදැන අවසන අපට හමුවෙන්නේ සති විස්සක හෝ තිහක ගැබිණියක් ලෙසයි. (මා කලින් එවැන්නියන් ගැන ඕනෑ තරම් ලිපි ලියා ඇත්තෙමි.) එවැන්නියන් හට කුඩා කාලෙකම මවක් වී දරුව් බර දරන්නට සිදුවීම කොයි තරම් අසාධාරණද ?  ලංකාවේ පවතින නීතියට අනුව මවගේ ජිවිතයට තර්ජනයක්නම් මිසක ඒ කළලය හෝ වැඩෙන දරුවා ගර්භාශයෙන් පිටතට ගැනීමට නොහැකිය. ඒ නීතියත් සමග දූෂණයට ලක්වූවන් සඳහා දැඩි අසාධාරණයක් සිදුවෙනවා. මන්ද ඔවුන් ඒ තත්වයට පත්වෙන්නේ ස්ව කැමැත්තෙන් නොවන නිසා. නීති සංශෝදනය විය යුතු යැයි බොහෝ දෙනෙකුට සිතේ. ඒ තමන්ගේම මිනිසුන් සහ නන්නාඳුනන අයවලුන් අතින් දූෂණයට ලක්ව ළමා නිවාස වල හෝ පරිවාස ළමා අධිකාරිය බාරයේ ජීවිතයේ ඉතිරි ටික ගතකරන්නට වෙන ළමා මව්වරුන් අප නිරන්තරයෙන් දකින නිසාය.

වෛද්‍යවරු බැනුම් අහන කාලයක, හැකි තරම් පරිස්සමෙන් වැඩ කොටස කරන්නට වෛද්‍යවරු ගන්න උත්සහය අනේකයි.  වෙන්න පුළුවන් නරකම දේ හිතලා රෝගීන්හට ප්‍රතිකාර කරනවා මිසක කිසිම විටක අපි ලෙඩක් ගැන සුළුවෙන් තකන්නේ නෑ. ඒත් සමහර විට  සිදුවන වැරදීම් පුවත් පත් වල පළ කරන්නේ වෛද්‍යවරයාත් මිනීමරුවාත් සම කරමින්. පැය විසි හතර පුරා දිවා රෑ වෙහෙසමින් වැඩ කරන පිරිසක් වෛද්‍යවරු සහ හෙදියන්. ඒ අතරිනුත් රෝගියාගේ සම්පූර්ණ වගකීම රැඳී ඇත්තේ වෛද්‍යවරයා මතයි. පුද්ගලික රෝහල් ගැන කතා කරන්න ගියොත් ඒක වෙනමම කාලය කා දැමීමක්. එහි සිදුවන මුදල් ගැරීම ගැන අත්දැකීම් එමටයි. (මේ ලියන මම පුද්ගලික රෝහලක හෝ පෞද්ගලික තැනක කිසිදා සේවය නොකල එසේම අදද සේවය නොකරන්නෙක්). ඇත්තටම රජයේ රෝහල් වලින් රෝගීන් හට හැකි උපරිමය කෙරෙනවා. නමුත් ඒ කෙරෙන කෝටි සිය ගණන අතරින් එළියට එන්නේ වැරදුනු තැන් විතරයි.

පුද්ගලික රෝහල් හෝ හොර දොස්තරලා අතින් වැරදිච්ච ප්‍රතිකාර නිසා අතරමං වූ රෝගීන්ද අන්තිමට නතර වෙන්නේ මේ රජයේ රෝහල් වලමයි. ඉතින් එන්නෙත් වෙන්න ඕනෙ සේරම වෙලා. ඒ වෙලාවට අපටත් පුදුම තරහක් ඇති වෙන්නේ.... ගොඩක්ම මේ තත්වය උග්‍ර අතට හැරුණු රෝගීන් පැමිණෙන්නේ හොර ගබ්සා මධ්‍යස්ථාන වලින්. අධික රුධිර වහනය, අධික උෂ්ණත්වය සමග සමහර විට මනස පවා විකල් වූවන්..ඔක්කොම වැරදුනු විට උස්සාගෙන දුවගෙන එන්නේ අප වෙතයි. එතකොට වෙන්න ඕනා සියල්ල සිදුවෙලා හමාරයි. බොහෝමයක් හොර ගබ්සා මධ්‍යස්ථාන වල ගබ්සා කිරීම් නිසා අධික ලේ වහන වූ ස්ත්‍රීන් එන්නේ සුදු කඩදාසියක් තරම් සුදු මැලි වෙලා. එවෙලෙට ඉතා ඉක්මනින් රුධිරය දෙන්න වෙනවා. අපේ රෝහලේ තිබෙන දිස්ත්‍රික් රුධිර ගබඩාව හෙවත් ලේ බැංකුවේ එවෙලෙට තිබෙන රුධිර ඝණයක් නම් පහසුවෙන් ඉක්මනින් රුධිරය ලබා දිය හැකියි. නමුත් නෙගටිව් ලේ වර්ග වල හිඟයක් තිබෙන නිසා එවැනි කෙනෙක් ආ විට අපි බොහෝ අපහසුතාවයන්ට පත්වෙනවා. එවිට පැය 2, 3 වැනි කාලයක් බලන් ඉන්න සිදු වෙනවා ළඟම ඇති මහ රෝහලෙන් ලේ ගෙන්වන තෙක් රෝගියා ජීවත් කරවීමට.

ගබ්සාව නීතිගත කළ යුතුද නැද්ද කියා දෙපැත්තට අදිමින් වාද කරන්නන් අතරේ අපි හොර ගබ්සා මධ්‍යස්ථාන වටලන්නත් ඒවාට විරුද්ධව ක්‍රියාකරන්නත් පොලිසියට නිතර කියන්නේ මවකගේ ජීවිතය අන් කිසිම දෙයකට වඩා වටින බැවිනි. සල්ලි යහමින් ඇති අය බොහෝ ඉහළ පහසුකම් ඇති රෝහල් වලින් ඒ දේම කරගෙන නිරුපද්‍රිතව සිටින බවද අපි දනිමු. දරුවන් හය හත්දෙනෙක් සිටින අම්මලා හරි පවුල් සැලසුම් ක්‍රමයක් අනුගමනය නොකිරීම නිසා ගැබ්බර වී අප වෙත පැමිණේ. " අනේ මගේ වැඩිමහළු දුවටත් දරුවෙක් සිටිනවා . මම කොහොමද තව දරුවෙක් හදන්නේ" ඔවුන් පවසයි. "මොනවා හරි කරන්න බැරිද ? ඔවුන් විමසයි. "මොකුත්ම කරන්න බෑ. නීති තියෙනවා, මේක රජයේ රෝහලක්.!" අප ඔවුන්හට අපේ රටේ නීතිගත් තත්වය පැහැදිලි කරන්නෙමු. "බලන්න, මේ අය නීතියෙන් තහනම් බව දැන දැනම  බය නැතුව ගබ්සාව ගැන අහන හැටි" ඇතැමෙක් පවසයි. ඒ තරම් ගබ්සාව අද සමාජයේ සාමාන්‍යදෙයක් බවට පත් වී හමාරය. රජයේ රෝහලේ වෛද්‍යවරයාගෙන් පවා පැමිණ ඒ ගැන විමසයි. අප කරන්නේ එවැනි අය ගැන දිස්ත්‍රික් වෛද්‍ය නිළධාරියා (MOH) මෙන්ම මාතෘ හා ළමා වෛද්‍ය නිළදාරියා (MOMCH) වෙත දැනුවත් කිරීමයි. ඒ ඔවුන් නීතියට පටහැනි දෙයක් කරොත් ... යන අවදානම නිසාය.


ඉස්පිරිතාලේදී ඔවුන් මරණයට පත්වුනොත් වැරැද්ද පැටවෙන්නේ අප මතිනි. එක්කෝ නිවැරදි පවුල් සැලසුම් ක්‍රම , ආරක්ෂිත ලිංගික අධ්‍යාපනයක් වැනි දෑ රටේ ව්‍යාප්ත කළ යුතුය. දැන් අප රටේ ආගමික හෝ සංස්කෘතික සංයමයක් හෝ සදාචාරයක් නොමැත . ඇත්තේම නැත. එය ආගමික නායකයන් මෙන්ම දේශපාලඥ යින්ද පිළිගත යුතුය. එනිසා කුඩා වියේ සිටම නිසි ලිංගික අධ්‍යාපනයක් ලබා දිය යුතුය. නැත්නම් මා කලින් කීප විටක් ලියුවාක් මෙන් අවුරුදු 13, 14 වියේදී ගැබ්බර වූ දරුවන් මෙන්ම අනාගතය විනාස කරගෙන දුක්විඳින විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යාවන්ද , අහිතකර ලෙස ජීවිතයට හානි දායක හොර ගබ්සා මධ්‍යස්ථාන වලට  ගිහින් තමන් උපයන සොච්චම පූජාකර ඊට ජීවිතයෙන්ද වන්දි ගෙවන්නට වෙන රාජිනී වැනි සිය දාහක් වෙනුවෙන් අප නැගී සිටිය යුතුමය.

එමෙන්ම නිසි එවැනි ලිංගික අධ්‍යාපනයක් නොමැති කාලෙක වෛද්‍යශිෂ්‍ය දිනුක ලියන මේ ලිපි මාලාව බ්ලොග් අතරම නොරැඳී සාමාන්‍ය ජනයා වෙතද ළඟාවන ක්‍රමයක් වේනම් මැනැවි යැයි සිදුනා. (ලිපි 16 පමණ වේ... මේ පළමු වැන්නයි. වැදගත් විෂය. 1


නිතර නොලිවීම ගැන සමාවෙන්න ලියන්න බොහෝ දේ තිබ්බත් මොකක් හරි කොම්පියුටර් කරදරයක් හරි අන්තර්ජාල කරදරයක් හරි වෙලා ඒ සියල්ලට බාදා කරනවා. අපි ඉතින් පැය 24 න් නිදන පැය කිහිපය හැරුනු කොට අනිත් වෙලාවට ඉන්නේ වාට්ටුවේ, එහෙම නැත්නම් ශල්‍යා ගාරයේ. නිල නේවාසිකාගාරයට ගිය විට තමයි ටිකක් හෝ නිදහසේ ඉඳින්නේ. එවෙලෙට ලියන්න ඕනෙ තරම් දේ හිතට ගලාගෙන ආවත් දැන් මාසෙක පමණ ඉඳලා මගේ එම් එස් වර්ඩ් එක අකර්මණ්‍ය වෙලා. කොම්පියුටර් වැඩ්ඩෙක් නොවන නිසා ඒක හදා ගන්න එකත් දවසින් දවසම කල් ගියා. ගෙදර ගිය විට මේ අර්බුද මතක් වෙන්නේ නෑනේ. කොහොම හරි ලියන්න ලැබෙන්නේ රෝහල් පුස්තකාලයට යන්නට වෙලාව හොයාගත්තම තමයි.

ඔවුන් මනුස්සකම ඉගෙන ගත්තේ අපෙන්....

$
0
0

"අක්කා මම උසස් පෙළ ලියලා දැන් ප්‍රින්ටින්ග් ප්‍රෙස් එකක වැඩ කරනවා." ඒ කිව්වේ දන්නා හඳුනන දෙමළ මල්ලී කෙනෙක්. කලකට කලින් අනිත්කොණ රෝහලේ වැඩ කරද්දී පුනුරුත්ථාපනය වෙච්චි ළමා සොල්දාදුවන්ගෙන් කෙනෙක්. මතකද මම ලීවා ඕස්ට්‍රේලියානුවන්ගේ අත්පොලසන් සහ අපරාජිතන්හතුරු හිත් මිතුරු කළ බෙහෙත,  ජීවිතය සොයා  .

 "ඔයාට බය හිතුනේ නැද්ද ? ඒ අය එක්ක කතා කරන්න" යෙහෙළියක් අහනවා දවසක්.
"මොකටද ?"
 "කොච්චර උනත් තුවක්කු අරගෙන යුද්ධ කරපු අයනේ" ඇය කියයි.
 "එගෙම උනත් ඒ අය ඒකාලේ පොඩි ළමයි, ඒ අයව හරි මගට ගන්න අපි මග පෙන්නුවා. දැන් එයාලා සන්තෝස වෙනවා ඒ ගැන."

අසනීප වුනත් නොලියා ඉන්නේ කොහොමද...ඩූඩ් අයියා කිව්ව නිසාම ඉංග්‍රිසි ලිපි වලට වෙනම බ්ලොග් එකක් පටන් ගත්තා.monsoon blissකියලා... මෝසම් වැස්සට කවුද අකමැති... ඒ අතරේ අසනීප වුන නිසා මාසෙකට වඩා නිවාඩු ඉන්නත් වුනා. ජීවිතේ පළමු වතාවට රෝහල්ගත වෙන්නත් වුනා. ඒකනම් හරිම හාස්‍යජනකයි. මම මගේ රෝහලේ මගෙම වාට්ටුවේ රෝගියෙක් වුනා. කමක් නෑ පූරුවේ කර්ම තමයි. ඒ එක්කම කරපු හොඳ සේරම උදව් වෙන්න ඇති ජීවිතේ බේරෙන්නත්.

" අක්කේ අපේ පොත හදනවද?"

 "ඔව් මල්ලී මට සමාවෙන්න මේ තරම් කාලයක් ගත වුන එකට... ඒක එකලසක් කරන්න අපිට වෙලාව හොයාගන්න බැරි වුනා"
"කමක් නෑ.. අක්කේ ඔයාට කොහොමද ?"
සිංහලෙන් ඔවුන් ෆේස් බුක් ගිනුම ඔස්සේ අසයි. "මට සනීප නෑ මම දැන් ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නේ...  ඔන්න ඉතින් අසනීප කාලය පුරාම ඔවුන් සැරෙන් සැරේ දුක සැප විමසයි.
"ඔයාට දැන් හොඳද අක්කේ... "

 ළඟම යහළුවන් වුනත් එකට වැඩ කරන දොස්තරලා වුනත් නෑයින් වුනත් මට මොකද වුනේ කියා දැන දැනත් කොහොමද කියා වචනෙකින් නොවිමසන කල මාස කිහිපයක් ඔවුන් හට උදව් කළ සිංහල අක්කා ගැන ඔවුන් වද වේ. සුව දුක් සොයා බලයි.

"ඔයාට බය නැද්ද ෆේස් බුක් එකෙත් ඇඩ් කරගන්න..." ඊනියා වර්ගවාදී අදහස් පමණක්ම හිත් වල ඇති අය කවදා මනුස්සකමක් ගැන ඉගෙන ගනියිද ?

"නෑ මට බය නෑ... මොකද, ත්‍රස්ත්වාදී අදහස් පමණක් කවා පොවා තුවක්කු අතට දීලා අනුන් මරන්නට හදපු ඒ දරුවන්ගේ කුඩා මොළ වලට මනුස්සකම ආදරය කරුණාව ඉගැන්නුවේ අපි නිසා... අපෙන් ඉගෙන ගත්තු මනුස්සකම එයාලගෙන් ආයේ ගිලිහෙන්නේ නෑ."

 මොන තරම් වෛර කරන කෙනෙක්ට උනත් මෛත්‍රීය කරුණාව පතුරන්න, තමන්ගේ හිත හදා ගැනීම වඩා උසස් උතුම් කාර් යය බව වටහා දෙන්න අපට පුළුවන් වුනා. අනුන්ට ගහන්නට අත උස්සනවා වෙනුවට ඒ අයට නැගී හිටින්නට අත දෙන කෙනෙක් වෙන්න උගන්වන්න පුළුවන් වීම. අනික් අයගේ දුක දැනෙන අය වීමට පුළුවන් වීම ගැන මට දැනෙන්නේ සිහින් ආඩම්බරයක්. ඒ සියල්ලෝම ඔවුන් ගැන හොඳ කතා කරන නිසාය. ඔවුන්ගේ පොත දෙමළ බසින් දැනටමත් පිටවී තිබේ.  එහි තිබෙන්නේ ඔවුන් කුඩා කල සිට විඳි දුක් සහ යුද්ධය නිමා වූ පසු ඔවුන් වින්ද සැනසීම සහ සතුටයි. එහි සියල්ල සිංහලට හැරවීම කලත් තවම පොත එකලසක් කරන්න නිවාඩුවක් හොයාගන්න බැරිවීම දුකක්. !


 "ඉක්මනින් මම ඔයාලගේ පොත සිංහලෙන් හදනවා" මම ඔවුන්ට පැවසීමි.
 "අක්කා ඉස්සෙල්ලා සනීප වෙලා ඉන්න" එක් අයෙක් පවසයි.



කැඩුනු වෙද නළාව සහ හැදුනු හිත

$
0
0

කොළඹ 7 ධර්මපාල මාවත දිගේ ගිණි අව්වේ ඇවිදින්න වුනා...ගත පුරා දහඩිය බේරෙනකොට මට මතක් වුනේ, මෙච්චර ඉගෙන ගත්තු අපි සොච්චම් පඩියක් අරගෙන සේවය කරද්දී, ඉගෙන නොගත්තු අය රටට සේවය කරන රිසියෙන් ඉන්ටර් කූලර් වල යන හැටි ගැනයි. අවුරුදු 7 කට පස්සෙ මගෙ වෙද නලාව කැඩුනා. ඒක හොඳ ලිට්මන් එකක්. මොන තරම් පරිස්සමෙන් පාවිච්චි කරාද කියලා දන්නේ මම. ඒත් ඉතින් අපේ ස්කෑන් යන්ත්‍රය තියෙන කාමරයේ පොඩි මේසයේ කොණක තියපු වෙද නලාව බිම වැටිලා බෙල් එක කොටසේ රිම් එක ගැලවිලා ගියහම හිතුනේ... ඒකත් එහෙමද කියලා. කොහොමත් සියලු සංස්කාරයෝ නැසෙන සුළු උනත් ස්ටෙත් එකක් නැතුව වැඩ කරන්න පුළුවන් කමක් නෑ. ක්ලිනික් දවසට අපි හරි අමාරුවක වැටෙන්නේ. මොකද හතර පස් දෙනෙක් ම, එන්නේ ස්ටෙත් එක නැතිව . ඒකත් කමක් නෑ ගෙදර ආවම , අනේ පුතේ ප්‍රෙෂර් බලන්න කියලා අහල පහල ඇන්ටිලා අන්කල්ලා එනකොට දැන් මාස තුන හතරක්ම කීවේ නලාව කැඩිලා කියලා. අන්තිමට මම හිතුවා දැන් නම් නලාව හදා ගන්නම ඕනේ කියලා. කොහොම හරි , කොළඹ රටේ වාහනයක් එළවලා නැති මට.. සිද්ධ වෙනවා බස් එකේ යන්න ( අනිත් කොණේ මට තිබුනේ බයිසිකලයක් නේ).

අපේ ගෙදර අයට මම කොළඹ තනියම ඇවිදීම ගැන එතරම් මනාපයක් තිබුනේ නෑ. ඒත් සමහරු කියන්නේ... අච්චර අර දුර ඉන්නත් පුළුවන් තනියම , එන්නත් පුළුවන් තනියම. මේ ටවුමට ගිහින් එන ටිකට මොකද ඔච්චර බය කියලයි.

කොහොම හරි කොල්ලුපිටියේ පුද්ගලික රෝහලක ලෙඩින් සිටි අක්කගෙ බබාවත් බලාගෙන, එළියට බැස්සම තමයි මට තේරුණේ ඒක කොයි තරම් අමාරුද කියලා.

ඔන්න මමත් නැග්ගා බස් එකක... මට යන්න තිබුනේ ධර්මපාල මාවතට ටවුන් හෝල් එක කිට්ටුවට එනකම් ෆාමසි තුන හතරක් චෙක් කරන්න වෙන නිසා, බෙල් එක කොටසේ කැඩුනු කොටස් ටික විතරක් ගන්න. මේක ටිකක් විශේෂයි මොකද, මේ මගේ පළමු ස්ටෙතසය. මෙය ලැබෙනකම් මම පාවිච්චි කලේ ලාභ බොහොම ප්රාතමික වෙද නළාවක්. දැන් ඉතින් අව්වයි කියලා නොගිහින් ඉන්න යෑ.

බස් යන පාරවල් වෙනස් කරපු බව වැටහුනේ, එක පාරක් නැගපු බස් එක, ටවුන්හෝල් වෙනුවට බම්බලපිටිය පැත්තට හැරෙව්වමයි, අනිත් බස් එක ටවුන් හෝල් යන්නේ නැත නෙළුම් පොකුණ ළඟින්නම් බස්සවන්නම් කියූවමයි. වැඩි හොඳට, පයින් යන්නම් කියලා, මහජන පුස්තකාලය ළගින් බැහැ ගත්තා. ඉස්සරනම් මහජන පුස්තකාලය මට ලෝකයම වගෙයි. ඒ කාලේ බොහොම කලබගෑනි පිරුණු පරිසරයක ජීවත් වුනු මට නිස්කලංකව පාඩම් කරගන්න උපකාරී වුනේ මෙහි තිබෙන පාඩම් ශාලාවයි. තනි තනිව කොටු කරලා තිබෙන මේසෙකට වෙලා බොහොම නිවි සැනසිල්ලේ පාඩම් වැඩ කරගන්න පුළුවන් කම තිබුනා. ඒ කාලේ මාසෙකටම එහි යන්න ප්‍රවේශ පත්‍රය වුනේ රුපියල් 10 යි. අපිට දැන් කාලේ දරුවන්ට තරම් මහා ලොකු හීන ගොඩක් හෝ අරමුණු ගොඩක් තිබ්බේ නෑ. ඉස්සෙල්ලම සා පෙල, ඊට පස්සෙ උසස් පෙළ, දැන්නම් අර විභාග මේ විභාග , නැටුම් පන්ති, මියුසික් පන්ති ලන්ඩන් එක්සෑම් කියලා කොයිතරම් නම් දේවල් ගොඩක් ඇද්ද.

ඒ මතකයන් එක්ක කොහොම හරි ටවුන් හෝල් ආසන්නයේ වෛද්‍ය උපකරණ විකුණන කඩයට ගිහින් වෙද නළාවේ කැඩුනු කොටස් මිලදී ගත්තා. ඒ අයටත් පුදුමයි මෙච්චර කාලයක් වෙද නළාව පැවැතීම ගැන. හැබැයි පාටනම් වෙනස් වෙලා. කඩේ හිටපු ගෑණු ළමයා කිව්වේ " මෙච්චර කාලයක් මේක පරිස්සම් වුන එක නම් වාසනාවක්" කියලයි.

වාසනාවක් තමයි ! රට විනාස කරලා උපයාගන්න මිලියන ගණනක් මුදල් හෝ සැප පහසු යාන වාහන නොතිබුනාට... නොදන්නා කෙනෙකුගේ ජීවිතය තමන්ගේ වගේ හිතලා ක්‍රියාකරලා, වෙහෙසිලා හම්බවෙන සොච්චමේ අගය මට වැටහුනා.

වෙහෙසකර දවසක අවසානයේ තමන්ගේ හර්ද සාක්ෂිය එක්ක ගණුදෙනු කරද්දී තමන් ගැන අභිමානයක් , සතුටක් හිතට දැනෙනවානම් ඒකම තමයි උපයා ගත්තු හොඳම දේ කියලා මට වැටහුනා. ඒකත් කොයි තරම් වාසනාවක්ද ?

මේ ලේ මට නොවේ….ලෝක තැලසීමියා දිනය වෙනුවෙනි.

$
0
0


පසුගියදිනකලේදන්දීමේමහඟුපුණ්‍ය කර්මයක්බ්ලොග්ලියනසොහොයුරුසොහොයුරියන්අතින්සිදුවුනාමතකයි. එයනම්අසීමාන්තිකපිනක්. ලේබිඳක්නිසාජීවිතබේරුනුඅවස්ථා මගේ මේ සුළු සේවා කාලය තුල අපමණයි . ඔබ දෙන ඒ ලේ බිඳෙන් , රෝගාබාද දහස් ගණනකින් පීඩා විඳින කුඩා දරුවන්ගේ පටන් වැඩිහිටියන් දක්වා මිලියන ගණනකගේ ජීවිත සුරැකෙන බව ඔබ දන්නවාද ? සමහර විට මා මේ කියන්න යන දේ සමග මේ සම්බන්ද අත්දැකීම් ඇති අයටත් අප සමග බෙදා හදා ගත හැකි කථා බොහෝමයක් ඇතිවාට සැක නැත.



මම කායිකරෝගවාට්ටුවලදී, රක්තහීනතාවය , යකඩඌණතාවය, වකුගඩුරෝගය,සහඅනෙක්නොයෙකුත්රෝගනිසාලේමදිකමින්සිටින , මගයන්නපණනැතිව, කයවාරුනැතිදහසකුත්දෙනාලේපයින්ට්එකක්දෙකක්ශරීරගතකරද්දීපණගැසීඑනඅයුරුඇස්දෙකෙන්දැකඇත්තෙමි. ශල්‍යාගාරවලදීඅධිකරුධිරවහනයවෙමින්ගෙනඑනපණඅදිනරෝගීන්කීදාහක්නම්ලේපයින්ට්දහයපහළොවදීබේරාගෙනඇතිඉතින් එහෙම අවස්ථාවලදී වෛද්‍යයවරුවනඅපිටලේපයින්ට්එකකඅගයදැනෙන්නේරෝගීන්ටත්වඩාවැඩියෙන්අපිනිතරජීවිතබේරාගන්නඅරගලකරනනිසා. සුළුකලකටරුධිරරෝගආශ්රිතවාට්ටුවකසේවයකරන්නටලැබුනුඉඩකඩින්ලේබිඳකඅගයබොහෝසේදැනුනා. අප ශිෂ්‍ය අවධියේ සිටම බොහෝලෙසමුණගැහුනු, තැලසීමියාව, හිමොෆීලියාව , සහඅනෙක්රුධිරසෛලආශ්‍රිරෝගාබාදවලටලක්වූපොඩිදරුවන්ගේඉඳන්වැඩිහිටියන්දක්වාබොහෝපිරිස්මුණගැසුනා.

ඔබවිශ්වාසකරනවාද , ඔබදුන්ලේබිඳනිසාජීවිතයඉදිරියටපවත්වාගෙනයනදරුවන්දැරියන්මේමිහිමතසිටිනවාකියාලෝකතැලසීමියාදිනයයෙදීතිබෙන අද වැනි දිනක තැලසීමියාරෝගයගැනයමක්සටහන්කරන්නටමහිතුනේ, ඔවුන්ගේසංවේදීසිතුවිලිමෙන්මඔවුන්ගේදුක්බරලෝකයටඑබිකම්කරන්නඔබටවිනාඩිකිහිපයක්වැයකරන්නටහැකියැයිසිතුනුනිසාමයි.

තැලිසීමියාරෝගයේදීරුධිරයේඇතිහිමෝග්ලොබින්නැමැතිඔක්සිජන්ප්රවාහනයකරනසංඝටකයක්රමාණුකූලවනිෂ්පාදනයනොවීමහාඉක්මනින්රතුරුධිරානුබිඳීයෑමසිදුවේ. අපේරටපිහිටිමේදකුණුආසියාතිකකලාපයේමෙමජානමගින් උරුම වෙන මේ රෝගයබහුලවදක්නටලැබේ. අපේසිරුරේහැමදෙයක්මතීරණයවෙන්නේජානනිසාබවඔබදන්නවාඇති. මවගෙන් සහ පියාගෙන් උරුම වෙන ජාන ,යුගලයබැගින් අපසෛලවලතිබේ. හැමයුගලයකින්මඑකක්අම්මාගෙන්සහඅනෙකතාත්තාගෙන්අපටඋරුමවේ. තැලසීමියාරෝගතත්වයදඅපේසිරුරතුලඇතිරුධිරයේහිමෝග්ලොබින්සෑදීමේදීඋපකාරවෙනජානවල ,රෝගීජානයක්පැමිණීමමගින්සිදුවේ. සාමාන්යයෙන්අපටනිරෝගීජානදෙකක්අම්මාගෙන්සහතාත්තාගෙන්උරුමවියයුතුය. නමුත්රෝගීජානදෙකක්උරුමවුනෝතින්තැලිසීමියාරෝගයඇතිවේ. නිරෝගීඑක්ජානයක්සහරෝගීජානයක්ලැබුනොතින්ඔවුන්තැලසීමියාවාහකයෙක්බවටපත්වේ. මේජානබෙදීම්සහරෝගයවැලදෙනආකාරයපහතරූපසටහන්වලින්පැහැදිලිවේ.

ඉතින් ඉහත රූප සටහනේ ලෙස, වාහකයන් දෙදෙනෙකු අතර ඇති වන විවාහයෙන් තැලසීමියා රෝගී දරුවෙක් බිහිවෙන්න 25% ඉඩකඩක් ඇත. සම්පූර්ණ නිරෝගී දරුවෙක් මෙන්ම රෝග ලක්ෂණ පෙන්නුම් නොකරන වාහක තත්වය ඇති දරුවන්ද ඇති විය හැකි වුනත්, රෝගී දරුවෙක් ඇති වීමෙන් මුළු ජීවිතයම අඳුරු වී, සාමකාමි පවුල් පසුබිම් සියල්ල දුක්කදායි වෙනවා අප ඕනෑ තරම් දැක ඇත්තෙමු. එනිසා තැලසීමියා රෝගය ඔබේ හෝ පවුලේ කෙනෙකුට ඇති නම්, හෝ වාහක තත්වයක් ඇති බවට කලින් නිර්ණය කර ඇතිනම් අනිවාර් යයෙන් ඔබේ ලේ පරීක්ෂා කරගත යුතුය. මේ රෝගය එවැනි වලක්වාගත හැකි ක්‍රම වලින් හැකි පමණ අඩු කරගැනීමට හැකි බව විශ්වාසය.

 ඈත අතීතයේදි නම් මේ රෝගයට ලක්වූ දරුවන් ජීවිතේ පළවෙනි අවුරුද්ද දෙක ඇතුලත මරණයට ලක් වුනා. නමුත් දැන් රුධිර පාරවිලයනය හෙවත් ලේ ශරීරගත කිරීම නිසා මේ දරුවන් බොහෝ කල් ජීවිතය අත්විඳිනවා. ඔබ දන්නවාද බොහෝ පවුල් වලට සිටින්නේ තමන්ගේ රෝගී දරුවා පමණක්ම කියා. මන්ද මෙය ජානමය තත්වයක් නිසා එවැනි පවුල් වලට ඉපදෙන්නට වඩා ඉඩ ඇත්තේ රෝගී දරුවන් මේ හේතුව නිසා දෙමාපියන් ඊළඟට ඉපදෙන දරුවන් මෙවැනි ඉරණමකට ගොදුරු වේ යැයි බියෙන් තම එකම රෝගී දරුවා රැක බලාගෙන සිටිනවා.

මෙහිදී මට , ජීවිතේ බොහෝ දුක්ක දෝමනස්ස වලින් හෙම්බත්ව සිටින මොහොතක අපිට වඩා දුක් විඳින කෙනෙක් දැක්කම ඇතිවන ආත්ම අනුකම්පාව බොහෝ සෙයින් දැනුනා.  ජාන මගින් මහ තැලසීමියා රෝගය ඇතිවුනු කෙනෙක්ට තම ජීවිත කාලය පුරාම රුධිරය සහ ශරීරයේ යකඩ අඩු කරන බෙහෙත් එන්නත් මගින් ශරීරගත කරගන්න වෙනවා , දවසක් ගානෙම. ඔබ හිතන්න හැමදාම එන්නත් කටු අතේ පයේ ගහගෙන බෙහෙත් විදගන්න උනොත් පොඩි වයසේ ඉඳන්ම ඒක කොයි තරම් නම් දුකක් ද ? මේ කුඩා දරුවන් එන්නත් කටු වලට බයේ මුල් කාලයේදී හඬා වැටුනත් පසුව ඔවුන්ට මෙයින් තොර ජීවිතයක් නොමැති බව තේරුම් ගත් පසු බොහොම අමාරුවෙන් ඒ දුක ඉවසන අයුරු දුටුව විට අපිටත් ඇති වෙන්නේ දුකක්.

මේ රෝගය වලක්වාගත හැකිද ?

ඔව් පුළුවනි. ඒ තැලසීමියා රෝගය ජාන මගින් උරුම වෙන නිසා. මෙය උරුම වෙන්නේ රෝගකාරක ජාන දෙකම මවගෙන් සහ පියාගෙන් දරුවෙකුට උරුමවුනොත් නිසා මවගේ සහ පියාගේ ජාන ගැලපීම මගින් මේ රෝගය ඇති දරුවෙක් ඇතිවීම වැලැක්විය හැකිය. ඒසඳහා අවශ්‍ය ජාන තාක්ෂනික පහසුකම් අපේ රටේ තැලසීමියා රෝගය සම්බන්දයෙන් ප්‍රතිකාර කරන රෝහල් වල ඒකක සහ මධ්‍යස්ථාන වලින් නොමිලේම මේ සඳහා පහසුකම් සැපයෙනවා. තැලසීමියා පොරොන්දම ගලපනවා කියා දෙයක් අද සමාජයට එකතුවී ඇත්තේද මේ නිසාය. විශේෂයින් ලේ නෑයින් අතර විවාහ වලදී මෙන්ම, මෙවැනි රෝගයක් නිර්ණය කරගත් කෙනෙක් ඔබේ පවුල් වල දුරින් නෑදෑ කෙනෙකු හෝ ඉන්නවනම් ඔබේ රුධිරය පරීක්ෂා කරගැනීම නුවණට හුරුයි. කොහොමත් මේ රෝගය බහුලවම ඇති ප්‍රදේශ වල විවාහ වලට ප්‍රථම තැලසීමියා රෝග කාරක ජාන පරීක්ෂාව කරන්නට අද වෙන විට බොහෝ අය දැනුවත් වී තිබෙනවා.

මේ කියවන ඔබට මේ ගැන වැඩි විස්තර හෝ, තමන්ට තැලසීමියා රෝගී ජාන ඇති දැයි පරීක්ෂා කරගැනීම සඳහා පහත සඳහන් ඒකක වලට යොමු විය හැකිය. 

කුරුණෑගල මහ රෝහල, තැලසීමියා ඒකකය
මහ නුවර ශීක්ෂණ රෝහල, තැලසීමියා ඒකකය
අනුරාධපුරය ශික්ෂණ රෝහල , තැලසීමියා ඒකකය
රාගම - උතුරු කොළඹ ශික්ෂණ රෝහලේ මහර, පිහිටි හේමාල්ස් තැලසීමියා සහන පියස 


යන මේ තැන් වලින් ඒ පරීක්ෂණ කර ගත හැකිය.

Image credit : image 2 : http://www.sengenics.com/ Image 3. www.thenews.com.pk

මම මැරුණම මට තනියම ඉන්න වෙයිද ?

$
0
0
" මට බයයි....මම මැරුණම මෝචරියට ගියාම මට තනියමද ඉන්න වෙන්නේ අනිත් මළ මිනී එක්ක" කුඩා දැරිවියක් අසයි. එක අතක ඇත්තේ පැය විසි හතර පුරා හෙමින් හෙමින් ශරීර ගත කරන රුධිරයේ යකඩ ඉවත් කරන ඖෂධය රැගත් රැඳවුම හෙවත් අයි වී ස්ටෑන්ඩ් එකයි. ඔවුන් රෝද සහිත එය තල්ලු කරගෙන වාට්ටුව පුරා ඇවිදියි. අප මේසය අසලට එයි.

සමහර විට ඔවුන් අප හා ඔවුන්ගේ දුක සතුට හැඟීම් දැනීම් කියන්නේ, අප ඔවුන් ගේ ජීවිත වල ගැවසෙන කෙනෙක් නොවන නිසා වෙන්න පුළුවන්, සමහර විට අපි හොඳ ඇහුම්කන්දෙන්නන් බවට පත්වී ඇති නිසා වෙන්නත් පුළුවන්... එහෙම නැත්නම් අපිට කීවාම යම්කිසි සහනයක් ලැබෙයි කියලත් හිතනවා වෙන්න පුළුවන්. දවස පුරාම නන්නාඳුනන මෙන්ම නිතර දකින නිසා හඳුනන, බෙහෙත් කරන නිසා හඳුනන අයගේ දුක් ගැනවිලි මැසිවිලි, කරදර කම් කටොළු වලට කන් දීලා ඔද්දල් වෙච්ච හිතත් කරගහගෙන ගෙදර යන්නේ.... ඉතින් හවස හතරට අපේ වැඩ කාලය අවසන් වුනත්, සියළු වැඩ ඉවර වෙද්දී හවස 5 , 6 සමහර විට 7 ත් පසු වෙලා. මේ දවස් වල අහස අඳුරුම අඳූරුයි, කොයි මොහොතේ හරි කඩන් වැටෙන්න බලන් ඉන්නේ.ේ

  "මාත් ආසයි ඩොක්ටර් බඳින්න, දරුවෝ හදන්න...ලස්සනට ගෙයක් දොරක් හදාගෙන ඉන්න, මට ලස්සනට මහන්න පුළුවන් , හොඳට උයන්නත් පුළුවන්, ඒත් කවුද අපිව බඳින්න කැමති වෙන්නේ "

මා ඉදිරියේ ඉන්න මේ යෞවනිය බිමට බර කරගත්තු මුහුණින් කියද්දී මගේ හිත පුරා දැනුනේ අසීමිත දුකක්.

 "පුංචි කාලේ අම්මා අපිව උස්සගෙන ගිහින් බලෙන් බෙහෙත් විද්දේ... එයා අපිව ජිවත් කරපු නිසානේ ඩොක්ටර් අද අපි මෙහෙම හරි ඔළුව උස්සගෙන ඉන්නේ. " ඔව් මෙහි එන යන දරු දැරියන් හැමෝගෙම දෙමාපියන් වයස මාස තුන හතරේ සිට තම කිරි කැටි දරුවාද ඔසවාගෙන රෝහලේ දින ගනන් ගත කරපු දුක් බර කාල වකවානු ගෙවා ඇත්තේ. අද නව යෞවන වියේ පසුවන ඔවුන් තනිවම ඇවිත් තම බෙහෙත් ප්‍රතිකාර කරගන්නවා. ඔවුන් ජීවත් වෙනවා දකින, ඔවුන්ට කුඩා කල සිට ප්‍රතිකාර කළ මෙහි සිටින ජේෂ්ඨ වෛද්‍යවරිය පැවසුවේ, ඔවුන් ජීවත් වෙනවා දකින විට දැනෙන සතුට ඇයට කියා නිම කළ නොහැකි බවයි.

" ගෙදර ඔහේ ඉන්න එකත් එපාවෙලා. අපිට කොහෙන්ද ඩොක්ටර් රස්සා... එහෙම රස්සාවක් දෙනවානම් ඒකොම්පැනියේ බොස් ට තැලසීමියා තියෙන්න ඕනේ"

ඇය පැවසූ විට මා මොහොතකට ගල් ගැසුනා. සමාජය ඔවුන්ව කොයි තරම් අසරණ කරලා ඇද්ද ? ඇය පවසන්නේ ඔවුන්ට රස්සාවක් දෙන්න තරම් අනුකම්පා කරන්නේ තැලසීමියා වැළඳී ඒ රෝගයෙන් විඳිනා දුක දන්නා හඳුනන කෙනෙකුම වන්නට ඕනෑ බවයි. එකල සමාජයේ මේ පිළිබඳව තිබුන දැනුවත් බව අඩු නිසා , සමහර පවුල් වල දෙමාපියන් තමන් රෝග වාහකයන් බව නොදැනීම නිසා බොහෝ පවුල් වලට තැලසීමියා රෝගී දරුවන් දෙතුන් දෙනා සිටියා. හැබැයි අද ඒ දෙමාපියන්ගේ සහ වෛද්‍යවරුන්ගේ කැපවීම නිසා ඒ දරුවන් යෞවනත්වය විඳින වයස දක්වා උස්මහත් වී සිටිනවා. අධ්‍යාපනය පවා බොහෝ සෙයින් ඔවුන්ට පාඩු වී තිබුනා. සමහරු වැළඳුනු අතුරු ආබාධ නිසා වූ කරදර නිසා පාසැල් නොගොස් තිබුනා.

බොහෝ කාලෙකට කලින් මාරාන්තික රෝගයක් වුනු මෙය, ඉක්මනින් මැරෙන ළමයින් යයි හංවඩු ගැසුනු මොවුන් නවීන වෛද්‍ය විද්‍යාවේ දියුණුව සමග ඇතිවුනු නව ඖෂධ ක්‍රම නිසා අතුරු ආබාධ රහිතව හෝ අවමව ජීවීතය පවත්වාගෙන යාමට හැකි වෙලා තියෙනවා. ඒත් මාසෙකට සැරයක් රෝහල් ගත වීමද , ඉක්මනින් ආසාදන වලට ගොදුරු වීමේ ප්‍රවනතාවයද ඔවුන්ට තියෙනවා. ඕනෑම සුළු ආසාදනයකින් පවා නිසි ප්‍රතිකාර සිදු නොවුනහොත් මියයන්න පවා පුළුවන් බව ඔවුන් ලබා තිබෙන අත් දැකීම් වලින්ම දන්නවා. ඒ එසේ මිය ගිය ඔවුන්ගේ යහළුවන්ගේ මතක සහ ඔවුන්ට විඳින්න සිදුවුනු රෝගාබාද නිසාය.

 මේ ළඟදී දානෙකට මේ වාට්ටුවට වැඩි හාමුදුරුවන් වහන්සේ නමක්, මේ දරුවන් අමතා දේශනයක් කරන ලදී. එය අවසානයේ අප වෙත පැමිණි එක් දැරිවියක් පැවසුවේ...
"හාමුදුරුවෝ බණට කීවානේ ඩොක්ටර්ලා ටත් ලෙඩ හැදෙනවා කියලා. අනේ මං මේ වෙනකම් හිතුවේ ඩොක්ටර්ලාට ලෙඩ හැදෙන්නෙම නෑ කියලනේ"අප ලෙඩ දුක් හැදෙන්නේ නැති අමුතුම සුපිරි මනුස්සයන් පිරිසක් යැයි ඇය සිතාගෙන සිටී. වෙලාවක මටත් හිතෙනවා, මට සියළු රෝගීන්ගේ ලෙඩ දුක් කරදර සියල්ල එක මොහොතින් නැති කරන්න මට සුපිරි සුව කිරීමේ හැකියාවක් සහිත ශක්තියක් ලැබුනානම් කියලා.

මම ඇයට මා කලකට පෙර පීඩා විඳි රෝග තත්වය ගැන පැහැදිලි කළෙමි. " අනේ පව් නේද ඩොක්ටර් අර අලුත් ඩොක්ටර්, එයාටත් සනීප නැති වෙලානේ.." යැයි මා ගැන බොහෝ දුකින් ඇය අනෙක් වෛද්‍යවරිය හා පවසමින් දුක් වී තිබුනේ, තමන්ගේ රෝග තත්වය මොහොතකට අමතක කරමිනි.
"ඩොක්ටර්ගේ වයසේම වෙන්න ඇති මම" ඔවුන්ට පුතා යනුවෙන් මම ආමන්ත්‍රණය කරන නිසා එක් අයෙක් පවසයි. වැඩීම අඩු නිසා උසින් මෙන්ම මුහුණුවරින්ද ඔවුන් පාසල් යන වයසේ කුඩා දරුවන් බඳුය. (මෙම රෝගය ගැන පෙර ලිපියකින් ලීවෙමි, "මේ ලේ මට නොවේ " කියවන්න)

 "ඩොක්ටර් මට ලොකු වෙද්දි ලොකු වෙද්දි දැනෙද්දි මේ ජීවිතේ හැටි මේ ලෙඩෙන් ගැලවිල්ලක් නැති හැටි...සාමාන්‍ය ජීවිතයක් නැති හැටි මට කලකිරුනා, මම දිවි නහ ගන්නත් හිතුවා" මා ඉදිරියේ ඉන්න යෞවනයා කඳුළු පිරි දෑසින් පවසයි. "මම ඒ තුලින් තේරුම් ගත්තා ජීවිතේ කියන්නේ මොකද්ද කියලා. මේ තාවකාලික ජීවිතේ ගැන අවබෝදයක් නැතිව අපි කොයි තරම් පුහු වැඩකට නැති විච්චූරණ පස්සෙද දුවන්නේ කියලා. ඒ කාලේ මං හිතුවේ මට මේ ලෝකේ අන්තිම දරුණුම දේ වුන කෙනෙක් කියලා.
මේ ලෙඩේ ගැන, බෙහෙත් ගැන, මේ විඳින කරදරේ ගැන මට ලොකු තරහවක් තිබ්බේ. ඒත් අන්තිමට මට අවබෝධ වුනා, මේ සියල්ල තාවකාලික බව. මේ විඳීම්, දැනීම්, මේ රෝගය උනත්. මට ඒ ලැබුන දැනීම නිසා මම හිතන්නේ මට වුන හොඳම දේ මට මේ ලෙඩේ හැදුන එකයි ඩොක්ටර්. දැන් මේක නිට්ටාවට හොඳ කරන්න බෙහෙතක් තියෙනවා කිව්වත් මට ඕනෙ නෑ ඒක"

ඔහුගේ දුක්බර කතා පුවත මා හා පැවසුවත් මම මෙහි එය සටහන් කරන්නේ නෑ. මන්ද අකුරු කරගත නොහැකි තරම් ඒවා ලියන මගේ හිතට මේ තරම් කම්පනයක් ඇති කලාක් මෙන්ම කියවන ඔබේ හිතටත් බර වැඩි වෙනු ඇති බැවිනි. ඔවුන් බොහෝ ශක්තිමත් සිත් ඇත්තන් බවද , මට ඔවුන් විඳි දුක කොහොමටත් දරා ගන්නට බැරි බවද ඒ අතින් ඔවුන් ඉතා උසස් ශක්තිමත් අය බවද කතා බහ කරන විට මම ඔවුන් හා පවසමි. ඔවුන්ගේ දුක දරාගෙන ඔවුන් යන ගමන ප්‍රශංසා කරන්නෙමි.

ජීවිතය යනු විටෙක  මහා කම්පනයකි... එය මා යන මාවතේ හැල හැප්පීම් මෙන්ම හමුවෙන සියළු දෙන  මවෙත ගෙන එන දුක් කම්කටොළු හා බැඳි කම්පනයන් ය... මේ දුක් කරදර විඳීම් දැනීම් ඔස්සේ එය කොයිම විටකවත් සොඳුරු නොවේ යැයි මට සිතේ. ඔද්දල් වී ගිය හිත පොඩ්ඩකට හෝ සුවපත් කරන ඔබේ දයාබරත්වය රැඳි කමෙන්ටුවක් බොහෝ සෙයින් උපකාරී වෙනවාමයි.... කිසි දිනය හමු නොවූ නොදන්නා ඔබ , මෙහි රැඳී අකුරු කර, මොහොතක් හෝ මිඩංගු කර මා වෙනුවෙන් පුද කරන ඒ සහෝදරකමට , තනි තනිව ස්තූති කරන්නට බැරිවීම ගැන සමාවෙන්න.


කැඩුනු වෙද නළාව සහ හැදුනු හිත

$
0
0

කොළඹ 7 ධර්මපාල මාවත දිගේ ගිණි අව්වේ ඇවිදින්න වුනා...ගත පුරා දහඩිය බේරෙනකොට මට මතක් වුනේ, මෙච්චර ඉගෙන ගත්තු අපි සොච්චම් පඩියක් අරගෙන සේවය කරද්දී, ඉගෙන නොගත්තු අය රටට සේවය කරන රිසියෙන් ඉන්ටර් කූලර් වල යන හැටි ගැනයි. අවුරුදු 7 කට පස්සෙ මගෙ වෙද නලාව කැඩුනා. ඒක හොඳ ලිට්මන් එකක්. මොන තරම් පරිස්සමෙන් පාවිච්චි කරාද කියලා දන්නේ මම. ඒත් ඉතින් අපේ ස්කෑන් යන්ත්‍රය තියෙන කාමරයේ පොඩි මේසයේ කොණක තියපු වෙද නලාව බිම වැටිලා බෙල් එක කොටසේ රිම් එක ගැලවිලා ගියහම හිතුනේ... ඒකත් එහෙමද කියලා. කොහොමත් සියලු සංස්කාරයෝ නැසෙන සුළු උනත් ස්ටෙත් එකක් නැතුව වැඩ කරන්න පුළුවන් කමක් නෑ. ක්ලිනික් දවසට අපි හරි අමාරුවක වැටෙන්නේ. මොකද හතර පස් දෙනෙක් ම, එන්නේ ස්ටෙත් එක නැතිව . ඒකත් කමක් නෑ ගෙදර ආවම , අනේ පුතේ ප්‍රෙෂර් බලන්න කියලා අහල පහල ඇන්ටිලා අන්කල්ලා එනකොට දැන් මාස තුන හතරක්ම කීවේ නලාව කැඩිලා කියලා. අන්තිමට මම හිතුවා දැන් නම් නලාව හදා ගන්නම ඕනේ කියලා. කොහොම හරි , කොළඹ රටේ වාහනයක් එළවලා නැති මට.. සිද්ධ වෙනවා බස් එකේ යන්න ( අනිත් කොණේ මට තිබුනේ බයිසිකලයක් නේ).

අපේ ගෙදර අයට මම කොළඹ තනියම ඇවිදීම ගැන එතරම් මනාපයක් තිබුනේ නෑ. ඒත් සමහරු කියන්නේ... අච්චර අර දුර ඉන්නත් පුළුවන් තනියම , එන්නත් පුළුවන් තනියම. මේ ටවුමට ගිහින් එන ටිකට මොකද ඔච්චර බය කියලයි.

කොහොම හරි කොල්ලුපිටියේ පුද්ගලික රෝහලක ලෙඩින් සිටි අක්කගෙ බබාවත් බලාගෙන, එළියට බැස්සම තමයි මට තේරුණේ ඒක කොයි තරම් අමාරුද කියලා.

ඔන්න මමත් නැග්ගා බස් එකක... මට යන්න තිබුනේ ධර්මපාල මාවතට ටවුන් හෝල් එක කිට්ටුවට එනකම් ෆාමසි තුන හතරක් චෙක් කරන්න වෙන නිසා, බෙල් එක කොටසේ කැඩුනු කොටස් ටික විතරක් ගන්න. මේක ටිකක් විශේෂයි මොකද, මේ මගේ පළමු ස්ටෙතසය. මෙය ලැබෙනකම් මම පාවිච්චි කලේ ලාභ බොහොම ප්රාතමික වෙද නළාවක්. දැන් ඉතින් අව්වයි කියලා නොගිහින් ඉන්න යෑ.

බස් යන පාරවල් වෙනස් කරපු බව වැටහුනේ, එක පාරක් නැගපු බස් එක, ටවුන්හෝල් වෙනුවට බම්බලපිටිය පැත්තට හැරෙව්වමයි, අනිත් බස් එක ටවුන් හෝල් යන්නේ නැත නෙළුම් පොකුණ ළඟින්නම් බස්සවන්නම් කියූවමයි. වැඩි හොඳට, පයින් යන්නම් කියලා, මහජන පුස්තකාලය ළගින් බැහැ ගත්තා. ඉස්සරනම් මහජන පුස්තකාලය මට ලෝකයම වගෙයි. ඒ කාලේ බොහොම කලබගෑනි පිරුණු පරිසරයක ජීවත් වුනු මට නිස්කලංකව පාඩම් කරගන්න උපකාරී වුනේ මෙහි තිබෙන පාඩම් ශාලාවයි. තනි තනිව කොටු කරලා තිබෙන මේසෙකට වෙලා බොහොම නිවි සැනසිල්ලේ පාඩම් වැඩ කරගන්න පුළුවන් කම තිබුනා. ඒ කාලේ මාසෙකටම එහි යන්න ප්‍රවේශ පත්‍රය වුනේ රුපියල් 10 යි. අපිට දැන් කාලේ දරුවන්ට තරම් මහා ලොකු හීන ගොඩක් හෝ අරමුණු ගොඩක් තිබ්බේ නෑ. ඉස්සෙල්ලම සා පෙල, ඊට පස්සෙ උසස් පෙළ, දැන්නම් අර විභාග මේ විභාග , නැටුම් පන්ති, මියුසික් පන්ති ලන්ඩන් එක්සෑම් කියලා කොයිතරම් නම් දේවල් ගොඩක් ඇද්ද.

ඒ මතකයන් එක්ක කොහොම හරි ටවුන් හෝල් ආසන්නයේ වෛද්‍ය උපකරණ විකුණන කඩයට ගිහින් වෙද නළාවේ කැඩුනු කොටස් මිලදී ගත්තා. ඒ අයටත් පුදුමයි මෙච්චර කාලයක් වෙද නළාව පැවැතීම ගැන. හැබැයි පාටනම් වෙනස් වෙලා. කඩේ හිටපු ගෑණු ළමයා කිව්වේ "මෙච්චර කාලයක් මේක පරිස්සම් වුන එක නම් වාසනාවක්"කියලයි.

වාසනාවක් තමයි ! රට විනාස කරලා උපයාගන්න මිලියන ගණනක් මුදල් හෝ සැප පහසු යාන වාහන නොතිබුනාට... නොදන්නා කෙනෙකුගේ ජීවිතය තමන්ගේ වගේ හිතලා ක්‍රියාකරලා, වෙහෙසිලා හම්බවෙන සොච්චමේ අගය මට වැටහුනා.

වෙහෙසකර දවසක අවසානයේ තමන්ගේ හර්ද සාක්ෂිය එක්ක ගණුදෙනු කරද්දී තමන් ගැන අභිමානයක් , සතුටක් හිතට දැනෙනවානම් ඒකම තමයි උපයා ගත්තු හොඳම දේ කියලා මට වැටහුනා. ඒකත් කොයි තරම් වාසනාවක්ද ?

මතට සිහි නැත්තන්ගේ කියුම් කෙරුම්

$
0
0
අපි වාට්ටුවල වැඩ කරද්දී බොහෝ වෙලාවකට ලෙඩුන් එක්ක ගනුදෙනු කරන්නේ යහළුවන් වගේ. ඒකෙන් ඔවුන් අපි එක්ක වඩා සමීප වෙනවා. අනික් අතට අපි එක්ක ගැටුම් ඇති කරගන්නෙත් නෑ. ඒත් අවශ්‍ය විටක ඔවුන්ට තදින් ඉන්නත් සිදුවෙනවා. ඒ අවශ්‍ය ප්‍රතිකාර නිසි ලෙස කරගන්න බැරි වෙන විට. ඒවගේම පිරිමි වාට්ටුවල නම්, අරක්කු සිගරට් වැනි දේ හොරෙන් වාට්ටුවට ඇතුල්වෙන ක්‍රම ගැන සැලකිල්ලෙන් ඉන්නවා වගේම , ඇතුලත් වීමේදී සාක්කු පරීක්ෂා කර බීඩි සිගරට් වැනි දේ අප සන්තකයට ගන්නත් සිදුවෙනවා. බොහෝ වෙලාවට අමුත්තන්ට බැලීමට එන්න තියන කාලයේදි, තේ එකක් ගෙනාවත් අප වාට්ටුව භාර හෙදි නිළදාරීන්ට නිළදාරිනියන්ට පෙන්වා යන්න වෙන තත්වයටම මේ හොරෙන් මත්පැන් ගෙන ඒම දරුණු වුනා.

කොන්ඩය දිගට වවාගත් රැවුල් කොට සහිත මුහුණේ තිබුනේ භයංකාර පෙනුමක්. බැලූ ගමන් මට තේරුනේ ඔහු බීමතින් සිටි වගයි. බලෙන්ම වගේ සහායකයන් දෙදෙනෙක් ඔහුව පුටුවට තියා අලවාගෙන වගේ සිටියා. මොනවා කරන්නද , කවුරු ආවත් කොහොම මොන තරාතිරමක කෙනෙක් වුනත් පරීක්ෂා කර බලා බෙහෙත් හේත් කළ යුතුයි. ඒ අපේ රාජකාරියයි. හදවතේ ගැස්ම වේගවත් වීම මට දැනුනත් අනික් අයට දැනෙන්නේ නෑනේ එනිසා නිර්භීතකමක් මවාගෙන මා ඔහු ඉදිරියට ගියා. "මේ මොකද මේ ?"මගේ උස් හඬින් සහායකන් දෙදෙනා ඈත් වුනා. ඔවුන්ගේ මුහුණේ තිබ්බෙත් මහ භයානක පෙනුමක්. අත් වල තැනින් තැන පච්ච කොටා තිබුනා. ඇඳන් සිටි ඇඳුම් වල උනත් මහ නගරං පෙනුමක් තිබුනේ.

"මොකද්ද අමාරුව "මම දෙතුන් වරක් විමසුවෙමි.

"ඩොක්ටර් දැනගන්න එපැයි මට තියෙන ලෙඩේ, මම කියන්න ඕනේද ඒකත් "බීමතින් වැනෙමින් සිටි මොහු හා කතා කර පලක් නොවන බැවින් සහායකයන්ගෙන් විමසූ විට ඔවුන් නගරයේ ප්‍රධාන වෙළඳ පොලේ පිරිසක් බවය. බැලූ බැල්මට වෙළෙන්දන් නොවන බවනම් වැටහුනි.

"ඩොක්ටර් එනවා නේද මාර්කට් එකට "එක් අයෙක් විමසුවේය. ඒ අලුත් හිතවත්කම් හදා ගැනීමටය. "හ්ම්ම්... "මා අපහසුතාවයට පත්වෙනු දුටු විට අප රෝහල් වාට්ටුවේ සාත්තු සේවකයින් දෙදෙනෙකු පැමිණ සහයකයින් පිටමං කළෝය. දෑස් පියැවී හිස පහත් කරගෙන අධික බීමත් කමින් සිටි මොහු හා කතාබස් කිරීම තේරුමක් නැති හෙයින් ඉක්මනින් පරීක්ෂා කළයුතු වූයේ විෂවීමක් වී ඇත්නම් කඩිනමින් ප්‍රතිකාර කළයුතු නිසාය. නම කියා කතා කළ සැනින් අත පය විසිරුවමින් නැගී සිටියේ රණ්ඩුවකට සැරසී ගහ ගන්නට මෙනි. ඒ ඇසිල්ලේ දුටුවේ සාක්කුවෙන් ඉවතට පැන තිබූ උල් පිහියා තුඩක් වැන්නකි. පුද්ගලයා භයානක කෙනෙක් වැනිය. හෙද සොයුරන් පැමිණියෙන් ඔවුන්ගේ සහයද ඇතිව සාත්තු සේවකයා සාක්කු සියල්ල පරීක්ෂා කරන ලදි. කිණිස්සක්, බ්ලේඩ් තලයක්, උල් ආයුධ එක්කම කැරට් අලයක්, මිරිස් කරල් කිහිපයක්ද සාක්කුවෙන් මතු වුනි. සියල්ල අප භාරයට ගන්නා ලදි. ඔහුට අවශ්‍ය හදිසි ප්‍රතිකර්ම සියල්ල කර තත්වය භයානක නොවූයෙන් දැඩි පරීක්ෂාව යටතේ තබන ලදි. මෙවැන්නෝ නිතර මා සේවය කළ කායික රෝග වාට්ටුවට ඇතුල් වෙති. එන්නේ අසිහියෙනි. බාර් එකකට පඩි පත පූදා සිහියත් විකල්ව පැමිනෙයි. සිහිය පැමිණෙන විට එක්කෝ සාක්කුවටම කිසිවෙක් විද ඇති බවක් පවසයි. ගෙදර යන්නවත් සල්ලි නොමැති බව කියයි. ගෙදර අයට දන්වන්න එපා යැයි අයදියි.

මහ රෑ මැද එසේ පැමිණි අයෙක් මහ රෑ ඇඳ මත නැගිට මූත්‍රා කරන්නට පටන් ගත් විට ඔහුව සන්සුන් කළේ නිද්‍රා සහගත බව ඇති කරන ඉන්ජෙක්ෂන් විදීමෙනි. තවත් අයෙක් පරීක්ෂා කරනන්ට යද්දී දකුණු අතෙන් එල්ල කර පහරින් නොවැටී සිටියේ අමාරුවෙනි. සිහිය ආ පසු නම් දොස්තරට පහර එල්ල කළ එක ගැන ඔහු හරිම කනස්සල්ලෙන් පසුවූවා. කිහිප ගමනක් සමාව ඉල්ලුවා. සිහිය විකල්වෙච්චි මිනිස්සුනේ... ඔවුන් ගැන ඇති වෙන්නේ අනුකම්පාවක්.

 පපුවේ අමාරුව සමග රෝහල් ගත කළ අයෙක් හවස අමුත්තන් පැමිණ ගිය පසු සිටියේ බොහෝ නොසන්සුන්වය... ගෙදර යා යුතු බවත් මෙහි සිටිමට බිය බවත් පැවසුවේය. හර්දයට රුධිරය සපයන රුධිර නාල අවහිර වීම නිසා ඇතිවන හාට් ඇටෑක් එකක් නිසා ඔහු හිටියේ හෙපරින් නම් පැය හතලිස් අටක් පුරා ශරීර ගත කරන එන්නත් කටු සම්බන්ද ස්වයංක්‍රීය බෙහෙත් පොම්පය සහිතවය. දැන් ගෙදර යා නොහැකි බව කී විට, නොසන්සුන්ව කටුව තමාම ඇද ගලවගෙන ඇඳ උඩට නැග කර්ටන් දමා තිබූ යකඩ සැකිලි ආදාරකයේ එල්ලී වාට්ටුවේ බිත්ති වලින් එළියට පැන්නේ කොරිඩෝවේ තිබූ ඇඳන් වල නිදා සිටි රෝගියෙක්ද පාගමිනි. යන්තම් එළියට දුවන්නට කලියෙන් අල්ලාගෙන විත් ඇඳට තබා බදින්නටත් වූයේ...ශරීරගත කරමින් සිටි බෙහෙත නිසාය. (ඇතැම් විට රුධිරයේ ඝනත්වය අඩු කරන බෙහෙත් වලින් මොළයේ රුධිර නාලිකා පුපුරා ගිය හැක එවිටද නොසන්සුන් හැසිරීමක් හෝ කලබල ගතියක් ඇතිවිය හැකිය) නමුත් ඊළඟ දින ආරංචි වූයේ... පැමිණි හිතවතෙක් ගංජා සහිත මත් ද්‍රව්‍යයක් දී තිබුනු බවය.මුළු රාත්‍රියේ අප සිටියේ අවදියෙනි... ඒ මොහුගේ ජීවිතය බේරා ගැනීමටයි... යම් කිසි විදිහකින් මොහුගේ ජීවිතයට යමක් සිදුවූයේනම් ? එනිසා යුද්ධයෙන් පසු කාලයේ කෙමෙන් ලිහිල් කරමින් සිටි වාට්ටුවල නීති රීති යළි තද කරන්නට සිදු වුනි... වාට්ටුවට ගෙන එන සියලු කෑම බීම අධීක්ෂනය කරන්නට හෙද හෙදි නිළධාරීන්ට සිදු වුනි. ප්ලේන්ටි ආකාරයෙන් ෆ්ලාස්ක් වල මත්පැන් ගෙන එන පිරිසක්ද සිටියෝය. තාවකාලික වින්දනයක් වෙනුවෙන් මිනිසුන් තම ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවන්නට සැරසීම ශෝකජනකයි.


ආ අර වෙළඳ පොළේ මනුස්සයා නම් සිහිය ආ පසු බොහොම ලැජ්ජාවෙන් සිටියා, ටිකට් කපන්න කලින් අතුරුදහන් වුනා. හැබැයි පොළේදී දැක්කම නම් නිතර සිනහවකින් සංග්‍රහ කළා. මොනවා කරන්නද ? සමාජයේ සියළු තරාතිරම් වල මිනිසුන් අප වෙත පැමිනෙනවා. හැමෝටම එක වගේ බෙහෙත් කරන්නට සිදුවෙනවා. වරෙක මා ලියූවාක් මෙන් මේ මනුස්සයා මැරුනොත් හොඳයි ඩොක්ටර්... කියා ගමක කසිප්පු වෙළෙන්දා වාට්ටුවට ගෙන ආවිට අපට ගමේ අයෙක් කිව්වත්, මනුස්ස ජීවිතය සුරැකීමට අප වගකීමෙන් බැඳී සිටිනවා. එනිසා කොයි මනුස්සයත් අපට වටිනා ජීවිතයක්  ! 

අනිත්කොණේ අපි දෙමළ උගත් හැටි...

$
0
0
මනසට ආහාර.....මුහුනු පොතේන් බෙදා ගැනීමක්
රාජ්‍ය සේවකයො හැටියට අපිටත් අපි රජයේ පත්වීම අරගෙන අවුරුදු 2 ඇතුලත ස්ථීර වීම් සහ උසස් වීම් සඳහා පරිපාලන සම්බන්ද විභාගයකට මුහුණ දෙන්න
වෙනවා. හොඳ වේලාවට අපට සීමාවාසික කාලයේ මේ විභාගයට මුහුණ දෙන්න අවශ්‍ය නැත්තේ. එහෙම උනානම් අර මහා වැඩ කන්දත් එක්ක කොහොම කරන්නද ? මේ ළඟදි දවසක රටේ තැන තැන විසිරිලා හිටපු අපි සමහරෙක්ට එකට එක්කාසු වෙන්න චාන්ස් එකක් ආවා මීටිමක් නිසා. අගනුවරට කිට්ටුව සේවය කරපු මගේ හුඟක් යාළුවන්ට තිබ්බ ප්‍රශ්නේ තමයි ඔය විභාගෙට අවශ්‍ය දෙමළ බස කොහොම ඉගෙන ගන්නද කියලා. රටේ අනිත් කොණේ වැඩ කරපු දෙමළ බස පුරුදු පුහුණු වුන අපටනම් ඉතින් ඒක එතරම් ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ. වෙලාවට එහෙම තැනක වැඩ කලේ කියලයි හිතුනේ.

වචනෙන් වචනේ දෙමළ අහුලගෙන කතා කරන අපිට හිනාවෙන්න අපේ යහළුවෙක් වන සීලන් නැති වුනාට සීලන් සිංහල කතා කරනකොට ශිෂ්‍යයින් කාලේ අපි සෑහෙන්න හිනා වුනා.
සීලන් , කාසල් රෝහලේ සායනීක පුහුණුවකදී අම්මා කෙනෙකුට කහින්න ඉගැන්නු හැටි මතක් වුනා. සීලන් සිංහල කතාකරන්නේ අහුලමිනි. රෝගියෙකුගේ ගැටිති, ඉදිමිච්චි තැන් පෙන්වා "ඒක මොනාද ?"කියලා අසද්දී අපි හිනාව නවත්තා ගත්තේ අමාරුවෙනි.
සායනයකදී , බඩේ තිබුනු හර්නියා එකක් පරීක්ෂා කරන්න ගිහින් "අම්මේ කහින්න"වෙනුවට "අම්මේ කහන්න"යැයි කියූ විට අර අම්මා හොල්මන් වී "කොහේ කහන්නද කියලා ඇසූ හැටිත් සීලන්ට ඒ විත්තිය නො ඇසී ආයෙත් "අම්මේ කහන්න හොඳට.. "යැයි සද්දෙන් පැවුසූ හැටිත් අර අම්මාගෙන් යමක් අහගන්නට කළින් , එය ඇසුනු අපි ළඟට ගොස් සීලන්ට ඒ ගැන පැහැදිලි කර අයුරුත් මතක් වෙද්දී දැනුත් මගේ මුවගට සිනහවක් නැගෙන්නේ නිරායාසයෙන්මයි.

 මම අනිත්කොණ යද්දී දෙමළ කතාකරන්න බැරි වුනෙන් හිත දෙගිඩියාවෙන් පෙළුනා. අපේ ජේෂ්ඨ වෛද්‍යවරයාත්, "දෙමළ බැරුව මෙහෙ වැඩ කරන්නේ කොහොමද ? ඉක්මනින් ඉගෙන ගන්න වෙයි , නැත්නම් ට්‍රාන්සර් එකක් අරගෙන දකුණට යන්න වෙයි"කියා අපේ සිතේ බිය තවත් වැඩි කලා. මේ රටේ ගොඩක් ප්‍රශ්ණ වලට මුල ජාතීන් අතර හොඳ සන්නිවේදන මාධ්‍යයක් වන මේ භාෂාව නොදැනීම කියලත් මට හිතුනා. සියයට අනූ අටක්ම දෙමළ පුර වැසියන් වසන ප්‍රදේශයක පළාතේම මහ රෝහලක සේවය කරන්න වුනහම අනිවාර්‍යයෙන් දෙමළ බස කතා කරන්නම වෙනවා. නැත්නම් රෝගීන්ගෙන් සායනික ඉතිහාසය ගැනීමේ සිට සායනික වටය සඳහාත්, පරිවර්ථක කෙනෙකුගේ සහය ලබාගන්න වෙනවා, ඒත් මේ පරිවර්ථකලත් අපූරු වැඩ කරලා අපේ සමහරුන්ට වැරදි ලෙඩ කියා තිබෙනවා පසුව ආරංචි වුනා.

මගේ පියාගෙන් ලැබුනේ අපූරු උපදෙසක්. "පුතේ මමත් කාලයක් තිස්සේ හිතුවේ දෙමළ ඉගෙන ගත්තානම් කොයි තරම් හොඳද කියලා.... ඒක මේ රටේ ජීවත් වෙන්න ගොඩක් වැදගත් වෙනවා. මේ ප්‍රශ්ණ බොහොමයකට මුල ඔය වගේ සුළු දේවල් තමයි. පුළුවන්නම් ඉගෙන ගන්න "කියලයි. ඒ වෙද්දි මම දැනන් උන්නේ වාංග පෝංග, ඔන්ඩු රෙන්ඩු මූන්ඩු නාල විතරමයි. ඉස්කෝලෙදිවත් ඉගෙන ගත්තෙ නෑ.. මං හිතන්නේ අපේ කාලේ ඒ දෙමළ විෂයය අනිවාර්‍යය නෑති නිසා අපිට ඉගෙන ගන්න පුළුවන් උනේ නෑ. මෙහෙන් යද්දී සිංහලෙන් දෙමළ උගනිමු පොත් කීපයක් ගෙනිච්චත්,වාට්ටුවල පීරී ඉතිරී යන රෝගී ගංගාවත් එක්ක මොන දෙමළ ඉගෙන ගන්නවද ... මම කලේ දෙමළ පුළුවන් සිංහල ඇටෙන්ඩන් කෙනෙක්ගේ සහය අරගෙන ලෙඩුන්ගෙන් අහන්න ඕනෙම ටික කොලේක ලියා ගත්තා... ඊට පස්සේ එයාලා දෙන්න පුළුවන් උත්තරත් ලියා ගත්තා. කටපාඩම් කරා.... කොළේ තියෙන ටික කීප සැරයක් ලෙඩුන් සිය ගණනකගෙන් අහද්දී නිකම්ම මතකේ හිටියා. එයාලා කියන උත්තර වල නොදන්නා වචන එවෙලෙම අහගෙන ලියාගත්තා...ඊට පස්සේ වචන අමුණන හැටි ඉගෙන ගත්තා... ඒ කියන්නේ , අපි උනත් කතා බහ කරද්දී පාවිච්චි කරන.... "ඉතින්, එතකොට, එහෙම නැත්නම්, ඊට පස්සේ, සමහර විට, ආයෙම, එහෙම කරොත්... වගේ ඒවා ටික ඉගෙන ගත්තම බොහොම ලේසි උනා වැඩේ... අතීත අනාගත වර්ථමාන යෙදුම්... අග වෙනස් වෙන හැටි .. ඒවානම් වරද්ද වරද්ද තමයි ඉගෙන ගත්තේ....

ඔන්න වෙලාවකට ආම්බල , පෝම්බල ,වචන දෙක ... පටලැවෙනවා, (ගෑණු පිරිමි) , කට්ටිල ( ඇඳ ) කුට්ටිල ( කාමරය ) පටලැවෙනවා. රෝගියාට ඇඳට නගින්න කීවම, සමහරු මොන කාමරයටද යන්නේ අහනවා.... බලද්දී මමයි පටලවන් තිබුනේ... ඔන්න ඔහොම කොහොම හරි සායනයේදී උනත් දෙන උපදෙස් ටික හොඳින් කටපාඩම් කරගෙන මතකේ තිබ්බා... එහෙම නිතරම භාවිතා කරද්දී දෙමළ බස හොඳටම හුරු වුනා. සති කිහිපයකින් අපට දමිළ ජාතික විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙක් පැමිණියා. මම ඔහුගේ සහයට ක්ලිනික් එකේ ඉන්න විට දෙමළ රෝගීන්ට දෙමළෙන්ම උපදෙස් දෙන විට ඔහු ඒ දෙස පුදුමයෙන් බලා ඉඳ,
"මෙහෙ ඇවිත් කොපමණ කල්ද?"ඇසුවා. මාසයක් පමණ බව පැවසූවිට, ඔහු එහි සිටි දෙමළ වෛද්‍යවරුන්ගෙන් ඇසුවේ ඔවුන්ට සිංහල පුළුවන්ද කියලයි. බැරි බව කී විට, මසකින් දෙමළ බස හොඳින් හසුරුවන එක ගැන මට ප්‍රශංසා කරා.
 "බලන්න මේ මිනිස්සු මෙහෙ ඇවිත් දෙමළ ඉගෙන ගෙන වැඩත් කරනවා ඔයාලට සිංහල ඉගෙන ගන්න කිසි උනන්දුවක් නෑ. සිංහල පළාතක වැඩ කරන්න උනොත් කොහොමද ?"කියා ඔහු ඔවුන්ගෙන් ඇසුවේය. හෙදියන්, සාත්තු සේවක , සේවිකාවන් සියලු දෙන දෙමළ බස පමණක් කතා කල නිසා දුරකථනයෙන් වුනත් රෝගියෙක් ගැන පවසන්නේ දමිළ භාෂාවෙන් පමණි. මා ඒ බාධකය ජය ගෙන තිබූ නිසා මට ඔවුන් හා හොඳින් කතා බස් කරන්නට හැකි වුනි. මීට එහා ප්‍රාදේශීය රෝහල් වලින් රෝගීන් පැමිනි විට ඔවුන් හා පැමිණි වෛද්‍යවරුන්, "ඔබේ උපන්ගම මෙහෙද ?" අසන්නට විය.

 ඒකෙන් මගේ උච්චාරණය හරි බව මට වැටහිනි. දිනක් රෝගියෙක් අසාධ්‍ය වි මීට එහා පිහිටි මහ රෝහලේ දැඩි සත්කාර ඒකකයට මාරු කර යැවීමට ගිය විට ඇම්බියුලන්ස් රථයේ ප්‍රමාදයකට මා දෙමළෙන් අවශ්‍යතාවය  අසල සිටි ඔවර්සියර් වෙත පැවසූ අතර ඇම්බියුලන්ස් රථයේ රියැදුරාටද ඔහුගේ බසින්ම අවශ්‍ය කාරණය පැවසූයේ ඒතරමට අපට අනිත්කොණ සිටියදී ඒ වැසියන්ගේ බාසාව හුරුවී තිබීම නිසාය. රෝගියා බාරදී ආපසු එන ගමනේදි... රියදුරු මහතා විමසුවේ "ඩොක්ටර් තරහ ගන්න එපා මෙහෙම  අහනවට.. ඩොක්ටර් දෙමළද ? සිංහල ද? "
 "මම සිංහල. ඇයි එහෙම ඇහුවේ"මම විමතියෙන් ඇසුවෙමි.
 "ඩොක්ටර් දෙමළ කතා කරද්දී කියන්න බෑ සිංහල කියලා... මූණත් මේ පැත්තේ පාට නිසා...මම හිතුවේ ඩොක්ටර්ගේ ගම මෙහෙ කියලා"
මට දැනුනේ සතුටකි. ඒ ඔවුන්ගේ බස ඔවුන් වාගෙම හසුරුවන්නට මට හැකි වීම නිසයි. බසයක වුනත්, කඩපලේ වුනත් මට වෙනසක් නොදැනිනි. ඒ භාෂාව නිසා මට ඔවුන්ගේ සමාජය තුලට යෑම පහසු විනි. යුද්ධය ඉවර වූ අලුත අපි එහි ගිය නිසා එහි වාට්ටු වල එකිනෙකා අතර ඇතිවූ නොයෙක් තේරුම් නොගැනීම්, හැල හැප්පීම් වැනි දේ නවත්වන්න එය කදිම රුකුලක් විය.

හදිසි ලෙඩෙක් අරගෙන අගනුවර රෝහලකට ගිය විට, එහි වෛද්‍යවරයා දමිල ජාතිකයෙක් වූයෙන් මා අනිත්කොණේ බව පවසා ඔහු හා කතා බස් කර එන්නට යද්දී, හෙදි සොයුරියන් ඇසුවේ "ඩොක්ටර් දෙමළද ? "කියාය. "මම සිංහල "යැයි පැවසූවිට ඔවුන් කීවේ "අර ඩොක්ටර් එක්කත් දෙමෙළෙන් කතා කල නිසා අපි හිතුවේ ඩොක්ටර් දෙමළ කියලා, ඒත් සිංහල නමක් නිසා අහන්න හිතුනේ"මාසෙන් දවස් කිහිපයක් හැර මුළු මාසය පුරා ඒ බසින් කතා කරන විට දෙමළ හුරු වීම පුදුමයක් නොවේ. දුෂ්කර සේවයෙන් පසු ට්‍රාන්සර් ලබා කොළඹ පැමිණි විට වුවද මුල් කාලයේ නොදැනීම දමිළ බසින් කතා බස් කෙරුනේ ඒනිසා වෙන්නට පුළුවනි. එමෙන්ම දැන් වුනත් වාට්ටුවට පැමිණෙන සිංහල නොතේරෙනම පිරිස් කැඩිච්ච සිංහලෙන් කතා කරද්දී මම ඔවුන්ගේ බසින් කතා කරන විට මුහුණේ ඇති වන සිනහව දකින්නට මම බොහෝ සෙයින් ප්‍රිය කරමි. රාජ්‍ය සේවකයින් හැටියට රටේ ජන සමාජ වල භාවිතා කෙරෙන සියලු භාෂා දැන ගැනීම අප රාජකාරි පහසු කරවන්නක් විය.

අනිත් කොණත්, මේ කොණත් කොයි දරුවත් දරුවෙක්

$
0
0
මා අභියසට පැමිණි අවුරුදු 8 ක් වයසැති කුඩා පැංචාගේ අතේ තිබුනේ ගෙදර මිදුලෙන්(වෙරළෙන්) අහුලා ගත් සිප්පි කටු ගොඩක් සහ චිත්‍රයකි... "මේ බලන්න ඩොක්ටර් මේවයේ එක එක රටා තියෙනවා..."සිප්පිකටු ගොන්නත් චිත්‍රයත් මට බව කියයි. චිත්‍ර ගැන කියා දී , ඝනකම් කොළ සපයා,ඔහුගේ උනන්දුව වැඩි කරපු මට ලැබුනු තෑගිය. "ඩොක්ටර්ට ගෙනියන්න කියලා දවස් ගාණක් තිස්සේ චිත්‍රේ ඇන්දා"මව කිවාය.
the painting he gave me

 ඔහුගේ පියාද දක්ෂ චිත්‍ර ශිල්පියෙකි නමුත් කරන්නේ මුහුදු යෑමයි....ඒ පවුලේ දරුවන් තිදෙනෙකි. නමුත් දෙදෙනෙක්ම තැලසීමියා රෝගී දරුවන් ය. ඉතින් මේ අම්මා මාසයක් පතා ඔවුන් ඉපදී මාස කීපයක් ගිය තැන සිට රෝහලට මේ දරුවන් සමග ලේ දෙන්න, යකඩ අඩු කරන බෙහෙත් ගන්න පැමිණේ.

"ඇයි චිත්‍ර වලින් ආදායමක් එන දෙයක් කරන්නේ නැත්තේ "ඔවුන්ගේ ආර්ථික ප්‍රශ්ණ වලට සහනයක් ලෙස මේ ඒකකයේ තැලසීමියා රෝගීන්ගේ අරමුදලෙන් මාස් පතා රු 6000 පමණ මුදලක් පවා ලබා දෙන නමුත්, මුහුදු යෑම ස්ථාවර රස්සාවක් නොවන නිසා ඔවුන් අප අභියස දිග අරින් ඔවුන්ගේ දුක් අඳෝනා අසාගෙන විඳගන්නත් වෙන්නේ අපටමයි.
(තැලසීමියා රෝගය ගැන බොහෝ දෙනෙක් මේ ලිපි නිසා මගෙන් විමසුවා. මා මුල්ම ලිපියක රෝගය ගැන, එය වැළදීම සහ ප්‍රතිකාර යන මේ දේවල් ගැන හොඳින් පැහැදිලි කරදුන්නා, මෙන්න මේ ලින්ක් එකෙන් කියවන්න තැලසීමියා රෝගය )

රටේ අනිත් කොණ වන උතුරු ප්‍රදේශයේදී මට හමුවුන සුභාෂන් ( අනවර්ථ නමකි) මතක් වේ. (සුභාෂන්ලාගේ කතාව පෙර කලෙක ලීවා) ත්‍රස්තවාදීන්ගේ ග්‍රහනයට ලක්ව ළමා සොල්දාදුවන් ලෙස යුද්ධයට මැදි වූ ඔවුන් යන්තම් දිවි ගලවාගත්තේ හමුදා භාරයට පත්වූ පසුය. යුද්ධය හමාර වූවාට පසු පුනුරුත්ථාපන කඳවුරේ සිටි ඔහු එහි සිටි දරුවන් හට උපදේශන සේවාව සැපයු අපට නිතර මුණ ගැසිනි, සුභාෂන් චිත්‍ර ඇඳීමේ දක්ෂ දරුවෙකි. තමාටත් වඩා බර ගිනි අවිය දී ඔහුගේ සියලු කුසලතා හැකියාවන් ත්‍රස්තයන් විසින් විනාශ කර තිබුනේය. නමුත් අප හමුවේ, පාට පැන්සල්, පාට තීන්ත පින්සල් ලැබ බොහෝ අලංකාර ලෙස අප ඒකකයේ බිත්ති පුරා චිත්‍ර ඇන්දේය. අති විශාල බොහොම උසස් ඝණයේ චිත්‍ර ! ඔවුන් ලියූ කවි සියල්ල අප අතට පත්කරේ බොහොම ලොකු සතුටකින්. ඒ කවි අතර , "අපට නව ජීවිතයක් ලැබුනා"යන අදහස තිබුනා.පොතක් වශයෙන් පළ කරන්නත් ඔවුන්ට අදහසක් තියෙනවා. ඒ ඔවුන් පිහිටවූ කලා සංගමය හරහා.

අනිත් කොණේ මට හමුවූ සුභාෂන් ද, රටේ මේ කොණේ රෝහලේ හමුවූ කුඩා පැංචාද බොහෝම දක්ෂ දරුවන් ය. සුභාෂන් බැට කෑවේ ආයුධ යුද්ධයෙනි, කුඩා පැංචා බැට කන්නේ ආර්ථික යුද්ධයෙනි. මට දුක මේ දරුවන් ඔවුන්ගේ දක්ෂතාවයන්ගෙන් ප්‍රයෝජන නොගෙන දෙමාපියන් සේ කුළීවැඩ කරන්නට පෙළඹුනොත් කියාය.

අනිත් කොණ දී හැම මසකදීම මානසික ඒකකයේ සායන වලදී හමුවූ ගැහැණු ළමුන් දෙදෙනා මට මතක් වේ. ඔවුන් දෙදෙනාම මානසික ආතතියට ලක්ව අප සායනයෙන් බෙහෙත් ගන්නා අයවලුන් විය. එක් අයෙක් උපතින්ම මානසික අබාධිත තත්වයට පත්වූ අයෙක් වන අතර ආදරයෙන් රැක බලාගන්නා මවගේ උත්සහයෙන් ජීවත් වේ. පියා ඇයව නොසලකා හැර ඇත.
"ඩොක්ටර් මේ මම මහපුවා "පිළිවෙලක් නැති මුත් මසා ඇති කොට්ට උර අප වෙත ගෙන එමින් ඈ පවසයි.

ඉතා උස, මහත ඇය හොඳ මනසකින් සිටියානම් නෙට්බෝල් බාස්කට්බෝල් වැනි උස ප්‍රයෝජනයට ගත හැකි ක්‍රීඩාවක යෙදෙන්නට තිබුනි. "තාත්තා මට ආදරේ නෑ. මං දිහා බලන්නෙවත් නෑ "හැමදාම එකම චෝදනාවය.
"ෂා දැන් හරි ලස්සනයිනේ... ගෙදරදි තරහා ගත්තේ නෑ නේද මේ මාසේ..."මගේ ප්‍රශ්ණ කිරීම් හමුවේ ඇගේ මුහුණ ප්‍රසන්න හිනාවකින් පිරී යයි. ඉස්සරහට ඇදී ඇති දත් ඇඳි පොඩි කාලෙම හරි ගැස්සුවානම් මේ දරුවා කොච්චර ලස්සනද ? මට සිතිනි.

 ඔවුන්ට උවමනා අගය කිරීම් ය. පැසසුම් ය. මුළු දිවියම දුක්බර වුනු ඒ දරුවන් හට අපෙන් එවැනි සහනයක් ලැබේනම් ඒ කොයිතරම් හොඳයිද මට සිතුනා. ඒ මැහුම් එතරම් හොඳ නැති වුනත් ඈ ආසාවෙන් කරන දේ නිසා අපි හැම ඇයට ප්‍රශංසා කෙරුවෙමු.  "දුව උස මහත කළු  නිසා ගොඩක් දුකෙන් ඉන්නේ, තාත්තා මේ දරුවා නොසලකා හැරියත්, මෙයාගේ හැඩරුව තාත්තා වගේමයි ඩොක්ටර්"ඒ අම්මා හඬා වැටේ.

කොයි දරුවත් දරුවෙක්... අපේ සමහර වැඩිහිටියන් හැම දරුවෙක් කෙරෙහිම එකම සෙනෙහසින් ක්‍රියා කලද බොහෝ අය එසේ නොවේ. අවුරුද්දකට සැරයක් ලෝක ළමා දින සැමරුම් වලදී දරුවන්ට ටොපි චොකලට් තෑගි දෙන සමාජසේවා ආයතන වලින් උනත් මීට වඩා යමක් දරුවන් වෙනුවෙන් කළ හැකියි කියා මා සිතනවා. සෑම ගමකම , නගරයකම ප්‍රජා සෞඛ්‍ය සේවා ආයතන මගින් දරුවන්ගේ මානසික වර්ධනය මෙන්ම ඔවුන් ජීවත් වෙන වටපිටාවෙන් දරුවන්ට එල්ලවන බාධා අනතුරු පිළිබඳ සොයා බැලුවොතින් කොයි තරම් හොඳද.

අනිත් කොණෙන් මේ කොණට

$
0
0


කැමැත්තෙන් යමක් කරනවානම් වෙහෙසක් දැනෙන්නේම නැති තරම්. මා බොහෝ දෑ කළත් ඉක්මනින් වෙහෙසට පත්නොවීමට හේතුවත් එයයි මට සිතේ. රෝහල් වාට්ටු තුලම දවසේ බොහෝ වේලාවක් ගතකරන අපට සෑම දිනකම නැවුම් අත්දැකීම් රැසක් අප ජීවිතයට එකතු කරවයි. ලෙඩවීම රෝගී වීම බොහෝ දුකක් වුනත් නිරෝගී වී ගෙවල් දොරවල් බලා සිනා මුවින් පිටවී යන මිනිසුන් දුටු විට හිත පුරා ඇතිවන්නේ කියා නිමකල නොහැකි සතුටකි. ඒ වගේම බලාපොරොත්තු සුන්වූ සිතින් බොහෝ දුක් කරපින්නාගෙන ගෙවල් බලා යන පිරිසද අඩු නැත.

කවදාවත් සැලැස්මක් නැති ජීවිතේ බොහෝ කරදර දුක් දෝමනස්සයන් මග හැර සැහැල්ලුවෙන් සතුටෙන් සිටින්නට උත්සහ කරන සෑම දිනක් අග මේ මතකයන් බෙදා ගන්නට කියාගන්නට මේ බ්ලොග් පිටුව තිබීම ඒ දුෂ්කර කාලයේදී සැනසිල්ලක් වුනා... ජීවිත ජීවත් කරවන්නට තතනන්නන්ගෙන් කෙනෙකු වන මම මගේ අත්දැකීම් මෙලෙස සටහන් කරන්නේ විශේෂ පිරිසකගේ ඉල්ලීම මත.

අප විශේෂඥ වෛද්‍යතුමා මා විශ්ව විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලබන කාලයේ පටන් සඟරා වලට ලියන බව දැනගෙන මා හට මේ දුක්ඛදායී ජීවිත ගැන ලැබෙන අත්දැකීම් ගැන අන්‍ අයටද දැනගන්න යමක් තිබෙන නිසා ලියන්නට යැයි කී නිසාත්, මගේ රූමා හෙවත් අනෙක් සහෘද වෛද්‍යවරිය සහ අපේ වෛද්‍ය අක්කලා අයියලා ලිව්වාද ? ලියනවාද ? ලියන්න ! යැයි නිරන්තරයෙන් කන් කෙඳිරි ගෑ නිසාත් මුහුණු පොත හරහා බ්ලොග් වලට පිවිස මේවා ගැන ලබාගත් දැනුම නිසාත් මේ සටහන් මෙසේ ලියැවුනා....

අගනුවරින් ඈත එහා කොණේ පිහිටි ප්‍රධාන ආරෝග්‍යශාලාවක එක්තරා වපසරියක එහෙ මෙහෙ යමින් ගතකරපු ජිවිතේ හරියට නැග්මක් බැස්මක් වක ගැසීමක් හෝ ගල් පර නැතිව ගලායන ගංගාවක් වගේ තිබුනා. නුහුරු පරිසරයක හිටියත් අපි සියල්ලෝම හැමදාම හවසට ටවුමට ගිහින් , වැව ළඟටත් ඇවිදලා එන්නේ හිත සැහැල්ලු කරගන්නත් එක්කමයි.ඒ එක්කම සංසාර පුරුද්දට වගේ එකතු වුන යහළුවන් පිරිස නිසා මේ අවට සිරි නරඹන්නත් පරිසරය හා සහගාමී වන්නත් හැකිවුනා. ලිවීම පුරුද්දක් කරගත් නිසා නොලියා ඉන්නත් බැරි තරම්.

බොහෝම සුන්දර ඒත් වැඩ අදික ටිකක් විතර දුෂ්කර කාලයක් ගත කරලා, යලිත් මේ කොණේ ප්‍රධානම රෝහලකට මාරුවීමක් ලැබී පැමිණෙන්නට වුනා. මගේ පවුලේ අයට නම් ඒක බොහෝම සතුටක්. මටත් එක්තරා විදිහකින් අස්වැසීමක් වුනා, මගෙම පවුලේ අය හා ජීවත් වෙන්න, නෑදෑ හිත මිතුරන්ගේ බණකට, දානයකට, මගුලකට, සාදයකට සහභාගි වෙන්න පුළුවන් වුනා.... කිලෝමීටර් ගණනාවක් අනිත් කොණට ගිහින් ඇවිත් හෙම්බත් වෙන ඒ ප්‍රවාහන කටයුතු නිසා නොවෙන්නම් , අනිත්කොණ රෝහලේම ඉන්නත් හිත් දුන්නා... එහෙම හිටපු අයත් ඉන්නවා....  කොහොමින් කොහොම හරි, මෙහෙ ආ පසු පුරුදු වුන දෙමළ වෙනුවට සිංහලෙන්ම කතා කරන්නත්, ඉඳ හිට මුණ ගැහෙන දෙමළ පිරිසට දෙමළින් කතා කරන්නත් සිදු වුනා... මෙහෙ රෝහලේ ක්ලිනික් පෝළිමේ සිටින අම්මලා තාත්තලා අපිට නොතේරෙනවායැයි සිතා දෙමළෙන් කතා වෙන දේවල් වටහාගෙන ඒවාට උත්තර දී...ඔවුන් පුදුමයට පත් කරවන්නත් වෙනවා... වෙහෙසකරම වැඩේ, හැමදාම නොයෙක් දේ අසාගෙන පැමිණෙන හිතවතුන්, නෑදෑයින් නිසා රෝහල පුරා දුවන්නත් අනෙක් ඒකක වල වෛද්‍යවරුන් හමුවෙන්නත් සිදු වීමයි. හරියට මම එනකම්ම ඉඳලා හැමෝම ලෙඩ වෙනවා වගේ.... කවුරුන් හරි කතා කරත් ඒ මගේ දුක සැප අහන්න නෙමෙයි, ඔවුන්ගේ සුව දුක් ලෙඩ රෝග වලට බෙහෙතක් අහගන්නයි. ඒත් රෝහලේ බොහෝ අය ඒ දේ සුබදායක විදිහට දුටුවේ නෑ. අයියෝ ඇයි ඔහොම වෙහෙසෙන්නේ... හැමදාම කවුරු හරි නිසා එහෙ මෙහෙ දුවනවා,ඔයාට නම් පිස්සු.... ඇයි දන්න අඳුරන අය මෙහෙ ගෙන්න ගන්නේ.. යැයි අවලාද ඇසුනු වාර අනන්තයි. ඒ ගැන බොහෝ දුකින් මගේ පියාට කියූ විට තමයි ඔහු මගේ හිත හැදුවේ... "කවුරුත් ළඟට ඔහොම ඔය විදියට පිරිසක් ඇදී එන්නේ නැතුව ඇති, ඒක ලොකු පිනක් පුතේ "කියමින්...

ඊයේ පෙරේදා මගෙන් ඇයි දැන් ලියන්නේම නැත්තේ කියා ඇසූ යහළුවෙක් ට මා කියූවේ
"ඒ තරම් නිදහසක් නෑනේ දැන්, හැම තිස්සේම වැඩ, එක්කෝ රෝහලේ , ගෙදර ආ පසු ගෙදර වැඩ, අනිත් කොණ සිටි කාලයේ තරම් සුන්දර කාලයක් ආයේ එන එකක් නෑ"කියාය.

"මතකද මම කිව්වා ඔයා ඔහොම කියයි කියලා..."යහළුවා පැවසීය.

මෙහි ආවත් අනිත් කොණ කතා අඩු නැතිව තවම මතකයේ තියෙනවා.... එනිසා අනිවාර් යයෙන් ඉඩ ලැබුනු වෙලාවලදී මේ බ්ලොග් පිටුවේ ඒ මතකයන් ලියැවේවි.


අර මගේ බයිසිකලයනම්, අනිත්කොණෙන් මෙකොණට ගෙන ආවා, ඒත් දැන්  ගෙදර මුල්ලක පුස් කනවා... මතකනේ  " අහෝ A 9 සහ බයිසිකල් පදින දොස්තරලා "ලිපියේ සඳහන් කළා.

"ඕක එහෙම පදින්න එපා පාරේ, බස් එකක් යට තමයි නවතින්න වෙන්නේ,"ගෙදරින් සත්තමක් ආවා.
"අපෝ බයිසිකලයක්ද පැද්දේ.... මෙහෙ එහෙම පදින්න එපා ඔන්න, තත්වයට හොඳ නෑ"එහෙමත් කිව්වා සමහරු.... ගෙදරට පෙනෙන දුරින් පිහිටි රෝහලට පයින් ඇවිදිද්දී... "වාහනයක් නැද්ද ඩොක්ටර්, ලයිසන් නැද්ද , ඇයි පයින්, යමු මම ඇරලවන්නම් "යැයි කියන පිරිසද අඩු නෑ.... මිනිත්තු 10 ඇවිදින එක කොයි තරම් හොඳද කියා නොදැනෙන අය එක්ක කතා කරලා වැඩක් නෑ... "ණය වෙලා හරි කාර් එකක් ගන්න, සමාජ තත්වෙට ඒක වටිනවා"ඔහොමත් කියනවා සමහරු....

ඇත්තටම වාහනයක් තියෙන එක පහසුවක් තමයි, දුර ගමන් යන්න, පයින් යා නොහැකි දුරක් යෑමට එහෙම, ඒත් ,  කිලෝ මීටරයක් විතර දුරක් යන්න වාහනයක් මොකටද ?
සියල්ල තාවකාලික ලොවක, පවතින යථාර්තය තේරුම් ගත නොහැකි අයට යමක් තේරුම් කිරීම අපහසු නිසා සිනහවකින් පමණක් ඒවාට පිළිතුරු දෙනවා....

අහෝ A9 සහ බයිසිකල් පදින දොස්තරලා

$
0
0


 “ඩොක්ටර් රාජන් ගේ නංගියි දරුවයි හැප්පිලා එතනම මැරිලා මල මිනී දෙක ඕ ඩී එකට ගෙනාවේ . එවෙලේ රාජන් තමයි ඇඩ්මිෂන් රූම් එකේ හිටියේ, ඩොක්ටර්ට හිතා ගන්න බැරි උනා. අපි ඒ වේගෙන්ම ඇක්සිඩන්ට් වෝඩ් එකට ගෙනිච්චා ඒත් දෙන්නම එතනමයි.”

ඕ.පී.ඩී එක හෙවත් බාහිර රෝගී අංශයේ වැඩ කරන මගෙම හිතවත් දොස්තර කෙනෙක් එදා හවස අප වෙත ගෙන ආපු ආරංචියෙන් අපට අනේ අපොයි කියවුනා. A9 මාර්ගය දැන් වඩා හොඳින් පිළිසකර කර තිබෙන නිසා මේ මාර්ගයේ යන එන රියදුරන් රථ වාහන ධාවනය කරන්නේ හරියට අත්තටු ලැබුනා වගෙයි.

රාජන්ගේ නැගණිය සහ දරුවා මෝටර් බයිසිකලයේ ගමන් කරද්දී ටිපර් රථයක් විසින් යට කර දමා තිබුනේ රෝහල පෙනෙන මානයේ තිබුනු කහ ඉරක් අසලමයි. එපමණක් නොව දිනකට එක වරක් හෝ තුවාල වීම් නිසා ඇතුල් කරන රෝගීන්ද මසකට මරණ කීපයක්ද සිදුවේ.

අද උදේ ශල්‍යාගාරයේ සැත්කම් සිදු කරන අතර කණ වැටුනේ මීට දිනකට උඩදී බයිසිකලය ටිපරයක හැපී මෙහි ගෙන ආ දරුවා මිය ගිය බවය. මෙවැනි මරණ නිරන්තරයෙන් සිදුවේ. 

යාපනය විශ්ව විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලැබූ විශ්‍රාමික ශ්ල්‍යාගාර සිස්ටර් හෙවත් ප්‍රිපාලන හෙද සොයුරියගේ එකම පුතා යාපනයේ සිට ගෙදර එද්දී වෑන් රථයක හැපී මිය ගියේ ඔහු බයිසිකලයක ගමන් කරද්දීය. එම සිදුවීම අපට බොහෝ සංකා ගෙන දුන්නා මන්ද ඇය අප නිතර ඇස ගැටෙන දොඩන කෙනෙක් නිසා. නන්නඳුනන කවරෙකු උනත් මේ සියල්ලන්ගේම ජීවිත වටිනාකම කියා නිම කළ නොහැක. නොසැලකිලිමත් කමට වඩා ටිපර්, බස් රථ වල තිබෙන්නේ වේගයෙන් ධාවනයයි. සමහර විට ඇම්බියුලන්ස් රථයෙන් හදිසි රෝගීන් ප්‍රවාහනය කිරීමේදි පවා බස් රථ අපට ඉඩ දෙන්නේම නැති තරම්. එවෙලෙට එම බස් රථ අංක සටහන් කරගෙන පොලිසියට ලබා දීමට තරම් තරහවක් ඇති වෙනවා. ඇම්බියුලන්ස් හදිසි ගිලන් රථයක් යනු කුමක්දැයි කියාවත් ඉගෙනුමක් නොලැබූ බස් රථ රියදුරන් A9 මාර්ගයේ සිටී කියා මම බය නැතුව ඕනෑම තැනක කියන්නේ එහෙයිනි.


මේ ප්‍රදේශයේ බොහෝමයක් පිරිස පුස් බයිසිකලයෙන් ගමන් බිමන් යති. එය සාමාන්‍ය ජනයාගේ වාහනයයි. ගැහැණු පිරිමි බේදයකින් තොරව , ඇතැම්විට පිරිමින්ට වඩා ගැහැණු පුස් බයිසිකලයෙන් ගමන් බිමන් යති. එහෙත් උතුර දකුණ යාවීමත් සමගම වාහන එන්න එන්නම වැඩි වීමත් එක්කම පුස් බයිසිකල් වල ගමන් කරන මිනිස්සුන්ට සිදුවන අනතුරුද වැඩිවේ.

බයිසිකලයක් පදින මම...

මම ද අනිත්කොණ පැමිණි පසු ගෙදර තිබෙන බයිසිකලය මෙහෙ ගෙනෙන්නට හැදුවෙමි. ඔව් මම කුඩා කල සිටම එක එක ජාතියේ බයිසිකල් කිහිපයක සාඩම්බර අයිතිකාරයෙක් වීමි. මම වැඩෙනවාත් සමගම බයිසිකලයේ ප්‍රමාණයත් වැඩි විය. ඒත් ප්‍රවාහන අවහිරතා නිසා දිනෙන් දින දැනට මා ගෙදරදී පාවිච්චි කරන්න අම්මා අරගෙන දූන්නු බයිසිකලය මෙහි ගෙන එන එක කල් ගියාය. 
අනෙක් හැමෝම කාර් ගන්න හීන මවද්දී මගේ සිහිනය වුනේ බයිසිකලයක් ගැනීමයි. ඒ එය පරිසරයට හිතකාමී එකම වාහනය වන නිසාය. පරිසරයට හානි නොකර ජීවත්වෙන්න පොඩි කාලේ ඉඳන්ම පුරුදු වී ඇති නිසා දුම් දමන ඛණිජ තෙල් බොන වාහන වලට කොහෙත්ම ආසා නැත. එමෙන්ම එය සෞඛ්‍යයටද හිත කරය. මා බයිසිකලයක් පදින බව දැනගත් ඇතැම් පොෂ් යැයි කියා ගන්නා මිතුරෝ “අපොයි ලැජ්ජා නැද්ද ඩොක්ටර් කෙනෙක් වෙලා බයිසිකල් පදින්න” යැයි කීවෝය.

“ඉතින් මම තමයි ගන්නම ඕනේ. මෙච්චර ඉගෙන ගෙන කාර් එකක් පදිනවානම් මගේ ඉගෙනීමෙන් ඇති වැඩේ මොකක්ද ? මම ආඩම්බර වෙනවා මම ඩොක්ටර් කෙනෙක් වෙලා බයිසිකලයක් ගත්තු එක ගැන. මම ජීවිතේ දිනා ගත යුතු සියල්ල දිනා ගත් කෙනෙක්. උපරිම වශයෙන් ආදරයද රැකවරණයද ලබන අතර සාමකාමීව ජීවිතය ගෙන යන්නට හැකියාව ලැබුනු කෙනෙක්. අනික මම ඉගෙන ගත්තු කෙනෙක්. බුද්ධිමත් අය දන්නවා පරිසරයේ වටිනාකම” 

මගේ උත්තරයෙන් සියල්ලෝම කටවල් පියා  ගත්තෝය. මම විතරක් නොවේ, තව බොහෝ වෛද්‍යවරුද පෙර කල සිටි ශල්‍ය වෛද්‍ය විශේෂඥතුමා වැනි විශේෂඥ වෛද්‍යවරු පවා බයිසිකලයෙන් රෝහලට පැමිණේ.අපි කුඩා කල සිටම පරිසරයට ආදරය කිරීමට පුරුදු වූ අය වන්නෙමු. මිහි මඬලේ දරුවෝ කථාවෙන් ඒ බව මගේ මුල් කථාවලදී කියා ඇත්තෙමි. 





එවන් දෙයක් වටහා ගත නොහැකි උන් කියන දේ අසා මම නිහඬව සිනහ නගා සිටියෙමි. ඒ මෝඩයින් දාහක් සමග තර්ක කර දිනිය නොහැකි බැවිනි. ඉතින් ඔන්න ඔහොම මම බයිසිකලයක් පැද්දත් බොහෝ වෙලාවට A9 ප්‍රධාන මාර්ගයේ ධාවනය කරන්නම නො හැකිය. බොහෝ විට කරන්නේ අතුරු පාරවල ගමන් කර අදාල ස්ථානයට යන එකයි. එහෙම නැත්නම් මාර්ගයෙන් එපිට කැලෑ පාරේ ගමන් කරන එකයි. මොකද A9 එකේ බයිසිකලයෙන් ගියානම් එහෙම  A9 එකේ යන ටිපර් සංඛ්‍යාවයි බස් පෝළිමයි , බස් තරඟයයි නිසා අපේ රෝහලට තව දොස්තර කෙනෙක් අඩු වෙන එකයි වෙන්නේ. දොස්තරලා අඩු මේ දවස් වල එහෙම දෙයක් උනොත් කොහොමත් අමාරුවේ වැටෙන්නේ රෝහල නිසා. සියල්ලන්ගේම ආයාචනයෙන් මම හැකිතාක් දුරට A9 වලින් මිදී සිටින්නෙමි. එමෙන්ම බයිසිකලයෙන් නගරය දිහාට යද්දී, අප හඳුනාගෙන අතවනන රෝගීන් බොහෝය.

අපේ රටේ දේශපාලකයින් රට රටවල සංචාරය කරනවා යැයි මම සිතමි. එහෙත් ඔවුන් අනිත්කොණ කියවනවා යැයි මම නොසිතමි. 


කෙසේ හෝ වෙනත් රටවල බයිසිකල් පදින්නට පදික වේදිකාවේම වෙන් කළ තීරුවක් තිබෙනවා. ඉතින් ඒක මහ මාර්ගයේ සෙසු වාහන වලටද පහසුවක් වගේම බයිසිකල් පදින අයටද හිතකරයි. අපේ රටේ මාර්ගවල ආරක්ෂාව වැඩිනම් මෙලෙස විකල්ප මාර්ග තීරුවක් තිබේනම් මීට වඩා බයිසිකල් පදින්නට මිනිස්සු උනන්දු වෙනවා ඇති යැයි මට සිතේ.


ඉඳගෙන පමණක් වැඩ නොකරන, ශල්‍යාගාරයේදී පැය ගණන් සිටගෙන සිටින අපට වෙරිකෝස්  , අධික රුධිර පීඩනය, දියවැඩියාව මෙන්ම තරබාරුව වැනි තත්වයන්ට ඉක්මනින් ළඟා වීමේ අවධානමක් තිබෙනවා. එමෙන්ම පරිගණක ආශ්‍රිතව වැඩ කරන අයටද මේ අවධානම වැඩියෙන් තිබෙනවා. එනිසා බයිසිකලයක් පැදීමෙන් බොහෝ දුරට මේ තත්වය අඩු කරගන්න පුළුවන් වෙන එකනම් ෂුවර්.  මොකද හැමෝම ජිම් එකකට හෝ ශරීර සුවතාවයට කියලා වයායාම් නොකරන නිසා. අනික අපේ රටේ ගොඩක් අය පුරුදු වෙලා ඉන්නේ, ෆ්‍රයිඩ් රයිස් , කොත්තු රොටී, පරාටා වැනි පිටි තෙල් අධික කෑම වලින් කුස පුරවාගන්නයි එනිසා වෙන්නේ තවත් රෝගීන් සංඛ්‍යාව වැඩි වෙන එකයි.




උතුරු කොණේ සියල්ලන්ගේම වගේ හිතකර වාහනය බයිසිකලයයි. එනිසා පොදු ජනයාටද අපි වැනි බයිසිකල් පදින දොස්තරලාටද හිත සුව පිනිස A9 මාර්ගයේ භයානක බව අඩු කළ යුතුය.


මෙය හදිසියේ හෝ කවුරු හරි පරිසර හිතකාමි මහතෙකුගේ හෝ සංවිධානයක ඇස ගැටුනොත්, මහ මාර්ගයට යාබද ව බයිසිකල් මංතීරුවක් සකසන එක ගැන මීට වඩා අපේ රටේ මිනිස්සුන්ගේ හිත් වල අවධානයක් ඇති කරන්න. බයිසිකල් පදින එක මීට වඩා මිනිස්සුන්ට කිට්ටු කරන්න උත්සහ ගත්තොත් හොඳයි කියලා හිතනවානම් ඔබලා කරන කැම්පේන් එකකට අපිද (බයිසිකල් පදින දොස්තරලා ) උපරිම වශයෙන් සහය දක්වන්නෙමු.
මිහිකත සම්පතක්. දිනෙන් දින වැඩි වෙන පරිසර හානියට සමගාමීව පරිසරය දැන් අපිට අහිතකර වෙන්නට පටන් අරගෙන. එක්කෙනෙක් හෝ මේ ගැන හිතා කටයුතු කරන්නේනම් මොන තරම් හොඳ ද?

මම නිතරම සිතුවේ… “ලෝකේ ඔබ දකින්න ඕනේ වෙනස ඔබම වෙන්න” කියාය. 
Be the change you want to see in the world !

ඒ නිසාම මම නිතරම හිතකර වෙනසක් බවට පත්වීමි.
ඔබත් පුළුවන්නම් කරන්න !


Image credit.. Earthian  on face book.and the rest from google search.

චීන්නු ස්මාර්ට් ෆෝන් එකෙන් ලෙඩ සෙවීම සහ අපේ අයගේ නොදැනුවත්කම

$
0
0
නෙළුම් කුළුණ හදන්න ඇවිත් ඉන්න චීන්නුත් අපේ අයට වඩා ඉදිරියෙන් ඉන්නවා කියලා දැනුනේ, දවසක්, රේඩියෝලොජි ඩිපාර්ට්මන්ට් එකට ආපු චීන්නු දෙන්නෙක් ඔවුන්ගේ එක්ස් රේ පරීක්ෂනයේ විස්තර සම්බන්ද කොළය සමග පැමිණ

“ඩොක්ටර් මොකද්ද මේ සඳහන් වෙන්නේ…” යැයි මගෙන් ඇසුවා, ඇහුවේ සිංහලෙන් නෙමෙයි, ඉංග්‍රීසියෙන්.

“මේ සඳහන් වෙන්නේ, early osteoarthritis “ කියලා මගේ කටින් පිටවෙද්දීම, චීන ගෑණු ළමයා කරේ, “පොඩ්ඩක් ඉන්න ඩොක්ටර්, මේකනේ ලෙඩේ ?” කියලා ඇගේ සාක්කුවෙන් ඇදලා ගත්තු, සැම්සුන්ග් එස් 4 එකෙන්, Google search කරපු එකයි. ඊට පස්සෙ මිනිත්තු පහක් විතර කියවලා, තව සයිට් එකකට ගියා, චීන සයිට් එකක් කියලයි තේරුනේ.

"හරි අපි තව  මාස ගාණක් මෙහෙ ඉන්න නිසා, මෙහෙ ඇඩ්මිට් වෙලා බෙහෙත් ගන්න අමාරුයි. මේ රෝගේ ගැන මට තේරෙනවා, කොහොමත් මේ අමාරුවත් එක්ක මෙයාට මෙහෙ වැඩ කරන්න බෑ.අපේ රටේ මේකට අපේ වෛද්‍යවිද්‍යාව සහ ඔබේ බටහිර වෛද්‍ය විද්‍යාව යන දෙකෙන්ම බෙහෙත් කරන නිසා අපි එහෙ යන්නම්.ස්තූතියි “ කියලා සමු ගත්තා.
මට හමු වුන පළමුවෙනි රෝගියා ඔහොම දෙයක් කියපු….
මම පුදුමයට පත් වුනා. ඒ එක්කම මට අපේ රෝගීන් ගැන මතක් වුනා..

සායන වලට පැමිණෙන්නන්, වාට්ටු වල ඇඩ්මිට් වෙන්නන් අතරේ මම දකින ප්‍රධානම දුර්වල කමක් තමයි ලෙඩ ගැන තියෙන නො දැනුවත් කම,
පරණ කාඩ් එකක් සායන පොතක් නොගෙනාවොතින් අපිත් අමාරුවේ වැටෙනවා…
ගොඩක් අය කියන්නේ ,
“මොකද්ද හාට් එකේ ප්‍රශ්ණයක් කියලයි කීවේ ඩොක්ටර්,
වකුගඩුවේ මොකද්ද කීවා
මතක නෑ,
දන්නේ නෑ,
තේරුනේ නෑ
ස්කෑන් කරන්න කීවා,
කරගන්න බැරි උනා,
ඇයි මට හොඳයිනේ ඉතින් බෙහෙත් නැවැත්තුවා.
දැන් ඇඟට අමාරුවක් නෑ, ඊට පස්සෙ ක්ලිනික් ආවේ නෑ…
ඇත්තටම මෙවැනි පිළිතුරු අහලා අහලා අපිටනම් පුරුදු වෙලා. මේ අය මෙහෙම උනත්, එංගලන්ත ඇමෙරිකාව වැනි දියුණු රටවල මිනිස්සු තමන්ගේ ලෙඩ ගැන, තම සිරුර ගැන, වගේම කන බොන ආහාර පාන ගැනත් උනන්දුයි.
ඒ විතරක් නම් මදැයි ලෙඩේ ගැන අපි කියන දේ උනත්, බෙහෙත් ගැන අපි දොඩන විස්තර කරන දේ උනත් මතක තියා ගන්නේම නැති තරම්.
“අම්මේ, දරුවාගේ මුත්‍රා වලට විෂබීජයක් ගිහින් තියෙන්නේ, එනිසා මේ බෙහෙත් දවස් හතක්ම බීලා, ඉවර වෙලා දවස් 3 කින් මූත්‍රා පරීක්ෂා කරගෙන ඒ රිපෝට් එකත් අරගෙන මෙහෙ එන්න ඕනේ, උණ ගත්තොත් , බඩ රිදිලා, අමාරු උනොත් ඉක්මනින් ගෙනෙන්න” දෙතුන් විටක් මෙය කීවාය. ලියාත් දුන්නෙමි.

ඊළඟ දවසේ තාත්තායි අම්මයි දරුවයි මහ රෑ එනවා.. වාට්ටුවට.

"ඩොක්ටර් මෙන්න මූත්‍රා පරීක්ෂණ රිපෝට් එක…"

මම @#$@%#^&@෴@  කටින් වචනයක් පිට කරේ නැති වුනත් හිතින් දහසක් තරු සහ ගිනි පිටවෙනවා…

“මම මොකද්ද කරන්න කීවේ ?”
“මූත්‍රා පරීක්ෂනයක් කරලා පෙන්වන්න කීවා ?‍”දරුවාගේ අම්මා කියයි.
“එතකොට බෙහෙත් ?”
“උණ ආවොත් දෙන්න කීවා” ආයෙත් ඇය කියයි.
“ඊයේ මමම කිව්ව එක මට මතක නැත්තෙ නෑ අම්මා, මේ බලන්න මේ කාඩ් එකෙත් පැහැදිලිව ලියලා තියෙනවා නේද ?”
තාත්තා අම්මාට ඔරවයි…
“අපිත් යන්න ටිකට් කපද්දි දෙතුන් ගමන මේ අම්මට කිව්වනේ” වාට්ටුවේ මිසීත් කතාවට එකතු වෙයි.
හරි කියන්න බලන්න ඊයේ මොනවද කීවේ කියලා.
“මුත්‍රා වලට විෂබීජයක් ගියොත් කියලා මුත්‍රා පරීක්ෂනේ කරගෙන, උණ ආවොත් බෙහෙත් දීලා පෙන්වන්න කිව්වා, හරිද ඩොක්ටර්” අම්මා ජයග්‍රාහි අයුරෙන් කියයි..

අපි සැවොම කට උත්තර නැතිව මුහුණෙන් මුහුණ බලාගතිමු.

මේකට ඇත්තටම හේතුව මොකක්ද කියලා, මෙවැනි පළමු සිදුවීමෙන් පසු මම හොයන්න පටන් ගත්තා,

බොහෝ අයට තමන්ගේ ලෙඩේ ගැන දැනගන්න උවමනාවක් නෑ. ඔවුන් හිතන්නේ දොස්තර සියල්ල දනී. සියලු ලෙඩ හොඳ කරයි. 
ඉස්පිරිතාල කියන්නේ මැජික් සිදුවෙන තැන්, දවස් දෙක තුනෙන් ලෙඩේ හොඳයි කියා පමණි. 
තමන්ට වැළදුනේ මොකක්ද කියලාවත් ඔවුන්ට දැනගන්න උවමනාවක් නෑ. 
අයි කිවු එක පහළද නැත්නම් නූගත් කමද කියලා වෙලාවකට හිතෙනවා… 

කලින් වැඩ කළ අනිත්කොණේ තරුණියකට විවාහ පත් වී වසර දෙකක් ගතවුනත් දරුවන් නැති හෙයින් ක්ලොමිෆින් නැමැති බෙහෙත පටන් අරගෙන ඊළඟට පැමිණෙද්දී සැමියාත් සමග එන්න යැයි පැවසීමු. ඇය  ඩිම්බ මෝචනයට දුන් පෙති සැමියාට පොවා, ඔහුත් සමග පැමිණියේ ජයග්‍රාහී අයුරෙනි…

මේ තත්වය මග හරවන්න, මම නම් කුමක් හෝ සංකීර්ණ රෝග විනිශ්චයක් හෝ ප්‍රතිකාර ක්‍රමයක් නම් එක වරක් කියා, නැවත වරක් මට කියන ලෙස රෝගියාට කියන්නෙමි. නමුත් තවම එක පාරක්වත්, හරියට නැවත කියන රෝගියෙක්, මවෙක් හෝ පියෙක් මට හමුවී නැත…
ඇදුම රෝගයට , ඉන්හේලරයට යොදන කරල්, දරුවාට පොවාගෙන , සායන පැමිණි මව , මෙන් දහසක් පිරිස මට හමු වන්නේ එහෙයිනි.

හවුස් එම් ඩී, නැමැති කතාවේ පෙන්වන ඇඳුම රෝගය හොඳ නොවන බව කියන ගැහැණියක්, ඉන්හේලරය පාවිච්චි කරන බව කියා, එය පාවිච්චි කරන්න යැයි කියූ විට සෙන්ට් බෝතලයකින් සුවඳ විළවුන් විඳින්නාක් මෙන් බෙල්ල දෙපැත්තට විදගන්නා අයුරු මට මතක් වේ….

තම දරුවාට ඇති ලෙඩේ මොකක්දැයි අහන මව් වරුන්ට පියවරුන්ට, තමන්ට වැළදි ලෙඩේ මොකක්දැයි අහන තරුණ තරුණියන්ගෙන් මම අහන්නේ, ඉන්ටර්නෙට් පාවිච්චි කරනවාද කියලයි. බොහෝ අය පරිගණක ආශ්‍රිත රැකියාවක් කරන අය වෙති. එහෙයින් මම ඔවුන්ට ලෙඩේ ගැන කියවිය හැකි, විශ්වාසදායී වෛද්‍ය ලිපි ඇති වෙබ් ලිපින ලබා දෙන්නෙමි.බොන බෙහෙත් මොනවද, ඒවායෙන් ඇඟට සිදුවෙන්නේ මොනවද කියවන්න මග පෙන්වන්නෙමි.

 ඊළඟ පාර ආවිට මට ඒ ගැන පවසන්නට ඔවුන්ට සිදුවෙන නිසා ඔවුන්ට අනිවාර්‍යයෙන් ඒවා කියවන්නට සිදු වේ. එසේ නැති රෝගියෙක්නම් මම පැහැදිලි ලෙස කියා, සිංහලෙන් උපදෙස් පොතේ ලියා දෙන්නෙමි.
අප රටේ බොහෝ දුබල දුර්වල කම්, අසාධාරණ අදමිටු කම් වලටත් හෙතුව මෙයම වේ…තමන්ගේ නොදැනුවත්කම නිසා සියල්ලන්ටම වැඳගෙන ඔළුව පාත්කරගෙන සිටියි.

 ඔවුන් කිසි දෙනෙක් දැනුවත් වීමට උවමනාවක් නැත. රවටන අය විසින් රවට්ටන්නේද, සල්ලි කාක්කන් විසින් මුදල් ගරන්නේද , සියල්ල අහිමි කරගන්නේද එහෙයිනි. මේකට හොඳවෙයි කියා විටමින් පෙති දෙන , පාට පාට, පිටි පෙති දෙන හොර වෙදුන්ට රැවටෙන්නේද එහෙයිනි.

ඕනෙම තැනකට, දෙයකට යන්න කලින් දැනුවත් වෙන්න. එතකොට ඔබව ලේසියෙන් කෙනෙකුට රවටන්න හැකි වෙන්නේ නැත.

ලැප්ටොප් එක තුවායෙන් එතීම, දැන් හැදෙන ළමයි සහ ෆේස් බුක්

$
0
0

අවුරුදු 3 වූ දෙවෙනි අයියගෙ පුතා, ලැප්ටොප් එකෙන් නොයෙක් ඒ වයසට හරියන අධ්‍යාපන සීඩී වල ඇති ක්‍රියාකාරකම් කරනවා මවුස් එකත් පාවිච්චි කරමින්. නමුත්  මම ලැප්ටොප් එකක් ඇල්ලුවේ වෛද්‍යවිද්‍යාලයේ හතර වන වසරේදී මට අනුකම්පා කරල පිටරට සිටින මාමා සහ නැන්දා විසින් අරන් දුන්නු එකක්. ඒකත් දූවිලි නොවදින්න තුවායකින් එහෙම ඔතාගෙන තමයි බෑග් එකේ දාගෙන එහෙ මෙහෙ ගියේ. ඉස්සර යුද්ධෙ කාලේ අගනුවර චෙක් පොයින් එකකදී එහෙම මගේ "තුවායෙන් ඔතපු ලැප් ටොප් එකට"ලැබුනේ හිනා සාගරයක්. ඒවගේම මා එක්ක යමින් ඉන්න යාළුවන්ගෙන් රැවුම් ගෙරවුම්. ඒක තමයි මේ තාමත් පාවිච්චි කරන්නේ. ඒත් ඉතින් අද කාලේ අවුරුදු තුනේ හතරේ දරුවත් දන්නවා ලැප්ටොප් එකක් ඔන් කරන හැටි. 
අපි දන්නවා අපි ඒ කාලේ එහෙම නොවුනු විත්තිය දැන් කාලේ ළමයි හරි ඇඩ් වාන්ස්, දන්නවා වැඩියි පණ්ඩිතයි. චාරයක් නෑ, කියනවට වඩා අපි මේ සමාජමය උඩු යටිකුරුවීමත් එක්ක ඇතිවුනු වෙනස තේරුම් ගන්න ඕනෑ. අපිට සෙල් ෆෝන් ලැබුනේ කැම්පස් යද්දී කියලා අලුත් පරම්පරාවත් එසේ විය යුතු නෑ. අපිට කම්පියුටර් ලැබුනේ විශ්ව විද්‍යාලේ යද්දී කියා අපේ දරුවන්ට පරිඝණක හෝ ඒ ආශ්‍රිත දැනුම නොදී ඉන්න උවමනා නෑ.

3 වසරේ එක්තරා දැරිවියක්, ඇගේ අක්කා කොල්ලෙක් සමග යහළු බව කී විගස අපේ පන්තියේ එකියක් ගුරුවරියට එය පැවසූ අයුරුත්, ඒ ගැන බොහොම ලොකු කලබලයක් ගුරුවරියගෙන් සිදු වූ අයුරුත් ඒ දැරිවිගේ දෙමාපියන් පාසැලට ගෙන්වූ අයුරුත් මට මතක් වේ. එවැනි පුවතක් 3 වසර කුඩා වුන් අතරේ හුවමාරු වීම මහා ලොකු දෙයක් ලෙස ඒ ගුරුවරියටත් පාසැලටත් අපටත් දැනුනේ ඇයිදැයි මා තවමත් සිතනවා... එකළ ඔවැනි දෑ ඇසීම අපට පුදුමයක් ගෙන දුන්නා පමණක් නොවේ, දිවිය ලෝකෙන් සුරංගනාවියන් ගෙනැවිත් දුන් බබාලාත්, දත් වැටුනම දත් ගෙනත් දෙන ලේන්නුත්, දොස්තර හොඳ හිත, හෝ හඬ කැවූ අර සිංහල කාටුන් ටිකත් පමණක්ම අපේ දැනුම් පතයට වැටුනු කාලයකි. නමුත් අද දරුවන් ඊට වඩා ගොඩක් ඉදිරියෙන් සිටිනවා. මුළු 3 වසර පන්තියක් බය බිරාන්ත කෙරූ අර සිදුවීම අද මොන්ටිසෝරි ළමයින්ටත් බොහොම සුළු සිදුවීමක්. පසු කාලීනව රූපවාහිනිය පුළුල් වීමත් මාධ්‍ය භාවිතය වැඩිවීමත් සමග අද දරුවන් අපට වඩා බොහොම ඉදිරියෙන් සිටිනවා. 

මෙන්න මේ වෙනස අඳුරගන්න බැරි වැඩිහිටියන් සිටින කල මෙවැනි බොහොම ඛේදනීය තත්වයන් ඇතිවෙනවාමයි.


තාක්ෂණික දැනුමෙන් පොහොසත් නොවූ ඒ කාලය...

යන්තම් ළමා විය පසුකරමින් යොවුන් වියට පා තබන දුවා දරුවන් , මීට අවුරුදු 10 - 20 කට  පෙර අපි වැඩෙන කාලයේ අපි සිටි මානසික මට්ටමේ සිටින්නන් නොවන විත්තිය හැමෝම තේරුම් ගන්න ඕනේ. ගුරු බවතුන් විශේෂයෙන්ම , ඔවුන්ගේ වයසත් සමග මේ අවුරුදු 20 ඇතුලත සිදුවූ සංස්කෘතික වෙනස්කම් සහ විවෘත සන්නිවේදනය තුලින් අපිට වඩා කලින් කුඩා කලම ඔවුන්ව ලෝකෙට විවෘත වෙනවා. දැන් බලන්න මේ ලියන මටත් උසස් පෙළ කරන අවධියේ... මොබයිල් ෆෝන් එකක් කියන දේ බොහොම අලුත් ආම්පන්නයක්. මැද පන්තියේ පවුලක් වුනු අපේ පවුලේ මෝබයිල් ෆෝන් එකක් තිබ්බේ පියාට පමණයි. ඒකත් ගඩොල් බාගයක් විතර බර අර නොකියා වර්ගයේ එකක්. බොහොම පරිස්සමෙන් තමයි පාවිච්චි කලේ. උසස් පෙළ ඉවර කරලා අවුරුද්දකට පසු විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුල්වෙද්දි තමයි මා අතට පියාගේ පරණ මෝබයිල් ෆෝන් එක ලැබෙන්නේ. ඒ වෙද්දි අපි පුරුදු වෙලා උන්නේ ගෙවල් වල තියෙන ලෑන්ඩ් ලයින් හෙවත් ටෙලිකොම් දුරකථන වලින් පණිවිඩ හුවමාරු කරගන්න. අපටම කියලා අතේ ගෙනියන්න පුළුවන් මොබයිල් ෆෝන් එකක් කියන දේ නිකම් හීනයක් වගේ. නමුත් අද වෙන විට ඒ තත්වය වෙනස්. මොන්ටිසෝරි යන කුඩා දරුවත් දන්නවා සෙල් ෆෝන් එකක් පාවිච්චි කරන්න, බොත්තම් ඔබන්න කතා කරන්න. 

මේ සංස්කෘතික, අධ්‍යාපනික, සහ සදාචාරාත්මක පුපුරා යෑම වටහා ගැනීමට උත්සහ කරමු...

මතකද වසර කිහිපයකට කලින්, පාසැලට මොබයිල් ෆෝන් එකක් ගෙනාවා කියා දඬුවම් ලැබ, අගනුවර උසස් බාලිකාවක හත හෝ අට වසරේ දියනියක් තමන්ගේ පාසැලේම වැසිකිළියක් තුල ගෙල වැල ලාගෙන මිය ගිය සිදුවීම. මතකද උසස් පෙළ හෝ සා පෙළ හරි හොඳ ප්‍රතිඵල නොලැබී මව් පියන් වැඩිහිටියන් වෙතින් එල්ල වූ බැනුම් හෝ පීඩනය නිසා දිවි නසාගත්තු දරුවන් ප්‍රමාණය ?

මා කායික වාට්ටු වල සේවය කරන කාලයේ, විභාග ප්‍රතිඵල පැමිණියා යැයි ඇසූනු විට අපි කියන්නේ "හපොයි එහෙනම් දිවි නසා ගැනීම් හෝ තැත්කිරීම් වැඩි වෙයි "කියලයි. මේ තත්වයේ වර්ධනයක් එන්න එන්නම දකින්න ලැබුනා.

 හැමදාම කිසියම් ඛේදනීය යමක් සිදුවුනවිට පමණක් ඒ ගැන කතා ලියලා, ෆේස් බුක් ස්ටේටස් යොදා කටමැත දොඩවා වැඩක් නෑ කියල මා හොඳින්ම දන්නවා. ඒ ඔස්සේ ඉදිරියට් පැමිණෙන වෙබ් පිටු වලිනුත් ෆේස් බුක් ස්ටේටස් වලිනුත්, අපිත් මේ කාලේ මෙහෙම දේවල් කලා, අපිට මෙහෙමයි ගුරුවරු සැලකුවේ යැයි කියවුනා.  මේ සිදුවී ඇති ව්‍යසන දිගින් දිගටම සිදුවුනොත් ආත්ම ශක්තියක් නොමැති දරුවන් ගොන්නක් සමාජෙට ඉතිරිවෙන්නේ. සීමාවාසික කාලයේ සිට මේ දක්වා නිතරම හදිසි තීරණ නිසා ජීවිතේ නැති කරගත් පුංචි ඈයෝ, එහෙම කරගෙන වෙලාවට ඉස්පිරිතාලේ ගෙනත් අපි බේරාගත්තු පුංචි එවුන් ඕනේ තරම් මට මුණගැසී තිබුනා., ඔව් ඔබ කියාවි දැන්නම් ඉන්නේ පුංචි එවුන් නොවන විත්තිය. නමුත් ළමා ලෝකය නැති කරේ අපි වැඩි හිටියෝමයි. ඒකට වගකියන්න ඕනේ දෙමාපියන් පවුල් පරිසරය වගේම ජන මාධ්‍ය සහ පාසැල්.  දරුවන් ගැන වඩා විමසිල්ලෙන් කටයුතු කළ යුතු කාලයක් මේ ඇවිත් තියෙන්නේ. ඉතා කුඩා ළමයි දිවි නහගන්නවා වගේ දේවල් අපි කුඩා කාලේනම් ඇසුවේම නැති තරම්.

ප්‍රින්සිපල්ගේ බැණ වැදීම් හමුවේ ෆේස් බුක් පින්තූර ප්‍රශ්නයක් එක්ක දිවි නසා ගත් දැරිය සම්බන්දයෙන් පුවත කණ වැකුනු මොහොතේ ඇත්තටම මට හිතට දැනුනු දුකත් තරහවත් එක්කම කණගාටුවක්. ප්‍රේම සම්බන්දතාවන් පැවැත්වීම දඬුවම් දිය යුතු වරදක් යැයි මට නම් සිතෙන්නේ නැත. නමුත් ඒ දේ සාධාරණීකරනය කරන්නත් බැරි තරම්. මොකද, පාසැල් පෙම දුර දිග ගිහින් අන්තිමේ අවුරුදු 14, 15 වියේදීම ගැබ් ගත් , දරුවන් වැදූ දියණියන් , තනිවුනු ළමා මව්වරුන් බොහෝමයක් මට එදත් අදත් හමුවෙන නිසා.

අපි කොහොමද මේ ප්‍රශ්නෙදී මධ්‍යස්ථව ක්‍රියා කරන්නේ ?

ඕක සාමන්‍ය දෙයක්, ඒ වයසෙදි ආදරේ කිරීම වරදක් නොවේ, අපිත් කලා, කියා වීර වැකි පළ කරනවාට වඩා ගැඹුරින් මෙයට පිළිතුරක් සෙවිය යුතුමය. මුලින්ම මෙවැනි අමනෝඥ ලෙස ක්‍රියා කරන ගුරුවරයින් ගැන පරීක්ෂා කල යුතුයි. අදාල බලධාරීන් මෙවැනි ගුරුවරුන් ගැන විධිමත් පරීක්ෂණ සිදු කර ඔවුන්ගේ මානසික තත්වය පරීක්ෂා කළ යුතුය. ළමා විය , පෙර ළමා විය, පසු ළමාවිය, නව යොවුන් විය යනුවෙන් ළමා මනෝ විද්‍යාව තුලින් ඔවුන්ගේ ගුරු අධ්‍යාපනයේ උගන්වන බව මා හොඳින්ම දන්නවා. අපේ විෂය මාලාවේ කවදාවත් සමාජ ආචාර ධරම හෝ සමාජ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරන්න පීරියඩ් එකක් තිබ්බේ නෑ, අපේ පාසැලේ වුනත් ගයිඩන්ස් කවුන්සෙලර් කෙනෙක් සිටි බවක් මට මතක නෑ . නමුත් දැන් පවතින තත්වය තුල එසේ දරුවන්ගේ සිතට කතා කල හැකි ඔවුන්ගේ මනස වටහා ගන්නා ගුරුවරුන් සිටීම අත්‍යාවශ්‍යයි කියා මට සිතේ. 

මේ අනිත් කොණ විත්ති කතා වල ඔබට අනන්තවත් මෙවැනි දරු දැරියන් ගේ කතා දැක කියවා අපේ අවවාද, ප්‍රයත්නයන් සහ ඔවුන්ගේ ජීවිත ගොඩනැගීම් දිනුම් දකින්න ඇති. දරුවන් ගැන සැබැවින් කැක්කුමකින් ක්‍රියා කරන්නන් කල යුත්තේ මේ ගැන සමාජ පෙරළියක් ඇති කිරීමය එය බ්ලොග් ලෝකෙන් පටන් ගෙන ඇති වග දුටු විට මට බොහෝ සතුටක් දැනුනා. ඒ පරිඝණක ආශ්‍රිත රැකියාවැති, හෝ අඩුම තරමේ ෆේස් බුක් ගිනුම් ඇති වත්මන් දෙමාපියන් මේවා කියවාවි හැදේවි දරුවන් ගැන හිතාවි කියන සිතුවිල්ල නිසා. මෙන්න මේ  කියන දේ තේරෙනවද බලන්න.

1st group - දෙමාපියන් ඉන්නවා, දරුවන්ට ෆේස් බුක් තහනම්, අන්තර්ජාල තහනම්, ඒවගේම ඇතැම් විට රූපවාහිනී තහනම් කරපු. විශ්වාස කරන්න, දෙමාපියන්ට හොරෙන් , මිතුරන්ගේ ගෙවල් වලට ගොස්, ඔවුන්ගේ පරිඝණකයෙන් ෆේස් බුක් පාවිච්චි කරන, යහළුවන්ගේ දුරකථන මගින් අන්තර්ජාලය පරිශීලනය කරන දරුවන් අනන්තවත් මට මුණ ගැසෙනවා. දෙමාපියන්ට වහකදුරු හෙයින් ඔවුන් ඒ ගැන පවසන්නේත් නෑ. ඔවුන්ගේ ෆේස් බුක් නිසා සිදුවන ප්‍රේම අලකලංචි, කලබල, හෝ ඒ ගැන උපදෙස් ගන්න එන්නේ අපෙනි. ඒ ඔවුන්ගේ වෛද්‍යවරුන් වන අපි ඔවුන්ගේ මනසට වඩා ළංවී ඇති නිසාය, ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්න වලට අපි වඩා සංවේදී නිසාය.  එසේ ෆේස් බුක්, අන්තර්ජාලය අජීර්ණ වූ දෙමාපියන් ගුරුවරුන් විදුහල්පතිවරුන් මේ දේවල් මොනවාද, මේවයින් දරුවන් ආරක්ෂා කරගන්නේ කොහොමද කියන දේ ගැන විමසිලිමත් විය යුතුයි.

2nd group - සමහර දෙමාපියන් සිටිනවා තම පරිඝණකයෙන් තම යොවුන් දරුවන්ට අන්තර්ජාලය පරිහරණයට වෙලාව වෙන්කර දෙන, ඔවුන්ගේ අධීක්ෂණය යටතේ ෆේස් බුක් පරිහරණය කරන, දෙමාපියන්ද ෆේස් බුක් ගිණුම් සාදාගෙන දරුවන් හා සම්බන්ද වෙන. එක අතකට මට හිතෙනවා ඔවුන් දිනුම් කියලා. තහංචි නැතිව හොර රහසේ පරිහරණය කිරීම් නැතිවීම තුලින් ඒ දරුවන්ට එය තවත් එක විනෝදාස්වාද දෙයක් පමණක් වෙන්නේත්, ලෝකයම එය නොවෙන්නේත් ඒ නිසාය. ඒ තවත් පැතිකඩකි.

ඒ එක්කම මට තවත් කාණ්ඩ දෙකක් පෙන්වා දෙනවා, හෙන් රි බ්ලොග් වෝකර් සහ ඇනෝනිමස් කියවන්නෙක්.

3rd group: (Majority is this.)ළමයින්ට අන්තර්ජාලේ එක්ක, ෆේස් බුක් එක්ක, ඕනෙ දෙයක් කරගෙන ඉන්න ඇරලා ඔහේ ඇස් කන් පියාගෙන නිර්වින්දනය වෙලා වගේ ඉන්න දෙමව්පියො. මේ අය අවංකවම ලමයි මොනවා කරනවද කියලා තේරුම් ගන්න තරම් දැනීමක් නැති නිසා හෝ නොසලකා සිටීම පහසුවක් නිසා හෝ, වෙනයම් හේතුවක් නිසා හෝ එහෙම කරනවා වෙන්න පුලුවන්. 

4 th group  : ළමයට ආදරේ වැඩිකමට කිසි දෙයක් තනියම කරගන්න දෙන්නෙ නෑ. ළමයාගේ හැමදේම පාලනය කරනව. අන්තිමට ළමයා දෙමව්පියන්ගෙ රූකඩ වෙලා. නිකම්ම ගේ ඇතුලට ජීවිතේ දිය වෙනවා. මේ ගැන මට පොතක් උනත් ලියන්න පුලුවන්. දෙම්ව්පියො පොඩ්ඩක් හිතනවනම් හොඳයි දරුවොන්ටත් ජීවිතයක් තියෙනව කියලා.

දෙමාපියනි මා ඉහත කරුණු දැක්වූ කාණ්ඩ ගැන සිතා බැලීම සහ ඔබ කුමන කාණ්ඩයක සිටින්නෙක්ද යන්න සිතා බැලීම ඔබ සතුය. ඔබට ඕනෑ හොරෙන් යමක් කර අමාරුවේ වැටෙන, ඇතැම්විට ඔබට අහිමි වෙන්නත් පුළුවන් දරුවන්ද නැත්නම් ඔබේ ඇස් මට්ටමේ සිට, සමාජයේ ඒ වයසේ දරුවන් අතර ප්‍රචලිත හෙයින් කැමති හෙයින් ඔබේ අනුදැනුම ඇතුව යම්කිසි තරමකට මේ දේවල් පරිහරණය තුලින් ඔබට හිමි වෙන දරුවන්ද ? කියන දේ තෝරා ගැනීම ඔබට බාරයි.

මට මතකයි අපි 10, 11 වසර වල සිටියදී අපිත් එකිනෙකා හා කතා කලේම සහෝදර පාසැල් වල පිරිමි ළමුන් ගැනමයි. පොඩ්ඩක් ඇහැට කනට පේන කොල්ලෙක් හිටියානම් ඔහු ගැන කුමක් හෝ කතාවක් ගොතනවා. අහවලා අහවලාට කැමතියි. අරයා අන්න අරයත් එක්ක යාළුයි, ස්කූල් බස් එකේ යන්නේ අර ඉස්කෝලෙ ගාවින්. ඔවැනි දෑ අනන්තවත් අපි අතරේ කතා වුනා. එකල බාල දක්ෂ ජම්බොරියකට ගියත්, තමා දෙස බැලූ හෝ ඉඟි කෙරූ කතා කෙරූ පිරිමි ළමුන් ගැන අපි අනන්තවත් කතා බස් වුනා...   10, 11 වසරේදී පන්තියේ බොහෝ කෙල්ලන්ගේ පෙම් පණිවිඩ ලියුම් පත් තැපැල්  පෙට්ටි වලට දැම්මෙව්වේ පාසැලේ සිට ගෙදරට පයින් සහ ඇතැම්විට බස් එකේ තනියම ගමන් කල මා ලව්වාය. ඒවා ගැන කවුරුත් කිසිමාකාරයකින් සැලකිල්ලක් දැක්වූයේද නැත. පාසැල් වේලාවේ එසේ අසුවූ පෙම් පත් කාඩ්, පෝස්ටර් ෆොටො උනත් පාසැල් වේලාවෙන් පසු සුළු අවවාදයක් කර නැවත පත් කිරීම හැරුණු කොට , අප පන්තිවල කිසිම කෙල්ලෙක්ට, දඬුවම් විඳින්න සිද්ධවූ බවක්වත් අඩු තරමේ ප්‍රසිද්ධියක් ලැබුනු බවක්වත් අපි නොදන්නෙමු. 

අපේ රිපෝට් කාඩ් එකක අඩු ලකුණක් තිබ්බයි කියලා දෙමාපියන් ගුරුවරුන් බැන්නත් අපි හිතුවේ පාඩම් කරලා ඊළඟ පාර හොඳට ලකුණු ගන්නවා කියලයි. එහෙම මානසිකත්වයක් අපි තුල ඇති වෙලා තිබ්බා. ඒකට විෂය මාලාව අනුභද්දිත පාඩම් මෙන්ම, කියවීම තුලින් අපිට ලැබුනු දැනුම සහ ආත්ම ශක්තිය වැඩියි කියලයි මට හිතෙන්නේ. අද වෙන විට විෂය මාලව කීප ගමණක් වෙනස් වෙලා. අපේ කාලේ සිංහල පොතේ පාඩම් නොවෙයි දැන් තියෙන්නේ. හැබැයි මේ ගැන විවේචනය කරන්න මම උත්සහ නොකරන්නේ, මම ඒ සම්බන්ධයෙන් දැන උගතෙක් නොවන නිසයි.

නව යොවුන් වියට පා තබන පිරිමි ගැහැණු දරුවන්ගේ, මනස සහ ශරීර ක්‍රියාකාරිත්වය හෝමෝන වෙනස් වීම් එක්ක ඔවුන්ට දරාගන්න තිබෙන දේවල් , පාසැල් විෂය මාලාව, ක්‍රීඩා හෝ අමතර පුහුණු කුසලතා, එක්කම ගෙවල් වලින් එන පීඩනය , දෙමාපියන් ගේ අඬදබර, ආර්ථික දුෂ්කරතා, විභාග නිසා ඇතිවන මානසික ආතතිය මේ දේවල් ඔක්කොම අත්දැකීම් අඩු ඒ කාලේ තනියම දරා ගන්න බැරි බව මේ කියවන ඔබත් ලියන මමත් හොඳින්ම අඳුරනවා කියා හිතනවා. 

බැනුමක්, කෝප වීමක් විවේචනයක් දරා ගන්න නොහැකි වීම ඇත්තෙන්ම කණගාටුදායකයි. දරුවන් ඇති දෙමාපියන් මීට වඩා සමාජ දැනුම ඔවුන්ට දීම අත්‍යාවශ්‍යයි. බැනුම් ගර්ජන නොසරුප් වැනි දෑ වලින් කඩන් වැටෙන හිත් ඇති දරුවන් මෙවැනි තත්වයන්ට ගොදුරු වෙනවා. විශ්වාස කරන්න, කුඩා කල ගුරුවරුන්ගෙන් බැණුම් දඬුවම්, (අපේ කාලේ ගහන්නත් අවසර තිබ්බානේ) ඊට පස්සෙ, විශ්වවිද්‍යාලයේ ගුරුවරුන්, ප්‍රොෆෙසර්ලගෙන්, ජේෂ්ඨයින්ගෙන් බැනුම්. වෛද්‍යවරයෙක් වී රැකියාවක් කරද්දී මේ දේ අඩුවුනාද  ? නෑ අපි, සීමාවාසික කාලයේ සිට අද දක්වා අපේ ජේෂ්ඨ වෛද්‍යවරුන්ගෙන් අහන බැනුම් කෑ ගැසීම්, බෙරිහන් දීම් කොතරම්ද ?, සායන වට වලදී  ලෙඩුන්, ඔවුන්ගේ නෑයින් සහ සමස්ථ කාර් යය මණ්ඩලය ඉස්සරහා, තමන් යටතේ වැඩ කරන දොස්තරවරුන්ටම බොහොම අසබ්‍ය විදියට බනින විශේෂඥයින් සිටිනා බව ඔබ දන්නවාද, අනන්තවත් අපේ උන්, ඇස් වල කඳුළු පුරවගෙන වෝඩ් රවුන්ඩ් කරපු අවස්ථා එමටයි. 

නමුත් ඒ හැම දේම ඉදිරියේ ආත්ම ශක්තියත්  , දරා ගැනීමේ ශක්තියත් ඉතිරි වී තිබුනු නිසා, බැනුමක් , දඬුවමක් නිසා ජීවිතය අවසානයි කියා හිතුවේ නෑ. අන්න ඒ තත්වයට එන්නට අපේ කුඩා උන් පුරුදු කරන්න ඕනෑ. ආත්ම ශක්තිය ඇති කරන දෑ මාධ්‍ය මගින් පෙන්විය යුතුයි. ජීවිතය නැති කරගැනීම යනු පිළිතුරක් නොවන විත්තිය ඔවුන්ට වටහා දිය යුතුයි.

විභාගයක ප්‍රතිඵල , ප්‍රේම සබඳතාවයක බිඳ වැටීම, ගුරුවරුන්ගේ බැනුම් හෝ වැඩිහිටියන්ගේ කෝපය, ජීවිතය නවත්වන නැතිකරන දෙයක් නොවන බව ඔවුන්ට වටහා දිය යුතුමයි.
මේ වෙලාවේ මට මගේ අම්මා දුන්නු අවවාද මතක් වෙනවා. "ඔය විභාගේ ඔයා පාස් උනත් ඔයා අපේ දුවමයි, ෆේල් උනත් ඔයා අපේ දුවමයි. යන්තම් පාස් උනත් ඇති පුතේ හිත නරක් කරගන්න එපා"මට මේ වචන නිසා වැඩියෙන් පාඩම් කරන්නත් වැඩියෙන් ලකුණු ගෙන ඔවුන් සන්තෝෂ කරන්නත් උවමනා වීම පුදුමයක් නොවේ. මගේ මුහුණු පොතේ ඉන්න යහළුවන් බොහෝ දෙනෙක්, ඔවුන්ගේ අලුත උපන් දරුවන්ට මෙන්ම අවුරුදු 3, 4 දරුවන්ටත් ෆේස් බුක් ගිනුම් හදා ෆොටෝ දමමින් ටැග් කරමින් සිටිනවා. ඒ දරුවන් යහළුවන් හමුවීම තියා මොන්ටිසෝරි යන්නත් කලින් අර අම්මගෙයි තාත්තගෙයි යහළුවන් පිරිස ෆේස් බුක් හරහා ඔවුන්ගේ යහළුවන් වෙලා. මේ වගේ ලෝකෙක , ෆේස් බුක් ගිනුමක ටැග් වීම නිසා බැනුම් අහන්න සිදුවෙන දැරිවිය, ප්‍රේම සම්බන්දතාවයක් පැවැත්වීම නිසා ද්වේශසහගත බැනුම්වලට ලක් වෙනවා.  සමාජ වෙනස්වීම් සංස්කෘතික උඩු යටිකුරුවීම් නොදන්නා ගුරුවරු ෆේස් බුක් පැමිණීම මේ තත්වය ඇතිවීමට තවත් හේතුවක් මේ එක එක මට්ටමේ දරුවන් පිරිසක් තේරුම් ගන්න, ඊට වඩා වෙනස්ම පරිසරයක සමාජයක ගොඩ නැගුනු ගුරුවරුන් හුරු කරොත් ඒකත් බොහොම වටිනවා. මොකද, අපෝ ඒක හරී භයානක දෙයක් කියන්න කලියෙන් හොයා බැලීම හෝ සිතා බැලීම වටිනවා. අපේ කාලේ ඔය ගුරු දෙගුරු රැස්වීම් වල කිව්වේ ටීවී තහනම් කරන්න. බලන්න දෙන්න එපා කියලයි , නමුත් අද වෙන විට කියන්නේ ෆේස් බුක් තහනම් අන්තර්ජාලය තහනම් කරන්න කියලයි.

සිද්ධ වෙන දේවල් එලෙසින් දිගටම සිදුවීමත්, වලක්වන්න බැරි ලෙස අප ඇද බැඳ තැබීමත් යන මේ කාරන  නිසා බොහොම කළකිරීමෙන් ඉන්න මාස ගණනාවක් ගෙවිලා ගියා. බාගෙට ලියවුනු කතා ගොඩක වර්ඩ් ෆයිල් අත පත ගගා ඉන්නේ, තවම හරියට හිත එකලස් කරගෙන ලියන්න බැරි වුන නිසාමයි අවුරුදු 4 තිස්සේ ලීවත් මේ බ්ලොග් එකේ මාසෙකට එකක් හෝ දෙකක් ලිපි පළ වෙන්නේත් ඒ නිසාමයි.

මෙන්න මෙවැනි දේවලුත් සිදු වෙනවාලු... පින්තූරය ගත්තේ ෆේස් බුක් එකේ හුවමාරු වූ පිටුවකින්

මෝසම් වැස්සත් හිතන තරම් සොඳුරු නෑ! අනිත් කොණේ ගංවතුර

$
0
0
මෝසම් වැස්ස අනිත්කොණට අළුත් දෙයක් නෙමෙයි.. ඊසාන දිග මෝසම් කාලය තමයි ඒකාලේ අපිට තිබුනු දුෂ්කරම කාලය. පළාත් පිටින් ගංවතුරෙන් යට වෙන්නත්, රෝහල ඇරෙන්න අනික් සෑම පෙදෙසක්ම ජලයෙන් යට වෙන්නත් පටන් ගන්න නිසාම ඒ කාලය සාමන්‍ය වැසියන්ටනම් දරුණුම කාලයක්. ලෙඩ කියාගෙන ඇත්තටම එන්න අයත් ලෙඩ නැතුව බොරුවට එන අයත් එමටයි. බොහෝ වෙලාවට එහෙම කිසිම රෝගී බවක් නැතුව ඉස්පිරිතාලෙට එන්නේ ඉන්න හිටින්න තැනක් නැති වුන අයයි. මීට කලින් ලියපු කතාවක් තිබුනා ඊසාන දිග මෝසම් සහ ගංවතුරේ ට්‍රාන්සර් කිරීම කියලා කැමති නම් ඒකත් බලන්න.

 ඒ කාලෙදි බැරි වෙලාවත් අපිට ගෙදර යන්න වුනොත් ඒකටත් ඉතින් පුදුම දුකක් විඳින්න ඕනේ... බොහෝ වෙලාවට යද්දී ප්‍රශ්ණයක් ඇති වෙන්නේ නෑ.. ඇයි ඉතින් ගංවතුර ගලලා පාරවල් වැහිලා කෝච්චි පාරවල් පවා වැසී කෝච්චි ගමනාගමනය අමාරුනම් අපි නොගිහින් සේවයේම යෙදී සිටින නිසා නමුත් ප්‍රශ්ණේ ඇති වෙන්නේ මෙහෙම නිවාඩු ගිහින් ආපසු එන්න යෙදෙන දිනවලම කොළඹ ඉඳන් අනිත් කොණට තියෙන දුම්‍ රිය මාර්ග වැසිලා, කෝච්චි යන්නේ නැතැයි කියලා නිවේදනය කරාම. නිවාඩු නැතුව ගෙවල් වල ඉන්නත් බෑ.. අනික අපි ආයෙ එනකම් අනෙක් අයට නිවාඩු ගන්නත් බෑ. ඒ කාලෙට බොහොම දරුණුවට ඉස්පිරිතාලෙම කාර් යය බහුල වෙන නිසා නිවාඩු පාඩුවේ වැඩි කල් ඉන්නත් බෑ ඉතින්. ඔහොම කීප ගමනක්ම බස් වල පිහිටෙන් යන්න එන්න වුනත් අතර මග වැව් පිටාර ගලලා බොහොම කරදර වලට මුහුණ දෙන්න වුනා. පැය ගණන් බස් වල ඉඳගෙන ඉන්න වුනා. පැය 12 පමණ ගමනේ යෙදෙන්නත් වුනා. බස් එකේදී අසනීප වෙන අය ගැන බලන්නත් උනා.

ඒ ගැන පහළ ජායාරූපම සාක්ෂි සපයාවි. මේ පින්තූර නම් පරණයි. ඒ කාලේ ගත්ත ඒවා නේ...

මේ ලියන අනිත්කොණ හිටියේ බස් එක ඇතුලේ, ඇතැමුන් දුම්‍ රිය පොළේ සිට අරෝග්‍යශාලාවට යන්නත් වාහන ගෙන්වාගත්තත් අනිත්කොණ සිටින්නේ බොහොම වෙනස් මතයක. එනිසා පොදු ප්‍රවාහන සේවය පමණක් අනිත්කොණට යන්න එන්න පාවිච්චි කරා. 



මෝසම් වැසි සමයේ පාරවල් හරහා වැව් උතුරා ඇල දොල ගලා යද්දී පාර පෙන්නුවේ, ත්‍රස්තයින්ගෙන් මේ පෙදෙස් මුදාගෙන මිනිස් ජිවිත වලට නිදහසක් ලබා දුන් ත්‍රිවිද හමුදාවමයි. ඔවුන් මෙහෙම පාර හොයාගෙන පාර මායිමේ වතුරේ බැහැගෙන සැර වතුර පහර මැඩගෙන පාර පුරා හිටගත්තම තමයි බස් ලොරි වගේ බර වාහන ඔවුන් පෙන්නන ඒ මං ඔස්සේ ඉදිරියට ඇදුනේ. 




හැබැයි මේ දුෂ්කර අවදියේ හොඳද... දැන්නම් ඒ පළාත් වල පාරවල් හැදිලා ඔය වතුර එහෙම පාලනය කරන්න වැව් හාරලා බොහොම හොඳින් කළමනාකරනය කෙරුනු බවක් දකින්න ලැබෙන්නේ... මේන්න ඒ නයින් එකේ වත්මන් පින්තූරයක්...


ඒ කාලෙට ඉතින් වාට්ටුවලට ඇතුල් වෙන රෝගීන් පිරිස බොහෝම වගේම වාට්ටුවලින් පිටකරගන්න බැරි පිරිසත් බොහෝමයි. සායන වටයේදී ඔහොම නොයන අය නිසා අපේ ලොක්කොන්ගෙන් ඒ කියන්නේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරුන්ගෙන් අපි බැනුම් අහන්නේ. මේ අහවලා මෙයා ආවේ මේ නිසා ඒත් දැන් මොකුත්ම රෝග ලක්ෂණ නෑ... කියලා විශේෂඥ වෛද්‍ය තුමියට හරි තුමාට හරි ( අපිට විශේෂඥයෝ දෙන්නෙක්ම හිටියා) කියද්දී... එහෙනම් මොකටද තියන් ඉන්නේ, මේ ඊයේ ඩිස්චාජ් කරපු කෙනා නේද ? "ඔහොම ප්‍රශ්ණ අනන්තයි. "ගංවතුර ගලලාලු, පාර කැඩිලා බස් යන්නේ නැතිලු, ගෙදර හැමෝම කඳවුරේලු"වගේ උත්තර තමයි ඉතින් අපෙන් ලැබෙන්නේ. ඒ අයත් අපේ අනුකම්පාව ගැන බොහොම උපේක්ෂාවෙන් හිතපු නිසා අපේ වාට්ටු නිකම්ම අනාථ කඳවුරු බවට පත්වුනා. ඔහොම ඉන්න අතරේ මේ අයට බෙහෙතුත් ඕනෙ වෙනවා. එයාලා හිතන්නේ අනික් අයට ලැබෙන බෙහෙත් නොලැබුනොත් ඒකත් අඩුවක් වගේ. ඉතින් මොකක් හරි බොරු රිදීමක් කියාගෙන එනවා. එක්කෝ භයානක යමක්... ලේ වමනේ ගියානේ ටොයිලට් එකේදී... ඒකත් ඉතින් අපිට පෙන්වන්නේ නෑනේ.. ඉතින් කරන්න ඕනේ පරීක්ෂණ කරලා මොකුත්ම ලෙඩක් නැති බවට ප්‍රත්‍යක්ෂ කරලා බැලුවම සමහර විට එයාලගේ ලෙඩෙත් හොඳ වෙලා. ආයේ ගියොත් කියන්න කිව්වට කවදාවත් එහෙම පෙන්වන කෙනෙක් නම් නෑ. සමහර අයට මොකුත්ම නැත්නම් පණු බෙහෙත් හරි ඕනෑ වෙනවා. එහෙම නැත්නම් ශක්ති පෙති කියලා එයාලා හඳුන්වන විටමින් පෙත්තක් හරි ඉල්ලනවා.

ඇඳන් මදි ! ඇඳන් උඩත් බිමත් රෝගීන්, සමහර ඇඳන් වල තුන් හතර දෙනා ඉඳගෙන. අන්තිමට මෙහෙම බලන්න බැරි නිසා සායන වටයට කලින් ඇවිදගෙන කෙලින් ඉන්න පුළුවන් එච්චර ලොකු බරපතල රෝගාබාද නැති, ගංවතුර ගලපු නිසා හෝ ගෙයක් දොරක් හරියට නැති නිසා ආපු වැඩිපුර කට්ටිය එළියේ කොරිඩෝවට ගන්නවා, පෝලිමක් හදලා එක එක්කෙනා අපේ රෝගීන් පරීක්ෂා කරන කාමරයට අරගෙන බලාගෙන බලාගෙන යනවා. මේ විදිහට කරාම අපේ විශේෂඥවෛද්‍යතුමියට හෝ තුමාට වාට්ටුවට එද්දිම දකින කලබගෑනිය දකින්න ලැබෙන්නේ නෑ. ඇඳකට එක බැගින් රෝගීන් ඉන්න නිසා වාට්ටුවත් පිළිවෙලයි. හැබැයි සායන වටය ඉවර උනු ගමන් ආයෙත් වාට්ටුවම පිරී ඉතිරී යන්න සෙනග. 

මම අනිත්කොණ ආපු මුල් දිනවල මේ ප්‍රදේශය ගැනත් පිරිස ගැනත් ලොකු වැටහීමක් තිබ්බේ නෑ. අම්මෝ එහෙ යන්නේ මොකද ? බුදු අම්මේ එහෙද වැඩ කරන්නේ කියලා, හැමෝම ඇස් නළලට ගත්තා. ඒ අවදියේ ඔන්න ඉතින් පිරී ඉතිරී යන කායික වාට්ටු වල ගානටම වැහි කාලේ ආරම්භ වුන අවදියේ වැඩ බාරගත් මේ අනිත්කොණ ඩොකාට සිද්ධ වුනේ කෑමක් බීමක්වත් හරියට නොගෙන උදේ හවා ඒ වාට්ටුවට වෙලා වැඩකරන්නයි. යුද්ධය ඉවර වෙච්චි කාලෙම නිසා ඒ ප්‍රදේශවල අලුතෙන් අමුතුම හිතන්න වෙච්චි බොහොම අමුතු ප්‍රශ්න තිබුනේ. 

හැමෝම හිටියේ මොකද්ද ඊළඟට වෙන්නේ වගේ හිතුවිල්ලකින්. ඔහොම ඉතින් ඇතුල්වෙන රෝගීන් හැමෝම දිහා බොහොම ලොකු දයානුකම්පාවක් දැනුනා. ඒ අය බොහොම කරදර කාරී කාලයක් ගතකරලා, නිදහසක් ලබා ගත්තු අලුතම ඔවුන්ට බොහොම ලොකු ප්‍රශ්ණ ගොඩක් තිබුනා. ආයේ ඉඩම් ගෙවල් දොරවල් ගොඩ නගාගන්න, ගම්මාන වලට ආයෙත් යන්න, නැතිවුන හෝ අහිමි වුන දරුවන් නෑදෑයින් හොයාගන්න, යුද්ධෙයෙන් සහ ඒ ප්‍රදේශවල තිබුනු ත්‍රස්තක්‍රියා තාඩන පීඩන නිසා ඔද්දල් වුන හිත් වලට සුවයක් ලබාගන්න. ඒ අය බොහෝ විට පිළිසරණ සෙව්වේ, රජයේ හමුදාවෙන් සහ ප්‍රධාන රෝහලෙන්. අපි වෙත එන බොහෝමයක් අය හරිම අහිංසකයි. ඔවුන් හා කතා බස් කරද්දී මගේ දෙනෙත් පවා තෙත් වෙනවා කඳුළු ඇවිදින් ඒ ඔවුන්ගේ ජීවිත වල පසුගිය වගතුග මා හමුවේ කියන නිසා.

ටිකෙන් ටික මම උත්සහ කළේ රටේ දුෂ්කරම පැතිවල සේවය කළ අපේ අත්දැකීම් ඔබ හමුවේ තියන්නයි. නමුත් ඇතැම් විට සමාජ සෞඛ්‍යය ජීවන ක්‍රම, යන මේ සියල්ලම මේ ලිපි ඔස්සේ අඩු නැතිව ලියවුනා. මං හිතන්නේ අපි කරන ලොකුම වැරැද්ද සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට අප ක්ෂේත්‍රය ගැන අවබෝදයක් ලබා නොදීමයි. මම කලින් ලියූ චීන්නු ස්මාර්ට් ෆෝන් එකෙන් ලෙඩ හොයන අතරේ අපේ අයගේ නොදැනුවත්කම ලිපියෙන්, ලියන්නට වුවමනා වුනේත් එයමයි. බටහිර වෛද්‍ය විද්‍යාව දියුණු වුන රටවල නම් සමානාත්මතාවය බොහොම ජයටම සුරැකෙන නිසා, වෛද්‍යවරුන් සහ රෝගීන් අතර හෝ අනෙක් වෘත්තිකයන් අතරේ තියෙන පරතරයක් නැති තරම්. ඒත් කුමක් හෝ අභ්‍යාග්‍ය සම්පන්න හේතුවකට ලංකාවේ මෙන්ම ගොඩක් දියුණු වෙමින් පවතින රටවල හෙවත් තුන්වෙනි ලෝකයේ රට වල මේ තත්වය මෙහෙම නෙමෙයි. වෛද්‍ය වෘත්තිය කියන්නේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත රැකගන්න, ජීවිතය තව දුරටත් හොඳින් පවත්වාගෙන යන්න උපකාර කරන වෘත්තියක්.... නමුත් අවාසනාවකට එය නුසුදුස්සන් අතටද පත්වෙනවා. තමන් උගතෙක් පණ්ඩිතයෙක්... මට තරම් එහා කෙනෙක් නැති බව ඔළුවට ගත්තම ඒ එක්කම අනුන් තලා පෙලන්න කරදර කරන්න පෙළඹෙනවා. හරියට නිකම් අර, පිහියකින්  වෛද්‍යවරයෙක් සැත්කම් සිදුකර ජීවිත බේරාගන්නවා වගේම, මීනී මරුවෙක් පිහියෙන් ජීවිත හානි සිදු කරනවා, මස් වැද්දෙක් පිහියෙන් සතුන් මරනවා හා සේම ගෘහණියක් පිහියකින් ගෙදර ඉන්න අයට කන්න කෑම පිළියෙල කරනවා. මේ ක්ෂේත්‍රයෙත් එවැනි විවිධ අය බොහොමයි. සමහරු හිත් සුවපත් කරනවා සමහරු හිත් සුව නසනවා. අප අතරේ කවුරුත් එහෙමයි. අප වෙත එන හැම රෝගියෙක්ටම තියෙන්නේ එහෙම අමිහිරි අත්‍දැකීම්. බොරු කියන්නේ මොකටද එහෙම අත්දැකීම් වලට මුහුණ දෙන රෝගීන් අපිත් දැක ඇත්තෙමු. ඒත් ඒවා විවේචනය කරන්නට තරම් නොවන නිසා මම ඒ ගැන ලියන්නේ හෝ ඒ වැරදි හරි ගස්සන්නට නොයමි. ඒවෙනුවට අපි වෙනසක් ඇති කරන්නට සිතා ගත්තම හොඳයි නේද . Be the change you wish to see in this world !

නිවන් යන්නට සිතා පණුවන් කාපු හැටි....

$
0
0
මේකත් අනිත්කොණ මානසික වෛද්‍ය ඒකකයේදී මට මුණ ගැසුනු චරිතයක් ගැන කතාවක්... ඔහු අප වෙත ගෙන ආවේ ගමේ පිරිසක්. නමුත් වෙන රෝගීන්ගේ මෙන් කලබලකාරී හෝ ප්‍රචන්ඩ ගතියක් මොහුගෙන් පෙනුනේ නෑ. බොහොම ශාන්ත ලෙස එළියේ බංකුවේ ඉඳගෙන සිටියා. ඔව් බොහොම ශාන්ත මනුස්සයෙක්. ඔහු මෙහි ගෙන ආවේ හරිම අත්භූත සහගත ක්‍රියාකාරකම් කරනවාය කියලා. පාර අද්දර ගස් අතර හැංගිලා ඉඳන් පැමිණෙන වාහන ඉදිරියට පැනීම, කුණු කසල කෑම එවැනි ක්‍රියා කීපයක්. හැබැයි ඔහු නේවාසිකව වෙදකම් ලද ඒ කාලයේ නම් අපේ ඒකකය ඔහු නිසා ඉතා පිරිසිඳුව තිබුනා. ඒක අපූරු කතාවක් !


උදෑසන සායන වටයට ලක ලැහැස්තියෙන් රෝගීන් සියල්ලන්ම සිටියේ එළියේ බංකු පෙළ මතයි.
"ඊයා , චිකේ... යන වචන පෙළත් ඉන්පසු "දාන්න කිව්වේ කටට දා ගත්තු කුණු එළියට "කියා අපේ වාට්ටුව බාරව සේවය කළ පිරිසිඳු කරන්නිය කෑ ගහන අන්දම මට ඇසිනි.

බලද්දී ඇය අතුගාන පස්සෙන් දිව යමින් ඇය එකතු කරන කුණු කසල සියල්ලද දූවිලිද එකතු කර කටේ දමාගනිමින් සිටියේ මා ඉහත සඳහන් කළ රෝගියාය. ඔහුට අපි පාල යැයි කියමු. බොහෝ වෙර වීරියෙන් කුණු ගොඩෙන් මෑත් කළ පාල අප වෙත ගෙන ආවේ තවත් සාත්තු සේවකයින් දෙන්නෙක්.

"පාල මොකද මේ කුණු කන්නේ"

අපේ ප්‍රශ්ණ හමුවේ ඇස් බිම දෙසට යොමාගෙන සිටි පාල ඔබ මොබ බලමින් සෙව්වේ කන්න යමක් බව අපිට වැටහුනේ නෑ.. ටික වෙලාවක් සන්සුන්ව සිටි ඔහු වහා ඉදිරියට පැන කොරිඩෝ බිමේ ගමන් කරමින් සිටි පස් වල සිටින හකරැල්ලෙක් කටේ දමා එසැනින් හපා ගිල්ලේය. අපිට දැනුනේ පුදුම අප්පිරියාවකි.

 "මොකෝ පාල මේ වගේ අප්‍රිය ජනක වැඩ කරන්නේ"

"ඒ කීවේ ? කිසිවක් සිදු නොවූ අයුරින් පාල අසයි.

"මේ කුණු කන්නේ මොකද?"

"නෝනා ඕකට හොඳ හේතුවක් තියෙනවා ඒක නෝනට කියන්න තරම් මට නෝනව විශ්වාස නෑ"

මේ හාදයා මේවාට හේතු සම්පාදනය කරනකම් අර කාපු කුණු නිසා ආසාදන ඇතිවිය හැකි හෙයින්, අවශ්‍ය බෙහෙත් වර්ග ලියා තබා ඔහු ගැන කල්පනාවෙන් සිටින ලෙස අනික් අයටත් පැවසුවෙමි. දින දෙක තුනක් යද්දී පාල නිතරම අපි සමග කතා බස් කළ හෙයින් යහළු විය. හැකි තරම් වලකා , අර කුණු කෑම නම් නවත්වා ගත්තෙමු. නමුත් වාට්ටු දෙපස සියලු පෙදෙස් ඉතා පිරිසිඳු විය. ඔහු නිසා පොඩි දුහුවිල්ලක් වැලි කැටයක්වත් නොතියන්නට පිරිසිඳු කරන්නියන් යුහුසුළු විය. මන්ද පොඩ්ඩක් එහෙමෙහෙ වුනොතින් මොහු බිම ඇන තියාගෙන වැලි කැටය පවා කටට ගන්නා හෙයිනි. හතර වන දින ඔහුට මා කෙරෙහි විශ්වාසය ඇතිවූ සෙයකි.
"නෝනා දන්නවද මම බුදු බව ප්‍රාර්ථනා කරනවා. ඒකයි මම බිම වැටුනු කුණු කන්නේ"ඒ වදන් පෙළ ඇසුනු සැනින් අප සියලු දෙනා පුදුමයට පත් විය.

"එහෙම කොහොමද පාල , බුදු වෙන්නේ"මම ඇසුවෙමි.

"ඔය කුණු බිම තිබුනොතින් මේ පොඩි ළමයි එහෙම කටේ දාගන්නවනේ නෝනා, ඒ ළමයින්ට ලෙඩ වෙලා මැරෙන්න පුළුවන්, මම කුණු කෑවම ළමයින්ට එහෙම ලෙඩ වෙන්න චාන්ස් එකක් නෑනේ. මම එයාලව මරණයෙන් ගලවනවා"ඔහු බොහොම ආඩම්බරෙන් කියන්නට විය.
"එතකොට පණුවෝ කන්නෙත් ඒනිසාද පාල ?"

ඔහු බොහොම අවිහිංසක සිනහවක් පා "ඔව්"යැයි පැවසුවේය.

මනස දුර්වල වූ මෙවැන්නන්ගේ හිත් හදන්නට බොහෝ කල් ගතවෙයි. විකල් මනසින් එළි බසින සිතුවිලි නිසා ඔවුන් බොහෝ සෙයින් සම්මත ජිවිත වලට වෙනස් දෑ වල යෙදෙයි. එනිසාම සමාජයෙන් කොන්වෙයි. බොහොම සුළු පිරිසක් මෙලෙස මානසික රෝගී ඒකක වලින් උපකාර ප්‍රතිකාර ලබති.

"පාරේ වාහන හයියෙන් යනවා. එතකොට ඇක්සිඩන්ට් වෙනවා. මම පාරට පැන්නම එයාලා බ්‍රේක් කරනවනේ. එතකොට ඊට පස්සෙ හෙමින් යනවා. සමහරු මාව දැක්කාම. මම පනියි කියලා දන්න නිසා හෙමින් යනවා එයාලගේ පණ බේරෙනවා. මම බුදු වෙන්නයි එහෙම පාරමිතා පුරන්නේ "ඔන්න පාලගේ පැහැදිලි කිරීම අර මම මුලින් සඳහන් කල , පාරට පැන වාහන නැවැත්වීම සම්බන්දයෙන්.

"මම බොහොම නිදහසේ ඉන්නේ. ඉඩ කඩම් සේරම නෝනට දරුවන්ට ලියා දුන්නා. ඉතින් මට කැමති විදිහකට ඉන්න ඒ ගොල්ලො ඉඩ දෙන්න ඕනා නේද ?"ඔහු අපෙන් විමසයි.

"මෙහෙමනේ පාල... ඔයා ඔය හැසිරෙන විදිහට හැමෝටම ඔයාගෙන් කරදරයක් වෙන්නේ. ඒ අය ඔයා නිසා දුක් වෙන කරදර වෙන එක ඔයාට පවක්. පනුවෝ කුඩා සත්තු එහෙම කෑවම උන්ගේ පණ හානි වෙන නිසා ඒකත් පවක්. බුදුවෙන්න නම් ඔය කරන දේවල් කළ යුතු නොවේ"

මා දන්නා අයුරින් කර්මය සහ භවය ගැන ඔහුට පැහැදිලි කලා. ඔවුන්ගේ හිත් වල ඇති අදහස් වෙනස් කරන්නේ අපේ නොනවත්වා දෙන උපදේශන මාලාව නිසාද බෙහෙත් නිසාද ? ඒ දෙකම නිසා නොවෙද ?කියා මට සිතේ...සති 3 පමණ අප ඒකකයේ සිටි ඒ මහතා, පසුව ඔහුගේ සිතුවිලි වල බොහෝ වෙනස්කම් සිදු කරගත්තා. පසුව පැවති මාසික සායන වලට ඔහු පැමිණියේත් තනියමයි.එහිදී ඔහුගේ පැහැදිලි හොඳ අතට සිදුවූ වෙනස්කම් දුටුවා.


අපේ පොඩ්ඩෝ

ඉසිවර වෙදැදුරු ගැන කමෙන්ට් ලැබුනු පසු ගිය පෝස්ට් එකෙන් පස්සේ ඒ ගැන ලියන්න හිතුනා. ඒ කිව්වේ ඇත්තටම රූපවාහිනීයේ යන ඉසිවර වෙදැදුරු කියන නාට්‍යය ගැන. එහෙම නාට්‍යයක් තියෙනවා කියලා කනින් කොනින් ඇසුනත් ඇත්තටම වෙලාවේ ප්‍රශ්ණයක් නිසා කවදාවත් ඒ වෙලාවට රූපවාහිනිය නරඹන්න ලැබුනේ නෑ. එක්කෝ වාට්ටුවේ එහෙම නැත්නම් එවෙලෙට ගෙදර වැඩ, උයන පිහන වැඩ කරන්නේ ඉතින් හවසටනේ. අපේ වාට්ටුවෙත් රූපවාහිනියක් තියෙනවා. වාට්ටුවේ ඇතුල්වෙලා ඉන්න පොඩ්ඩො පොඩ්ඩියො ටික මේක වටේම අරක් අරගෙන ඉන්නේ හවස් වෙනකොට. ඊට පිටිපස්සෙන් තමයි අපේ ඩොක් මේසේ තියෙන්නේ. මම නම් කොහොමත් රූපවාහිනිය නරඹනවා අඩුයි. එනිසා ටෙලිනාට්‍ය කතා ගැන වැඩි ඇල්මක් නෑ. ඔහොම ඉන්නකොට ඉතින් අපේ පණ්ඩිත රාළලාගෙන් තමයි එයාලා ආසාවෙන් බලන වැඩසටහන් ගැන මටත් දැනගන්න පුළුවන් වෙන්නේ. එයාලා ආසාවෙන් බලද්දී අපි වෙනත් කාර් යයන් වල නිරත වෙන එකත් මේ පොඩ්ඩොන්ට ප්‍රශ්ණයක්. ඔන්න ඔය කියන ඉසිවර වෙදැදුරු යන වෙලාවෙත් මේ ළමයි ටික දුවන් ඇවිත් ඒක බලන්න ඕනැයි කිවා.

එයාලා ඔන්න ඉතින් කොරියානු නාට්‍යය බලනවා, මම මගේ පාඩුවේ ලියන්න තියෙන ටිකට් ටික චෙක් කරනවා. මම දන්නේ නෑනේ ඉතින් ඔය වෙදැදුරු . මගෙන් කිසි ප්‍රතිචාරයක් නොමැති තැන එක පැංචියෙක් අහනවා.
ඩොක්ට ඇන්ටි ඔයා ඉසිවර වෙදැදුරු බලන්නේ නැද්ද ? කියලා.
"නෑනේ පුතේ"
"ඇයි ඒ "ඒපාර තව ප්‍රශ්ණයක්.
"මං ටී වී බලන්නේ නෑනේ"යන්තම් ගැලවෙන්න මම උත්තර දුන්නා හැබැයි ඇත්තම.
 ටික වෙලාවක් කල්පනා කල මේ පැංචි "ඇයි ඔයා බෝඩිමකද ඉන්නේ.. "යැයි ඇසුවා.

මම වහ බිව්වේ තාත්තා හින්දා කියූ ඇය අන්තිමට අපිවත් රැවැට්ටුව හැටි.

$
0
0

සුපුරුදු පරිදි අනිත්කොණ මනෝ වෛද්‍ය ඒකකයේ සිටියදී හවස් වරුවම ගත වුනේ අනෙක් වාට්ටු වලින් අප වෙත යොමු කරන රෝගීන් හෙවත් රිෆරල් බැලීමටයි. එහෙම වෙලාවට පුරුද්දක් වශයෙන් සිංහල රෝගීන් මා විසින්ද  දමිළ රෝගීන් දමිළ අයියා විසින්ද බලනු ලබන්නේ, වස බී හෝ පෙති බී හෝ ගෙල වැලලාගෙන හෝ ඔවැනි නොයෙක් ආකාරයට දිවි නසාගන්න තැත් කර බේරාගෙන කායික, ශල්‍ය වාට්ටු වල ප්‍රතිකාර කල තරුණ තරුණියන් බොහෝමයක් අප වෙත එවෙලාවට කවුන්සලින් හෙවත් උපදේශනය සඳහා යොමු කරන නිසාවෙනි. බොහෝ තරුණියන් පෙම් සබඳතාවලට පවුලේ විරෝදයට ප්‍රති උත්තර ලබා දී තිබුනේ දිවි නහ ගන්න ගිහින්. හුඟක් අය එහෙම කරන්නේ මැරෙන්න තියෙන උවමනාවටම නොවේ. අන් අය බිය වද්දා හෝ අනුකම්පාව ලබා ගන්නටයි.
වහ බීලා එන හැමෝටම වගේ මගෙන්නම් ලැබෙන්නේ පොඩ්ඩක් සැර උපදෙස් මාලාවක්. හොඳට තියෙන ශරීර කූඩුව නරක් කරගන්න හදනවා මෙන්ම රටට දැයට වැඩදායක යමක් කරන්න තරුණ ජීවිත කාලය යෙදෙව්වොත් හොඳයි නේද කියන එක මේ අයට ඒත්තු ගන්වන්න මම උපරිමයෙන් ක්‍රියා කරනවා.
එකළ බොහෝ විට පෙම් සබඳතා බිඳී පැමිණෙන්නන් මුහුණින්ම අපට කියන්නට පුළුවන් කමක් ලැබී තිබිනි. අවුරුදු 16, 17 වයස් වල ගැහැණු දරුවන් 3 දෙනෙක් පමණ අනිවාර් යයෙන් දිනකට එලෙස ඇඩ්මිට් වෙයි. එලෙස කෘමිනාශක වර්ගයක් බී දිවිනහගන්න ගිහින් හදිසි අනතුරු වාට්ටුවටත් එතැනින් කායික රෝග වාට්ටුවටත් ඇතුල් කළ ඇය අප වෙත උපදේශනයට එවා තිබිනි.

ඇය බොහොම පැහැපත් ලස්සන අවුරුදු 18ක් වයසැති ළමයෙක්. ඇඳ ඉහ පත හෙවත් BHT  එක සමග අප වාට්ටුවට එවා තිබුනේ වස බීමෙන් අනතුරුවයි.

“මොකද දරුවෝ මේ වගේ මෝඩ වැඩ කරගන්නේ ?” මම සුපුරුදු ලෙස කතා බහ ඇරඹුවෙමි.
“ඩොක්ටර් හිතනවා වගේ මෝඩ වැඩක් නෙමෙයි. මම වහ බිව්වෙ ප්‍රේම සම්බන්දතාවෙකට නෙමෙයි. අපේ තාත්තා හින්දා”
ඇය හරි වේගෙන් මුහුණට දමලා ගහන්නා වගේ ඒ කිව් කතාවට මට පුදුම හිතිනි.

“හරි එහෙනම් කියන්නකො බලන්න මොකෝ ආවේ කියලා.” මම ඇසුවෙමි.

“අනේ අපේ තාත්තා හරි වසයි ඩොක්ටර්. මගෙ ප්‍රශ්නෙකට තාත්තා මා එක්ක තරහ ගිහින් ඉන්නේ. තාත්තා මොනවා හරි කරගනියි කියලා මට බයයි එනිසා මම වහ බිව්වා. අපේ ගමේ කතාවක් ගිහින් මම කොල්ලෙක් එක්ක ලොජ් එකකට ගියා කියලා. ඒක බොරුවක් ඩොක්ටර්, මම එහෙම ගියේ නෑ. එයා එක්ක සම්බන්දතාවයක් තිබුනා ඒත් ගෙදරින් කැමති නැති නිසා මම ඒක නැවැත්තුවා. මට මේ අවුරුද්දේ ඒ ලෙවල් කරන්නත් බැරි වුනා ඒ නිසා. අන්තිමට ක්ලාස් යන එකත් ඉස්කෝලේ යන එකත් නැවැත්තුවා තාත්තා. මාව ගෙදරටම කොටු කරලා තියා ගත්තා.”

ඇය මා හමුවේ ඇගේ ප්‍රශ්න එකින් එක දිග හරින්නට විය.

ඊට පස්සෙ එයා එක්ක සම්බන්දයක් තිබ්බෙම නෑ . ගමේ හැම තැනම මට කතා හදලා.” 

එසේ කියූ ඒ ගැහැණු දරුවා මගේ පය පාමුළ වැටී

 “ අනේ ඩොක්ටර් මගෙ ටිකට් කපන්න එපා. මට ඉස්පිරිතාලේ ඉන්න දෙන්න අනේ ඩොක්ටර් , ගෙදර යැව්වොත් තාත්තා මාව මරයි. අනේ ඩොක්ටර් මාව බේර ගන්න” යනුවෙන් විලාප තියනන්ට විය. 
මෙය අදහා ගන්නට බැරි විය. අසළ සිටි හෙදි සොයුරියද ඇය වත්තම් කොට නැගිටුවා කෑ නොගසන ලෙස පවසනු ඇසිනි.

ඇය පැමිණ සිටියේ ඇගේ අම්මා සමගය. ඒ මව කියූ ආකාරයට ඒ පවුල ගමේ මොහොම නම්බුකාර ලෙස ජීවත් වෙන පවුලකි. ඇය ප්‍රේම සබඳතාවය පැවැත්තූ කොලුවා බොහොම දුප්පත්  සා පෙළ වත් පාස් නැති කෙනෙකි. ඉතින් මේ සම්බන්දතාවය දැන ගත් විගස ගෙවල් වලින් විරුද්ධ වී ඇය පාසැල් යාම පවා නවත්වා තිබිනි.

“ඉතින් දරුවෝ ඔයා එහෙම තැන තැන ගියේ නැතිනම් ඇයි තාත්තා මෙතරම් කෝපයෙන් ඉන්නේ”

“මම එයා එක්ක සම්බන්දේ නවත්තපු නිසා එයා ඉන්නේ තරහෙන්. එයා ගමේ කිය කියා ගිහින් මම ගමේ ඉන්නෙ හයි කාරයෙක් දණ ගැස්සුවා. දුවට මෙහෙම දෙයක් කලා කියලා. මටයි බෑණා කියන්න වෙන්නේ” කියලා.

“අනේ ඩොක්ටර් මෙයාගේ තාත්තා කියනවා ගෙදර එන්න එපා. ආවොත් අම්මවයි දුවවයි දෙන්නම මරණවා කියලා. මම මොනවා කරන්නද මේ දරුවෝ කරන දේ වලට.ගෙදර පොඩි උන් කෑවද දන්නේ නෑ. ඉස්කොලේ ගිහිනුත් නැතිව ඇති. ” අර අම්මා ඉකිබිඳ හඬයි.

“ගෙදරක වැඩිමහළු දරුවා හරියට හැදෙන්න ඕනෑ. එතකොටයි පවුලක් දියුණු වෙන්නේ. පිටිපස්සෙන් එන සහෝදරයින්ට  තමන් ආදර්ශයක් වෙන්න ඕනෑ. බලන්න හොඳට ඉගෙන ගන්න පුළුවන් ළමයෙක් නේද. ඉගෙන ගෙන ඉහළට ගිහින් හොඳ රස්සාවක් ලැබුනම කාටවත් යටත් නොවී තමන්ගේ අම්මාට තාත්තාට සහෝදරයින්ට සලකගෙන ඉන්න පුළුවන්නේද?” 

ඇගේ සා පෙල ප්‍රථිපල ඇසූ මම ඇයට උපදෙස් දුනිමි. කිසිම දුකක් නොදී හදා වඩා තිබුනු මේ දරුවන්ට ගෙදරම සිටින අම්මා කවා පොවා සියළු වැඩපල කර දී තිබිනි.

මම නම් මෙවැනි කතා අනන්තවත් අසා කියවා ඇත ඒ ටෙලි නාට්‍ය වල සහ නවකථා වලය. කොහොම නමුත් මෙය බැරෑරුම් ප්‍රශ්ණයක් නිසා මම පසු දින අප විශේෂඥ වෛද්‍යරවරයා හමුවට ඔවුන් යොමු කළේ එම පියාටද අප හමුවීමට එන්නැයි පණිවිඩයක් යවමිනි.

“ඩොක්ටර්ට පිං සිද්ධ වෙනවා” ඇය නැවත ඇය සිටි වාට්ටුවට යද්දී එසේ කීවාය.
----------------------------------
පසුදින ඇය සහ මව පැමිණ වාට්ටුවේ උපදේශන ශාලාවේ එක කොණක සිටි අතර පියා අනෙක් කොණට වී අහක බලාගෙන සිටියේය. පළමුවෙන් අපි ඇගේ පියා සමග කතා කෙරුවෙමු.

“මට හිටියා ලොකු දුවෙක්. එයා දැන් මැරිලා. ඔය ඉන්න එකී ගෙදර ආවොත් මම මරණවා. අම්මවයි දුවවයි දෙන්නවම මරණවා. එහෙම නැත්නම් එයාලම දිවි හානි කරගෙන මැරෙන්න ඕනේ ඒකයි මගේ නියමය. එයාට වෙන දඬුවමක් නෑ”

මට කන් අදහා ගනන්ට බැරි විය. තමන් හැදූ දරුවෙකු ගැන පියෙකු එසේ කියයි නම් එය ඉතා ශෝකජනකය.

විශේෂඥ වෛද්‍යතුමාටත් අනෙක් ජේෂ්ඨ වෛද්‍යවරයාටත් ඔහුගේ හිත හදන්නට සමතයකට පත් කරන්නටම බැරි විය.

“ඔයාගේ දුව කියනවනේ එයා එහෙම දෙයක් කරේ නෑ කියලා. ඔයාට ඔයාගේ දරුවා විශ්වාස කරන්න පුළුවන් නේද” අපි ඇසුවෙමු.
“බෑ මට එහෙම දරුවෙක් නෑ.” ඔහු කුඩා දරුවෙක් මෙන් ඉකි ගසමින් හඬයි. පපුවට අත් ගසමින් හඬයි.

“ටිකට් කපලා එව්වොත් ගෙදර මම මරණවා අම්මවයි දුවවයි. අරූවයි ඔක්කොම මරලා මමත් මැරෙනවා එක්කෝ මම හිරේ යනවා” ඒ පියා ඒ වචන පෙළ පමණක් වරින් වර දොඩයි.

“හරි මහත්මයා එහෙනම් ගෙදර ගිහින් හෙට එන්න ආයෙම කතා කරමු.” අපි එසේ කියා පිටත් කර හැරියෙමි.
කායික රෝග වාට්ටුවෙන් ටිකට් කැපූ හෙයින් , ගෙදර ගියොත් මිනී මැරෙන බැවින් ඇය අපේ වාට්ටුවට මාරු විනි. හවස් වරුවේ නිදහස් නිසාවෙන් ඇය පැමිණ අපේ මේසය අසළ තිබෙන බංකුවේ හිඳගෙන ඇගේ දුක පවසයි.
“මට ඕනේ ඩොක්ටර් කිව්වා වගේ දැන් ඉගෙනීම හොඳින් කරගන්න. උසස් පෙළ මේ පාර ලියලා. කැම්පස් ගිහින් හොඳ රස්සාවක් කරන්න”

දින ගණනක් නිතර දෙවේලේ මම සහ හෙදි සොයුරියන් කළ දේශනා අසා අවසානේ, අනේ මේ දරුවා හරි පැත්තට වැටිලා නේද මටත් සිතුනි. දෙවෙනි තුන්වෙනි දින වලත් අර තාත්තා පැමිණ බැණ වැදී මරණ තර්ජ්න කර ගියේය. 

“ඩොක්ටර් විශ්වාස කරනවද ඔය කෙල්ල කියන ඒවා. බොරු බේගල් ඇද බාන්නෙ. බලන්නකෝ අන්තිමට අපිට බොරු කරන තරම” මැදිවියේ ඇටෙන්ඩන්වරිය සහ හෙදි සොයුරියන් නිතර මට අනතුරු ඇඟවීය.

 ඒ අතර නිතර අප නිදහසේ සිටින වෙලාවට ඇය පැමිණ මා සහ හෙද සොයුරියන් හා කතා බස් කර ජීවිතය ගැන බොහෝ උපදෙස් ලබා ගත්තාය. 

ඔය අතර අප විශේෂඥ වෛද්‍යතුමන් හා කතා බස් කර ඒ පියාද දිනෙන් දින දියණිය කෙරෙහි දයා හදවත් ඇත්තෙක් බවට පත් විය. අවසන හඬා වැටුනු ඔහු පැවසුවේ. පොලිස් පරීක්ෂණ ඉවර වෙලා අදාල පුද්ගලයා හිරේ ගිය පසු ඒ ගමේ ඉඩම් කඩම් විකුණා දමා වෙන පළාතකට ගොස් ඇය හා අනෙක් දරුවන්හට ඉගෙනීමට පාසැල් සොයා ඔවුන් හා හොඳින් ජීවත් වෙන බවය.

“මට දුක ඩොක්ටර් ඇහැක් වාගේ පරිස්සම් කරපු මගේ දරුවා විනාස කරපු ඒ කොල්ලා ගමේ තැන තැන කියනවා මම ගමේ හයි කාරයෙක් දණ ගැස්සුවා කියලා” ඒත් එහෙම කියුවත් පියා ඇගේ මුහුණ බලන්නට එකඟ නොවීය. එනිසා ඔහු පෙර දිනවල මෙන්ම ආ පාරෙන්ම හැරී ගියේය.

අපට බොහෝ සතුටු හිතිනි. සාර්ථක ලෙසින් ප්‍රශ්ණ විසඳෙද්දී ඇත්තටම ඒවා හොඳ අතට පත් කිරීමට දායක වීම ගැන සතුටු හිතිනි.

එහෙත් දින කිහිපයක් යාමට මත්තෙන් එක් සවස දිනක් මිස් අපට කතා කර පැවසුවේ ඇය වාට්ටුවේ නොමැති බවය. විගසින් වෛද්‍යවරුන් සියල්ලෝම එතැනට ගියෙමු. ඇඳුම් බෑගයත් සිම් පතකුත්, අප වාට්ටුවේ තිබී කියවන්නට කියා මගෙන් ඉල්ලාගත් ජීවිතය ජය ගන්න දහම් මග , නමැති පොතත් ඇඳ මත වෙයි. ඇය සොයන්නට සියල්ලෝ රෝහල පුරා දිව ගියෝය. හැම තැනින් ඇසුනේ ඈ වාට්ටු වල අමුත්තන් පැමිණෙන වෙලාවේ ගැහැණු ළමයින් දෙදෙනෙකු හා කතා කරමින් සිටි බවය.

ඔය අතර අප ඇයගේ පියාට මේ බව දැනුම් දුන් ගමන් ඔහු පැමිණියේය. “ මයෙ දරුවා මම ගෙදර ගෙනිච්චනම් ඉවරයි.මෙහෙ තිබ්බ එකයි වැරැද්ද. ඔගොල්ලොන්ට බලාගන්න බෑ කිව්වනම් ගෙනියනවනේ.” කියමින් අඬන්නට විය. අපට බනින්න සැරසෙන මොහු ගැන මට ඇති වූනේ විමතියක්. මුලින් මරන්නම ඕනෑ යයි කියමින් , ඉන්පසු ගෙනියන්න බෑ කියමින්. පසුව වෛද්‍ය පරීක්ෂණ ඉල්ලා සිටි පියා දැන් හරියට අපි නිසා දරුවා නැති වුනා වගේ කතා කරමින් එයි.

“ඔයාලම නේද දරුවා මෙහෙ දාලා ගියේ. මැරෙන්න කියලා. බලන්නකෝ දැන් කතා කරන හැටි”
අපේ හෙදි සොයුරියන්ට සහ ඇටෙන්ඩන් වරියට බොහෝ තරහ ගොස් තිබිනි. සියල්ලෝම වාග් ප්‍රහාර එල්ල කරගනිති.

“ඉතින් තාත්තමනේ දරුවා ගෙනියන්න බෑ කිව්වේ” ඔහුගේ කියමනට මම ද කිව්වෙමි.

“වැඩක් නෑ නංගී ඒ තාත්තා එක්ක කතා කරලා. ආවේගශීලී වුනාම කවුරුත් ඔහොමයි. කමක් නෑ ඔහේ බනින්න දෙන්න. තව ටික දවසකින් එයාටම තේරෙයි කාගෙද වැරැද්ද කියලා.” අපේ ජේෂ්ඨ අයියා එහෙම කීවේය.

“අපි කිව්වනේ ඩොක්ටර් ට ඒ කෙල්ල බොරු කරන්නේ කියලා. ඔන්න ඩොක්ටර් ගේ අනුකම්පාවට වෙච්ච වැඩේ. තව උපදෙස් දුන්නා හැම දාම, අපි හිතුවා ඩොක්ටර් කියන දේ අහගෙන හිටි හැටියට කැම්පස්ම යයි කියලා. ඩොක්ටර් එයාට ජීවිතේ ගැන කියා දුන්නු ඒවා අහලා අපි දෙන්නා හැදුනා. අපි හිතුවේ අපිට මෙහෙම කියා දෙන්න කෙනෙක් හිටියනම් කියලා ” යෙහෙළියන් මෙන් මා හා සිටින අපේ හෙදි සොයුරියන් දෙදෙනාම මට ඔලොක්කුවට මෙන් කියයි.

අප හැමටම බැන වැදී ඒ තාත්තා පිටවී ගියේය. ඔය අතර අපේ ඇටන්ඩන්වරියෙක් ඒ ගමේ සිටි නිසා ඇයත් මහත්මයත් ඒ ගෙදරට ඇගේ මාමා බාප්පා සමග ගොස් ඔච්චර උදව් කරපු දොස්තරලාට බැණ වැදීම ගැන දොස් කියා තිබිනි.

ඉන්පසු කිහිප ගමනක් මේ තාත්තා අප සොයා වාට්ටුවට ආවේ අපෙන් සමාව ඉල්ලීමටය. “මයේ දරුවොන්ගේ වයසේ හිටියට ඔබ තුමන්ලාගෙන් මම කරපු වැරැද්දට කකුල් දෙක අල්ලලා වැඳලා සමාවගන්න ඕනේ” කියූ විට අපි,
“එහෙම ඕනේ නෑ තාත්තේ කවුරු උනත් කරදර අවස්තාවල හැසිරෙන්නේ එහෙමයි කියා” හිත සනසා යැව්වෙමු. දරුවා මරණ බවට තර්ජනය කරද්දී නපුරු තාත්තෙක් කියා සිතුනත් පසුව ඔහු ගැන දුක සිතුනි. 

ඉන්පසු, අනිත්කොණ එම රෝහලෙන් සමුගන්නා දිනයට කලින්දා හවස අපි අවසන් වරන වැඳ මල් පහන් පූජා කිරීම සඳහා ප්‍රදේශයේ මහ විහාරයට ගිය විට ඒ තාත්තාද එහි පැමිණ සිටිනු දකින්නට ලැබිනි.
අපි එහෙන් යන බව කියූ විට ඔහු බොහෝ දුක් වුනා. ඇය ගැන අපි ඇසුවේවත් නෑ. ඒත් ඒ තාත්තාම පැවසුවේ.

“එයා ඒ කොල්ලත් එක්කම යන්න ගිහින්. කොහේ ඉන්නවද දන්නේ නෑ. මට බයේ දෙන්නම හැංගිලා ඇති. මට තවත් එහෙම දරුවෙක් හිටියා කියලා හිතෙන්නේ නෑ ඩොක්ටර්. මේ තාත්තට අම්මට දුන්න දුක, වේදනාව. ගමටම අපිව ලැජ්ජා කරපු හැටි එයාට මතක් වෙයි දවසක”

ඇස් වල කඳුළු පුරෝගෙන බිම බලාගෙන ඒ තාත්තා වඳිනු දුටු විට මට පුදුමාකාර දුකක් දැනිනි. අපේ දෙමාපියන්ට අපි ඒ ආකාරයේ දුකක් නොදුන් එක ගැන සහනයක් දැනිනි. ඇය වාට්ටුවේ ඇඳ උඩ දමා ගිය මගේ බණ පොත දකින හැම සැරේම මට ඒ දැරිය මතක් වෙයි.

ප.ලි. නිතර නොලිවීම ගැන සමාවෙන්න. අධික කාර් ය බහුල කම සහ අන්තර්ජාල පහසුකම් නොමැති කම එයට හේතුවක්. නමුත් කොහොම හරි සතියකට එක කතාවක් හෝ ලියන්නට උත්සහ කරන්නට මම අදිටන් කර ගත්තෙමි. අදගස් දක්වන කියවන සැමට ස්තූතියි.

Dont worry ! we'll save them all ! කොයි මොහොතෙත් කල්පනාකාරීව !

$
0
0

"ඩොක්ටර් ලේබර් රූම් ඉන්දුමතී අම්මාගේ බබාගේ FHS අඩුවෙනවා"ප්‍රසූතිකාගාරයේ සේවයේ නියුතු හෙදි සොයුරිය එළියට පැමිණ කියූ සැනින් අප සියල්ලන් එදෙසට දිව්වෙමු. පරීක්ෂා කර බැලුවෙමු. තව දුරටත් බල බලා ඉන්නට බැරිය. ගර්භාශය තුලින් ශ්‍රාවය වන ඇම්නියොටික තරලයද අඳුරු පැහැ ගැන්වී ඇත. මෙකෝනියම් යනුවෙන් මේ තත්වය හඳුන්වයි. දරුවා ප්‍රසූත කිරීමට තරම් ගැබ් ගෙලද ප්‍රමාණයෙන් විශාල වී නොමැත. ඉක්මනින් සීසර් කර දරුවා එළියට ගත යුතුය. කඩිනමින් ඇය ශල්‍යාගාරය වෙත ගෙන ගොස් සීසර් සැත්කම මගින් දරුවා එළියට ගත්තෙමු. ඒ ඇගේ පළමු දරු උපතය. දරුවාද මවද සුව සේ සිටී. දරු ප්‍රසුතියක් යනු ස්වභාවික සිදුවීමකි. එයට විශේෂ මැදිහත්වීම් වෙදකම් පෙර කාලයේදී සිදු නොකල තරම් ය. එය ස්වභාවික සිදුවීමක් වුවද ප්‍රසූත සංකූලතා නිසා මරණයට පත්වන මව්වරුන් ගණනද ළදරුවන් ගණනද පෙර කල ඉතා විශාල විය. අවසානයේ නමුත් අද වෙන විට වෛද්‍ය විද්‍යාවේ දියුණුව නිසා, මාතෘ හා ළදරු මරණ අවම කරමින් දරු ප්‍රසූතිය වඩා විශ්වාසනීය ලෙස සහ සුවදායක ලෙස සිදු කිරීමට ක්‍රම වේද සහ නිර්නායක යොදා ඇත. හදිසි අවස්ථාවකදී ඉක්මන් සැත්කමක් කර දරුවා එළියට ගැනීමට හැකියාව ඇත. ඉන් දරුවාගේ ජීවිතයද, අනික් අතින් මවගේ ජීවිතයද බේරේ. 

ඇතැම් විට ගර්භාෂයෙන් පිටත සිදුවූ පිළිසිඳ ගැනීම් සමග අම්මලා පැමිණේ. ඔවුන් එන්නේ එක්කෝ සිහි නැතිව අධික ලෙස ලේ වහනය වෙමිනි. එසේ නැත්නම් ඉවසා ගත නොහැකි ලෙස බඩේ කැක්කුමක් සමගය. එවිට ඉක්මනින් රෝගියා ශල්‍යාගාරය වෙත ගෙන ගොස් ගර්භාෂයෙන් පිටත පුපුරා ගොස් ලේ ගලමින් තිබෙන ඒ සියල්ල ඉවත් කොට ලේ වහනය වන තැන සොයා පිලිසකර කිරීමට සැත්කම් කළ යුතුය. මේ සියල්ල ජීවිතයත් මරණයත් අතර දෝලනය වන කාල පරාසයන්‍ ය. සුළු වරදකින්, සුළු ප්‍රමාදයකින් අහිමි වෙන්නේ මිනිස් ජීවිතය. ඇතැම් විට එනිසා සෙසු දරුවන් හට මවක අහිමි විය හැකිය. ප්‍රසව හා නාරි වේද වාට්ටු වල සේවය කිරීම මෙනිසාම අධික පීඩනයක් ගෙන දේ. කොයි මොහොතෙත් සිටිය යුත්තේ කල්පනාකාරීවය.

අනිත්කොණ ප්‍රසව හා නාරි වේද වෛද්‍යවරයකු ලෙස "පස්තාච්චි"හදාරන අතරෙම වැඩ කරන්නට වුනා. මෙහෙට ස්ථිර ලෙස පත්වෙලා ආපු හැමෝටම උවමනාව තිබුනේ ඉක්මනින් පස්චාත් උපාධියේ පලවෙනි කොටස පාස් වෙලා කොළඹට යන්න. මාසෙකටම හම්බුවෙන නිවාඩු වලින් ගෙදර දුවන්න බලාගෙන ඉන්නකොට හැමොගෙම හිත්වල නිතර තිබුනෙ නොරිස්සුමක්. ඒත් මෙහෙ බොහොම කැමැත්තෙන් හිටපු අපි කිහිප දෙනෙක්ට නම් මෙහෙ සේවය කරන එක හිතට සැනසුමක් ගෙන දුන්නා. ඒ අපි ඉන්න තැන සතුටෙන් සිටින්නට පුරුදු වී සිටි නිසයි. 

සීසර්, වන්දීකරණ මෙන්ම අනෙක් සියලු ශල්‍යකර්ම කරනන්ට සිදුවුනේ පෙර පුහුණුව ලැබූ අප දෙදෙදෙනාට සහ මේ ක්ෂේත්‍රයේ වසර 6 පමණ පලපුරුද්ද ඇති අපේ ජේෂ්ඨ අයියාටයි. ඔහු යුද්ධය පැවති කාලයෙත් ඉන් පසුවත් දිගටම අනිත් කොණ සේවය කරන කෙනෙක්. 2009 දී මේ රෝහල කොටින් යටත් කරගෙන මෙහි සේවයකයින් සියලු දෙනා සමග ශල්‍ය උපකරණ සහ බෙහෙත් පුදුකුඩු ඉරිප්පු දක්වා ගෙන ගිය ගමනේදී අයියාත් අනිත් හෙදි සොයුරියනුත්, මිඩ් වයිෆ් මිස්ලාත් වෙන කරන්න කිසිම දෙයක් නැති නිසා යටත් වී ඔවුන් සමග කියන කියන තැනට යන්නට වුනාලු. රෝහලට පැමිණ වැඩ බාරගත්තු කාලයේ සිට මගේ වැඩේම මේ කතා හාර හාර අහන එකයි. ඒ කාලේ අන්තිමට විශ්වමඩු වලට එහා පාසැලක් තුල පරිඝණක ශාලාවේ වායුසමණ යන්ත්‍ර පණ ගන්වා සීසර් කිරීම් සහ හදිසි සැත්කම් සියල්ල සිදු කරාලු. නිර්වින්දක වෛද්‍යවරුන් නොමැති කල, අයියා කොන්දට විදින නිර්වින්දක ක්‍රමය (spinal anesthesia)  පාවිච්චි කරමින් ඔහුම නිර්වින්දනය කර සීසර් සැත්කම කර අම්මලා සහ දරුවන් බේරා ගත්තාලු. ඔහුට මේ ප්‍රදේශයේ මෙන්ම සියලු කාර්යය මණ්ඩලය අදටත් බෙහෙවින් ගෞරව කරති.  

ඉතා නිහඬ නිහතමානි පුද්ගලයකු වන ඔහු අපට වඩා ජේෂ්ඨ වුවද තවම අප හා උරනුර ගැටී වැඩ කරයි. කොහොම හරි 2009, අවසාන සටනට කලින් විශ්වමඩු ප්‍රදේශයේදී ඔහු ඇතුලු වෛද්‍යවරුන් පිරිස නිරුපද්‍රිතව නැවත අප හමුදා මගින් මුදාගන්නා ලදී. දැන් දෙවෙනි තුන්වෙනි ප්‍රසූතියට පැමිණෙන බොහෝ මව් වරුන්ගේ ප්‍රථම දරුවා ඉපිද තිබුනේ අර පෙර කියන ලද ශල්‍යාගාරයක් වූ පරිඝණක කාමරයේය. දෙවිවරුන් වැනි වෛද්‍යවරුන් සිටිනවා යැයි මා විශ්වාස කරන්නේ මෙවැනි පුද්ගලයින් හමුවූ නිසාය. නැවත මේ ප්‍රදේශයට සාමය උදාවීමත් සමගම, මීට එහා උතුරු මැද පලාතේ අගනුවර රෝහලේ සේවය කරමින් සිටි ඔහු සහ ජේෂ්ඨ වෛද්‍යවරයෙක් පැමිණ නැවත මේ රෝහලේ ප්‍රසව හා නාරි වෛද්‍ය ඒකකය (obstetrics and gynecology unit) ස්ථාපනය කර,  UN and UNICEF එකේ අධාර ඇතිව ශල්‍යා ගාරය සහ ප්‍රසූතිකාගාරය යථා තත්වයට පත් කල හැටිනම් අපූර්ව විශ්මිත වැඩකි. සියල්ල මුදල් මත පද නම් කර සල්ලි කාක්කන් මෙන් චැනල් කරමින් දුවන වෛද්‍ය මුදලාලිලා සිටින අප රටේ, මෙවැනි වෛද්‍යවරුන් අප රටට වාසනාවකි. ඔහුගෙන් ලද පන්නර අපටද වඩා හොඳ වෛද්‍යවරුන් වීමට ලද මහඟු භාග්‍යයකි.
 අපගේ සති සායන , නොම්මර ප්‍රමාණයකට සීමා නොකර ගර්බණී සායනයට  පැමිණෙන සියලුම ගැබිණි මවුවරුන් මෙන්ම නාරිවේද සායනයට පැමිණෙන සියලුම ස්ත්‍රී රෝගීන් පරීක්ෂා කරන්නෙමු. මෑතකදී අලුතෙන් පමිණි අප විශේෂඥ වෛද්‍ය තුමන්ලා දෙදෙනාම පැවසුවේ මෙලෙස ලංකාවේ කිසිම රෝහලක සිදු නොකරන බවයි. මන්ද  සායන දිනකදී අප 300 පමණ දෙනා පරීක්ෂා කරන හෙයිනි. මේ සේවා කාලය ඉතා වෙහෙසකර වුනත්  , රෝගීන්ගෙන් අප වෙත ලැබෙන පැසසුම් නිසා ඒ වෙහෙස ඉවසාගන්නට පුලුවන් තරමේ එකකි. හදිසි සැත්කම් අවසානයේ, රිකවරි රූම් එකේදී අපේ අත ගෙන සිඹ අපට ස්තූති කරන අම්මලා ද, තම දරුවා නිරුපද්‍රිතව ප්‍රසූත කරන්නට උපරිම වශයෙන් ඇප කැපවූ නිසා වැඳ ස්තූති කරන අම්මලාද බොහෝය. අවසානයේ අපට ඉතිරි වෙන්නේ අනුන් වෙනුවෙන් තම දිවි නොතකා කරන ලද කැපවීම පමණි.
ක්ලිනික් වල ස්කෑන් කිරීමට බොහෝ වෙලා ගත වේ. තිබෙන්නේ එක ස්කෑන් යන්ත්‍රයක් පමණි. බොහෝ විට සවස 5 වන තෙක් ස්කෑන් කරන්නෙමු.  සැරෙන් සැරේ මාරුවෙන් මාරුවට අපි එකිනෙකා  පැමිණෙන සියලුම ස්කෑන් අවශ්‍ය අම්මලා ස්කෑන් කරන්නෙමු.  මන්ද ඔවුන් දුර බැහැර සිට අතේ මුදල වියදම් කරගෙන පැමිණෙන්නන් වන අතර අපමණ දුක් කරදර මැද දිවි ගෙවන්නන්ද වන නිසාය. මනුස්සකම සහ අනුන්ගේ දුක නොහඳුනන වෛද්‍යවරුන් ඇතැම් විට "ඔහොම කොහොමද වැඩ කරන්නේ.. ගිහින් හෙට එන්න කියන්න අනේ මටනම් බෑ හවස හතරෙන් පස්සේ නම් රෑ වෙනකම් ස්කෑන් කරන්න "යැයි පවසයි. "බැරි නම් නිකම් ඉන්න අපි පුළුවන් අය ඒ දේ කරන්නම්"කියා අපි අපේ සේවය උපරිම ලෙස කරන්නෙමු. 
අපේ විශේෂඥ වෛද්‍ය වරයා මෙවැනි වෙහෙසකර දිනක අපට කියුවේ "ඔව් , අම්මලා 500 පමණ හිටියත් අපි හැම කෙනාවම පරීක්ෂා කරමු. කමක් නෑ... වෙහෙස වුනත් , අපි හැමෝගෙම ජීවිත රැකගත්තා කියලා අපට සතුටු වෙන්න පුළුවන්"කියාය.("dont worry , there may be 500 mothers but be happy that we'll save them all at the end of the day") ඒ වදන් අපට මහා සවියක් විය. 
Viewing all 239 articles
Browse latest View live