අනිත් කොන - a doctor's heart sutra

මතකනේ බෑග් පැක් කරන් ගෙදර යන්න හිතපු සිද්ධිය.... ඒකේ ඉතිරිය ලියන්න ටිකක් වේලා ගතවුනා.
මේ පළමු කොටස https://anithkona.blogspot.com/2017/04/blog-post_29.html
දැන් ලියන්න හිතුවේ එදා නවත්තපු තැනින් ඉස්සරහට...
මතකනේ අපට එන්න කීවා ... විශේෂ මීටිමක් කියලා.
අපි රැස්වීම් ශාලාවට යද්දී, ලොකු ලොක්කන් සියලුදෙනා රැස්වී සිටියා. ඔවුන්ගේ මුහුණු ඉතා බැරෑරුම් බොහොම කරදරකාරී ස්වභාවයක් පෙන්නුම් කළේ.
එහි ඉඳන් ඉන්න අපේ සගයන්ගෙන් මොකද කියා ඇහුවම "ඇයි දන්නැද්ද ? පෝස්ටරෙ ගැන"වගේ දේවල් ඇහුවා. වාට්ටුවල සිටි අපි කාටවත් ඒ ගැන කිසිම වැටහීමක් තිබුනේ නෑ.

ඒ එක්කම
"අපි එන්න කීවේ විශේෂ ප්‍රශ්නයක් වෙලා තියෙන නිසා, "පාලක තුමා බොහොම සීරුවට වචන එකතු කළා
"අද උදෑසන වෛද්‍යවරුන්ගේ නේවාසිකාගාරයේ... (තනිකඩ වෛද්‍යවරුන්ට සහ වෛද්‍යවරියන්ට වෙනම නේවාසිකාගාර දෙකක් පැවතියා. පවුල් වුන අයට නම් ගෙවල් දී තිබුනා)"ටිකක් විශාල දමිල බසින් පරිගණක අකුරු ලියනය කරවන ලද ඒ 4 සයිස් කොළයක් පෙන්වමින් ඔහු පවසන්නට වුනා.
ඔව් එදා උදෑසනම තනිකඩ වෛද්‍යවරු ඉන්න නේවාසිකාගාරයේ ප්‍රධාන දොර හරිද්දිම එහි දොරේ අලවා තිබුණු පෝස්ටරයේ මෙසේ ලියැවී තිබුනාලු... අවුරුදු ගණනාවක් මේ පළාත් වල වර්ජනයක් තිබුනේ නෑ, සිංහල වෛද්‍යවරු ආවම තමා වර්ජනය කළේ. වහාම සිංහල ම්ලේච්ජ දොස්තරලා මෙහෙන් පිටවෙලා යන්න නැත්නම් අපි කරන දේ බොහොම දරුණු වෙයි.

ඒක පට්ටපල් බොරුවක්. මම මීට අවුරුද්දකට කළින් මීට පහළින් තිබුණු මහ රෝහලේ වැඩ කරද්දිත් වර්ජන කීපයක් දියත් උනා, අනේ මේ රෝහලත් ඒවට එකතු උනා.
"සිංහල ම්ලේච්ජ දොස්තරලා ගෙදර පලයව් "මෙන්න මෙහෙම අන්තිමට ලියා තිබුනා.

නිවාඩු ගන්නේ නැතුව යන්නේ නැතුව එක දිගට සේවා මුර අතිකාල ගෙවීම්වලටත් වැඩියෙන් වැඩ කරමින් අපි මෙහෙ කන කට්ට එක්ක බැලුවම මේක කියවද්දි බොහෝ අය අත් කම්මුල් වල තියාගෙන oh my god, අනේ අපොයි, ඕහ් කියමින් කම්පා වුනා.

මේක නම් කොහෙත්ම ඊයේ බෙහෙත් ගන්න ආපු කෙනෙක්ගේ වැඩක් නොවේ. මොකද, මාතෘ සායනය මානසික සායනය පැවැත්වූවා. බාහිර රෝගී අංශයේ අයත් ඒවගේම අමාරුම ලෙඩුන් හදිසි සත්කාර ඒකකයට අරන් බෙහෙත් දී ඩිස්චාච් කර තිබුනා. ඉතින් අපහසුවකට කියා පත් වුන කෙනෙක් හෝ දොස් කියමින් හැසිරුණු කෙනෙක් එහි සිටියේ නෑ.

දමිළ ජාතික විශේෂඥ වෛද්‍යවරියක් වෙව්ලමින් කතා කරන්නට වුනේ "කවුරු නමුත් ඊයේ සිද්ධියෙන් දේශපාලනික ප්‍රශ්නයක් ඇති කරන්න යන්නේ. මේ වන්නියේ හදවත, මෙහි නැවත ප්‍රශ්න ඇති වුනොත් ඒක ජාත්‍යාන්තරයට යන්නේ වෙනත් මුහුණු වරකින්. කාටද මෙහෙම ලියන්න පුළුවන්, මේ සිංහල දමිළ මුස්ලිම් ඔක්කොම වෛද්‍යවරු ඉන්නවා, සිංහල පිරිස වැඩියි තමා නමුත් කිසිම රෝගීන් හෝ වෛද්‍යවරුන් අතර මේ වන තෙක් කිසිම ආරවුලක් සිදු වෙලා නෑ."ඇය බොහෝ දුක් වුනා.
මෙහෙ පිරිස සාමාන්‍යයෙන් ඕනෑම ප්‍රශ්නයකදී වෛද්‍ය අධිකාරී වෙත යෑමට පෙළඹුනා. එනිසා මේක රෝගියෙක් හෝ රෝගීන් විසින් කරන ලද්දක් නොවන බව වැටහුනා.
එහෙත් අර අච්චර බරපතල ලෙස මුරදමාගෙන ඉන්න රෝහල් මුර උන්නැහේලාගේ ඇස් වහලා නේවාසිකාගාරයට පැමිණ දොරක මෙවැනි දෙයක් අලවන්න නම් ඇතුලෙන් උදව්වක් තියෙන්න ඕනෑ ය කියලත් හිතුනා.

ඒවගේම මේ වර්ජනය දියත් වුනේ දෙස්පළුවෙක්ට විරෝධය පාන්න නිසා ඔවුන්ගේ මැදිහත් වීමකුත් ඇති යැයි සිතුනා.

ඉතින් ඔය ඔක්කොම අවසානේ ඇත්තටම ජීවිත බියක් නාවා නම් ඔබ පුදුම විය යුතුයි. දැඩි නිහඬ බව සමග අප හිටියේ කරන්නෙ කුමක්දැයි සිතමිනි. අපේ නේවාසිකාගාරයේ නම් තනි කාමර පෙළක් දොරවල් ඇරෙන්නේ විවෘත කොරිඩෝවකටය. එහි අවසානයේ සින්ක් එකක් හයි කර ඇත.

හාත් පස නිරාවරණය වෙන්නේ එපිටින් ඇත්තේ කැලෑ රොදක් මෙන්ම ගම්මානය ය. අප කෑම කා අත සෝදාගන්නත් , තේ බී කෝප්ප සෝදන්නත් එන්නේ මෙතැනටය. එතැන පමණක් එළිය වන අතර හාත් පස ඝණ කළුවර ය. ඉන් එක පසෙක ඇත්තේ පොදු වැසිකිළි නාන කාමර ය. මේ කොරිඩෝ දිගට නයි පොළොඟුන් පවා ඇදී යයි. ඇතැම් විට කකුලක සීතලට යමක් දැනුනොත් බලනව විට ඉන්නේ ඉතා කුඩා ගස් ගෙම්බෙකු ඇලවිලාය... ඉතින් මෙහෙම තැනක අපිට ජීවිත හානි වන යමක් කරන්න ඕනෑ ලෙස පුළුවන.
සමහරු කීවේ එක හෙලාම අප රෝහල අත් හැර යා යුතු බවයි. නමුත් මෙහි පැහැදිලිව ඇත්තේ පළිගැනීමක් සහ බැරෑරුම් යමක් සිදු කිරීම සඳහා කොනිති ගැන්වීමක් යැයි අපට එවෙලේ සිතුනේම නැත. බොහෝ දෙනෙක් හට කතා කරගැනීමටත් නොහැකි සේ භය බිරාන්ත වී සිටිනු දක්නට ලැබින.

"ඔයාලා ගන්න තීරණයක් කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ, නමුත් මේක ගැන කතා කරන්න තව පැය කිහිපයකින් , මේ ප්‍රදේශය භාර මූලික පුද්ගලයා එනවා. "විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙක් එහෙම කීවා. "අපි කෝකටත් බලමු එයාලා කියන්නේ මොකක්ද කියලා"
ඔය අතරේ දැඩි ලෙස කලබල වෙන අය පැවසුවේ, අනිවාරය‍යෙන් ගෙදර යමු කියා ය. හිතන්න වෛද්‍යවරු 40ක් පමණ බෑග් සියල්ල් පැක් කරගෙන රෝහලෙන් පිට වෙනවා. රෝහලේ වෛද්‍යවරු කී දෙනෙක් ඉතිරි වේවි ද ? මේ පළාත ගම් බිම් නිසා ඉන්නා 4ක් හෝ 5 ක් වැනි සුළු පිරිසක් ඉතිරි වේවි, විශේෂඥ වෛද්‍යවරු පවා පිටවෙන්න සිදුවෙනවා ඔවුන් ද සිංහල අය.
අප මෙහි සේවය කළ මේ කාලය පුරාවට සිංහල හෝ දමිළ යැයි බෙදීමක් ඇති වුනේ නෑ. දැන් අපට බෙදා වෙන් කර ඉතින් පලයව් කියා කියන්නත් පෙළඹිලා.
අන්තිමේ අපි වටහා ගත්තා රෝහලක් තනි කරනවා කියන එකේ බැරෑරුම්කම. ඒවගේම මේකෙන් රටේ තත්වයට වෙන හානිය. මෙහෙම දේවල් මීට පෙර ත් සිදුවී තිබුනා. ඒ වෛද්‍යවරයෙක් ත්‍රස්තයින් විසින් මරාදැමීමත් සමග උතුරු නැගෙනහිර වෛද්‍යවරුන් ඒ පළාත් වලින් ඉවත් විම වැනි සිදුවීමක්. මට දින වකවානු මතක නැත.
කොහොම උනත් ගෙවල්වල මිනිස්සු කලබල කරන්නේ නැතුව ඉමු කියලත් කතා වුනා. මොකද අපෙන් කිලෝ මීටර 700 පමණ ඈතින් ඉන්න ඔවුන් මෙවැනි දේකින් බොහෝ සේ කලබල වන බව අපි අත්දැකීමෙන් දන්නා නිසාය.

මේ අතර මේ ප්‍රශ්නය දන්වා සමථයකට පත් කරන්න මැදිහත් වුණු, හමුදා නායක තැන, කලබල වී බොහොම අවුලෙන් සිටි අප සියල්ලන් වෙත රාත්‍රී ආහාරය ගෙන එන්නත් අමතක කළේ නෑ. ඔහු අප සැම රැස් කර මෙහෙම කීවා.
"මේක මෙහෙ මනුස්සයෙක් කරා වෙන්න බෑ. එදා ආපු මිනිස්සුන්ට මේ වර්ජනයේ අරමුණත් බෙහෙත් ගන්න ආව අයට කරදරයක් නැතිව අවශ්‍යතා බලා කියා උදව් කිරීමත් සිදුවුන නිසා, මේ මිනිස්සුන්ට රෝහල ගැන මේ තරම් වෛරයක් එන්න විදිහක් නෑ. අනික ස්ට්‍රයික් කළේ සිංහල වෛද්‍යවරු පමණක් නොවෙයිනේ. මේක තනිකර කලබලයක් ඇති කරලා උතුර අස්ථාවරයි කියලා ප්‍රචාරයක් ගෙනියන්න කරපු දෙයක්. වෛද්‍යවරු රෝහලක් අත ඇරලා යනවා කියන එක උතුරේ යුද්ධෙ ආයෙ පටන් ගන්නවා වගේ දෙයක් අදහසින් ප්‍රචාරය කරන්නත් පුළුවන් මොකද මේක ඔවුන්ගේ හදවත. "ඔහු පැහැදිලි කළා.

"මේක ලොකු දෙයක් කරලා ප්‍රචාරනය වුනොත් වාසි වෙන්නේ මේකෙන් දේශපාලන වාසි හෝ තමන්ගේ පටු අරමුණු ඉටු කරගන්න හදන අයට ම තමා. අසරණ වෙන්නේ මෙහෙ මිනිස්සු, රෝගීන්, මොකද ආයෙම වෛද්‍යවරු ගෙන්වා ගන්න බොහොම අමාරු වෙන්න පුළුවන් "ඔහු නැවත පැවසුවා.
අන්තිමේ මම අර පසුගිය කොටසේ කියූ ලෙස ත්‍රිවිද හමුදාව මැදිහත් වී, අපට ආරක්ෂාව දැඩි ලෙස පනවා, අපේ ජීවිත වගකීම ඔවුන් මත පවරා ගත්තා.
උදේ හවස හමුදා වලින් අවට සෝදිසි කිරීම් සිදු වුනා. අප වටා ආරක්ෂාවක් ඇති බව වැටහුනා. මීට පෙර රෝහලේ එලෙස හමුදාවෙන් සිටියේ නැත.
අපි ත් පෝස්ටරය ගැන සිදුවීම ගෙවල්වල යනකම් ඒ උදවියටවත් පැවසුවේ නෑ. මම නැවත දකුණට පත්වීම් ලැබ පැමිණෙන්නේ මේ සිදුවීම වෙලත් අවුරුදු 2කට පසුව.
ඒවනතෙක් කිසිම විටක අපිට මෙහෙම පෝස්ටරයක් හෝ කලබලයක් සිදුවුනෙත් නෑ. අපේ නේවාසිකාගාර මාරු වුනෙත් නෑ.
හැබැයි අර කොරිඩෝවේ සින්ක් එකේ කෝප්ප හෝදනකොට හෝ අත සෝදාගන්න කට්ට කරුවල රාත්‍රියේ එන විට, රෝහලට රාත්‍රී වැඩ මුරයට යන්න වෙන විට, හදිසි අවස්ථා වල දෙවැනි රාත්‍රී සේවා වෛද්‍යවරයා ඕනෑ වී කැඳවීම් ලැබෙන විට අර පෝස්ටරය මතක් වී තිගැස්සීමක් ඇති වෙනවා.
ගෙදර පලයව් කීවට සිංහල දොස්තරලා ගියෙත් නෑ.... ආයේ එහෙම සිදුවීමක් සිදුවුනෙත් නෑ !

පසුව ආරංචි වුනා, එය දේශපාලන මැදිහත් වීමකින් ඇලවුණු එකක් බව !

නාගම්මා හෙමි හෙමින් සාරිය අඳිමින් ලෑස්ති වුනේ ගමේ යන්නයි. ඒත් ඇයට යන්නට කිසි ප්‍රියතාවයක් තිබුනේ නෑ. කොඳු ඇටයේ ප්‍රශ්නයට අඳින ගර්ඩල් එකත් ඊට උඩින් සාරියත් පටලවාගෙන ඇය වතුකරයේ ඇගේ නිවස වෙත යන්නේ, ක්ලිනික් කාඩ් , එක්ස් රේ කොළ රැගෙන නැවත පැමිණීමටයි.
"මම නෝනා ළඟ මැරෙනකම් වැටිලා ඉන්නම් දුව ළඟටනම් යන්න බෑ"ඇය මගේ මව හා පවසයි.

නාගම්මා මෙහි පැමිණියේ නිවසේ මෙහෙකාරියක ලෙස සේවය කිරීමට ය. නමුත් මා සහ මගේ මව දුටුවේ, ඇය කොන්දේ අමාරුවකින් පසුවන බවය. ඇගේ අමාරුකම් නිසා අප බර වැඩ නොකරන ලෙසත්, සුළු වැඩ කරන ලෙසත් බර උස්සන්නේ නැතිව ඉන්නා ලෙසත් නිතර කියමින් ඇගේ අමාරුකම් අඩු කරන්නට යුහුසුළු වුනා. මගේ මව ඇයට කොඳු අමාරුවට තෙල් බෙහෙත් පවා ගාන්න යැයි දෙමින් මා ලව්වා ද බෙහෙත් ගෙන්වා දුන්නා. ද
"දුව ගහනවා බනිනවා, හම්බ කරලා සල්ලි එවපන් කියනවා"අනෙක් මෙහෙකාරිය වන ඇගේ ගමේම කෙනෙක් වන තරුණිය අප හමුවේ පැවසීය. "මම බැන්නා දුවට ෆෝන් එක අරන්, අත පය හොඳට තියෙන උඹෙ මිනිහට කියලා හම්බකරගනින්, මේ කොන්ද කැඩිච්ච වයසක ගෑනිට ඉන්න දෙන්න , කොන්දක් නැද්ද ඔය ගෙදර මිනිස්සුන්ට"කියලා.
දරුවන්ගේ දරුවන් ඔසවා බලා කවා පොවා ඇති දැඩි කළ නිසා කොන්දේ අමාරුව යැයි ඇය පවසයි. නමුත් ඔවුන්ට නහින දෙහින කාලේ වුව ද නිදහසේ ගත කළ නොහැකි ය.
වතුකරයේ බහුතරයක් පිරිස කම්කරුවන් ලෙස ද, මෙහෙකරුවන් ලෙසද සේවය කරති.

අප හමුවේ නිරන්තරයෙන් මෙවැනි කතා දිග හැරේ. බොහෝ වයස්ගත අම්මලා තාත්තලා හරි හම්බ කරන්නේ තවමත් තම දරුවන්ට මුණුපුරන්ටය. ඔවුන්ව කොළඹ රටේ රස්සාවට පිටමං කරන්නේ අත පය හතර හොඳින් තිබෙන වැඩුණු දරුවන් ය.
එක්කෝ තිබෙන්නේ වත්තේ දළු කැඩීම ය. නැත්නම් මෙවැනි මෙහෙකාරකම් සොයා පැමිණීම ය. මෙහෙකරුවන් ගෙන එන අයවලුන් යැයි පිරිසක් ද මේ ගම් වල සිටිති. තැරැව්කරුවන් මෙන් ඔවුන්ද රුපියල් පන්දහසක් හෝ දහ දහසක් එක් මෙහෙකරුවෙක් සැපයීම් වෙනුවෙන් ලබා ගනී. ඇතැම් අය ගෙන එන්නේ ලෙඩ ගානේ ඉන්නා ගෙවල් වලට බරක් වූ වයස්ගත වූවන්‍ ය. ඔවුන් පැමිණි විට ඔවුන්ගේ සියළු ලෙඩ දුක් කරදර වලට බෙහෙත් හේත් කරන්නටද සිදුවේ.
මගේ මවට නම් මා සිටින නිසා මෙහෙම පැමිණෙන අය ගේ බෙහෙත් හේත් කිරීම් ආදිය පහසුවේ. මම ඉතින් ඔවුන්ට අපේ රෝහලේ ක්ලිනික් කාඩ් සාදවා සියළු රෝගාබාද වලට බෙහෙත් හේත් සහ රසායනික පරීක්ෂන පහසුකම් සියල්ල සිදුකර දෙමි.
තවත් පිරිසක් වන්නේ තනිව දරු බර දරන සැමියා අත් හැර දැමූ ගැහැණුන් ය. ඔවුන්ද කීප දෙනෙක් නොයෙක් වර අප වෙත මෙහෙකාරකම් කරන්නට පැමිණියෝය.

ඉන් එකියක් වන සීලා, දරු තිදෙනෙක්ගේ මවකි. ඇය දරුවන් තම මවට බාරදී පැමිණ තිබුනේ ඇගේ සැමියා යැයි අපට හඳුන්වන ලද මිනිසෙක් සමග ය. පසුව ආරංචි වුනේ සැමියා ඇය අත හැර තවත් බාල වයස්කාර කෙල්ලක හා පවුල් කන බව ය. නිරන්තරයෙන් පොලිසීවල පැමිණිලි කරන ඔවුන්ගේ කලබගෑනි වලට ගමේ යන්නට ඕනෑ යයි නිවාඩු ගන්නා නිසා ඇය ගේ සේවය අත් හිටවන්නට සිදු වීනි.
තව කෙනෙක් පැමිණියේ... "මිනිසුන් හා නිදියලා හරි මට සල්ලි හොයන් වරෙන්"යැයි පැවසූ බීමත් සැමියාගෙන් බේරීම සඳහා ය. ඇය උපයන සියල්ල හූරා කෑවේ ඒ මිනිසාය. දරුවන් තිදෙනා නැන්දම්මා ළඟ දමා පැමිණි මේ අයගේ කඳුළු ගංගා අප හමුවේ ගලා යයි. අපි සංවේදී වී බොහෝ උදව් උපකාර කරමින් ඔවුන්ගේ දුකට පිහිටවන්නට හැකි සියළු උදව් කරන්නෙමු.

මේ එන කිසිවෙකුත් රැකියාවක් ඕනෑ යැයි ඕනෑකමින් නොපැමිණෙයි. ඔවුන්ට ඕනෑ මදකට හෝ සල්ලි ස්වල්පයක් සොයාගෙන ඔවුන්ගේ වත්මන් ප්‍රශ්න වලට තාවකාලික විසඳුමක් ලබා ගැනීමට ය.
ඇතැමෙක් එන්නේ මසක් හෝ දෙකක් වැඩ කර සල්ලි කීයක් හරි හම්බ කරගෙන තැරැව්කරුවන් හරහා තව කොහේ හෝ වැඩක් සොයා ගැනීමටය. තැරැව්කරුවන්ටද එය කදිම ය. ඔවූන්ට මසකින් දෙකකින් ආයෙත් සල්ලි උපයා ගත හැකිය.

එහෙත් රැකියාවක දැඩි ඕනෑ කමින් පැමිණි එක් දරු මවක් වන සුසීලා තවමත් අප හා රැඳී සිටී. ඇගේ කතාවත් ඉතා දුක්බරය. සැමියා ඇය අත හැර ගොසිනි. දරුවා වැඩෙන්නේ කුඩම්මා ළඟ ය. විටින් විට දරුවා අසනීප වේ. ඒ අර කුඩම්මා කන්න බොන්න නොදී සිටීම හෝ පිළුණු ආහාර දීම, කොහේ හරි තනිව ඇවිදින්නට ගිහින් වැටී තුවාල වීම වැනි දේ හරහා ය. මා ඉතින් එවිට එහි දිසා රෝහලට කෝල් දමා සුව දුක් විමසා මෙහෙන් මේ කෙල්ල යන තෙක් දරුවා ගැන සොයා බලන අතර මසකට සැරයක් ඇය එසේ දිව ගොස් පැමිණෙයි.
ඒජන්සි කරුවෝද නොයෙක් නූල් සූත්තර කාරයන් ය. අප්‍රිය සහගතම කොටසකි. අප නම් එක් වරක් එලෙස ඒජන්සියක සහය පැතුවද ඔවුන් ලබා දුන් කෙනා කළේ මට අරක බෑ මේක බෑ, මෙහෙම බෑ කියමින් අයිස්ලන්තයෙන් බට අයෙක් මෙන් සිටීම ද, ගෙදර නොයෙක් ප්‍රශ්න කියමින් ගමේ යෑම ද වේ. අන්තිමේ අප ඇය ද ඒජන්සියද අමතක කර දැමුවේ නැවත ඒවායින් කිසිවෙක් නොගන්නේ යැයි අදිටන් කරමිනි.
(නම් ගම් මනංකල්පිතය)

මට මතක දෙදහස් දහය මැයි මස... හා පුරා උතුරට ගිහින් හිටියේ, ඒ වෙද්දිත් රෝහල පුරාම ආයුධ අතින් ගත් සොල්දාදුවන් සිටියා.

මුහුණ නොබලන අත් අඩංගුවට පත් ත්‍රස්තවාදීන් සමග මුහුණ බලන් කතා කරන්න සිදුවෙනවා. අත අල්ලා නාඩි බලා රුධිර පීඩනය පවා මනින්න සිදුවෙනවා. සුළු සේවකයා කිහිප ගමනක් සැර දැමූ පසු ඔවුන් අවනත වෙනවා. සමහරු මුහුණ අනික් පස හරවාගෙනම ඉන්නවා ඕනෑ දෙයක් කරපුදෙන් වගේ. ඔය අතර හෙදියක් මට කියනවා, "අහවල් කෙනා පිහියක් තියන් ඉඳලා අපට අනින්න. ඒ වුනත් අපේ කරුණාවන්තකම හමුවේ අදහස වෙනස් කරගෙන"කියලා.
තවත් එඩිතර මිස් කෙනෙක් ඒ පිහිය ඉල්ලගෙන එනවා. ඒ අත් අඩංගුවට පත්වෙච්ච ත්‍රස්තයින්.
ඔවුන් මෙන්ම අයි ඩී පී හෙවත් internally displaced people, තමන්ගේ උපන්බිම් වලම සරණාගතයින් බවට පත්වෙච්ච පිරිසක් සිටියා. ඔවුන් ද විටෙන් විට රෝහල් ගත වෙනවා.

මනෝ වෛද්‍ය සායනයේදී අපට මැණික් ෆාම් නමින් හැඳින්වූ ඒ ප්‍රදේශයට ද යන්න සිදු වෙනවා. එහෙම දුර යන හැම වරෙකම, වාහනේ ඉස්සරහම සීට් එක මට ලැබෙනවා. හේතුව මම එකම සිංහල වෛද්‍යවරිය වීමයි.රෝහල් කාර් යය මණ්ඩලය සමග යන විට අපේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා පවා පසු පසට නගින්නේ "වාහනය චෙක් කරන්න නැවැත්තුවම අපේ මේ ඩොක්ටර්ගේ හිනාව නිසා, පොඩි කතාබහකින් පස්ස්සේ අපිට ඒ දේ මගහැර ඉක්මනින් යා ගන්න පුළුවන් "කියලයි. ඔව් ඒක එහෙම තමා, අපිව උනත් නැවැත්තුවම "ඉන්නෙ කොහෙද කොහොමද ඩොක්ටර් කියමින් අපේ හැඳුනුම්පත් පරීක්ෂා කරද්දී අපි මහ රෝහලේ කියන පමාවෙන් හරි යන්න ඩොක්ටර් කියමින් අපේ වාහනයට ඉඩ දෙනවා.

war happens when language fails ! මම ඔවුන්ගේ බස ඉගෙන ගන්නවා... කථා කරනවා.

එම සායන වලට යන අප හමුවේ දුක් දොම්නස්, කඳුළු ගංගා ඇද හැලෙනවා. බෙහෙත් අහුරකින් ඔවුන්ගේ කරදර ලෙඩ දුක් සියල්ල සුව වේ නම් කියා සිතූ වාර අනන්තයි.
යුද්ධය අවසාන වූ වා යැයි මේ දිනවල සැමරුම් හෝ මතක ලියැවීම් බොහෝ ය. ඒ ගැන කල්පනා කරද්දී, යුද්ධය අවසාන වුන එක ගැන, ත්‍රස්ත ක්‍රියා නැවැතුණු එක ගැන මට සිතෙන්නේ කුමක්දැයි මා කල්පනා කෙරුවෙමි.
ත්‍රස්තවාදී ස්වභාවයට තිත තැබූ, අවුරුදු 30ක් අප රට ආර්ථික සාමාජීය සහ ජනබෙදීම් යන ආගාධයට ඇද දැමූ මේ කුරුරි යුද්ධය නොවී නම් අප රට කොයි තරම් දියුණුවක් ලබා ගත හැකිව තිබුනේද ? රටට ආදරය කරන මිනිසුන් පිරිසක් යාන්ත්‍රණය හැසිරුවානම් මේ රට කොයි තරම් ඉහළට ගොස් තිබෙන්නට ඇති ද? මට කල්පනා විනි.

ඔව් මට පුළුවන් ඒ ගැන ලියන්න !

ඒ මා ඔවුන්ගේ දුක දරමින් ඔවුන් සමග ඔවුන්ගේ එකෙක් වෙමින් ජීවත් වුන නිසා !

ඒ නිසා මම කියමි,
දරුවනි , යුද්ධ නොකරන්න ! එහි වීරකමක් නැත. යළිත් අප උතුර දකුණ බෙදන්නට අර අඳින දේසපාලකයින්ට කියා දිය යුතු පාඩම එයයි.

අවුරුදු ගණනාවක් ත්‍රස්ත ළමා සොල්දාදුවන් , ත්‍රස්තයින් සමග සංහිදියාව සහ පුනුරුත්ථාපනය පිළිබඳ උතුරේ සිට වැඩ කළ මා මෙන්ම මම එක් අවස්ථාවක ලියූ කථාවක සඳහන් එම දරුවන් තාත්තා යැයි හඳුන්වන හමුදා නිළදාරී මහත්මයා පැවසුවේත් මේදේ මය. "මගේ දරුවන් හා මේ දරුවන් යුද්ධ නොකරන අනාගතයක් හැදීමයි මගේ අරමුණ"ඔහු කීවේය.

යුද්ධය වීරකමක් නොවේ. ඒ බව මම ද දන්නෙමි.

යුද්ධයේ ජයග්‍රහන සැමරුම් නැත. වැලපීම්, අහිමි වීම් සහ සුනු විසුණු වීම් බහුලය.
බොරු කකුල හෝ දෙකම ගලවා දරුවන් ප්‍රසූත කල දමිල අම්මාවරුන්ට උර දී ඇත්තෙමි, කලපුවෙන් එපිටට සොල්දාදුවන්ගේ කරමතින් පැමිණ දරුවන් ප්‍රසූත කළ අම්මලා මුණ ගැසී ඇත. මිනිස් පළිහක් මෙන් ඔවුන් බොහෝ කරදර මතින් ගෙවුණු කාලය ගැන මට බොහෝ කතා කියා දුනි.

යුද්ධයේ ජයග්‍රහන සැමරුම් නැත. වැලපීම්, අහිමි වීම් සහ සුනු විසුණු වීම් බහුලය.

එකම වාට්ටුවේ දෙපස රණ විරුවත් ත්‍රස්තයත් ඩෙංගු උණෙන් බැට කෑ අවදියක ඔවුන් දෙදෙනාම කියා දුන් පාඩම වුනේ එයයි. මහ උන් ගේ ඊළමට ළමා විය අත හැරුණු ගීතා පැවසූයෙත් එයයි.

එදා උන් අප බිම දිනා දුන් නිදහස නොවේ නම් අදත් ගීතලා වැනි දහසක් දරුවන් ආයුධ අත දරන් මැරී වැටෙනු ඇත.

"මම අළුත්ම දකුණු ඉන්දීය ෆිල්ම් එකේ ලිරික්ස් කළා අක්කා"කියමින් මට ඉන්බොක්ස් පණිවුඩ එන්නේ නැති වේවි. ඒ වෙනුවට ඒ දක්ශ සංගීත/ කවි රචකයා ආයුධ අත දරා මිය ඇදී තිබෙන්නට ඇති...

එදා විරුවන් ජීවිත පරදුවට තියලා ත්‍රස්තවාදය නැති කරේ නැත්නම් "අක්කේ මම ප්‍රින්ටිං ප්‍රෙස් එකක් කරනවා"මට ඉන්බොක්ස් පණිවිඩ නො ඒවි.

එහෙනම් දෙදහස් එකොළහේ ඔවුන්ගේ කලා සංගමයෙන් සාහිත්‍ය කවි කතා පොත් ලියැවේවිද ? පොත් පිළිගැන්වීමෙන් පස්සෙ වැල්ලවත්තේ තෝසෙ කඩේක එකට හිඳ තෝසෙ කන්නට හැකි වේවිද ?
ඔවුන්ගේ කවි පොත නිසා ඔවුන්ගේ මනස සෑදීම නිසා ඔවුන් සාර්ථක වූ නිසා බැනුම් අහපු කෙනෙක් අපේ විශේෂඥ වෛද්‍යතුමා, ඒ යුද්ධයෙන් ජීවත් වූ පිටරට හිටි ඩොලර් කාකන්ගෙන්, ඩයස්පෝරාවෙන්. තවමත් ඔහු ඒ ප්‍රදේශවල සේවය කරනවා. මිනිසුන්ගේ මනසට බෙහෙත් කරන්නේ පෙති වලින්ම පමණක් නොවන බව අපට වඩ වඩාත් ඒත්තු ගැන්වූයේ ඔහුය.

එදා මළ මිනිසුන් මෙන් සිටි අප අද නිල් අහස බලා පියඹන්නේ යැයි කවි ලියූ ඔබලා ගැන මම අද බොහෝ සතුටු වෙනවා. ඒ ඔබට අහිමි වූ ජීවිත් වීමේ නිදහස නැවත ලැබුණු නිසා.

කඩතොළු සහිතව හෝ එය මිය නොගිය නිසා.

"අපි රැවටුනා ඩොක්ටර් "තමිලිනීට කලින් ඒ සත්‍ය වටහාගත් අත පය වාරු නැති හිටපු ත්‍රස්තයින් පැවසූයේත් එයයි.
අද මා ලියන්නෙත් එයයි.

දෙපැත්තෙම අපි තවම රැවටෙනවා !

ඩොක්සිසයික්ලින් මී උණ සහ ගංවතුර ගැන මේ ගිය අවුරුද්දේ දුන්න උපදෙස් - මේ සැරෙත් ඕනෙ වෙයි නේ... ගිය පාර මේවා ලියන්න ප්‍රමාද වුනා. අපිත් බීවේ වතුරට බැස්සාට පස්සෙ.

---------------------------------------------
doxycyclin ගැන මී උණ ගැන අපේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරිය විසින් ක්ෂුද්‍ර ජිවී විශේෂඥ වෛද්‍යතුමිය හා සාකච්ජා කොට ලබාගත් තොරතුරු - (වැරදි තොරතුරු ගොඩක් සංක්‍රමණය වෙන නිසා මුහුණු පොතේ මේ ටික ඉක්මනින් ඇඩ් කරන්න හිතුවා...)

වෛද්‍ය නිර්දේශය මත ඩොක්සිසයික්ලින් 200 mg බොන්න ඕනේ...සතියකට එක වරක් ! වතුරට බහින්න දවස් 3 කට කලින් හෝ වතුරට බැහැලා දවස් 3ක් ඇතුලත මේක බොන්න ඕන.
ඒ ඩෝස් එක සතියකට එක වරක් පමණයි ඒකත් වතුරෙන් මිදුනම නම් දිගටම බොන්න ඕනෙ වෙන්නෙ නෑ.
දවස් 3 කට වඩා වතුරේ බැහැලා උන්නා නම් දැන් ඉතින් වැඩක් නෑ බීවට කියලා තමා කීවේ....

ප්‍රෙග්නන්ට්/ගර්භනී අය, අවුරුදු 12 ට අඩු ළමයි සහ කිරිදෙන අම්මලා... කලින් අසාත්මික තා තිබුන අය ... ටෙට්‍රාසයික්ලින් කියන බෙහෙත් කාණ්ඩයට අසාත්මිකතා තිබුනු අය ඩොක්සි බොන්න එපා

ඩොක්සි ගන්න බැරි අය මොකද කරන්නේ ? එයාලට නිර්දේශ කරන්නේ ඇසිත්‍රොමයිසින්... azithromycin ඒක 500mg මිලිග්‍රෑම් දවසට එක වරක් දවස් 3ක් සතියට සැරයක් තමයි නිර්දේශය . හැබැයි මේකත් ගර්භනී මව්වරුන්ට හොඳ නෑ.... පොඩි දරුවන්ට ඔය 500mg දෙන්න යන්න එපා.. අවුරුදු 12 අඩු දරුවන්ට ඕනෑම බෙහෙතක් දෙන්නේ බර අනුව.. ඒ නිසා වෛද්‍යවරයෙක් හමුවෙලා දරුවාගේ බරට නියමිත මාත්‍රාව ඉල්ලා ගන්න.
හිතුමතේ බෙහෙත් ගන්න එපා... ඩොක්සි සයික්ලින් උනත් ! මේවාට කොහොමත් වෛද්‍ය නිර්දේශයක් අවශ්‍යයි. එනිසා ඕනෑම බෙහෙතක් ගන්න කලින් සෑම විටම වෛද්‍ය උපදෙස් ගන්න.

මෙසේ දැනුවත් කිරීමෙන් ඔබට මේ ගංවතුර තත්වය සමග වැඩියෙන් හිස ඔසවන රෝගාබාද ගැන වැටහීමක් ලැබෙනු ඇතැයි සිතේ...

වෛද්‍ය කඳවුරු සටහන් - ගංවතුර ආශ්‍රිත රෝගාබාද ගැන සුළු කෙටි විග්‍රහයක් !‍‍

සහන සලසන්නෙත් ජීවිත යුද්ධයක් අතරින් නිසයි මේ දේ ලියන්න පමා වුනේ... අප රෝහල වෙත එන පිරිස සහ අපි ඒ පෙදෙස්වලටම ගොස් ක්‍රියාත්මක කළ සේවා වලදී අපට වැටහුන කරුණු කිහිපයක් මේ... ඔවුන්ට අවශ්‍ය ආහාර ලැබෙන බව තේරෙනවා. නමුත් සනීපාරක්ෂාව ගැන වඩාත් සිතිය යුතුයැයි සිතෙනවා.

ශ්වසන ආබාධ - මා පරීක්ෂා කළ ළදරු ළමා සියල්ලන්ගේම තිබුනේ ශ්වසන ආබාධ උගුර ආශ්‍රිත සෙම් ගෙඩි තත්ව සහ හෙම්බිරිස්සාව නිසා නාසය අවහිර වීම වැනි බැරෑරුම් නොවූ තත්වයන්. පෙනහළු ආශ්‍රිත ඇදුම තත්වයන් තිබූ දරුවන් සිටියේ සුළුවෙන්.

මී උණ - ඩොක්සිසයික්ලින් ම ඉල්ලන පිරිසක් හිටියා- අවුරුදු 8ට අඩු දරුවන්ට දෙන්න එපා කියලා බොහොම තදින් කීවා. ඇත්තටම එහෙම තමා CDC එකෙන් කියන්නේ.. ඉතින් පොදුවේ දරුවන්ට දෙන්න එපා කියලත් , කිරිදෙන අම්මලාට මේවා බොන්න එපා කියලත් අර ෂෙයා වන පෝස්ට් වල දැම්මනම් හොඳයි නේද කියා සිතුනා

උණ - උණ තිබුන දරුවන්ගේ මව්වරුන් කීවේ අතට රස්නෙ දැනෙන්නේ කියලයි... ඔවුන්ට උණ මැනීමට උණ කට්ටක් තිබුනේ නෑ. ඉන්පසු අපි කළේ එක් එක් කඳවුරට උණ කටුව බැගින් ලබා දීම ය. උණ බලා එය 98.4 F- වැඩි අගයක්නම් පැරසිටමෝල් දෙන ලෙස ය. එනිසා උණ කටු ඔවුන්ට ලබා දීම අත්‍යාවශ්‍ය යැයි සිතේ.. වැහි බීරම සීතල පරිසරයකදී කොහොමත් ඔතා ඇති ළදරුවන්ගේ ශරීර උෂ්ණත්වය අත තියා බැලුවොතින් වැඩි නිසා ය. පැරසිටමෝල් නිරපරාධේ දරුවන්ට දෙන එක සුභදායක නොවන නිසා ය.

තුවාල - තුවාල ඇති අය බොහෝය. දෙමාපියන් කියන්නේ වතුරේ නටනවා එහෙ මෙහෙ යනවා, තුවාල කරගන්නවා කියාය. තුවාල හොඳවීමටනම් මුළින් දරුවන් වතුරෙන් මුදවා ගත යුතුයි. ඒක අමාරු බව දන්නවා නමුත් වැසිකිළි වලවල් පවා උතුරා ඒවායේ අපද්‍රව්‍යද මිශ්‍රවී ඇති නිසා මේ වතුරේ දියබුං ගසමින් නෑම නම් යෝග්‍ය නොවේ. පෙවෙන එකත් හොඳ නැත.

Rash , දද කුෂ්ඨ - පොදුවේ තිබුනු skin rashes දද කුෂ්ඨ , දාඩිය බිබිලි සහ වතුරේ බැස සිටි නිසා කැසීම් තිබුනු අයට aqueous cream ලබා දුන්නා... කොන්ඩිස් දමා සෝදන්න කියා කීවා...පුස් සහ බැක්ටීරියා වලට විරුද්ධව ක්‍රියාකරන ක්‍රීම් වර්ග තිබුනේ සුළුවෙන් නිසා එක ටියුබය බෙදා දෙන සිදුවුනා...

බඩ එළියේ යෑම- ඩයරියා හෙවත් බඩ එළියේ යෑම වැනි තත්ව ද තිබුනි...probiotics.. පාවිච්චි කිරීමට අපහසු, ඒවා නැති තැන් වලදී යෝගට් එකක් කන්න දෙන්න යැයි කීවෙමු.

වමනය - පාචනය , වමනය, බඩ එළියේ යෑම හිස ඔසවමින් සිටී... දරුවන් ඉක්මනින් විජලනය විය හැකි බැවින් අනාථ කඳවුරු වල සිටින මව්වරුන් දැනුවත් කිරීම වටී. බොහෝ දරුවන් රෝහල් ගත කරන විට අධික ලෙස විජලනය වී තිබුනි.

වමනය යෑම බොහෝ දරුවන්ට තිබුනි. ඒ කෑම බීම නිසා හෝ පෙර කියූ පරිදි වතුර පෙවීම නිසා විය හැකිය. ජීවනී වැනි දේවල් වලින් ලේසියෙන්ම විජලනය තත්වය පාලනය කරන්නට පුළුවනි.

වමනය කී වරක් ද? බඩ එළියේ යෑම කී වරක් ද ? සංයුතිය කුමක් ද ? ලේ හෝ රතු පැහැයට යමක් පිටවී ද? මෙවැනි ප්‍රශ්න වලට ටිකක් ලොකු දරුවන්ගෙන් නම් ඔවුන්ගෙන්ම සහ කුඩා දරුවන්ගේ නම් අම්මලාගෙන් උත්තර ලබා ගත හැකියි. බොහෝ දරුවන් සිටින්නේ ආච්චී හෝ පුංචිලා සමග ය. මව බොහෝ විට අප වෙත නො එන්නේ තව දරු පිරිසක් කෑම්ප් එකේ සිටින නිසා ය. ඉතින් මේ ආච්චිලා පුංචිලා දරුවන්ගේ සායන ඉතිහාසය නොදනී. අසාත්මිකතා allergies තියෙන්නේ මොනවාට දැයි නොදනී.

ප්‍රෝ බයොටික් පරිහරණය අපේ රටට අළුත් නොවුනත් එතරම් ප්‍රසිද්ධ නොවේ.... එයින් සිදුවෙන්නේ අපේ බඩවැල් තුල ඉන්නා හිතකර බැක්ටීරියා ( ආහාර ජීර්ණයට උදව් වන) අප ශරීරය තුලට දැමීමය. එයට හේතුව නම් බඩ එළියේ යෑමකදී බොහෝ විට සිදුවෙන්නේ අපට හිතකර අපේ බඩවැල් වල අභ්‍යන්තර ස්ථර ආරක්ශා කරන බැක්ටීරියා වර්ග අඩු වීමය. ඉතින් ඕනෑම වර්ගයක ප්‍රෝබයෝටික් නාමය යටතේ ඇති කැප්ෂුල් හෝ දිය කර සාදාගත හැකි සැෂේ පැකට් උදේ හවස පානය කිරීමෙන් ඇත්තටම වීශේෂ ඖෂධ නොමැතිව බඩ එළියේ යෑම නවතාගත හැකිය. යෝගට් වලද මේවා තිබේ.. ඇතැම් යෝගට් වර්ග වල ඒ ගැන සඳහන් වේ. බඩ එළියේ යන අයට, බැක්ටීරියා නාශක ඖෂධ ඉක්මනින් ලබා නොදෙන්නේ එහෙයිනි.

ජීවනී වැනි පානයක් විශේෂයෙන් සාදා දිය යුත්තේ විජලනයෙන් සහ ලවණ ඇඟෙන් පිටවීම වැලැක්වීමටය...පිරිසිඳු නටවා පෙරා නිවාගත් ජලය පානය කළ යුතුය.

වතුරේ විෂ - වතුරේ වැඩි කාලයක් සිටීම නිසා වැඩිහිටි තරුණ මහළු දුවා දරුවන් සැමගේම ඇඟිලි කරු වණවී කසන්නට පටන් ගෙන ඇත. එම වතුරේ දණක් උසට ගමන් කළ අපගේද කකුල් කසන්නට පටන්ගත්තේ ඒ ආවේ ගඟේ වතුර පමණක්ම නොවන නිසා ය.

එයට විවිධ අපද්‍රව්‍ය කුණු එක් රැස් කරන කුණු කඳු සහිත පෙදෙස් වලින්, අසූචි මුත්‍රා ඉවත් කරන වලවල් වලින් ආදි බොහෝ අපද්‍රව්‍ය එකතු වී තිබේ... එනිසා දරුවන්ට අපි යන වෛද්‍ය කඳවුරු සියල්ලකදීම වතුරේ නැටුවොත් මේ දේවල් වේ යැයි බිය වැද්දීමක් කරන්න යැයි මව් පියන් ඉල්ලති.... අපි හැකි පමණ උපදෙස් දෙන්නෙමු. දරුවන්ට වතුරේ සෙල්ලම් කරනන් දෙන්න එපා !

Article By Dr. Bodhini Samaratunga

කුඩා කාලයේ නම් මට මතක ගංවතුරකට තිබුනේ අපි දහයේ හෝ නමයේ ඉඳෙද්දී මුළු කොළඹම යට වුන ගංවතුර... අඩි කිහිපයක් පමණයි එහිදිත් යට වුනේ. අගනුවර මහල් නිවාසෙක සිටි අපට නම් කිසි බලපෑමක් වුනේ නෑ එනමුත් පහළ තට්ටුවල අයට නම් වතුර ගෙවල් තුලට දමා තිබුනා.

ඒ වතුරේ උනත් දියබුං ගැහිලි, ඇවිදිලි එහෙම කරන්න ලැබුනේ නෑ. මොකද ඒ වෙනකොටත් අපි තේරුම් ගත්තා, එහි භයානක කම. අසල ගලා බසින කුණු ඇලේ කැත කුණු පවා මේ වතුරට මිශ්‍රවී ඇතැයි කියමින් අම්මා අපව බිය වැද්දූ හැටි මතකයි.

"නින්ද යන්න බෙහෙතක් දෙන්න බැරිද ඩොක්ටර්..."මවක් මගෙන් අසද්දී මට හිතුනේ මේ ගලාගෙන ආ වතුරට ඇගේ හිත ගත පෑරිලා කියලයි,

"ඒ මොකෝ අම්මා"මම වික්ෂිප්ත වී ඇසුවෙමි.

"මට නෙමේ මෙයාලට"ඇය හිසින් තම පිරිමි දරුවන් දෙදෙනා පෙන්වමින් කියන්නට විය

"බේර ගන්න බෑ ඩොක්ටර් වතුරෙමයි. කොහොම හරි පනිනවා."ඇය පැවසූ කතාව මට කිහිප දෙනෙක්ම පැවසීය.

මේ දෙවැනි සායනය විය. මෙහි පැමිණ ඉඳගත් විගස මා දුටුවේ... චුරු චුරු වැහි බීරම තිබුනත් පාරේ උඩුකය වැසෙන්නට ඇඳුමක් පවා නොඇඳි කකුල් දෙක හොඳටෝම තෙතබරිත වූ පොඩ්ඩෙකි.

"මොකෝ මේ මෙහෙ එන්න"ඔහු අඬ ගා ගතිමි.

"කෝ ඇඳුම්. මොකද මේ ෂර්ට් එකක් නැත්තේ. සීතලයි නේද ?"

අන්තිම සායනය පැවැත්වූ තැන
ජායාරූපය මා විසින් ගත් එකකි.

"ගෙදර යටවෙලා. ඇඳුම් ගෙදර"ඔහු එහෙන් මෙහෙන් උත්තර දී ඉස්සෙකු මෙන් පනින්නට සූදානම් වේ. එහෙ මෙහෙ බලන සැනින් අතුරුදන් වී සිටියේය.

නැවත අහම්බෙන් පාර දෙසින් දුටු විට අඬගා ගත්තෙමි.

"කෝ අම්මාට එන්න කියන්න."

"අම්මා... උඩහ ගෙදරක"කියාගෙන ඔහු යළි දිව ගියේය.

"එහෙනම් ඇඳුමක් කොහෙන් හරි හොයාගෙන ඇඳගන්න ඕනේ නැත්නම් අපි හොයලා දෙමු"එතන සිටි, බෙහෙත් සහ සියළු අත්‍යාවශ්‍ය දෑ සපයමින් වෛද්‍ය කඳවුරු සංවිධානය කළ තිලිණ හිරිපිටිය, සුනෙත් සංජීව, මංජුල සමරසේකර මල්ලිලාට කීවෙමි.

ගංවතුර සමග හිස ඔසවන රෝගාබාධ ගැන මම විශාල විස්තරයක් ලීවෙමි. ඒ ගිය අවුරුද්දේ ලියූ ලිපියට තවත් දෑ එකතු කරමිනි. දිනමිණ පුවත් පතේ මෙන්නමෙදින ද, roar.lk හි එහි ඉංග්‍රීසි කරුණු දැක්වීමෙහිලිපියට උපුටාගැනීමක් ද, බොහෝ සෙයින් මුහුණු පොත හරහා බෙදා ගැනීමක්ද දකින්නට ලැබිණි.

එනමුත් මෙවැනි ගම්මාන වල මිනිසුන් තවම විශාල වශයෙන් මේ වතුරෙන් ප්‍රවේසම් වීම ගැන දක්වන ආකල්පය අඩුය.

දරුවන් ගං වතුරේ දියබුං ගසද්දී, හුදු විනෝදයක් සේ සලකන පිරිසක්ද වේ.

ගිය අවුරුද්දේ ක්ල්නික් කරන්න ගොස් බෝට්ටු වලින් ගොස් ගොඩ බැස්සේ වතුරට ය. අපට ද මී උණට ගන්නා බෙහෙත් නොගත්ත බව මතක් වුනේ රෑ බෝ වී සායන ඉවර කරද්දී ය.

ඉතින් සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට ඒ ගැන අවබෝදයක් කොයින්ද?

සුළු කාලයක් වතුරේ බැස සිටි අපේ කකුල් ද කසන්නට විය.

පොදුවේ එවැනි දද කුෂ්ඨ බිබිලි බහුලව දකින්නට ලැබිනි. සමහර පැරණි තුවාල පෑරී ඕජස් ගලමින් තිබිනි, ඉතින් අපට තුවාල පිරිසිඳු කරන ස්ථානයක් ද පවත්වන්නට සිදු විය. කකුලක් කපන ලද දියවැඩියා රෝගියෙක් ගේ නිවසටම ගිය හිතවත් වෛද්‍ය තරිඳු, තුවාලයේ වැසුම් ගලවා එය පරීක්ෂා කර බලා බෙහෙත් දමා වෙළුම්පටි වලින් වෙලන ලද්දේ එහි තත්වය හොඳ නැති බවත් වහා රෝහල්ගත විය යුතු බවත් කියමිනි. එයින් ශ්‍රාවය වුනු සැරව ප්‍රමාණය දුටු අපටද වැටහුනේ රෝහල් ගත වීම වඩාත් උචිත බවය.

හමේ රෝග පැතිරේ -

මේ සායන දෙකේදීම අපට බහුලව දකින්න ලැබුනේ හමේ ආසාදන තත්වයන් ය. එය අර විෂ වතුර ට බැසීම නිසා ය. වැඩිහිටියන්ට වතුරට බහිනවා ඇරෙන්න විකල්පයක් නොමැත. ඔවුන් බඩු මුට්ටු රැගෙන දුවා දරුවන් රැකගෙන පැමිණියේද කරවටක් වතුරේ ගිලෙමිනි.

ඉතින් වෛද්‍යවරුන් ලෙස සහභාගි වූ මම ද, වෛද්‍ය තරිඳු, වෛද්‍ය අමිල, වෛද්‍ය වාසනා යන මේ සියළු දෙනා අඩුවක් නොමැතිව, ගංවතුර සහ ඒ ආශ්‍රිත රෝග ගැන අවට සිටියවුන් සහ පැමිණි අය දැනුවත් කළා.

ඔය එන වතුරේ එන්නේ, හුදෙක් ගං දිය පමණක් නොවේ. රසායන පොහොර යෙදූ කුඹුරු වගා බිම් සෝදාගෙන ඒවාද, වැසිකිළි වල වල් අසූචි මළ මූත්‍ර සෝදාගෙන ඒවාද, ගව ඌරු කුකුල් ගොවිපලවල නම් ඒ සතුන්ගේ මළ මූත්‍රා ද, මඩ කාණු කුණු එක් රැස් වීම් වැනිදෑ ද අඩු නැතිව එයට එකතු වී තිබේ. ‍

"ඉතින් අපි ඒ වතුර බීවේ නෑ.."පණ්ඩිත පැංචෙක් පවසයි.

"වතුර පෙවෙන්නම ඕනෙ නෑ, වතුරේ ඉන්න ඇහැටවත් නොපෙනෙන බැක්ටීරියා, දිලීර, පණුවෝ එහෙම හමේ කුඩා සිදුරු මගින් ඇඟට ඇතුල් වෙනවා. ආ තව ඔයාලගේ තියෙනවනේ තුවාල ඔය කකුල් අත පයේ ඒවයෙනුත් ඔවුන් ඇඟට ඇතුල් වෙනවා. "කියද්දී නම් කිහිප දෙනෙක් නැමී තමන්ගේ තුවාල පරීක්ෂා කරනු දුටුවා.

"දැක්කද? ඇහුනද ? "කියමින් අම්මලා, තම කියන දේ නාහන කොළු පැටවුන්ට ඇඟිල්ලෙන් අනිමින් තරවටු කරන අයුරුත් දුටුවා.

වතුරේ ඇවිදිද්දි, උල් කටු ඇන, වීදුරු ඇනිච්ච පිරිස් ද හිටියා. වැඩිහිටියන්නම් ටෙටනස් ප්‍රතිවිෂ එන්නත විදගෙන තිබුනේවත් නෑ. ඔවුන්ටද එහි වැදගත් කම පැහැදිලි කර, වහාම ළඟම රෝහලට යන්නට උපදෙස් දුන්නේ අප ළඟ එන්නත් නොතිබුණු නිසාමයි.

හමේ ආසාදන සඳහා ගිය අවුරුද්දේ ගංවතුර කාලේ ලැබූ අත් දැකීම් සමග, අප දුටුවා, බැක්ටීරියා නාශක anti bacterial, දිලීර නාශක anti fungal and , අසාත්මිකතා නසන anti allergic යන මේ ක්‍රියා තුනම සම්පූර්ණ වන ගුණ ඇති ක්‍රීම් වර්ග ඉක්මන් ප්‍රතිඵල ලබා දෙන බව. ඉතින් එවැනි ක්‍රීම් වර්ග ගෙන එන්නට තිලිණ සහ සුනෙත් මල්ලිලා යුහුසුළු වුනා. ඇතැම් තුවාල සඳහා බැක්ටීරියා නාශක පමණක් දෙන්න වුනේ ඒවායේ තත්වය ගැන සැලකිල්ලට ගනිමින්.

එමෙන්ම අසාත්මිකතා අඩු කරන, විවිධ ආලේපන වර්ග ද අපට ඔවුන් ලබා දුන්නා ( acqous cream , calamine lotion)

බොහෝ සෙයින් උගුර නාසය ආශ්‍රිත සෙම් රෝග පැතිරීමක් දකින්න ලැබුනා. උණ තත්වය ඇති කුඩා දරුවන්ට පැරසිටමෝල් පොවා තිබුනේ අතේ මිම්මට උණ බලමිනි.

උණ කටුවකින් උණ බැලීමේ වැදගත්කම කියා දෙමින් නියමිත මාත්‍රාව ගන්නා හැටි කියා දෙමින් ඔවුන් දැනුවත් කරද්දී අප වෙත උණ කටු කිහිපයක් රැගෙන අර මල්ලිලා නැවත පැමිණියා. උණ බලන රසදිය කටු අම්මලාට ලබා දුන්නා.

සායන වලට යා ගත නොහැකි වී, ඉන්සියුලින් නොමැතිව සිටි රෝගීන් දෙදෙනෙකු වෙත එය ගෙනැවිත් මාත්‍රාව ලියා දුන් අතර, එම රෝගීන් ඒවා එන්නත් කරගන්න දැනුවත් වී සිටියා.

අවුරුදු අසූවක පමණ ආච්චී කෙනෙක් දඩිබිඩියේ කඩිසරව එහෙ මෙහෙ දුවමින් සිටියා. ඇය පැමිණියේ ප්‍රෙශර් බලා ගන්න. රුධිර පීඩනය හුඟක් ඉහළ බව කී විට. "ගංවතුර බලන්න අන්න අරහේට ඇවිද්දා. උදේ පෙති බොන්න අමතක වුනා"යැයි කීවා. පොත බලා ඇගේ මාත්‍රාවට බෙහෙත් ලබා දී එතැන රඳවාගෙන රුධිර පීඩනය මදක් හෝ අඩුවෙන්නේ දැයි පරීක්ෂා කර යැව්වා. මන්ද එක පාර එය අඩු කිරීමේදී නොයෙක් සංකූලතා ඇති විය හැකි නිසා.

ඔය අතර මට මතක් වුනේ, මම උතුරේ වැඩ කරද්දී ඉගෙන ගත් දෙයක්...

අපට සිටි විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා ලංකාවට පැමිණි විගස එහි පත්වීම අරන් ආපු ඩොක්ටර් සම්පත් ඥානරත්න, සුව නොවන සැත්කම් තුවාලයකට කෝමාරිකා මදය දමා දින තුනක් පමණ එලෙස මදය ආලේප කර එම සැරව සහ ඕජස් ඉවත් වෙන විට සහ ඉන්පසු මැහුම් දැමූ එම තුවාලය සුව අතට හැරුණු හැටි අප දුටුවා... විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා හෝ අප කෝමාරිකා වලට කියන දමිල වචනය නොදැන සිටි නිසා අන්තර්ජාලයෙන් කෝමාරිකා ශාකයක රූප සටහනක් ගෙන ඔවුන්ට පෙන්වා දෙමින් එය ගෙන්වා ගත්තා. තුවාල දද කුෂ්ඨ සඳහා එය අගනා බවත් මතක් වුනා

මගේ දරුවාට පවා දාඩිය බිබිළි ආසාදන ඇති වූ විට මා ගෙවත්‍තෙන් කඩා ගන්නා කෝමාරිකා කොළයක මදය ගානවා. දින දෙකෙන් සියළු දේ සුව විය.
ආලේපන වර්ග හිඟ තැන් බොහෝය. එනමුත් ආසාදිත තුවාල සඳහා විෂබීජ නාශකයක් අවශ්‍ය වේ. ආයුර්වේද වෛද්‍ය මතයද ඔවුන් කෝමාරිකා සුලබව භාවිතා කරන බව ය.

අප සහභාගී වුණු සායන වලදී ද එක ටියුබ් එකක් බෙදා දෙන්නට හෝ පවුලකට එකක් වශයෙන් දෙන්නට පවා සිදු වුන නිසා, මෙවැනි ආලේපන වල අඩුවක් වෙළඳපලේ දක්නට ලැබෙන නිසාත්, ඇතැම් සායන වල මේවා ඇත්තේම නැති නිසාත් යන කරුණු නිසා අප ගෙදර දොර පහසුවෙන් ලබා ගත හැකි ස්වභාවික විෂබීජ නාශක ගුණ ඇති දෑ ගැන දැනුවත් වීම වටී.

චාන්දනී මෙන්ඩිස් මහත්මිය පැවසුවේ, නිදිකුම්භා තැම්බූ වතුර වලින් තුවාල සෝදන බවත් කහ දියර වල විෂබීජ නාශක ගුණය ඇති බවත් ය.

මෙවැනි අත්හදා බැලීම් කරමින් අපේ අය තුවාල වැඩි කරගනීදෝ කියා මට ද සිතුනේ මේ ගැන ඇති වුණු සංවාදයේදී විශේෂඥ ප්‍රජා වෛද්‍ය උත්පලා මහත්මිය එය පෙන්වා දුන් විට ය. ඇය පැවසූ ලෙස, මෙය නව සෛල ජනනය කරන නමුත් එහි තිබෙන තෙතමනය බැක්ටීරියා වර්ධනයට රුකුලක් වේවිදැයි සිතිනි. මෙවැනි දේ කරමින් අපේ මිනිසුන් නිසි ප්‍රතිකාර නොගෙන සිටී දැයි සැකයක් ද මටද ඇති වුනා.

ආයුර්වේද වෛද්‍ය මනෝජ් මහතා සහ වෛද්‍ය පවන් මහතා ඒ ගැන දීර්ඝ ලෙස කරුණු දැක්වූ අතර ඔවුන්ගේ මතය නම් කෝමාරිකා විෂබීජ නාශක ගුණ ඇති ඖෂධයක් බවය.

එනිසා අප මතක තබා ගත යුතුයි දද කුශ්ඨ වැනි දෑ තුවාල ආදියට වෛද්‍යවරයෙකුගේ නිර්දේශය අවශ්‍ය බවත්, සැරව ගලමින් කසමින් දිය බුබුළු දමමින් තිබෙන්නේ නම් ඒවා වැඩි වෙන්නට ප්‍රථම වෛද්‍ය උපදෙස් සහ බෙහෙත් ලබා ගත යුතු බවත් යන මේ කරුණු ය .

මේ අතර අපේ වාට්ටුව ද පිරී ඉතිරී යමින් ඩෙංගුද, පාචනය වමනය බඩ එළියේ යෑම් ද ඩෙංගු නොවන නමුත් එසේ හැසිරෙන වෛරස් උණ ද අඩු නැතිව යහමින් තිබේ.

ඩෙංගු ගැන විමසුම අඩු වුනා දෝ යැයි මට සිතේ. ඔයින් මෙයින් දින දෙක තුනක් මට ද වෛරස් උණ සහ වමනය වැළඳී අකර්මන්‍ය ව ඇඳ උඩ තපින්නට සිදු වුනේ.... වඩුවාගේ ගෙදර පුටුව නෑ වගේ, වමනයට දෙන පෙත්තක් හෝ පැරසිටමෝල් පෙත්තක් මා ළඟ නැති බවද පසක් කරමිනි. යන්තම් දරුවාට ගෙනැවිත් තිබූ සිරප් වලින් රැය ගෙවාගෙන පසුවදා වාට්ටුවේ වැඩ ට ද ගියේ නිවාඩු ගැනීමේ අපහසුතා ඇති නිසා ය.

වෛද්‍ය බෝධිනි සමරතුංග
(මේ ලිපි උපුටා ගන්නේ නම් ඒ බව මට දැනුම් දී අවසර ලබා ගන්නා ලෙස කාරුණිකව ඉල්ලා සිටිමි)

පළමු ලිපිය... https://anithkona.blogspot.com/2017/05/blog-post.html

"අම්මා බබාගේ හර්ද ස්පන්දන වේගෙ අඩු වෙනවා , ඒ එක්කම මේ ඇතුලේ වතුර පාට හරි නෑ බබාට ඇතුලෙම කක්කා ගිහින් වගේ. ඔයාගේ ගැබ් ගෙලේ ප්‍රමාණය බබාට එන්න තරම් ලොකු වෙලා තුනී වෙලා නෑ. එනිසා අපි සීසර් කරනවා"අම්මාට එහෙම පැහැදිලි කර දුන්නා. ඒ අම්මා ඒ වෙනකොටත් හිටියේ ප්‍රසව වේදනාවෙන් බොහෝ වෙලා තිස්සේ ප්‍රසූතිකාගාරයේ.

"අනේ ඩොක්ටර් , ...මගෙ මහත්තයා කැමති නෑ සීසර් කරනවට, අනේ එයාගෙන් අහන්න ඩොක්ටර් එළියේ ඇති... "අඩු වෙන පොඩි හදවතක කම්පනය හමුවේ කිසිම අම්මා කෙනෙක් එහෙම දෙයක් කියන්නේ නෑ... අපිට කොහොම හරි ළමයා බේරන්න කියනවා මිසක. අනික සමහරු වේදනාවට කෑ ගහන්නේ, "ඩොක්ටර් සීසර් කරන්න සීසර් කරන්න "කියලා
ඒ එක්කෙනෙකුටවත් සීසර් කරාට පස්සෙ , සාමාන්‍ය ප්‍රසූතියකට වඩා වැඩි කාලයක් විඳවන්න වෙන බව මතක් වෙන්නේ නෑ.
මේ අම්මා එහෙම කිව්වාම මම හෙදිය දිහා බැලුවා.... ඒ ඇගේ තුන්වෙනි හෝ හතරවෙනි දරු උපත.
"එහෙම කියනවා සමහරු ඩොක්ටර් එයාලගේ ආගමේ ප්‍රශ්නයක් ඒක "
ඊළඟට ඒ තාත්තාගෙන් ලැබී තිබුනේ ඔහුත් ආගමේ නියමයන්ට පටහැනි දෙයක් නොකරන බව ය. සීසර් කරන්න නම් එපා !ඔහු කීවාලු.

"මවගේ හෝ දරුවගේ ජීවිතයට හානි වුනත් සීසර් කරනවට අකමැතියි ! කියලා එක්තරා ආගමක ඒ තාත්තා BHT එකේ පවා ලියලා අත්සන් කළා.
මට මතක් වුනා, ලේ ගන්න බෑ ආගමට පටහැනී කියලා, අඩු හිමෝග්ලොබින් අගයක් සහිතව උනත් මැරුණත් කමක් නෑ කියලා බලෙන් ටිකට් කපාගෙන ගිය අම්මා ! අපේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙක් කීවා එහෙම ආගමක් නිසා ඔවුන්ට මවක් මැරෙන්න ඉඩ දෙන්න වුනා කියලා එංගලන්තෙදි.... ඒ ආගමේ නීති එහෙමලු.

අම්මා ලේබර් රූම් හිටියේ ගැබ් ගෙල විශාල වීම බබාට එන්න ප්‍රමාණවත් නෑ බබාගේ හාට් බීට් එක අඩු වෙමින් තිබුනේ... ඩොප්ලර් එකෙන් අම්මටත් ඇහුනා ඒක.

මම ඇවිත් කීවා අම්මට "මෙහෙම වුනොත් ඔයාට බබා නැතිවෙන්න යන්නේ කියලා. අපි දැනන් හිටියා මවගේ හෝ දරුවාගේ ජීවිතයට හානි වෙනවානම් අපිට සීසර් හෝ මොන ක්‍රමයකින් හරි ජීවිත බේරන්න පුළුවන් ලෙස මනුස්ස නීතිය වඩා බලවත් බව.
නමුත් ඒ අම්මා එකපාරම කීවා"මට දරුවා ඕනේ... ඩොක්ටර් කමක් නෑ සීසර් කරන්න මම අත්සන් කරනවා"කියලා, අර තාත්තා අත්සන් කරපු තැනට පහළින් අම්මා අත්සන් කළා !
ඒ පාර සීසර් කලා. බබා ඉක්මනින් ප්‍රකෘති වුනා. වාසනාවකට ඒ බබාගේ නම් මෙකෝනියම් මිශ්‍රවුනු තරල වලින් ඇතිවන සංකූලතා තිබුනේ නෑ.
දරුවා පරීක්ෂා කරද්දී එයා මගේ ග්ලවුස් දැමූ අත අල්ලා ගත්තා හරි හයියෙන්... තැන්ක් යූ කියනවා වගේ මට හිතුනා ( සමහර වෙලාවට බොළඳ දේවල් හිතෙනවා). මම මේ කතාව නොලීවට ඒ අත් දෙකේ ෆොටෝ එක මුහුණු පොතේ දැම්මා. " strong grip... tried to hold on but I have to let go"කියලා. (photo credit goes to a nursing officer)

අලුත් බබා එක්ක මමයි මිඩ් වයිෆ් මිසුයි අම්මා ළඟට ගියාම අම්මා කීවා "දෙවියන්ට ස්තූති වේවා "කියලා...
මම මද සිනහවෙන් හිටියා.. ඇය දකින දෙවියන් සහ අපි දකින කර්මය කියන මේ හැම වචනයක් අවසානයේ මම දකින්නේ මනුස්සකම නිසා....

ඒ බබාගේ අම්මා සමහර විට කවදාවත් කියන එකක් නෑ... එයාගේ ජීවිතේ බේරුවේ ඇයයි කියලා. එහෙම නැත්නම් අපි වෙන්නත් ඉඩ තිබ්බා. එහෙම වුනානම් ගොඩක් ඉදිරි ප්‍රශ්න අපිට එන්න තිබ්බා. හැබැයි ඒ තාත්තාව නම් ඒ වාට්ටුවේ වෛද්‍යවරු විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා එහෙම අමතලා තිබ්බා. ඔහු ඒ ප්‍රශ්නෙ එතනින් එහාට ගෙනිච්චේ නෑ.

අද මට හරිම කටකාර දැරියක් මුණ ගැහුනා... ඒ ගැන ලියූ සටහනත් එකතුකරන්න හිතුවා.

Met the most talkative 7 year old today who made me speechless...

මොකද්ද ඩොක්ටර් මගෙ බඩ රිදෙනවා
ලේ එකක්වත් බලන්නකෝ
ස්කෑන් එකත් නෝමල් ලු, අරයගෙත් නෝමල්ලු, මම හිතන්නෙ මැශින් එක කැඩිලද කොහෙද...

මම : ඇයි ඒ ?

"ඉතින් මගෙ බඩ තාම රිදෙනවනේ මැශිම හොඳනම් ලෙඩේ පේනවනේ...

ආයෙ ටිකකින්
"මේ ඔයාට ඔය බටේ දිගේ ලෙඩ ඇහෙනවද ?"

"නෑ පුතේ සද්ද ඇහෙනවා"

"අම්මෝ මම හිතන ඒවත් ඇහෙනවා ඇති"තමන්ටම කියා ගනී...

මට නම් හිතෙන් හොඳටම හිනා...
"අම්මෙ මම ඩොක්ටර් කෙනෙක් වෙනවා, එතකොට මටත් අහන්න පුළුවන් බටෙන් " ඇය ජයග්‍රාහී හිනාවක් ඇතිව අම්මාට කියයි.
"ඇත්තටම බඩ රිදෙනවා හොඳේ මම රඟපාලා තෑගි ගන්නද ? ඔයාලා මට සල්ලි දෙනවද මෙහෙමෙම රිදෙනවා කිව්වම නෑනේ ... ඉතින් මං ඇත්තම ඇත්ත කියන්නෙ ඩොක්ටර් ඇන්ටි."
"මේ මං මේ බෙහෙතත් බිව්වා කලින් අර අතන ඩොක්ටර් ඩ--න් පෙතිත් දුන්නා ඒත් හරිගියෙ නෑමයි"

ඔහොම කතා ගොන්නකින් පස්සෙ
මම වෝඩ් රවුන්ඩ් ඉවර වෙලා මේ පැංචි එහෙ මෙහෙ යද්දි අඬගහලා නලාව දාලා දුන්නා කන් දෙකට....
හාට් එකේ සද්දෙ අහන්න දුන්නා එයාගෙම. බඩරිදෙන නිසා බඩේ සද්දෙ අහන්න දුන්නා... ෂූ ෂූ ගානවා කියලා හරි සතුටක් ලැබුනා ඒ කෙල්ලට. බඩ ඇතුලේ මුහුදක් ඇතිය කියලා මිස්ලා හිනා වුනා. ඔන්න මම රවුන්ඩ් ඉවර වෙලා යනකොට මේ කෙල්ල අල්ලපු ඇඳන් වලටත් කියවලා ... මට ඇහෙනවා

"ඒ ඩොක්ටර් ඇන්ටී විතරයි මට නළාව දුන්නේ සද්ද අහන්න ...බඩ ඇතුලෙ හෝ ගානා පොකුණ වගේ"ඒ අස්සේ මට කෑ ගහනවා "ඩොක්ටර් ඇන්ටි තැන්ක් යූ, ගුඩ් නයිට් "කියලා .
හැබැයි ඇත්තම කථාව ඒ කෙල්ලගේ උත්තර වලට මම නිරුත්තර වුනු වාර අනන්තයි.

......................................................

සැබෑ ආදරය ගැනත් යමක් ලියන්නයි කියා හිතුනා... ඒත් අපි දකින හැම තැනම බොරුවම තියෙන නිසා ඔය වචනෙත් නිකම් බොරුවක්ම කියලයි හිතුනේ...

ආදරය කියන්නේ මොන වගේ දෙයක්දැයි නොදැන ආදරය අපි නොයෙක් හැඩහුරුකම් වලින් සොයනවා. ඇහෙන් අල්ලාගන්නා දේට ආදරේ කරනවා. නෙත පිනවන හිත සනසන දේ තුලින් ආදරේ සොයනවා. ඒත් දෙනෙත් නැති හිත් වල පූදින ආදරය හුදෙක් වෙනත් මානයක් කරා මාව ගෙන යනවා.

කසුන් - සත්‍යා ...ජීවිතයේ බාධක වැටකඩොළු වලට අභියෝග කළ අපේ ආදරණීය බ්ලොග් රචක රචිකා යුවලගේ මංගල උත්සවයට ආරාධනා ලැබුනම ... මොන කරදර මැද්දේ හෝ යනවා මයි කියා හිතුවේ...උන් දෙන්නා ඒ තරම් මට ලෙංගතු නිසා මයි.... කොහේ දී කටහඬ ඇහුනත් "බෝධිනි අක්කා"අනිත් කොන.. කියමින් අතින් අල්ලා ගන්නා ඒ ලෙංගතු කමට...

ආදරයේ හැඩ තල නොයෙක් අයුරින් මම දුටුවා...ඒ හැම විටම මම එහි භෞතිකමය හැඩය මිසක් අධ්‍යාත්මික හැඩයක් දුටුවේ නෑ. තමන්ට ඕනෑ ලෙස වෙනස් කරගන්න මිසක් තියෙන ඒ හැඩ තල වලට ආදරය කරන්න කිසිවෙක් පෙළඹුනේ නෑ. එහෙම ලෝකයක දැන උගත් නමුත් "කේන්දර අවුල්"නිසා හැර යන මිනිසුන් මෙන් ම.... දුෂ්කර කාලයේදී හැරයන මිනිසුන්ද .... බොහෝ අකටයුතුකම් කර හැර යන මිනිසුන්ද ....

අනුන්ගේ දුකක් කඳුළක් වෙහෙසක් නොදැනෙන මිනිසුන්ද දැක ඇත්තෙමි.

එහෙව් ලොවක,
ඔවුන් සොඳුරු ලෙස ලෝකය විඳින අයුරු මා හදවතින්ම වින්දා

මගේ ඇස් වලින් දැක්කා...
මගේ හදවත පතුලේ මහා ලොකු බරක් අත හැර
ජීවිතේ අත් නොහැර ඉන්නට
ජීවිතේ වටිනාකම මට පසක් කළ...
ඒ මොහොත මට වටිනවා මහ මෙරක් තරම්
කවිකාරි ඇතුළු සියළු දෙනා හමුවූ ඒ දිනය හරි සොඳුරුයි...

මොකක්ද ඔය ටැටූ එක ?

මා අසල හිඳගෙන සිටි තරුණ විදේශීය ශිෂ්‍යාවගෙන් මම විමසුවෙමි.

; මේකද ? ඇය ඇගේ වම් අතේ මැණික්කටුව සමීපයේ තිබුනු මේ තිත සහ කොමාවක් සහිත සලකුණ පෙන්වමින් ඇසීය.

"මේ මට මතක් කර දීමක් ! මම ජීවිතේ අත හැරියේ නෑ කියලා."

"මට පැහැදිලි මදි"මම කීවෙමි. ලිං මැඩියෙක් සේ ජීවත් වූ කාලයක් ගෙවමින් සිටි අපට අන්තර්ජාලය දැන ගන්න ලැබුනෙත් මේ විදේශගතව ඉගෙනුම ලැබූ කාලයේදී ය. අපට එකල විශ්වයම අතැඹුලක් සේ දැනගනන්ට ලැබුනේ මුතුහර සඟරාව, සමුදුර පුවත්පත හෝ නවයුගය වැනි සඟරා මගිනි. රූපවාහිනිය නැරඹුවේ නැති තරම්.

"මම ජීවිතේ එක්තරා කාලයකදී, දැඩි ලෙස විශාධියෙන් පෙළුනා. මව පියා දික්කසාද වී, මා සිටියේ මව එක්ක, ඇයට මා ගැන බලන්නට කාලයක් තිබුනේ නෑ. මම පාසැලේදී පවා ටිකක් කරදරකාරී ලෙස හැසිරුනා. මම පහළොස් හැවිරිදි වියේදී මට එය තවත් දරාගන්න බැරි වුනා. මට අවුරුදු දාහතක් පමණ වෙන විට මගේ මවත් විද්‍යාඥවරියක් නිසා මටත් ඉගෙනීම ගැන ලොකු පීඩනයක් තිබුනා. මට ජීවිතේ අත් හරින්නම හිතුන දවසක, මම ජීවිතේ නැති කරගන්න හිතුවා. අපි හිටිය තට්ටු ගොඩනැගිල්ලේ උඩින් පනින්න හෝ රේල් පාරේ කෝච්චියට පනින්න, මම හිතුවා. නමුත් මම කතාවක කියවූ දෙයක් සිහි වුනා. මම පාසැලේ ගුරුවරියකට කීවා. අවුරුද්දක් පමණ මම උපදේශනයට පවා යොමු වුනා. ඒ සිදුවීම මතක් කරගන්න. මම ජීවිතේ අත් හැරියේ නැති බව මටම මතක් කර දෙන්න මේ " සෙමි කෝලන් " ටැටූ එක මට ගහගන්න හිතුනා.

මේ විදේශ රටවල මේ දේවල් ගැන බොහෝ එළිපිට කතා කරන නිසාම. මනසට සිදුවිය හැකි දේ ගැන බොහොම විවෘතව මිනිසුන් දැනුවත් කරන නිසාම, සමාජය දැනුවත් ! එනිසා එකිනෙකා උදව් කරගන්නවා.

නමුත් ඒ අතර දිවිනසාගැනීම් නැත්තේද නෑ.

පසු කළෙක මගේ මව් බිමේ පශ්චාත් යුද සමයේ උතුරේ රෝහලක මානසික රෝගී අංශයේ සේවය කරද්දී මට හැම වයස් කාණ්ඩයකම අයවලුන් ජීවිතේ නසාගනන්ට තැත්කර අවසානේ රෝහලේ නතර වුන හැටි මම දකිමින් සිටියා.

ජීවිතේ අමාරුයි තමයි. කරදරයි.

ආර්ථික ප්‍රශ්න, රැකියා ප්‍රශ්න

ඉගෙන ගන්න ක්‍රමයේ ප්‍රශ්න

හමුවන මිනිසුන්ගෙන් ප්‍රශ්න

පොදුවේ හැමෝම ඉන්නේ ලොකු පීඩනයකින් , ආතතියකින්. ඒක ට්‍රැෆික් එකේ පැයක් එහෙ මෙහෙ ගියොත් තේරෙනවා.

නමුත් මිනිසුන්ගේ මනස හැදීම ගැන අපේ රටේ කිසිම වගකීමක් ගන්නෙ නෑ. කිසිම ආයතනයක මම දන්න තරමින් මානසික සෞඛ්‍යය හොඳින් පවත්වාගන්න, ඒ ඒ අයගේ ප්‍රශ්න ගැන සාකච්ජා කරන්න මනෝවෛද්‍ය උපදේශන සේවා පවතින්නේ නෑ. මිනිසුන් මේ පීඩන නොයෙක් විට පුපුරා යනවා. දරා ගන්නට බැරි තරම් වෙන විට ජීවිතේ අත් හරිනවා.

අපට හමුවෙන බොහෝ අය අපට ආශිර්වාද නොවී සාපයක්ම වෙනවා. නමුත් ඒ සියලු කරදර ඉවසන්න අපි පුරුදු විය යුතුමයි.

ටැටු හෙවත් පච්ච නොගැසුවත් "සෙමි කෝලන්" semicolon අපි හැමෝගෙම ජීවිත වල තියෙනවා ! මේ ලියන මමත්, මේ කියවන ඔබත් අනන්ත අප්‍රමාණ තරමක් පීඩන හමුවේ ජීවත් වීම තෝරාගත් බව මම දන්නවා.

එනිසා අපි මේ කරදර කාර ජීවන අරගලයේ මග නැවතෙන්න හදන අපේම අයට සහයක් වෙමු !

දරාගන්න බැරි තරම් ප්‍රශ්න කවදාවත් බොහෝ කල් පවතින්නෙ නෑ.

ඒ වෙලාවට කරන්න පුළුවන් දේවල් අපි ලැයිස්තුගත කරමු.

1.කතා කරන්න - හොඳම යාළුවෙක්ට, තමන්ගේ ප්‍රශ්න වැඩි කරන සුළු අයට කතා කරන්න එපා. ඒවා ප්‍රචාරය කරන අයට කතා කරන්නත් එපා. එවෙලෙට ප්‍රශ්නෙ කතා කරන්න එතකොට ඒ බර සැහැල්ලු වෙනවා.
මමත් කිට්ටුම යෙහෙළියන් කිහිප දෙනාත් අන්තර්ජාල ගෘප් චැට් එකක් හරහා හැමදාම අපේ ජීවන අරගල කරදර, විඳදරාගැනීම් අත් හැරීම් බෙදා හදා ගන්නවා.
විශ්වාස කරන්න අපි බොහොම සැහැල්ලුවෙන් ජීවිතේට මුහුණ දෙනවා. හිතෙන් කරදරේ අත් ඇරියම ඒක අපේ හිතට කරදරයක් වෙන්නේ නෑ.
කරදර ගොඩ කලක් පවතින්නෙත් නෑ.

2. සිංදුවක් අහන්න ! චිත්‍රපටියක් බලන්න ! පොඩ්ඩකට හරි කරදර කාරී සිතුවිලි අමතක වෙනවා.

3. මනෝ විශ්ලේෂණ උපදේෂන කරන තැන් ඕනෑ තරම් තිබෙනවා. ළඟම ඇති රෝහලේ මනෝවෛද්‍ය ඒකකය වෙත යන්න. ගමේ රෝහලේ ඉන්න ඕප දුප හොයන සේවක කට්ටිය නිසා අවුල් නම් ඊට එහා නගරෙකට යන්න"

හිතමින් කල් ගත කරන්න එපා ! මේ ලියන මම උනත් ජීවිතේ කරදර කාලවලදී ජීවිතේ අත්හැරියා නම් අද ලබා තිබෙන කිසිම ජයග්‍රහණයක් මට ළඟා වෙන්නේ නෑ.

මැරෙන්න හිත හදා ගන්න ලේසියි. මොකද ඒ මොහොතේ දැනෙන පීඩනය දැඩි නිසා.

නමුත් ඒ මොහොත ගත කරගන්න පුළුවන් ! ඒ ඔබේ සිතේ ශක්තිය නිසා

එදා අත් නොහැරිය ජීවිතේ අද බොහෝ අයට ආශිර්වාදයක් සේ සකස් කරගත් අය බොහෝ ය

වෛද්‍යවරියක් වෙන්නට ඉගෙන ගත් මා අසල සිටි ශිෂ්‍යාවද එවැන්නියකි.

මම කැම්පස් තේරුනා කියමින් වාට්ටු කොරිඩෝවේ අතේ එල්ලුණු තරුණියද එවැන්නියකි.

මේ කියනව ඔබද එවැනිම වූ ජයග්‍රාහකයෙකි.

එනිසා එන්න අපි ජීවත් වෙමු ! ඒකයි අමාරුම කාරිය.

උපුටා ගැනීමට පෙර අවසර ගන්නා ලෙස ඉල්ලා සිටිමි.
images from internet !

එදත් සුපුරුදු පරිදිම බොහොම බොහෝම වැඩ රාජකාරි අධික දවසක් වුනා අපෙ අනිත් කොනේ මහ රෝහලට.
අප වාට්ටු වල සැත්කම් සඳහා වුන දිනය නිසා වෛද්‍යවරුන්ගෙන් සමහරු හිටියේ ශල්‍යාගාරයේ. මමත් හිටියේ එදින ශල්‍යාගාරයේ සැත්කම් සඳහා සහභාගි වෙමින්.

යුද්ධය ඉවර වුනත් එක්කම කාලය නිසා අප උරමත විශාල වැඩ රාජකාරි කන්දරාවක් පැටවී තිබිනි.
මා කලින් කල ලියූවාක් මෙන්, ඔවුන්ට සියලු කරදර වලට විසඳුම රෝහලම විය. සියල්ලෝම කඳවුරු වල සිටි අතර නැවත නිවෙස් බලා ගියේ සුළු පිරිසකි.

සැත්කම් අතර තුර අප වෙත ආ දුරකථන ඇමතුමක් " POA 32, no clinic visits, no FHB heard, No fetal parts felt, abdomen is hard and it looks like a very big mass, os closed, Scan shows a mass, no fetus, but looks 38 weeks."

කියවන ඔබ හිතනවා ඇති මේ මොන හරුප ද කියලා, මේ වෛද්‍ය බසින් කීවම තේරෙන්නෙ නෑ කියලා දන්න නිසා මම ඔන්න පැහැදිලි කරලා ලීවා.

එයින් කියවුනේ මෙන්න මෙහෙම දෙයක් අටක ගැබිණියක් අධික වේදනාවෙන් ඇවිත් නමුත් කිසිම ක්ලිනික් එකකට ගිහින් නෑ. ආපු ගමන් පරීක්ෂා කළාට තද ලොකු රවුම් ගුලියක් මිසක් බබාගේ කොටස් අහුවෙන්නෙ නෑ. ස්කෑන් එකෙත් මොකුත් පේන්නෙ නෑ.. හැබැයි බඩ නම් සති 38 වගේ තමයි. සර් ගෙන් අහන්න එවන්නද කියලා.,.. කැක්කුම වැඩී එයා කියන්නේ දරුවා ලැබෙන්න කියලයි"

එවෙලෙම සියලු කටයුතුූ සූදානම් කර ඇයව ශල්‍යාගාරයට එවා තිබුනා. විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා ඇය ගෙනා සැනින්, ශල්‍යාගාරයේ තිබූ ස්කෑන් මැෂින් එක ආදාරයෙන් ඇය ගර්භනී නොවන බවත් ඉතා විශාල යමක් මුළු උදරයම වසා ඇති බවත් කීවා.

නමුත් ඒ අම්මා පිළිගත්තේ නෑ අපි කියන දේ...
"නෑ මට බබෙක් ලැබෙන්න හිටියේ. මම මූත්‍රා පරීක්ෂනේ කළා, මම විටමින් බීවා..... මට බබා දඟලනවා දැනුනා, මට වමනෙ ගියා. මම ක්ලිනික් ගියා එක සැරයක්. මම ඇඳුම් මැහුවා සේරම අරන් ආවේ"
ඔව් ඇය කූඩයක් පුරවලා අලුත උපන් දරුවට අවශ්‍ය සියළු දෑ රැගෙන ඇඩ්මිට් වෙලා තිබුනා.

ඔබම හිතන්න මේවා ඇහෙද්දී අපේ මනස කොයි තරම් සසල වෙනවාද කියා. හරි යට ක්ලිනික් ගියේ නැති හේතුව ඔබ දන්නා පරිදි යුද්ධයම තමා. එතකොට මේ අම්මා ඉන්පසුව හෝ ක්ලිනික් එකකට යොමු වුනේ නෑ.

ඇයට සියල්ල කිහිප විටක් පහදා දී, ඇගේ සැමියා නෑයින් පවා ගෙන්වාගන්නට උපදෙස් දුන් පසු ඇය එවෙලෙම සැත්කමට භාජනය කරනවා හැර වෙනත් විසඳුමක් අපට තිබුනේ නෑ. ප්‍රසව වේදනාවෙන් මෙන් ඇය කෑ ගසමින් හිටියා.

විශේෂඥ ප්‍රසව හා නාරිවේද වෛද්‍ය සී කුමාරසිරි මහතා සිදු කළ සැත්කමට සහයක වුනේ මමයි. අපේ බ්ලොග් ලියපු deeps නංගී දැන් කඳු තරණය කරමින් යනවිට යුරෝපයේ අපි කඳු නැග්ග හැටි කියන්නට ගොස් මට ඒ අතීත ජායාරූප සහිත හාඩ් එක පිරික්සන්න හිතුනා. එහි ෆෝල්ඩරයක වන්නි මතක මෙසේ එක් රොක් වී තිබුනා.

ඇත්තෙන්ම අපිව පුදුම කරමින් එළියට ආවේ බබෙක් ද ? හිතා ගන්න පුළුවන්ද කිලෝ පහකට කිට්ටු මේ අමුත්තා කවුද කියලා.

ඇගෙම ඩිම්බ කෝෂයක ඇතිවූ පිළිකාවක්. මේක අපි පරීක්ෂා කරන්නට ව්‍යාධවේදී පරීක්ෂනවලට පවා යැව්වා. ඇයගේ සියලු සාම්පල ලබාගෙන පිළිකා සඳහා දිගින් දිගටම පර් යේෂන සඳහා ඇයව යොමු කළා.
ඒවගේම ඇගේ මනස හදන්නත් සෑහෙන්න අමාරු වුනා...ඒකට මනෝ වෛද්‍ය සහය පැතුවා.‍

දරුවෝ අවශ්‍ය ආදරණීය අම්මලා තාත්තලාට දරුවෝ නැති අතර අනවශ්‍ය අය දරුවන් පහ හය වදති. මේ ලෝක ධර්මතාවය සකස්වී ඇති හැටි පුදුමයි.

පින්තූර ගත්තේ : නිර්වින්දක වෛද්‍යවරයා.
කළු සුදු කළේ ආචාරධර්මයන්ට ගරු කිරීම වස් නරඹන අය තුල ජුගුප්සාජනක හැඟීම් අවම කිරීමටයි.
මගේ අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනීම තහනම් !

දින කීපයකට කලින්, ආවා අත පය සීතලම සීතල වෙලා ලොකු දරුවෙක්,
ප්ලේට්ලට් ඊට කළින් දවසෙ, 190 එදා 70 , pcv ඉහළම අගයක්. හුස්ම ගන්න අමාරුයි. පපුව රිදෙනවා. බඩ දකුණු පැත්ත හොඳටම රිදෙනවා. ඇඟ ඇතුලේ හිස් ඉඩවල් තරල වලින් පිරිලා. ඇගේ අත් පා සියල්ල අයිස් කුට්ටියක් වගේ සීතලයි.

දවසෙන් platelet බහින්න පුළුවන්ද ? ඔව්.

දින එකෙන් දෙකෙන් platelet නගින්නත් පුළුවන්ද ? ඔව්,

මොකද, ඩෙංගු කියන්නේ වෛරසයක්. මේ වෛරසය අපි එකිනෙකාගේ වෙනස් ශරීර වල වෙනස් ආකාරයට ක්‍රියාකරන්නේ අපේ ශරීරයෙන් දක්වන වෙනස්කම් සහ සටන් කරන ක්‍රමය අනුව. ඒ කීවේ මොකක්ද කියලා මම පැහැදිලි කරන්නම්.

ඉස්සර මිනිස්සු වෛරස් උණට කළේ කොත්තමල්ලි වෙනිවැල්ගැට වගේ දේවල් බීලා හොඳට ද්‍රාවණ ඇඟට දාගෙන විජලනය වෙන එක නතර කරගන්න දින තුනක් උපරිම උණ අමාරුකම් තිබිලා හොඳ වෙනවා, ඇඟෙන් බෙහෙත හදාගෙන ඒකීවේ ප්‍රතිදේහ හදාගෙන වෛරස් වලට විරුද්ධව සටන් කරන නිසා.
ඉතින් අර තෙල් මේතෙල් හෝ ගල් කෑලි වලින් කරන්න පුළුවන් දෙයක්ද ඒක කියලා මටනම් හිතාගන්න බෑ. ඒක මගේ අවිශ්වාසෙ නේ. එනිසා ඔය විශ්වාස කරන අය ඒ ගැන කලබල වෙන්න එපා. මොකද අපි ඩෙංගුම අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ දැකලා දැකලා, ඒකේ ක්‍රමවේදය , අවුල් වෙන තැන් සහ හරියටම හරිගස්සාගෙන ගොඩ දාගන්න ක්‍රම අපිට කියා දීලා සහ අත්දැකීමෙන්ම දන්නවා.

NS1 antigen positive නම් ඒ කියන්නේ ප්‍රතිදේහජනක පොසිටිව් නම්, දිනපතා කවුන්ට් කරලා ප්ලේට්ලට් හොඳයිනේ කියලා ගෙදර ඉන්න එපා. වෛද්‍ය උපදෙස් අරගන්න, වඩා හොඳ ඇඩ්මිට් වෙන එක.
antigen හෙවත් ප්‍රතිදේහ ජනක නෙගටිව් හෝ නැති වෙලත් ප්ලේට්ලට් බහින්න පුළුවන්ද ? ඔව්... ඒ ටෙස්ට් එකේ අවුල් තියෙන තැන් හමුවෙලා තියෙනවා. ඒක නෙගටිව් වෙලා සතියකින් පමණ පසු ප්‍රතිදේහ ටෙස්ට් එක කළාම ඒක පොසිටිව් වෙච්ච අවස්ථා තියෙනවා. ප්‍රතිදේහ antibody ටෙස්ට් එක කරන්න ඕනෙ ටිකක් කල් අරගෙන මොකද ඇඟේ ප්‍රතිදේහ හැදෙන්න කල් යනවා.
වයිරස් උණක් නේ, ඇඟෙන්ම ප්‍රතිදේහ හදලා ඒවට විරුද්ධව සටන් කරනවා. අමාරු වෙන්නේ ඇතිවන සංකූලතා වලින්.

මූත්‍රා ප්‍රමාණ මනින එක සහ දියර පාලනය තමයි මැජික් එක ! ඒක හරියටම කරගත්තොත් ගොඩ.

එදා ආපු දරුවගේ මුත්‍රා ගිහින් තිබ්බෙ නෑ ඒවෙනකොට පැය 8 විතර . ඒක මහ නරකම වැඩක්.. එනිසා අපි පීසීවී එකක් ඉක්මනින් බැලුවා, ඒ කියන්නේ, ඇඟේ ලේ වල ෛසල ප්‍රමාණ තරල ප්‍රමාණ අගය එතකොට ඒකෙන් අපිට විජලනයක් තියෙනවද කියලා හොයාගන්න පුළුවන්. ඒවගේම නාඩි, හර්ද ස්පන්දනය, රුධිර පීඩනය, සහ බාහිරින් අපිට පෙනෙන දැනෙන දේ . හුස්ම ගනිද්දි පෙනහළු දෙකේම එකවගේ වාතය පිරෙනවද, අඩුද වගේ දේවල් නලාවෙන් ඇහෙනවා. එතකොට අර ඇඟේ හිස් අවකාශ වලට, ඉන්ද්‍රියන් වටා තරල පිරෙන එක අඳුරගන්න පුළුවන් කළින්ම. vascular leaking කියලා රුධිර නාල වල තරල අපේ ශරීරයේ හිස් අවකාශ වලට පිරෙන අයුරක් මෙහිදී දක්නට ලැබෙනවා
ස්කෑන් කරන්නේ පස්සෙ. අපි හොයාගත් දේවල් හරියටම හරිද බලන්න.

ඉතින් කළින් කීවා වගේ... වෛරසය ශරීරගත වුනත්, ලක්ෂන පහළ වෙලා රෝහල් ගත වෙන්න වෙන්නෙ 10% වගේ ප්‍රමාණෙකට, ඒකෙනුත් ඩෙංගු රුධිර වහනය වීම් සහිත රක්තපාත තත්වයට යන්නේ 1% විතර ප්‍රමාණයක්.

ඒක වාට්ටුවල වැඩ කරද්දී කොයි තරම් ඇත්තද කියලා හිතෙනවා. මේ මාස කිහිපයක් ම... ඩෙංගු අධික පළාත් ආශ්‍රිතව වසන නිසා ඩෙංගු උණ ලක්ෂන සහිත ළමුන් දෙතුන් දෙනෙක්වත් දිනකට ඇඩ්මිට් වෙනවා ඒ අයගෙන් එක්කනෙක් හෝ සමහර විට සියලු දෙනාම අඩු ප්ලේට්ලට් සහිතව සහ අසාධ්‍ය තත්වයට පත් වෙනවා. ඒ අතරිනුත් ශරීර අභ්‍යන්තරයේ තරල එක් රැස් වීම් සහිතව "leaking"කියන්නේ රුධිර වහන තත්වයන් සහිතව අසාධ්‍ය වෙන්නේ එක් අයෙක් හෝ දෙන්නෙක්...

දැන් ප්‍රතිශතයක් ලෙස ගත්තොත් අපි 90% දෙනාට ඩෙංගු උණ වැළඳී රෝගාතුර වෙන්නෙ නෑ. 10% විතර දෙනෙක්ට හැදෙනවා, රෝහල් ගත වෙනවා, නමුත් ඒකෙනුත් අසාධ්‍යම වෙන්නේ 1%.කට.

අනික උණ දැඩිව තියෙන වෙලාවට, NS1 antigen හෙවත් ප්‍රතිදේහ ජනක පොසිටිව් , තියෙන වෙලාවට අන්න ඒ පුද්ගලයගෙන් ලේ බොන මදුරුවගේ ශරීරයට වෛරසය ඇතුල් වෙන්න පුළුවන්. නමුත් ඒ සැනින් ගිහින් විද්දට අවට අයට බෝ වෙන්නෙ නෑ. වෛරසය මදුරුවගේ ඇඟෙත් යම් කාලයක් තියෙන්න ඕනෙ. (සතියක් විතර ) ඉන් පස්සෙ විද්දම තමයි වෛරසය බෝ වෙන්න පුළුවන්. එතකොට නෙට් දාන්න කියන එකත් ප්‍රායෝගිකයි.. උණ තියෙන දින දෙක තුනේ ( viraemia ) විරේමියා හෙවත් වෛරසය ලේවල ඇති කාලය, සහ ඇන්ටිජන් පොසිටිව් වෙලා දින කිහිපයක් යන තෙක්.

දැන් බොහෝ අය හිතනවානේ ප්ලේට්ලට් නග්ග ගත්තොත් ඒක තමා ප්‍රතිකර්මය කියලා. ප්ලේට්ලට් බැස්ම කියන්නේ දර්ශකයක් විතරයි. ඒ වගේම සුදු රුධිරාණු අඩු වීම, නියුට්‍රොෆිල් අගය අඩු වීම, pcv අගය.. මේ සියල්ල බලන්න ඕනේ. යමෙක් ප්ලේට්ලට් ගාන කියලා උපදෙස් පතනවානම් ඒක කරන්න බැරි වැඩක්.

ඩෙංගු උණ ලක්ෂන ගැන අපට වඩා සමාජය දැනුවත් බව සැබැවි නමුත් එහෙනම් ඇයි අපිට මේ මරණ වලක්වා ගන්න බැරි.

ගොඩක්ම ඒකට හේතුව, අපේම නොසැලකිල්ල. රෝග වාහක මදුරුවන් බෝවන තැන් ගැන සැලකිල්ලක් නැතිවා වගේම, උණ හැදුනම තමන් ගැන බලා ගන්න උවමනාවකුත් නෑ.

එක තාත්තෙක් තමන්ගේ දරුවෝ තුන්දෙනාගෙන් දෙන්නෙක්ම ඩෙංගු උණ හැදිලා නවත්තගෙන හිටියා. අම්මා නැතිවෙලා තිබුනේ ඩෙංගු උණෙන්. දරුවන්ටත් උණ කියමින් ගෙදර වැඩ පළ කරමින්, තාත්තාට උණ ට ගෙනාපු බෙහෙත් බොමින් ඉඳලා ඒ අම්මා නහයෙන් ලේ ගලලා ගෙදර කලන්තෙ දාලා මැරිලා වැටෙනකන්.

මෙහෙම කතා ඕනෙ තරම්... ගොඩක් දරුවො එක්ක එන අම්මලාව අපි යවනවා වැඩිහිටි වාට්ටු වල ඇඩ්මිට් වෙන්න. බලද්දි අම්මලටත් උණ.

ඉතින් දවස් තුනකට වඩා උණ තියෙනවනම් අනිවාර් යයෙන් වෛද්‍යවරයෙක් හමුවෙලා රුධිර පරීක්ෂනයක් කරගන්න. ඩෙංගු ඇන්ටි ජන් උණ ගැනී පළමු දිනම හෝ දෙවෙනි දින කිරීම හොඳයි. සාමාන්‍ය රුධිර පරීක්ෂනයක් ඇති. ඒකේ සෛල ගණන් මගින් සහ පැක්ඩ් සෙල් වොලියුම් කියන රුධිරයේ සංඝටක වල ප්‍රමාණය යන මේ දත්ත වලින් වෛද්‍යවරයෙක්ට ඩෙංගු උණ හෝ නොවන බව අනුමාන කළ හැක.

උණට පැරසිටමෝල් ඇරෙන වෙනත් වේදනා නාශක ගන්න එපා ( උදා ibuprofen, diclofenac sodium ගන්න එපා !!! )

අවශ්‍යම දේ හරියට මැනලා ශරීරගත කරන්න ඕනෙ තරල ප්‍රමාණයන් ඒ ආකාරයෙන්ම දෙන එක. ඒකට ශරීර ස්කන්ධය අනුව සහ රුධිර පරීක්ෂාවේ අගයන් සහ පිටවන මූත්‍රා ප්‍රමාණය මැන බලා ඒ අගයන් එක්ක සංසන්ධනය කරමින් තමයි බර අනුව අවම ප්‍රමාණ මෙන්ම උපරීම ප්‍රමාණ තීරණය කළ යුත්තේ. ඒකට රෝහල් ගත වීම අවශ්‍යමයි.

අර මම කළින් කීවා වගේ හරියට මේ දේවල් කළොත් ඩෙංගු රක්තපාත උණ තත්වය උනත් හොඳින් පාලනය කර ගත හැකියි. ඒත් ගෙවල් වල ඉඳගෙන ගොඩ වෙදකම් කරමින් අන්තිම මොහොතේ අමාරුම වෙලා ,රෝහල් ගත වුනාම නම්, මේ තත්වයෙන් ගොඩ ගන්න අමාරුයි. අවයව ඉන්ද්‍රිය පද්ධති වලට එතකොටත් වෙන්න පුළුවන් හානිය සිදුවෙලා නිසා.

අනික තමයි දරුවන් වුනත් බොන්න බෑ කියද්දී අම්මලා ආ එහෙනම් කමක් නෑ කියලා නිකම් ඉන්න එක.. එහෙමත් නැත්නම් "කන්නෙ නෑ බොන්නේ නෑ අනේ කවන්න "වගේ දෙයක් ලෙඩුන් උතුරා ගලන වාට්ටු වල එහෙමෙහෙ දුවමින් හෙදකම් කරන මිස්ලාට කියන එක. සේලයින් එකක් එල්ලනකම් ඔය දේ මතුරන එක.

අපි නම් ඩෙංගු උණ රෝගීන්ට නම් බොන්න කියන්නේ ජීවනී, ඒකත් අපි කියන ප්‍රමාණයකට තමයි. ඒක ගණනය කරන්නේ යන මුත්‍රා ප්‍රමාණය, ශරීරයේ බර සහ pcv වැනි අගයන් එක්ක සංසන්දනය කරලා. ගණනය කරලා.

ඊළඟට ආහාර, කඩේන් ගේන ඒවා නොදෙන තරමට හොඳයි. ඔය පිටට පාචනය , බඩ එළියේ යෑම වගේ දෙයක් ඇති වුනොත්. අපේ වාට්ටුවෙත් බබාලගෙ ලොකර් උඩ තියෙන්නෙම , ගෑස් පැණි බීම, කලරින් පුරවපු බෝතල්.
මම අම්මගෙන් අහන්නේ "ඔය බීම එකේ තියෙන ඒවා දනන්ව ද? ලේබල් එක කියවන්න, නොදන්න ජාති තියේ නම් දෙන්න එපා. "කියලයි

කොහොමත් ලෙඩින් ඉන්නකොට කඩ කෑම ගෑස් බීම නම් දෙන්නම එපා. ඊට අමතරව රතු පැහැය, හෝ ඊට කිට්ටු පැහැය ඇති කිසිම දෙයක් දෙන්න එපා. මොකද හදිසියේ වමනේ ගියොත්, මලපහ ගියොත් එහි රතු පැහැය තිබුනොත් අපට බේරුමක් කරගන්න අමාරුයි ඒ ලේ වමනේ යෑමක්ද නැත්නම් ආහාර වල ඩයි නිසා හෝ බීට්‍ රූට් නිසා වෙච්ච රතු පැහැ වීමක්ද කියලා.

ලෙඩ හොඳවෙන්න සියයට හැත්තෑ පහක් පමණ නිසි ආහාර ජලය සහ සනීපාරක්ෂාවයි වැදගත්. එනිසා අම්මලාට, බලා කියා ගන්නන්ට විශේෂ වගකීමක් තියෙනවා කුඩා දරුවන් සහ ඇඳන් වලට සීමාවූ වයසක රෝගීන් වෙනුවෙන් කරන්න !

උපුටා ගැනීම හෝ පිටපත් කිරීමට ප්‍රථම අවසර ගන්නා ලෙස කාරුණිකව ඉල්ලා සිටිමි.
කළින් ලියූ මගෙම ලිපිය ! https://anithkona.blogspot.com/2017/04/blog-post_68.html

විදෙස්ගතව සිට නැවත පැමිණියේ ඩෙංගු උණ ඉවරයක් නැති... ගංවතුර කරදර මැද, කඳු ඉහ මත කඩා වැටෙන දේශයකට ය. මේ මා විටින් විට මුහුණු පොතේ සටහන් කළ ඩෙංගු කතා ය. තව ඉවරයක් නෑ. රටට ආදරේ මිනිස්සුන්ට ආදරේ, තමන්ට වඩා අනුන් ගැන පරාර්ථකාමී වූ පිරිසක් රටට අවශ්‍ය මොහොතක් යැයි මට සිතේ.

මැයි 17 feeling pained

ඔබ දන්නවා ද අප වාට්ටු වේ නේවාසික ප්‍රතිකාර ගන්නා ඇතැම් දරුවන්ගේ අම්මලා මෙලොව හැර ගොස් ඇත්තේ ඩෙංගු නිසා බව... ඒකත් අසාධ්‍ය වන තෙක් පැනඩෝල් බොමින් උණ සෑදුණු පවුලේ අනික් සාමාජිකයන් බලමින් ඉවසන් සිටි නිසා බව. මේ වන විට තව බොහෝ මව්වරුන්, කෙළින් ඉන්න බැරුව ලෙඩ දරුවා ළඟ රැඳී ඉන්නා විට අපි බලෙන්ම වැඩිහිටි කායික රෝග වාට්ටුවට ඇතුලත් කරන බව. ඔවුන් ද ඩෙංගු රෝගයෙන් අසාධ්‍ය බවට පසුව දැන ගන්නා බව . සුව වුන පසුව පැමිණ අප ට පින් දේ. අර මව්වරු අහිමි දරුවන් ගැන බොහෝ දුකක් දැනේ...

සියයට අනූවකට විතර මදුරුවෝ විද්දත් පොඩි උණක් විතර හැදිලා හොඳ වෙනවා අමාරු වෙන්නෙ නෑ. අවුරුදු 5ක් ඩෙංගු ආසාධිත රෝගීන් ඉන්නා වාට්ටුවල වැඩකරද්දී ඕනෑ තරම් මදුරුවෝ විද ඇත අදද එහෙමය. හැදෙන්නේ සියයට 10 වගේ පිරිසකට. ඩෙංගු හැදිලා අමාරු වෙන්නේ නිසි පරිදි ජල සහ රුධිර සාන්ද්‍රණය මැන බලමින් ඒ තත්වය මැනේජ් නොකළොත්. මේ දක්වා බොහෝ මරණ අන්තිම වෙනකම් ගෙදර ඉඳලා අසාද්‍ය වෙනකොට ආපු අය. මට මතකයි මා සීමාවාසික පුහුණුව ලබන කාලේ විශේෂඥ වෛද්‍යවරිය පැවසුවේ. වාට්ටුවේ ඉන්න පේශන්ට් කෙනෙක් ඩෙංගු නිසා නැතිවුනොත් ඒකට වග උත්තර බඳින්න අපිව තමා යවන්නේ කියලයි. ඩෙංගු රක්තපාත තත්වය එක්ක හය හත්දෙනා බලා ගත් කාලයක් තිබුනා.

මැයි 22

ඩෙංගු උණ උපරිමෙන් තියෙන මේ කාලයේ රජයේ රෝහල් වාට්ටු වල විශේෂයෙන්ම අයි ඩී එච් , ළමා රෝහල වගේ තැන් වල ඇඳන් ප්‍රමාණය සේවක ප්‍රමාණය , හෙද වෙද ප්‍රමාණ වැඩි කළ යුතුයි.
දැන් අයි ඩී එච් සිට පැමිණියෙමි. එක ඇඳක ලෙඩුන් දෙදෙනෙක් සිටී ඇතැමුන් බිම ය...අප රෝහලේද කායික රෝග වාට්ටු වල තත්වය මෙසේය. මෙය අද ඊයේ ඇති වූ තත්වයක් නොවේ...මා සීමාවාසික කළ කාලයේද මෙහෙමම ය වෛරස් උණ ඩෙංගු කාලෙට එක ඇඳේ රෝගීන් දෙතුන් දෙනෙකි. මේ අවුරුද්දේ මෙය ඉවරයක් වෙන පාටක් නැත....ලෙඩ හොඳ වෙන්න හෙදකමද විවේකයද අවශ්‍යය
රෝගීන් දෙදෙනා අර සිංගල් ඇඳේ දෙපැත්තට ඔළුව දාලා... සමහරුන්ට කොහොමත් නින්ද යන්නෙ නෑ ඇදෙන් වැටෙයිද බය...
ළඟ කවුරු හරි නවතින්නම ඕනේ එතකොට ඒ අයත් පුටු උඩ හෝ බිම. සමහර අම්මලගේ කකුල් කොට්ට ගෙඩි වගේ.. ඉඳගෙනම ඉඳලා ළමයි ළඟ
ඩෙංගු උණ ඉවරයක් නැත. පිරිසිඳුව අවට තියන්න එමෙන්ම, හොඳ මදුරු දැලක් පාවිච්චි කරන්න. කුඩා වුන් සිටීනම්, මදුරුවන් එළවීම සඳහා වන තෙල් වර්ග ( කුරුඳු තෙල් කදිම යැයි දැන ගතිමි. ඇඟේ ආලේප නොකරන්න බිබිලි ඇතිවේ) ගෙදර හැම තැන ඉසින්න, බබාලාට වෙළඳපලේ ඇති මොස්කිටෝ රෙපැලන්ට් , පැඟිරි තෙල් සහිත ක්‍රීම් හෝ දියර ආලේප කරන්න. මදුරුවන් බහුල නම් MOH දැනුවත් කර දුම ගසා ගන්න. අත හැර දැමූ ඉඩම් හෝ පාළු ලිං වැනි දේ ගැන ඔවුන් දැනුවත් කරන්න. දින තුනකට වඩා උණ නම් ලේ එකක් පරීක්ෂා කර බලන්න...
වෛද්‍යවරුන් ලෙස අප කළ යුත්තේ මහජනයා මේ උවදුරෙන් ගැලවීමේ මග දැනුවත් කිරීම යැයි මට සිතේ. එහෙයින් ගත යුතු ක්‍රමවේදයන් ලියා තබමි.
තව මතක් වෙන දේවල් ලියන්නම් හැකි විටක ! අදත් නයිට් ඔන් කෝල් විත් ඩෙංගූ... ඇන්ඩ් නෝ ස්ට්‍රයික් !

මැයි 28

ක්‍රිටිකල් ෆේස් මොනිටරිං යන ඩෙංගු කේසස් 3 තාම ප්ලේට්ලට් සහ WBC බහිමින් යන 3 ඔක්කොම 6 යි ... මේ ඔක්කොම අස්සේ ඩෙංගු මරණ සහ අමාරුවීම් ඒ විදියමයි. Lets be vigilant about dengue too.

ජූනි 15

මොකක්ද මේ රටට උනේ...

නිසි කළමනාකරණයක් නැතිව තීරණ ගන්නවා මිනිස්සුන්ගේ ජීවන තත්වය නගා හිටවන හැටිද මේ ?
කුණු ට්‍රැක්ටරේ මිනිස්සු කියන්නෙ ඇමතිට කියන්න කියලා
මෙච්චර කල් පොලිතීන් කඩදාසි නොදිරන දෑ වෙනම වෙන් කරලා වෙනම දින වල එකතු කළා
දිරන ඉඳුල් වෙනම දිනයක එකතු කළා

ඒ කසළ වලට වෙනම කළමනාකරය කිරීමක් නැතුව ප්‍රතිචක්‍රිකරණය හෝ නිවැරදි බැහැර කිරීමක් නැතිව කුණුකඳු නාය ගියාට පස්සෙ තවත් ඒකට විසඳුම් ගන්නෙ නැතුව ප්‍රාදේශීය සභාවට කියනවා නොදිරන දෑ එකතු කරන්න එපා කියලා. මිනිස්සු මොකද එතකොට ඒවට කරන්නේ ?
සති තුනක් තිස්සේ කුණු එකතු කරන්න ආවේ නෑ.
අද ඇවිත් ඒ කම්කරු මහත්තුරු කියනවා මහ ඇමතිට කොමසාරිස්ට කියන්නලු... අදාල නිළදාරියට කෝල් කළාම කියනවා ඉහළින් ආපු නියෝගලු අපිට ම කතා කරන්නලු

මේ රටේ ආණ්ඩු පත් කරන්නෙ මොනවටද ? #kunukatha

ජූනි 17
උදේ

"හැම ගෙදරකින්ම ඩෙංගු මරණයක් වෙනකම් ද බලන් ඉන්නේ... අපේ රෝහලත් පිරී ඉතිරී ගිහින්..."

හවස
ගලා නොබසින ජලය මදුරුවන් බෝ වීමට තෝතැන්නක් .. වැඩට එන අතර තුර මගෙහි දකින්න ලැබෙන දේ මෙසේ ජායාරූපගත කරනලදී

Stagnating water is also a source for mosquito breeding.... pic 1 located on road from angoda junction to kelanimulla....
2nd is on old kandy road...

ජූනි 18

දැන් ඩෙංගු හොඳ වෙන තෙලක් තියෙනවලු ඔළුවට බින්දුවක් දැම්මම... අනේ ඔන්න කාට හරි පුළුවන්නම් බෝතල් දෙකක් අපේ රෝහලටයි IDH එකටයි ගෙනත් දෙන්න ... ඇයි දෙයියනේ අපි මේ පැයෙන් පැය ළමයින්ට අම්මලට චූ මනින්නයි,ස්කෑන් කරන්නයි, ලේ බලන්නයි, බොන ටික මනින්නයි එක ඇඳේ දෙන්නා ගානේ දාන්නයි ඕනෙ නෑ නේ....ආයෙ අර වෙද නෝනව කවුරු හරි ස්පොන්සර් කරලා මෙහෙට ගෙන්වගමුකෝ... ඩෙංගු හොඳයි නේ එතකොට.
පසුව ලියමි : මේ කියන්නේ සමච්චලේටවත් තියෙන ක්‍රම පහත හෙලන්නවත් නොවේ. මම අහන්නෙ ක්‍රම තියෙනවානම් ඇයි ඒවා mass usage ගන්න විදිහට දියුණු කරන්න බැරි. අපේ මිනිස්සුන්ට ලෙඩේ මොකක්ද ...හැදුනම මොකද වෙන්නෙ.. වෛරස් එක ඇඟට මොකද කරන්නේ , සංකූලතා මොනවද කියලවත් වටහා ගන්න ඕනෙ කමක් නෑ...ප්ලේට්ලට් අගය කියන එක නෙමේ බලන්නේ pcv සහ leaking. මේ අය ඒකවත් හොයා බලන්නෙ නෑ ප්ලේට්ලට් හෙවත් රුධිර පට්ටිකා ඔළුවේ තියන් කියවනවා

ගස් ලබු කොළ යුෂ ගැන හොයා බලන්නෙ නැත්තෙ ඇයි... ඇයි ආයුර්වේද වෛද්‍යවරු නිහඬ මේ වෙලාවේ ? ඇයි අපේ රටෙන් ගස්ලබු කොළ හෝ කුමක් හරි ඒ කියන ඖෂධ ගැන පර් යේශන කරන්නෙ නැත්තේ...? ආයුර්වේද හෝ බටහිර කුමන ක්‍රමයකින් හෝ මිනිසුන්ගේ පණ බේරන්න ඕනෙ !

ඒ අතරම මිනිසුන්ගෙ බිය ප්‍රයෝජනයට අරගෙන සල්ලි ගරන කූඨ මිනිසුන්ද සිටී. ඩෙංගු කියන්නේ වෛරස් උණක්. දෙයියන්ගේ ලෙඩ කියන පැපොල සරම්ප වගේම ඇඟෙන්ම හොඳ වෙනවා. නමුත් ඒ ඇතිවන ලක්ෂන සංකූලතා පාලනය කරගන්න ඕනෙ... ඒකයි ඇත්ත කතාව. ලේ වල වෙනස්කම් මූත්‍රා පිටවෙන ප්‍රමාණ මනින්න ඕනෙ බොහෝ අය මරණයට පත්වෙන්නේ, ලේ වහනය වීමෙන්, ඇඟේ දියර වැඩි වීමෙන් හිස්කුහර ආශ්‍රිත ප්‍රදේශ වටා වැඩිවන තරල/ දියර පිරීමෙන්, ... එතකොට දියර පාලනය කිරීම ලේ දීම වගේ දේවල් කරන්න ඕනේ මට පුළුවන් විදිහට ඔය පැහැදිලි කළේ...

ජූනි 20

දරුවන්ට විශේෂයෙන්...පැඟිරි තෙල් හෝ ඒවා අඩංගු ක්‍රීම් වර්ග ආලේපන හෝ දින පතා පාසැල් යාමට පෙර තවරන්න.

ජූනි 28 රාත්‍රී

වාට්ටුවට රාත්‍රී වැඩමුරය සඳහා එද්දිම ඊටකළින් හිටපු වෛද්‍යවරිය කීවේ වාට්ටුව පිරී ඉතිරී ඇති නිසා මට රාත්‍රී කාලය අමාරුම වැඩමුරයක් වනු ඇති බවයි.
ඒක එහෙම්මම වුනා.

වාට්ටුවේ සිටි බොහෝ දරුවන් ළඟ සිටි අම්මලා වෙනුවට අත්තම්මලා ඇවිත් සිටි අතර , සමහර ආච්චිලාට සහ අම්මලාට නම් අපි කියන මෙලෝ දෙයක් තේරුණේ නෑ, ඔය අතර එක පණ්ඩිත සෙයියාවෙන් සිටි ආච්චි කෙනෙක් මගේ ඉවසීම පරීක්ෂා කරමින් උන්නා.
ඇත්තටම දැන් පුරුදු වෙලාම මේ අය විහින් කරන සහ කරගන්නා දේවලට තරහ ගන්නේ නෑ.
ඔය ඩෙංගු උණ වැළඳී ඇතැයි සැකකරන දරුවන්ට අපි ඔවුන්ගේ බර කිලෝගණන සහ රුධිර සාම්පල වල දත්තයන් එක්ක සසඳලා බොන්න ඕනෑ වතුර ප්‍රමාණයක් කියනවනේ. රාත්‍රියේ වාට්ටුවේ පරීක්ෂා කිරීම් එක්ක මූත්‍රාප්‍රමාණත් බලනවා. මේ අර මං කලින් කීව ආච්චි ඉතින් ඔහොම මම අහද්දී කොච්චර බොන්න දුන්නද කියලා "එහෙම නෑ ඔහෙ පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ දුන්නා"කීවා
"ඇයි ගාණක් කීවේ නැද්ද ? "මම අහද්දී කියනවා..
"ආ දුවනේ හිටියේ මට කීවේ නෑ කියලා"
ඔන්න ඉතින් එයාට බොන සහ මූත්‍රා මනින හැටි කියා දීලා දරුවගේ තත්වය ටිකක් බරපතල නිසා ඇවිද්දවන්න එපා. ටොයිලට් යන්නම ඕනෙ නම් රෝද පුටුවේ එකෙන් ගෙනියන්න ආච්චී"කියලත් කියලා ඇවිත් ටිකකින් මට පේනවා මේ ළමයව ඇවිද්දවගෙන වැසිකිළි දිහාට යනවා.
ඒ පාර කතා කරලා නවත්තගෙන
"ඇයි මේ ඇවිද්දවගෙන යන්නේ මම කීවා නේද රෝද පුටුවේ ගෙනියන්න කියලා,"සුළු සේවිකාව දෙසට හැරී.."ඇයි මෙයාට වීල් චෙයා දුන්නෙ නැත්තේ, ආච්චි වීල් චෙයා ගන්න ටොයිලට් යන්න"
"නෝනා කියන ඒවා මට තේරෙන්නෙ නෑ. ඔය මොනවැයි කියන්නේ මම දන්නෙ නෑ"
මම රෝද පුටුව හෝ වීල් චෙයා යනුවෙන් කිහිප වරක් කියා ඇති නමුත් ඇයට ඒ ගැන වැටහීමක් නොතිබිනි.
මේ රෝහල් වලට එන්නේ බොහෝම අඩු ආදායම් ලාභී පවුල් වල හෝ මධ්‍යම පාන්තික පවුල් වල අය ය. ඉතින් බොහෝ විට ඒ අම්මලාට හෝ ආච්චිලාට සමාජයේ මෙවැනි දෑ ගැන වැටහීමක් නොතිබිනි.
දවසක මට ලියන්න බොහෝ කතන්දර තියේවි. දැන් පාන්දර 2.30 ඩෙංගු පිරුණු වාට්ටුවක සිට ලියමි.

ජූනි 28 උදේ 7.18 රාත්‍රී වැඩමුරය අවසන් කරමින් ඉන්න අතර

නොනවතින යුද්ධයක වාට්ටුව,
රැය පුරා තැනින් තැන ඇඳන් ළඟ
මිසීලා මූත්‍රාම ඉල්ලන.
පැයෙන් පැය මැන මැනම ඉල්ලන
මව්වරුන් නිදි නැතිව වෙහෙසෙන
දාන්නැයි දාන්නැයි කියවන
දරුවනුත් මවුන්ටම පුප්පන
මේ සියල් ප්‍රශ්න මුල්
අප මතම දිග හැරෙන
නොනවතින යුද බිමකි වාට්ටුව...
ඩෙංගු නම් තව ඉවරයක් නොමැත
ending night on call... with dengue , respiratory problems and viral fevers...

ජූනි 29

උදේ...

වාට්ටුවේ ඩෙංගු රක්තපාත උණ තත්වයට පත් වී සිටි පැංචන් පැංචියන් කිහිප දෙනෙකි, අනෙක් අය ඩෙංගු උණ තත්වයෙන් පෙළෙති. එක් පැංචෙක් අද හිනැහෙමින් සිටියේය. ඔහු කැනියුලාව ඇති අතෙන් චිත්‍ර පොතක් තියාගෙන හරි අපූරු චිත්‍ර අඳිමින් ඉන්නා අතර, අපේ ලොකු මිස් ඔහුට ඩෙංගු ගැන චිත්‍රයක් ඇඳ දෙන්න බැරිදැයි ඇසුවේලු.

මේ ඔහු ඇඳි චිත්‍රයයි. අවසර රැගෙන මෙය අන්තර්ජාලයේ පල කළේ යහළුවන්ගෙන් පෝස්ටරයක් සාදාගැනීමට උදව් ඉල්ලමිනි.

රෝහලට කිට්ටු නගරයක ඉන්නා රසික උඩුගම මහතා එසැනින් එය පෝස්ටරයක් කර ලබා දෙන බව පැවසුවේය.

"ඩොක්ටර් එක විදිහකට ඉන්න පුළුවන්නම් මට ඩොක්ටර්ව අඳින්න පුළුවන්"කියමින් වාට්ටුව පුරා ඇවිදිමින් උණෙන් පෙළෙමින් සිටි මට කීවත් මේ වැඩ කන්දරාවත් සමග එක තැනක ඉන්නට පුළුවන් කමක් නැත. දැනටත් එක් වෛද්‍යවරයෙක් උණ නිසා අඩපණව සිටින අතර මම අද මගේ වැඩමුරයට කෙසේ හෝ පැමිණියේ අපහසුතා පැරසිටමෝල් පෙති වලින් මග හරිමිනි. මේ ඒ පෝස්ටරයයි.

හවස
දින තුනක් පමණ උණ, මස්පිඬු වේදනාව සහ උහුලන්න බැරි කකුල් කැක්කුම සමග මට සිහිවුනේ ඩෙංගුම තමයි. ඩෙංගු වෙන්නත් පුළුවනි, ඩෙංගු රක්තපාත උණත් ඇති ළමුන් , ඩෙංගු උණ ඇති ළමුන් වෛරස සෙම්ප්‍රතිශ්‍යාව යන මේ සියල්ල ඇති ළමුන් සමග හොඳටම කාර් යය බහුල වාට්ටුවක වැඩ කරද්දී මුලින්ම ඔළුවට එන්නේ ඩෙංගුම තමයි. හැම අවුරුද්දකම ඒක එහෙම්මමයි. මුලින්ම දවස් තුනක් ඉවසලා ලේ එකක් චෙක් කරන්නේ, ඒකේ වෙනස්කම් නොවේවා යි සිතමින්.

හැබැයි ගිය අවුරුදු වලට වඩා, මෙවර නම් හිත ගොඩක් කරදර වුනා. මේ දවස් වල විදෙස්ගතව ඉන්න සැමියා එන්නෙත් ලබන මාසයේ නිසා සියලු වැඩකටයුතු මගේ කර පිට, නමුත් ඩෙංගු නම් ? කියන සැකයෙන් අප දෙදෙනාම කතා බස් කළේ එහෙමනම් කළයුත්තේ මොනවද කියලයි.
බැරිවෙලාවත් අමාරුම වෙලා ජීවිතේ නැති වුනොත් කළ යුතු දේ ගැනත් මම කියවලා තිබුනේ උණ අධික ලෙස වද දුන් නිසා වෙන්න ඇති.

අද උදේ වාට්ටුවෙන් කළ ලේ එකෙන් කියැවුනේ සාමාන්‍ය වෛරස් උණක් කියා නිසා දැන් මම මේක ලියන්නේ සැනසීමෙන්....

හැම දාම ඇහෙන ඩෙංගු මරණ නිසා, ඩෙංගු උණ සුළුවෙන් හිතන්න පුළුවන් කාලයක් නෙමෙයි මේක.

මේ දිනවල සිත නිවන කතා...
"ඩොක්ටර්, ඇඳ 26 බබා මූත්‍රා කළා"ඩෙංගු වෛරසය ශරීරගත වූවන්ගේ දියර හුවමාරුව තරම් වැදගත් දෙයක් තවත් නෑ. හරියට බොන ටික මූත්‍රා මගින් පිටවෙනවා දැයි බැලීමත් එක උපක්‍රමයක්. ඉතින් මේ දවස් වල මූත්‍රා මැනීම සහ දියර ප්‍රමාණ පාලනය කිරීම බොහොම සීරුවෙන් සිදුවන දෙයක්
"ඇඳ 38 ට ලීකිං නෑ"ප්ලාස්මා තරලය ඇඟේ හිස් අවකාශ වලට, ඉන්ද්‍රියයන් වටේ පිරීම නිසා බොහෝ සංකූලතා ඇතිවේ. මෙය ලීක් වෙනවා හෙවත්, පිටතට පෙරී යනවා කියන යෙදූමෙන් හඳුන්වනවා...

අවුරුදු දහයෙන් ඉහළ ළමයි කොහොමත් අපි එක්ක තරහෙන් ඉන්නේ ...හරියට ඩෙංගු අපි හදවලා බලෙන් නතර කරන් ඉන්නවා වගේ....

නමුත් ඊට වඩා පොඩි අය අපි එක්ක හරි ඉක්මනට යාළු වෙනවා. අපේ ලොකු මිස් ළමයින්ට පාට පෙට්ටි කොළ එහෙම දුන්නම මෙන්න මේ වගේ චිත්‍ර ඇඳලා දෙනවා. රසික උඩගම කියන මිතුරා, මේ එක චිත්‍රයක් අපූරුවට කැන්වස් පෝස්ටරයක ප්‍රින්ට් කරලා ගෙනත් දුන්නා. ඒක තමා එක පින්තූරෙක පෙනෙන්නේ අපි වාට්ටුවේ ඇතුල්වෙන තැනම ඉස්සරහ ගහලා තියෙනවා.

අපොයි අර ටීනේජර්ස්ලා (නව යොවුන් වයසේ කට්ටිය) නම් හෙන අමාරුකාරයෝ. මේවා මම කලින් ෆොටෝ අරගෙන තිබ්බට අප්ලෝඩ්කරන්න ලියන්න බැරිම වුනේ දවසක්ම උණ ගැනී හිටි නිසා.

ඔන්න ඉරිදා මගෙ ඔන් කෝල් එක , ප්‍රසව වාට්ටුවෙන් කෝල් එකක් එනවා එදා උදේ හම්බුන බබෙක් කෙඳිරි ගානවා කියලා. ගිහින් බැලින්නම් අනේ ඔව් ඒ පැංචා කෙඳිරිගානවා නොනවත්වා. ඒක පෙනහළු ශ්වසන සම්බන්ද ආසාධනයක් වෙන්න හොඳටම ඉඩ වැඩී. එයාට කඩිනමින් කළ යුතු දේ කරලා ඒත් හරියන්නේ නැති නිසා විශේෂඥවෛද්‍යතුමියටත් දන්වලා වැඩි දුර ප්‍රතිකාර කරන්න අපේ වාට්ටුවට මාරු කරගන්න හදන අතරේ. (අර මම ලීවේ අපි රණ්ඩු කරලා අටවගත්ත පොඩි නොමේරූ ළදරුවන් දාන ඉන්කියුබේටරය ගැන ? මෙන්න මෙතනින් ඕනෙ නම් ඒ කතාව කියවන්න)

ඒ අතරේ මට කෝල් එකක් එනවා ප්ලේට්ලට් 33 000 shock හෙවත් අසාධ්‍ය තත්වයට වෙලා දරුවෙක් ඇඩ්මිට් වෙලා කියලා. ETU එකෙන් ඒ වෙද්දිත්, අවශ්‍ය දියර විශාල ප්‍රමාණයක් ශරීර ගත කරලා. එයාව ප්‍රකෘති තත්වයට අරගෙන තිබ්බේ. ඇත්තටම ශරීරයෙන් විශාල දරුවෙක්.

මෙයාගේ කතාව මේ වගේ...

පළමු දවසේ උණ, පුද්ගලික වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානයකින් බෙහෙත් ගන්නවා.කිසිම රුධිර පරීක්ෂාවක් කරන්නේ නෑ.
ඊළඟ දවසෙම උණ හොඳ වෙනවා, දෙවෙනි දවසේ උණ කොහොමත් නෑ. තුන්වෙනි දවසෙන් පස්සෙ උණත් නෑ අමාරුත් නෑ.. ආයේ හතරවෙනි දවසෙ බඩ රිදෙනවා.. බඩ රිදෙනවා වැඩිවෙනකොට පස්වෙනි දවසේ අපේ බාහිර රෝගී අංශයට එනවා.

එද්දිම ක්ලාන්ත ගතියක් තියෙන නිසා ප්‍රෙශර් බලනවා... හොඳටම අඩුයි. නාඩි දැනෙන්නෙත් නෑ. ඉතින් ඉක්මනින් දියර ශරීරගත කරලා ඇඩ්මිට් කරනවා

ඇයි තුන් වෙනි දවසේ ලේ බැලුවේ නැත්තේ.. ඇහුවම අම්මා කියන්නේ "දවස් දෙකයිනේ උණ තිබ්බේ කියලා. "ඒත් අපි අමතක කරන්න නරකයි ප්ලේට්ලට් අඩුවෙන්නෙත් සංකූලතා වැඩි වෙන්නෙත් උණ බැස්සම තමයි කියන එක.

ඊළඟට මේත් අර නාහෙට නාහන වයසේ එක්කෙනෙක්නේ "ඉස්පිරිතාලේ එන්න බෑම කීවා"කියා අම්මා කීවා. එයාගෙ නම් ස්කෑන් එකේ රුධිර තරල පිටත උදර කුහරයේ පිරී ඇති බව පෙනුනා. අපේ වාට්ටු වලටම දැන් ස්කෑන් මැෂිම ගානේ දීලා තියෙනවා මේ අයගේ සංකූලතා ඉක්මනින් හඳුනාගන්න.

මේවා ඩෙංගු දැකලා දැකලම ඉගෙන ගන්න පාඩම්.

ඒ එක්කම මම දැක්කා ඩෙංගු ඇන්ටිජන් නෙගටිව් නම් තමා ඇඩ්මිට් කරන්න ඕනේ කියලා වැරදි මතයක් පතුරනවා.

එහෙම ඇඩ්මිට් කළානම් අපිට තව තට්ටු ගොඩනැගිලි තුනක් සහ ඇඳන් පන්සීයක් විතර ඕනෙ කරනවා. මොකද ඇන්ටිජන් එක නෑ කියලා තමයි අපි සැනසීමෙන් උණ රෝගය ඇති අයව ගෙදර යවන්නේ. ඒවගේම තමයි ඇන්ටිජන් නෙගටිව් වුනත් ලේ රිපෝට් එකේ ඩෙංගු උණ දර්ශක ලෙස භාවිතා කරන ප්ලේට්ලට් සහ සුදු රුධිරාණු කියන මේ දේවල් වගේම ඇඟේ දියර සහ සෛල ප්‍රමාණ ගැන වැටහීමක් ගන්න කරන හෙමැටොක්‍රිට් අගය ගැනත් බලන්න ඕනේ. ඇන්ටිජන් නෙගටිව් වුනත් අර platelet , white cell counts දර්ශක වල වෙනස් වීමක් ඇත්නම් ඒ අයව ඇඩ්මිට් කරනවා. නැතුව ඇන්ටිජන් නෙගටිව් හැමෝම ඇඩ්මිට් කරන්නේ නෑ.

මොනවද මේ ඇන්ටිජන් කියන්නේ....

සරලවම කීවොත් ප්‍රතිදේහ ජනනය කරන්න අපේ ඇඟේ ප්‍රතිශක්තිකරන පද්ධතියට උදව් වෙන දේ තමා ඇන්ටිජන් හෙවත් ප්‍රතිදේහ ජනක. ඒ කියන්නේ යම් ආගන්තුක දෙයක් හානිකර දෙයක් අපේ ඇඟට ඇතුල් වූ සැනින් ඒවායේ මතුපිට ස්ථරයේ ඇති ප්‍රෝටීන වලින් ඒවා ආගන්තුක දේවල් ලෙස අපේ ශරීරය විසින් හඳුනා ගන්නවා. ඒවා සෛල, වෛරස බැක්ටීරියා, මේ හැම දේකම මතුපිට තියෙන ප්‍රෝටීන ... එතකොට මේවායේ ලක්ෂණ නිසා අපේ ශරීරයේ ප්‍රතිශක්තිකරන පද්ධතිය ඒවා හඳුනාගෙන ඒවා විනාශ කරන්න ඕනෙ කරන ප්‍රතිදේහ නිපදවනවා. ප්‍රතිදේහ ගිහින් අර ප්‍රතිදේහ ජනක ඇති සෛලවලට බැඳී ඒවා විනාශ කරන්න ක්‍රමවේද සපයනවා. ඔය පින්තූර බැලුවම තේරෙයි. එතකොට ඉක්මනින් අපිට ලේ වල පෙනෙන්නේ ප්‍රතිදේහ ජනක... මොකද ප්‍රතිදේහ ජනක ආවම තමා ප්‍රතිදේහ නිපදවන්න අපේ ඇඟේ ප්‍රතිශක්තිකරන පද්ධතියට සංඥා නිකුත් වෙන්නේ. එතකොට රෝගය හැදිලා ටික කලක් ගියාම තමා ප්‍රතිදේහ හෙවත් ඇන්ටිබොඩීස් අපේ ලේවල හඳුනාගත හැකි මට්ටමකට එන්නේ

මේ ප්‍රතිදේහ නිපදවනකොට ඒවා ආයෙ ආයෙත් නිපදවන්න මතකයක් අපේ ඇඟේ ප්‍රතිශක්තිකරන පද්ධතියට ඇතුල් වෙනවා. ඒකයි සමහර රෝග අපිට එක පාරක් හැදුනම ආයේ හැදෙන්නෙම නැත්තේ. ඔය දෙයියන්ගේ ලෙඩ කියන්නේ. ඒවගේම සමහර ඒවායේ ප්‍රතිදේහ ජනක සුළු ප්‍රමාණයක් අපේ ඇඟට ඇතුල් කළාම අපේ ඇඟේ ප්‍රතිශක්තිකරන පද්ධතිය ඒකට අවශ්‍ය අවි හෙවත් ප්‍රතිදේහ හදලා මතක ගබඩාවේ තියාගන්නවා. ඉතින් මේ නිසා තමයි අපි කුඩා කාලේ අපෙ ඇඟේ ප්‍රතිශක්තිකරන පද්ධතියත් හරියටම වැඩ කරන්නේ නැති කාලේ ඔය එන්නත් මගින් සුළුවෙන් ප්‍රතිදේහ ජනක අපේ ශරීරයට හඳුන්වලා දීලා ප්‍රතිශක්තිය ඇති කරන්නේ.

එතකොට ඩෙංගු වෛරසය ඇතුල් වුන ගමන් අපේ ලේවල තියෙන්නේ මොනව ද ? ප්‍රතිදේහ ජනක. ඒ කියන්නේ ඇන්ටි ජන්. ඒක උපරිමයෙන් ලේ වල අපිට මනින්න පුළුවන් අගයන්ගෙන් තියෙන්නේ උණ හැදිලා පළමු දින දෙක තුල. උණ කියන්නේ මේ ප්‍රතිදේහ ජනක වලට අපේ ඇඟෙන්ම එන ආරක්ෂිත උපක්‍රමයක්. බොහෝ බැක්ටීරියා සහ වෛරස අධික උෂ්ණත්වයේදී මැරෙනවා. නමුත් අපිට දරාගන්න බැරි නිසා අපි පැරසිටමෝල් බොමින් උණ අඩු කරගන්නවා. ඉතින් අපේ ශරීරයටම අපි ඒක අඩු කරගන්න ඉඩ දෙන්නේ නෑ. ඒක වෙනම කතාවක්.

එතකොට ඇන්ටිජන් පොසිටිව් හෙවත් ප්‍රතිදේහ ජනක රුධිරයේ ඇත කියන්නේ මොකක්ද ? ඒ රෝගියාගේ ඇඟේ වෛරසය තිබෙනවා. මෙන්න මේ අය ගැන අපි කල්පනාවෙන් ඉන්න ඕනෙ. ලේ පරීක්ෂා කරලා සෛල ප්‍රමාණ බලන්න ඕනෙ. සාමාන්‍ය වුනත් ගෙවල් වල යවන්න බෑ , මොකද වෛරසය ශරීරගතවෙලා නිසා ඒක කොයි මොහොතේ හරි ඩෙංගු රක්තපාත තත්වයට යන්න පුළුවන්

එතකොට ඇන්ටිජන් නෙගටිව් නම් - එහෙනම් ඒත් ඒ අයට උපදෙස් දෙන්න ඕනෙ, දින තුනක් යනකොට රුධිර පරීක්ෂාවක් කරගන්න කියලා. නමුත් සාමාන්‍යයෙන් හැමෝම වගේ ඇන්ටිජන් ටෙස්ට් එකත් එක්ක Full blood count එකක් කරගන්නවා. ඒකේ වෙනසක් නැත්නම් ඩෙංගු නොවේ කියන්න බැරි අපිට ඔය ටෙස්ට් එකේ sensitivity කියලා කොටසකුත් එන නිසා. එනිසා නෙගටිව් නම් , හිත සැහැල්ලු වුනත්, ඔවුන්ට උණ රෝගය ඇත්නම් දින තුනක් මත්තෙන් නැවත සම්පූර්ණ රුධිර පරීක්ෂාවක් හෙවත් රුධිර සෛල ප්‍රමාණ කියැවෙන පරීක්ෂාවක් කරන එකයි හොඳ.

අපි නම් ඇන්ටිජන් පොසිටිව් නම් ඇඩ්මිට් කරන අතර නෙගටිව් නම් ඉහත සඳහන් උපදෙස් දෙනවා. මොකද බහුතරය ඇන්ටිජන් නෙගටිව්. මේ ලියන මටත් දින තුනක් උණ තිබුන නිසා රුධිර පරීක්ෂාවක් කරගත් අතර එය ප්‍රශ්නයක් පෙන්නුම් කළේ නෑ. ඉන්පස්සු නැවත සති කිහිපයකින් උණ ගත් අතර මෙවර ඇන්ටිජන් පරීක්ෂාවක් කළ අතර එය නෙගටිව් වුනත් රුධිර පරීක්ෂාවෙන් පෙන්නුම් කළේ බැක්ටීරියා ආසාධනයක්. එය ඩෙංගු දර්ශක වලට හාත්පසින් වෙනස් අගයන් ගෙන දෙන්නේ.

වෛද්‍ය විද්‍යාලේ ඉගෙනගත් ක්ෂුද්‍රජීව විද්‍යාව වගේම, ව්‍යාධිවේදය සහ ප්‍රතිශක්තිකරණ විද්‍යාව කියන විෂය වල සම්පින්ඩනයක් තමා තේරෙන සිංහලෙන් ලීවේ. ඒ මම බ්ලොග් ලියන නිසාම නෙමේ. ඩෙංගු උණ පිරී ඉතිරී යන රෝහලක ළමා වාට්ටුවේ වැඩ කරන නිසා ! මේක අපිටත් හරි හිසරදයක් වෙලා ඇති නිසා.

ඇයි අපිට එක දවසක් දාගෙන මුළු රටටම නිවාඩු දීලා, සුද්ද පවිත්‍ර කරලා දුම ගහලා මේ ඩෙංගු වසංගතය ඉවරයක් කරන්න බැරි.

#denguediary

මගෙන් අවසර නොගෙන මෙය උපුටා ගැනීම හෝ පල කිරීම කරන්න එපා !
antibody antigen picture from internet

ඩෙංගු අධි වසංගත තත්වය නවතිනකම් මේ ඩෙංගු කතා ලියැවෙනු ඇත.
මම සැරින් සැරේ, මේ ගැන ලියන්නේ අවධානය යොමු කරන්න වගේම, මේ පවතින තත්වය ගැන දැනුවත් කරන්න.
හැමදාම වගේ, අප රෝහලත් ඩෙංගු උණ අධිකවම ඇති ප්‍රදේශයක වන නිසා, අහල ඇති බෝවන රෝග වෛද්‍යායතනය මෙන්ම මෙහිද වාට්ටු පිරී ඉතිරී ගොසින්.

මහ රෑ තිස්සේද පැයෙන් පැය රෝහල් ගත වන පිරිස අඩු නැත. වැඩිහිටි වාට්ටු වල තත්වය බොහෝ ඛේදනීයයි. අප වාට්ටු ඉක්මනින් පිරී ඉතිරී යයි. මව්වරු හෝ ළඟ සිටින අයවලුන් නිසා දෙගුණයක පිරිසක් වාට්ටුවේ රැඳී සිටී.

මධ්‍යම රාත්‍රිය පසුවන තුරුද රෝගීන් බලා අවසන් නොවීය. රැගෙන ආ එක් කුඩා දරුවෙක්ගේ මල්ලීද ඒ වන විට සිටියේ, ඩෙංගු ප්‍රතිදේහ ජනක (NS1 Ag) ඇති බවට ලද රිපෝට් එක නිසා රෝහල් ගතව ය. මේ වැඩිමහළු දරුවාගේ ඩෙංගු ප්‍රතිදේහ ජනක (NS1 Ag) negative නිසා ඔහුව දිනකට පෙර බාහිර රෝගී අංශයෙන් ගෙදර යවා තිබිනි. නමුත් ලක්ෂන සහ සංකූලතා ගැන දැනුවත් කර තිබිනි.

එදින හවස සිට ශරීරය පුරා කුඩා රතු ලප සහිතව, මූත්‍රා පිටවීමද අඩාලව, මලානික වී ඔහුද ගෙන ආවේ රාත්‍රියේය.
අම්මා සිටියේ ඇඩ්මිට් කරගත් දරුවා ළඟය , ගෙදර සිටි අනෙක් දියණියට , මේ දරුවාට කවා පොවන්නට බැරි වීලු, මෙවැනි සමාජ ප්‍රශ්න දරන්නට සිදුවී ඇත්තේ වෛද්‍යවරුන් වන අපටය. ඒ ඔවුන් අප හමුවේ මේ ප්‍රශ්න අත හරින නිසා ය. ඇඳුමේ පැළඳුමේ සිට සනීපාරක්ෂාව දක්වා සියල්ල පෙන්නුම් කරන්නේ දරිද්‍රතාවයෙන් පෙළෙන ඔවුන්ගේ දුක්බර කතාව ය.

ඉතින් ඔවුන්ගේ මෙවැනි පවුල් වල ඇති ප්‍රශ්න සියල්ලද, අප මතම අත හරී....

"ගෙදර ඉතින් මම නෑ කියලා මෙයා කන්නෙ බොන්නෙ නැතුව අම්මා හොයමින් හිටියා"මේ අයට කිසිවක් කියන්නට නොහැකිය. පිය වරු කෙසේ හෝ එදිනෙදා යමක් හරි හම්බ කළ යුතුය.

ඒ තාත්තා වීල් එක එලෙව්වෙ නැත්නම් මේ රෝහල්ගතව ඉන්න පවුලට කන්න බොන්න හරි හොයන් එන්නේ කවුද ? මට සිහි විය.

තව දියණියක ඇඩ්මිට් වී තිබුනේද ඩෙංගු රක්තපාත ලක්ෂන සහිතවය. ඇය හඬා දොඩා ඇති බවක් වැටහේ. මම පරීක්ෂා කරන මුළුවෙලාවෙම ඇඬුම් බරව සිටියා ය.

"ඇයි මේ අඬන්නේ... ඇඩ්මිට් කරාට ද ?"වයස දහතුනක දියණියක් නිසා මම ඇසුවෙමි.

"නෑ ඩොක්ටර් තාත්තා බීලා ඇවිත් රණ්ඩු කරා, මම හොඳටම අමාරුවෙන් හිටියේ, අම්මා කොහොම හරි රණ්ඩු කරලා ඉස්පිරිතාලේ ගේනකොට තාප්පෙකත් හප්පගත්තා. මට බැන්නා, අසනීප වුනාට "කියමින් ඇය හඬා වැටේ.

"කෝ දැන් තාත්තා.. "මම ඇසුවේ සාමාන්‍යයෙන් පියවරුන්ද කොහොම හරි අපි පරීක්ෂා කරන මේසය අසල රැඳී සිටින හෙයිනි.

"බැන බැන ගියා යන්න"මව කියයි.

බොහෝ හුරුබුහුටි ඒ දියණියගේ මුහුණ දැඩි කම්පනයක සේයාවක් පෙනේ.

මා මේ කතා ඉවසා සිටින්නේ කොහොමද ඔබම සිතන්න. මා ලියන්නේ විටින් විට මට හමුවෙන හර්ද කම්පනයන් ය. ඒවා මවෙත ගෙන එන්නන්, බොහෝ දරිද්‍රතාවයෙන් දුක් විඳින පීඩිත පන්තියේ මිනිසුන් ය. මෙවැනි කතා එක සියයක් මට ලිවිය හැක. ජීවිතය මා හමුවේ තබන්නේ එවැනි වූ මිනිසුන් ය.

මූත්‍රා මනින්න කප් ගෙනෙන්න කඩේට යන්න කියන්න වෙන්නේද , ඔවුන්ගේ ආර්ථික ප්‍රශ්න අමතක කළ නිසා නොවේ. වෙන කරන්න කිසිවක් නොමැති නිසා ය.

ස්කෑන් මැෂිම ද වාට්ටුව පුරා ගෙන යමින්, විටෙක ශරීර තුලට තරල පිටවී රක්තපාත තත්වය ඇද්දැයි වෛද්‍යවරයා පරීක්ෂා කළ යුතුවේ. එවිට වෙනත් රෝගා බාද නිසා රෝහල් ගතවූ අම්මලාටද ස්කෑන් ඕනෑකමක් ඇතිවේ. ඒ අයට කාරුණිකව හේතු සාධක පෙන්වා දෙමි.

වාට්ටුව පුරා අඳෝනා හඬ අඩුවක් නැත. විටෙක එය යටිගිරියෙන් කෑ ගසන දරුවෙක්ගේ මහ හඬකි. ඒ ලේ ගන්න වෙලාවලටය.

අපිත් විදිනවා විදිනවා ලේ ගන්නවා ඉවරයක් නෑ... කියා මිස් කෙනෙක්ට කියැවිනි.

සමහර විට අම්ම්ලා ළමයින් දෙපිරිසම අඬති. කුඩා දරුවන්ගේ සෝ සුසුම් ඉවසිය හැක්කේ කාට ද ?

"ඔයාලත් මදුරුවො වගේ..."දරුවෙක් දිනක් බැන්නේ ඒ වේදනාවට විය යුතු ය.

තව මවක් පැමින තිබුනේ තමන්ට සහ පවුලේ සැමට ඩෙංගු හැදුණු නිසා, මේ දරුවාට උණ ගැනී, ලේ පරීක්ෂා කළත්, ඩෙංගු ලක්ෂන ඉන් පෙන්නුම් නොකළත්, ඇති වූ බිය නිසා වෙනි.
ඇයගේ ටිකට් කපා තිබුනේ දින දෙකකට කළින්.
"මේ ලේ එකනම් හොඳයි අම්මා, බය වෙන්න එපා"මම ඇයව අස්වසන්නට වීමි.
"ඒත් ඩොක්ටර් මම කොහොමද හිත හදාගෙන ඉන්නේ"ඇය පවසයි.
"ඩෙංගු උණ හැදිලා ගෙදර යැව්වත් විවේකීව ඉන්න ඕනෙ අම්මා ඔයා කොහොමද මේ දරුවා ළඟ ඉඳගෙන නිදිමරන්නේ"
"වෙන කවුරුත්ම නෑ ඩොක්ටර්, සැරෙන් සැරේ මම ලොකු දුව පුතා සේරම ඇඩ්මිට් වුනානේ , මහත්තයට නිවාඩු නෑ"ඇය පවසයි.

වෛද්‍යවරුන් ගැන අහිතෙන් බොහොම නිර්දය ලෙස ලියන්නෝද හිඟ නොවේ. මම හිතන්නේ මේ වෙලවේ කවුරුත් තරහ ගන්න ඕනේ මදුරුවන් වැඩිවීම, අධි වසංගත තත්වය ගැන සහ ඒවාට නිසි පිළියම් නොකරන යාන්ත්‍රණය ගැන මිසක් වෛද්‍යවරුන් හෙදියන් සහ සාත්තු සේවකයන් කියන , මේ වෙලාවේ බොහොම සීරුවෙන් වැඩ කරන පිරිස සමග නොවේ.

ප්‍රශංසා අනවශ්‍යයි, ඇතැමුන් කියනවා වගේ මේ කරන්නේ රැකියාවක් නේ ඒ රැකියාවට අපිට පඩි ගෙවනවනේ... කියන මේ ටිකත් මේකටම එකතු කරනවා ! රෝගීන් ආවරණය කර තව මදුරුවන් කෑම වලක්වාගැනීමට කටයුතු කරන්නැයි රෝග මර්ධන ඒකකයෙන් දන්වයි. නෙට් හැමෝටම නැත. ඇත්තේ ගිය අවුරුදු දෙකකට කලින් විශාකා විද්‍යාලයේ ආදිශිෂ්‍ය සංගමය ගෙන ආ ආධාර වල තිබුණු නෙට් තොගය පමණි. මේ ගැන ලියූ සැනින්, වෛද්‍ය වාසනා කැටගොඩ නංගී, නෙට් රැගෙන පැමිණියා ය. (ගංවතුර වෛද්‍ය කඳවුරු වලටත් පැමිණ සහය වුනේ ඇයයි)

8 July 2017
Ward full of dengue and Im consoling my self that "this too shall pass... " but awaited too long for this to end... and i keep reminding my self that Im not the ruler ! It is dissapointing to see thi situation. Seeing photos of negambo and other hospitals is a pain too.
Thank you dr. Vasana Ketagoda for getting us the mosquito nets.
වාට්ටුව පිරෙන එකේ ඉවරයක් නැත මව්වරුන් දරුවන් සියල්ලන් හැටකට අධික ප්‍රමාණයක් සිටී. රෑට එන්නේම අඩපණ වූ දරුවන් කරේ එල්ලාගෙනය. ඒ ඇවිත් පොවන්න මනින්න කියද්දී තරහ ගන්නේ අප සමගය.

ඇඳන් නැති එක ගැන හෝ කලබලය තව දුරටත් ප්‍රශ්නයක් කර නොගනිමි. කියා, ලියා වැඩක් නැත. එන තාක් අයට වෙදකම් කරමි.
#denguediary

පින්තූර - වාට්ටුවේ ලද අස්වැසිල්ලකදී මා ගත් පින්තූර...

උපුටාගන්නේ නම් මගෙන් අවසර ගන්න !

‍

"ඩොක්ටර් ඔයා අන්න අර ඇඳයි මේ ඇඳයි බලලා ඉන්න... ඉක්මනින්."උදෑසනම වාට්ටුවෙ වෝඩ් රවුන්ඩ් කරන්න හදද්දිම මිසීගෙන් නියෝගයක්. එවෙලෙම බලපු pcv එක ඉහළ අගයක් ඇවිත්. ඒකියන්නේ රුධිරයේ තරල සහ සෛල අතර ප්‍රතිශතය.

දරුවගේ අත් තරමක සීතලක් දැනෙනවා ඒත් ඔහු හරි පහසුවෙන් ඉන්නවා. ඇහුවට අමාරුවක් නෑලු . බඩ පොඩ්ඩක් රිදෙනවා. හැබැයි තේරෙනවා පරීක්ෂා කරද්දී නාඩි වැටෙන්නෙත් අඩුවෙන් බව. මූලික සොය බැලීම් පරීක්ෂන සියල්ල බැලූ විට ටක්කෙටම හිතුනේ "ලීකින්"කියලා. ඩෙංගු රක්තපාත උණ තත්වයේදී , රුධිර නාල වල ඇති තරල ඉන් පිටතට ගලා යෑම අපි ලීකිං කියා හඳුන්වනවා. ඒකට හේතුව රුධිර පට්ටිකා අඩු වීම නොවේ. රුධිරයේ ඇති සයිටොකයින් සහ රුධිර පට්ටිකා සක්‍රීය කරන සාධකය නම් දේවල් යැයි හොයාගෙන තියෙනවා ( cytokines, platelet activating factor)

"කෝ ඉක්මනින් ස්කෑන් එක ගේන්න."මොකද කළින් රෑ හිටපු වෛද්‍යවරයා ස්කෑන් එකේ ලීකිං නොමැති බව හඳුනාගෙන තිබුනා. ස්කෑන් එකෙත් ලීකිං ඇති බව පෙන්නුම් කළා. මෙහෙම දේවල් සැනින් හඳුනා ගත හැක්කේ පැයෙන් පැය, මූත්‍රා මනිමින්, පැය හතරකට හෝ හයකට වරක් pcv අගය කරමින් මේ අය බොහොම කිට්ටුවෙන් පරීක්ෂා කරමින් පවතින නිසා. එසැනින් ක්‍රියාත්මක කර තරල නාලිකා වල රඳවාගන්න රුධිර පීඩනය හොඳින් පවත්වාගන්න අවශ්‍ය දේවල් කළ යුතුයි.

දැන් මෙහෙම ඒවා වෙනකොට ඒ අම්මලාත් කලබල වෙනවා. මම එහෙම නිසාම ඩෙංගු අසාධ්‍ය තත්වයේ අය ඉන්නා කොටසේ අම්මලා සියළු දෙනාට, රක්තපාත තත්වය හඳුනා ගන්න හැටි මෙහෙමයි කියලා, ඔය උඩ සඳහන් කළ විස්තර හා සමාන විස්තර කියා පෑවා.

අම්මලාගේ කාර් යය නියම කරන දියර ප්‍රමාණ මැන මැන දෙන එක, මූත්‍රා මැනලා කියන එක.

ඒත් අම්මලා අහන්නෙම ප්ලේට්ලට් ගැන !

දවල් දෙකට, රෑ දහයට අප වෙත එන දැනුම් දීම පොදුය "බඩ දනවා !"

බබාට කැව්වද උදේට කෑවද රෑට කෑව ද ? ඕවා ඇහුවම කියන්නේම.

දරුවා කන්න බෑ කියනවා

අප්පිරියා කරනවා

ඕක් ගානවා

එනිසා කවලාම නෑ. ඉතින් බඩ පපුව දන්නේ නැත්නම් පුදුමයි

"අම්මලා ඉන්නේ කවා ගන්න. මට කරන්න පුළුවන් සේලයින් දෙන එක ඩෙක්ස්ට්‍රෝස් දෙන එක. ඒවා දීල කෑම නැවැත්තුවොත් දරුවගේ බඩට හොඳක් වෙන්නෙ නෑ... ගැස්ට්‍රයිටිස් හැදිලා තව අමාරු වෙනවා මිසක. අනික වෛරස් උණ හොඳ වෙන්න ඇඟෙන්ම ප්‍රතිශක්තිය ඇතිකරගන්න ඕනෙ. ඉතින් ඇඟට ශක්තිය ඕනේ. කෑවොත් ඉක්මනින් ගෙදර යන්න පුළුවන්"කියලා මම ඔවුන්ට කියනවා

ඒත් අම්මලා අහන්නේම ගස්ලබු කොළ ඉස්ම දෙන හැටි, මතුරපු තැඹිලි දෙන හැටි, ඩෙංගු හොඳ වෙන කැඳක් දෙන හැටි.
ඒත් ඔය තෙල් බෙහෙත් කට්ටිය කියන්නෙම, රෝහලට යන්න ඇඩ්මිට් වෙන්න. ඊටපස්සෙ ඇවිත් අපෙනුත් බෙහෙත් ගන්න, අර වෛද්‍යවරු කරන ඒවා කරන්න දීලා මේ තෙලත් ගා ගන්න කියලයි !

ඇඩ්මිට් වෙද්දිම තරල රුධිර නාලිකා වලින් එළියට ගිහින් උදර කුහරය උරස් කුහර ආදී තැන් වල පිරිලා... සේලයින්, ඩෙක්ස්ට්‍රෑන් ඇල්බියුමින් දීලා පැය 48 ක්‍රිටිකල් පීරියඩ් එකෙන් පස්සෙ පොඩි එවුන් හිනා වෙලා ඉන්න හැටි දකින එක තරම් සතුටක් තවත් නෑ.
Vascular leaking, bone marrow suppresion වැනි දේවල් ගූගල් කරලවත් කියවගන්න.

කියන්නේ පදනමක් ඇතිව.
විශ්ව විද්‍යාල උපාධිදාරී ආයුර්වේද වෛද්‍යවරුගෙන් ලැබෙන පිළිතුර මේ අපේ ක්‍රමය සමානයි මොකද එයාලා මිනිස් ශරීරය ගැන විද්‍යාත්මක කරුණු කාරනා ඉගෙන ගත් අය නේ.
ඇත්තටම විජ්ජාව තියෙන්නේ ක්‍රිටිකල් වෙලාව හඳුනා ගන්න එකෙයි. ඒ වෙලාවේ හරියට දියර මැන මැන දෙන එකෙයි මුත්‍රා පිටවීම මනින එකෙයි.

"අනේ මට කලන්තේ කීව පැංචිගේ ඇඳ ළඟට ඊයේ නම් අපි කීප ගමනක් දිව්වා. එයා ඇස් තදින් වහගෙන හොඳින් හුස්ම ගන්නවා. ඩෙංගු නේ එනිසා පැයෙන් පැය පරීක්ෂා කරමින් මොනිටර් කරනවා. දැන් මේ තුන් වෙනි පාර අපි දුවගෙන ආපු. මට නම් ෂුවර් මේක මේ අපිව අන්දවාගන්න කරන වැඩක් කියලා. සමහර විට මෙහෙම දරුවොත් ඉන්නවා... "ඇත්තටම කලන්තෙ නම් ඇස් අරින්න ඕනෙ ඔන්න"ඔහොම කීවම, ඇස් අරිනවා. අනේ අපෙ පොඩි උන් !
දැන් ඔන්න හොඳටම කලන්තෙ කීව කෙල්ල නැගිටලා ඊළඟ මිනිත්තුවේ කකුලක් පිට කකුලක් දාගෙන හාන්සි වෙලා මිදි කනවා. "කොළ පාට මිදි"

මේ බබා එනකොටම ෂොක් වෙලා ආවේ...නිල් වෙලා, සීතල වෙලා, නාඩි අහුවෙන්නෙ නෑ, ප්‍රෙෂර් අඩුයි. එනිසා අධික ප්‍රමාණයක ද්‍රාවණ බර අනුව ශරීර ගත කරමින්, යථා තත්වයට පත් කරගත්තේ. මැජික් නෙමේ සේලයින්, ඩෙක්ස්ට්‍රෑන් කියන ද්‍රාවණ.

ප්ලේට්ලට් අගය හොඳයි. ඒත් රක්තපාත තත්වයෙන් ඇඩ්මිට් වෙලා තිබ්බේ. උදර කුහරයේ හිස් අවකාශ වලට තරල පිරිලා තිබ්බා.

විශේෂඥ වෛද්‍යතුමිය ලෙඩ්ඩු බලන එක නවත්තලා අහනවා. "දැන් කොහොමද අර බබාට"කියලා

"අන්න අරහෙ මිදි කනවා"අපි කීවා

අපි හැමෝටම හිනා. මොකද ඊයේ අච්චර නිල් වෙලා කලන්ත වෙලා ආපු ළමයා විශේෂඥ වෛද්‍ය තුමිය ළඟට අඬ ගහල ඇහුවෙත්. "මේ මට මිදි කන්න පුළුවන්ද ? "කියලා
"රතු මිදි නම් ලෙල්ල ඇරලා කන්න"කීවම කියාපි..
"නෑ නෑ කොළ මිදි කොළ මිදි "

ඔය අතර ..

දරුවා හොඳටම උණ ගැනිලා , හුස්ම ගන්න අමාරුයි කියාගෙන එනවා අපිට හුරු පුරුදු අම්මා කෙනෙක්. එයා නිතරම එන නිසා පුරුදුයි. අපිට උනත් කතා කරන්නේ දමලා ගහනවා වගේ වචන වලින්. දෙවෙනි ළමයා. කුලී වැඩ කරලා එදා වේල හම්බ කරගන්න මිනිස්සු. දරුවාට ශ්වසන ආසාදනයක් එක්ක හොඳටම ඇදුම උත්සන්න වෙලා. ටික වෙලාවකින් මම ආයෙ යනවා ඇඳ ළඟට...අම්මා නුරුස්සනා බැල්මෙන් මට කියනවා

"මට සේරම එපා වෙලා. මං මොනා කරන්නද ?"

ඒවා හරි තදින් බනින සුළු විදිහට කියන්නේ....

මාත් ගැස්සෙනවා. මට මොකද මෙයා බනින්නේ කියලා. අවුල් අම්මලා එක්ක අපේ වාට්ටුවේ කට්ටියට ගහන්න පවා පැන්න සිදුවීම් තියෙන නිසා මම හෙන බයෙන් කිට්ටු වුනේ අර දරුවා බලන්න. හැබැයි කොහොමත් ඕනෑම අම්මෙක් දරුවාගේ අසනීප නිසා කලබල වෙන නිසා ඔය කියන ඒවා ඉවසනවා. කොටින්ම වෛද්‍යවරියක් එයාගේ දරුවා ඇඩ්මිට කරගෙන ඉන්නා අතර ප්‍රශ්න ඇතිකරන් බැන වැදුන විටත් ඉවසන්න තමා සිදු වුනේ.

දරුවා ටිකෙන් ටික හොඳ අතට හැරෙනවා. මම එතැනින් යන්න හදනවිට අම්මා ආයෙම කියනවා

"මහත්තයට එන්න කීවා. ඇඩ්මිට කරගත්තනම් උඹම බලාගනින් කීවා මම කොහොමද මේ ළමයට කෑම බීම ගේන්නේ ඇඳුම් ගේන්නේ"

දැන් මම මොනවා හරි කියන්නම වෙනවනේ.

"ආ එහෙමද"මගේ හිත බොහෝ සෙයින් සසැලිනි.

ඒ පැංචාට ඇඳුම් නම් අපේ බබාගේ කුඩා වෙන ඒවා ලොකර් එකේ ගෙනැවිත් තියෙන නිසා තෝරලා දුන්නා. කෑමත් බීමත් රෝහලෙන් ලැබෙන නිසා අවුලක් වුනේ නෑ.

පසුව ආරංචි වුනේ හවස් වෙනකොට තාත්තා ආවලු

ඒත් මේ අය ගැන අප්‍රමාණ දුකක් දැනෙනවා ! අපේ රටේ දුක් විඳින ජනතාව

ජායාරූප දෙකම මම ගත්තු ඒවා ! ඒ මැෂිම අපේ වාට්ටුවේ pcv චෙක් කරන මැෂිමයි. අත් දෙක අපේ වාට්ටුවේ මදුරු මිස් කෙනෙක්ගේ අත් දෙක ( මදුරු කීවේ ඇයි කියා දන්නේ නැත්නම් මීට කළින් කතාව කියවලා බලන්න ! )

ඇඳක් ඇඳක් ගානේ වෙද නළාවත් එල්ලගෙන යනකොට ඒ ඇඳන් පාමුල පුටුවකට බර වෙලා ඔළුව ගහගෙන ඇඳ විට්ටමේ, බුදුවෙන්න පාරමී දම් පුරන බෝසත් අම්මලා, නිදි මරාගෙන දරුවන් කරේ එල්ලගෙන ,
"තවම හොඳ නෑ ඩොක්ටර්"
"ඇයි දන්නෙ නෑ උණ එන්නේ, "
ඒවගේ කතා කියන්නේ බොහොම කණගාටුවෙන්. ඉතින් එකවරක් නොව සිය වරක් උනත් එන එන දොස්තරගෙන් නර්ස් නෝනෙක්ගෙන් එකම දේ අහන්නේ හිත සැහැල්ලු කරගන්න වෙන්නත් ඇති. වාට්ටුව වටේ ඇඳෙන් ඇඳට යද්දී, මගේ කරේ නළාවේ පැටලිලා එකතුවෙන දුක් කඳුළු සෝ සුසුම් , හිතට ගෙන එන්නේ බරක්
ඩෙංගු රෝගීන් ගණනෙහි අඩුවක් දකින්න තිබුනත්, නේවාසිකව තවමත් ඩෙංගු ඇන්ටිජන් පොසිටිව් ඒවගේම නෙගටිව් වුනත් ප්ලේට්ලට් අඩුවෙන පිරිසක් තවම එනවා , ප්‍රතිකාර ගන්නවා.
කළින් තිබුනු අමුතුම ආකාරයේ රෝගීන් උතුරා යෑමක් දැන්නම් පෙනෙන්නට නෑ.
ඔය අතරේ, මම රෑ වැඩ සඳහා වාට්ටුවට පැමිනෙද්දිම මිස් කෙනෙක් කීවේ..
"ඩොක්ටර් අන්න අර අහවල් ඇඳේ බබා පැය තුනක්ටම මූත්‍රා මිලි ලීටර් 25 දාලා තියෙන්නේ"කියලයි...

ඔන්න ඉතින් ෆයිල් එක අරන් පසුගිය සටහන් බලද්දී තේරුණ දෙයක් තමයි, මේ දරුවා ඊට කළින් සෑම පැය තුනකටම වරක් සීයකට වඩා මූත්‍රා දමා තිබෙන බව.
මේවගේ එකපාරම අඩුවීම් තමා භයානක.
කෝකටත් පෙර උගත් පාඩම් ඇති නිසා
එක පාරක් පැය තුනක්ම ගියේ මිලි මීටර් නමයයි කීව අම්මෙක් නිසා අපේ හදවත් නවතින්න ගිහින් මොකුත් කරන්න කලින් "කෝ මනින කප් එක "කියලා ඒක බලද්දී, මිලි ලීටර් 9 කියා අවුන්ස 9ක් පෙන්නුවා කප් එක පිරෙන්න එතකොට චූ ගිහින්.
ඔන්න ඔහොම වැඩ කරන අම්මලා ඉන්න නිසා, අපිට එයාලා මූත්‍රා මනින කප් එක ඉල්ලගෙන හොයාගෙන බලන්නත් වෙනවා. ඔව් අර මූත්‍රා මනින කප් එක, සිරින්ජ් එක.... එක සැරයක් කිලෝ 40 කියලා ගහපු සිරින්ජරයක් නිසා 40 ඒවා 7 දැම්මා කීව බබෙක් ගැන, ඒකත් කලබල වෙන්න කලින් ඔය සිරින්ජරෙ පෙන්වන්න කීව නිසා යන්තම් කරදර වෙන්න කලින් සිද්ධිය බේරුම් කර ගත්තා.

හැබැයි ඊයේ අම්මා නම් එක හෙලා කියා හිටියා. හරියට මැන්න බව.
මායි මිසුයි යනවා ඇඳ ළඟට... "කෝ දෙන්න කෝප්පේ"අම්මා කෝප්පේ දෙනවා...
මට පේනවා අවසාන අගය ලෙස අඩියට පොඩ්ඩක් උඩින් සටහන් වෙන්නේ 100 ml ඒ කියන්නේ මිලි ලීටර් 100 ඊට පස්සෙ 150 , 200 ඔහොම වැඩි වෙමින් යන්නේ ඉහළට යනකම්... දැන් මට පුදුම අම්මා කොහොමද 25 ml මැන්නේ කියලා.
"කෝ අම්මේ මිලි ලීටර් 25 සලකුණ"
අම්මා අන්දුන් කුන්දුන්... "අනේ මට ඇස් පේන්නෙ නෑ, පුතා තමයි කීවේ 25 කියලා"ඔන්න බළලා මල්ලෙන් එළියට පනිනවා.
දරුවා නිදි.. මේ අවුරුදු 12 විතර වෙන ඔය අපිව නුරුස්සන සෙට් එකේ පොඩ්ඩෙක්.
මම කතා කරලා අහනවා, "පුතේ කොහොමද ඔයා විසිපහක් කීවේ..."
"අනේ මං දන්නෑ.. මට හිතිච්ච ගානක් කිවා"ඔන්න දරුවාගේ උත්තරේ
එහෙම කියලා චක් චුක් ගාලා මෙන්න මේ පැංචා ආයෙම බුදි.
දැන් අම්මා ඔරවගෙන ඉන්නවා අපි දිහා.
"අම්මේ මොකද කරන්නේ , මේ දරුවට ඩෙංගු ( ඇන්ටිජන් පොසිටිව්) එතකොට මේ දරුවාගේ මූත්‍රා මනින එකයි දියර හරියට දෙන එකයි තමයි ඔයා කරන්න ඕනෙ. "
"කෝ බලමු මනින ඒවා ලියන කොළ "
ඒකත් බලද්දී හොඳටම ලියලා තිබ්බට මට තේරුනා මේ අම්මට එහෙම විශේෂ වැටහීමක් මේ කරන වැඩේ ගැන නැති බව.
"ඇයි මේ වැඩිපුර දීලා"මම අහද්දී උත්තරේ වුනේ
"බොනකොට වමනෙ ගියා එනිසා මම ආයෙත් වැඩිපුර ප්‍රමාණයක් දුන්නා"කියලයි.
"වමනේ ගියොත් අපිට කියන්න ඕනෙ, එහෙම ඔයාට ඕනෙ විදිහට පොවන්න බෑ"මම පැහැදිලි කළා.
"ඇයි මේ උණ බහින්නේ නැත්තේ"
මම මේ මුත්‍රා ප්‍රශ්නෙ විසඳන්න හදද්දී අම්මා වෙන වෙන ඒවා අහනවා මග අරින්න ප්‍රශ්නෙන්.

"දැන් අම්මේ ඔයාට කළින් හිටපු ඩොක්ටත් ලොකු මැඩමුත් මේවා පැහැදිලි කළා, ඔන්න ඩොක්ටර් අර ඩොක්ටර් මාලිත් මෙයාට පැයක් විතර අඬගහලා පැහැදිලි කළා"මිස් මට කියනවා.

"අම්මේ මේ කරන දේ හරියට කරන්න කියන්නේ අපි හොයන බලන නිසා නෙමේ. ඔයාගේ දරුවා කරදරයක් නැතිව ලෙඩ හොඳ වුනොත් ඒක ඔයාගේ සැනසීම. මේ දේවල් කරන්නේ අපිව සනසන්න නෙමේ "

අපි කළේ මිලි ලීටර් 10 සිරින්ජරේ ගානේ මේ අම්මට දෙන එක, අල්ලපු ඇඳේ ඉන්න ආච්චියෙක් , එයාවත් චෙක් කරා නිකමට , අනේ එයාගෙ කෝප්පෙත් 100 ml වල්ට වඩා අඩුවෙන් මනින්න බෑ. ඒ පාර එයාටත් ඔන්න කියලා දුන්නා.
ඊළඟට ආයෙම ඒ පොත බලද්දී, එක පාරම බොන්න දුන්නු ගාන වෙනස් කරලා. මම එහෙම කරෙත් නැති නිසා බලද්දී, ළමයගෙ අම්මා, ආච්චිට බබා බලන්න බාර දෙද්දී වරද්දලා කියලා කියලයි තේරුනේ.
"අනේ පුතේ මට 40 ml තැන පේන්නෙ නෑ "කියමින් මං ළඟට ආයෙම ආවා කෝප්පේ උස්සගෙන, ඒපාර වෝඩ් රවුන්ඩ් එක පැත්තක තියලා, ටිපෙක්ස් එකක් ගෙන්නගෙන මෙයාලට සලකුණු කරලා දුන්නා "අපිම ආයේ මේ ප්‍රමාණ වෙනස් කරනකම් මෙහෙම තමා"කියලා.

ඊළඟට මම දහයට ඇවිත් බලනවා. කෝ අර බබාගේ පැයෙන් පැය මැන්නද කියලා
"අම්මේ පහුගිය පැයේ කීයක් දැම්මද ?"
"සිරින්ජරෙන් තුනක් "
ආ ඒකියන්නේ 30 ml මම ගණන් හදා ගන්නවා.
"ඊළඟ පැයේ ? "
"දැම්මේ නෑ, මැන්නෙ නෑ, කෝ මට කීවේ නෑනේ"
ඉතින් මට පොළොවේ පස් කන්න හිතුනා, මෙච්චර පැය භාගෙටත් වඩා වෙහෙසිලා...
අම්මේ ඔයාට කරන්න තියෙන්නේ වැඩ දෙකයි. දැන් බබාට මූත්‍රා අඩු නිසා අපි සියළු දියර ජාති සේලයින් එකෙන් දෙනවා. එනිසා බොන්න දෙන්න එපා ! මූත්‍රා හරියට පැයෙන් පැය මැනිලා කියන්න"මම ඇඟිලි දෙකක් ඔසවලා ඇයට පෙන්නමින් කීවා. ඒත් මෙයා පැය තුනක් යද්දි ඔන්න මැනලාම නෑ.

"හා දැන් දාන්න මේ පැයේ බලමු"මම කීවා.
ඔන්න අම්මා ටිකකින් එනවා. "කොච්චරක් තිබ්බද ?"
"සිරින්ජර 3යි පොඩ්ඩයි"
"කෝ ගේන්න සිරින්ජරේ, ඉතින් ඔය පොඩ්ඩ මනින්නනේ සිරින්ජරේ දුන්නේ"
අම්මා මට සිරින්ජරේ දික් කරමින්, දෙකේ ස්ළකුණ පෙන්වයි."ඇයට කියවා ගන්න බැරි බව දැන් මට වැටහේ. අහෝ මම විඳි දුකක් !
"ඩොක්ටර් ඔයාගේ කට ගලක උලාගත්තනම් හොඳයි කියලා හිතුනා නේද ?"වාට්ටුවේ මිස්කෙනෙක් අසයි.
අප වෙත එන බොහෝ මව්වරුන් මෙවැනි අඩු ආදායම් ලාභී පවුල් වල හරි හමන් ඉගෙනුමක් ලැබූ අය නොවේ. ඔවුන් කියන දේවල් ඒ අයුරින්ම ගත්තා නම් මේ දරුවන්ට එක්කෝ අපි වැඩිපුර දියර දී අමාරුකරගෙනය, නැත්නම් අඩුවෙන් දියර දී විජලනය කරගෙනය.
මේ ලංකා අහස යට ආණ්ඩුවේ ඉස්පිරිතාලෙක වැඩකරනවා යනු විටෙක අප, නඩුකාර උන්නාන්සෙලාය, විටෙක ගණිත ගුරුවරුන් ය. විටෙක පෝෂණවේදීන් ය. විටෙක පවුල් ආරවුල් විසඳන අයවලුන් ය. ඇඳුම් සපයන්නෝය, සෙල්ලම් බඩු සපයන්නෝ ය. මදුරු දැල් ගෙන එන්න ආධාර සොයන්නවුන් ය. මිතුරන් සමග එකතුවී වාට්ටු පේන්ට් කරන පේන්ට් බාස්සුනැහැලාය.

කොටින්ම වාට්ටුවේ හෝ රෝහලේ කුදු මහත් අඩු පාඩුකම් පෙනෙද්දී දෑස් පියන් අපේ වැඩේ විතරක් කරගෙන පාඩුවේ ඉන්නට බැරි බැරියාව ඇති අය ය. එහෙම අයට මේවායේ කරන්නට වැඩ ඕනෑ තරම් ය.

මේ සියලු සංවේදනා විටෙක වෙහෙසක් ය. මතක් කරද්දී සැනසෙන්නට කරුණු ඕනෑ තරම් ය !

මිනිස්සු අහන්නේ "කොහොමද ඔය සේරම කරන්න වෙලාව හොයා ගන්නේ"කියලා. එයාලා අහන්නේ නෑ.. බබා නිදි පැය කීයක් වැය වෙනවද කියලා මේ ලියවිල්ලට. එයාලාට පේන්නෙ නෑ කොහොමද මෙච්චර දුරක් ආවේ කියලා. දැන්නම් ඒවට උත්තර දෙන්නෙත් නෑ.
මොකද ඉන් සමහරක් , තමන්ගේ ගැන, තමන්ගේ පවුල ගැන පමණක් සිතන අය. ඔවුන් සිදු කළ යුතු මෙහෙය වත් සිදු කරන්නේ නැති අය. අන්තිමට ඒ සියල්ලත් අපේ පිට මතම පැටවෙන්නේ. විශ්‍රාම ගිය දිනක ලියන්න බොහෝ දේ තියෙනවා.

People tend to ask me how I manage everything and writing "

I want to ask them

"I wonder how you don't do everything you could and even what you should !"
but then I remember , its always better to be polite than creating an enemy who is self centered and selfish.
Go home, love your family, take care of those who need your help at the right time , dont worry about us who types, writes or creates when our kids are asleep !

ඔහොම ඉන්න කොට මේ වගේ දේවල් වලටත් ආරාධනා ලැබෙනවා. සමාජ ක්‍රියාකාරිනියක් ලෙස මාව හඳුනා ගත් එකට ගොඩක් ස්තූතියි. විශේෂයෙන්, අපි වගේ රෝහල් සහ සමාජය අතර ගැටෙමින් වැඩ කරන අතරේ සමාජ සුබසාධනය වෙනුවෙන් අපි කොහොමද සමාජ මාධ්‍ය ජාල යොදා ගන්නේ කියලයි මෙතෙනදි කතා වුනේ.

ප්‍රෝග්‍රෑම් එක කරන අය මගෙන් ඉංග්‍රිසියෙන් ප්‍රශ්න ඇහුවේ. නමුත් ඇත්තටම මම ලියන බහුතරය සිංහල අන්තර්ගතයන්. කළින් nation පුවත්පතේ, අනිත්කොන ලිපි වගේම ඉංග්‍රිසියෙන් ලියපු කොලමක් කළාට ඒක ගොඩක් කල් ලියන්න බැරි වුනා, වෙලා මදි වීම නිසා.

ඒවා බොහොමයක් මගේ ඉංග්‍රිසි බ්ලොග් එකේ තියෙනවා. "doctorsheartsutra.blogspot.com"

ඇත්තටම සමාජ මාධ්‍ය ජාල තුලින් බොහෝ පිරිසකට ඉක්මනින් පණිවිඩයක් දීම සිදු කළ හැකියි. අපි ඒක දැක්කා බොහෝ ව්‍යසන වලදී. බත් පැකට් එකේ ඉඳන්, කන බොන දෑ, පවා එකතු කළේ ඒ හරහා, එමෙන්ම මීනිස් ශ්‍රමය, වෛද්‍ය සහය පවා. එනිසා සමාජ සාධනයට මේ මාධ්‍ය ඉතා හොඳ ක්‍රමයක්.

ඒත් අවාසනාවකට එයත් "මෙවලමක්"විතරයි. වෛද්‍යවරයා පිහියෙන් සැත්කම් කර ජිවිත බේරා ගනිද්දී, මිනීමරුවා පිහියකින් ජීවිත උදුරා ගන්නවා. ඒවගේමයි මේ සමාජ ජාලා කියන දේවල්. පාවිච්චි කරන්නාගේ මානසිකත්වය අනුව ප්‍රතිඵල වෙනස් වෙනවා.

ඒවගේම ඔබව සැබෑ ලෙස හඳුනා ගන්න නම් , ඔබේම අනන්‍යතාවයක් ගොඩ නගා ගන්න, ඔබේ නිර්මාණශීලීබව, ඔබට අනන්‍ය වූ එකක් කර ගන්න, අනුන්ගේ අදහසක් හෝ ක්‍රියාකාරකමක් ඔබේ කරගන්නට යෑමෙන්, සියල්ලන්ගේම දෝෂදර්ශනයට ලක් වෙනවා. මට එවැනි වූ බොහෝ අය හමුවී තිබේ. ඔවුන්ට දවස අවසානයේ තමන් ගැන ආත්ම අභිමානයක් ඉතිරි වේදැයි මම සිතමි !
be fresh, be original, be imaginative and your creativity will be at its best !
ස්තූතිය, UNFDA , ivoice.lk

හිත පුරා නැගුණු බොහෝ බරැති සුසුමන් සමග මම, පුරා දින තුනක් තිස්සේ තමිලිනී ජෙයකුමාරන් ලියූ මගේ අරගලය සහ අලුයම් සිහින, කියැවීමි. තියුණු අසිපතක සෙවන යට කෘතිය පිටවූ කාලයේ මිලදී ගත නොහැකි විය. දැඩි සේ වෘත්තීය ජීවිතයේ කලබලකාරිත්වය හා සටන් වදින අතර තුර ජීවිතයේ සෙසු සංවේදනා හා ගැටෙන්නට සිදු වීම එයට හේතුව යි.

ආයුධ වලින් දිනන්නට හැකි කිසිවක් නොවන බව පසක් කළ ත්‍රස්තවාදී අරගලය නිමාවට පත් වී දැන් වසර හතකටත් වැඩිය. සිදුවුනේ හරියටම හරි දේ ද වැරදි ද යනුවෙන් කොයි තරම් වාද කරත්, සිදු වූ දේ සිදුවී හමාර ය.

පශ්චාත් යුධ සමයේ වන්නියේ සේවය කළ වෛද්‍යවරියක් ලෙස ,මම හැම අතම කරක් ගැසුවෙමි. වාට්ටු තුලට කොටුවී සිටි මට, මනෝවෛද්‍ය ඒකකයේ කණ්ඩායම හා එක්වන්නට පුළුවන් වූයෙන්, ඊට එහා ගිය විශාල වැඩ කොටසකට දායක වීමට හැකි විය. පුලියන්කුලම, මාන්කුලම, කොකාවිල්, ඉරණමඩු , මල්ලාවි, පූනගරී, පරන්තන්, මුලතීව් නැදුන්කර්නි, මේ අප නිතර ආගිය තැන් විය. මැණික්ෆාම්, සෙට්ටිකුලම් ගිය හැටි, මන්නාරමේ ළමා නිවාස වලට ගිය ගමන් හිතේ ඇති කළේ කිව නොහැකි තරම් දුක් ගොඩකි. ත්‍රස්තවාදය අප්‍රිය කිරීමට මට තවත් හේතු උවමනා නොවී ය.

මා දැක්කේ සුනු විසුනු වූ වන්නියකි. පුරුද්දා පිළියම් කළ නොහැකි ලෙස කැඩී බිඳී ගිය සිත් ඇත්තන් සිටි වන්නියකි. එනමුත් මා එහෙන් එන කාලයේ මා දුටුවේ, ජීවත් වෙන්න හිත හදා ගත් වන්නියකි.

මම පොතේ මතකයන් ඔස්සේ ආ ගිය පරිසරය හා බද්ධ වූ තැන් කියැවීමි.
පැවතුණු කරුම දේශපාලනයේ ඉත්තන් ව, එකම මිනිස් ජාතියක් බෙදී වෙන් වුන තැන් හිඩැස් හොඳින් දකින්න මේ පොතේ ලියැවිල්ල කදිම ය. තැන් දෙකකට වැටුණු ගිරවුන් දෙන්නා මෙන්, වන්නියේ ඔවුන්ද, දකුනේ අපද ජීවිත වෙනස් කරගෙන තිබුනේ එසේ යැයි මම සිතුවෙමි. ඔබ වැරදි යැයි නොකියන්නේ එහෙයිනි. පවතින තත්වය තුල ඔබට වෙන කරන්නට කිසිවක් නොතිබෙන්නට ඇත. හරි හෝ වැරදි හෝ සියල්ල අද අවසන් ව ඇත.

ඔබ වටහා ගත් සත්‍යය මෙසේ අප අතට පත් කළ එක ගැන, මේ තරමින් හෝ ලියා දැක්වීම ගැන මම ඔබට ස්තූති වන්ත වෙමි. ඔබ පසු කාලයේ ජීවිතය වෙනස් කරගත් අන්දම ගැන , එය දරාගත් අන්දම, ඒ දිරිය ශක්තිය පුදුමය කි .
ඔබේ කතාවෙන් පසුතැවීමක් මා නොදකිමි. හුදෙක් ජීවිත යුද්ධයේ අරුමය පමණක් දකිමි. කුඩා කළ සිටම සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතික අක්මුල් දරා , ඒවායෙන් පෝෂණය වී හැදුණු මම ද, එයාකාරම නොවේදැයි මට සිතේ. අප දුටුවේ අපේ පැත්තේ අහිමි වීම් ය. ඔබ දුටුවේ ඔබේ පැත්තේ අහිමිවීම් ය.

වන්නියේ සිය දහස් පිරිසක් අවතැන් කළ, ජීවිත සුනු විසුණු කළ , අපායක් කළ ඒ බිහිසුණු කාලයට නැවත කිසිදිනෙක මේ පිරිස ඇද නොදමන්න යැයි මම සියලු නායකයින්ට පවසමි. මට මුණ ගැසුණු, කතා බස් කළ සියල්ලන්ට ද ඕනෑ නිදහසේ ජීවත් වීම ටයි.

"යුද්ධයක සැබෑ ජයග්‍රාහකයෝ හෝ පරාජිතයෝ නැත"යැයි කියමනක් තිබේ. මා දැක්කේ සිදුවූ ඛේදාන්ත වලට ජයග්‍රාහී ලෙස මුහුණ දුන්, ඒවාට සුබදායක ලෙස මුහුණ දෙන පිරිස්ම නොවේ. ඒත් ඔවුන්ගේ මේ මුහුණ දීම්, ගොඩ නැංවීම් සහ අවබෝධකර ගැනීම් ගැන මට ඇත්තේ මහත් ගෞරවය කි. තමිලිනී ඔවුන්ගේ ක්‍රියා කිසිම ආකාරයක සාධාරණීකරනයක් සිදු නොකළද, මීට වඩා මෙහි කතා බස් කළ යුතු දෑ බොහෝමයක් මට මතකයට නැගේ.
අනිත්කොන ඔස්සේ මා එකළ නොලියූ බොහෝ සංවේදනා ලියා තැබිය යුතු යැයි දැන් මට සිතේ. තමිලිනී අද අප අතර නැති එක විශාල අඩුවකි. එකම කාසියක දෙපැත්තක් මෙන්, කිසිදා හමු නොවුන අප දෙපිරිස දෙපසට වෙන්වී අරගල කෙරුවෙමු. ඔබ උතුරේ සිට, දකුණේ මිනිසුන් හා තරහෙන් වෛරයෙන් සිටි කණ්ඩායමක අරගල කරද්දී අප දකුණේ සිට, දමිළ ත්‍රස්තවාදයට වෛර කෙරුවෝය.

මිනිස් ජීවිත ලක්ෂ ගණනින් අහිමි වූ යුද්ධයක් අවුරුදු තිස් ගණනක් පුරා පැවතිනි. ඔබ සිටි කොටුව ඔබට සාධරණ වූ අතර මා සිටි කොටුව මට සාධාරණ විය. සියල්ල අවසන්ව පුපුරා ගිය වන්නියක, ජීවිත ජීවත් කරවීමේ යුද්ධයට මා මැදි විය. ඔබ වැනි දහස් ගණනකගේ දුක් කඳුළු කෝප වෛරය, අප පිටින් ගලා ගියේ, ඔවුන්ට පෙනෙන්නට හිටි සිංහලයන් අපි වූ හෙයිනි.

පොතේ අවසන් භාගයේ මා ඔබේ දුක්බර මතක කියවමි. බලෙන් ඇද දැමූ යුද්ධයක අපි කොටස් කාරයෝ වීමු. මා උපන්නේ යුද්ධය ඇවිලුණු දේශයක ය. මා හැදී වැඩුනේ යුද බිය හිතේ පොදි ගහගෙන ය. මා හැදී වැඩුනේ ත්‍රස්තවාදය ප්‍රිය නොකළ සමාජයකය. මා හැදී වැඩුණු පරිසරයේ මා දැක්කේ , ත්‍රස්තයින් විසින් විනාශ කරන ලද ජීවිත පමණි.

උතුරු කොනේ දී මා මිනිස් සිතේ අරුමය හා ගනුදෙනු කරමින් පරිණත වීමි. සානුකම්පිතව මම ඔවුන්ගේ දුක දැරීමි. එනිසා මට උතුරු කොන හර්ද කම්පන දරන්නට පහසු විය. පැරදුන අරගලයක අවසන ඔබට ද සියල්ල අහිමි විය. ඔබට වෙනස් වෙන්නට සිදු විය.

අප පා තැබූයේ සියල්ල විසඳුනු වන්නියකට නොවේ. සිංහල වෛද්‍යවරු යන ලේබලය සමග අප වන්නියට පය තබද්දී,

"මුන් මෙහෙ ආවේ මොකට දැයි"ප්‍රසිද්ධියේ කියූ අයවලුන්ද, මට සිහිවේ.
"සිංහල ම්ලේච්ජ දොස්තරලා ගෙදර පලයව්"කියා ගැසූ පෝස්ටර් මතින් ජීවිත තර්ජන තිබුනත්, රෝහල හැර නොගිය වෛද්‍යවරුන් මට සිහි වේ.

රැඳවියන් විටින් විට රෝහල් ගත වූ කල, "ආ ඔය ඔයාලගෙ අහවල් වෛද්‍යවරයා අපිව පාවලා දීලා දැන් ලොකු කම් කරන්නේ "යැයි කියන විට, "අහවල් වෛද්‍ය පාලක තැන මේ පැත්තට ටික දවසකට එන එකක් නෑ ඩොක්ටර්"යැයි , සමහර මිස්ලා කිචි කිචි ගෑ අයුරුත් මට මතක් වේ.
කොටි කොළඹ පටවා අත් අඩංගුවට පත් වූ විශේෂඥ වෛද්‍ය තැන, නැවත පැමිණියේ අපි එයින් එන්නට ඔන්න මෙන්න කියා තිබිය දී ය. ඔහු අපට බොහෝ කරදර වෙන ලෙස විටින් විට, අපේ රාජකාරි තැන වෙනස් කරමින්, වාට්ටු වැඩ ගොන්න අතර තුර බාහිර රෝගී අංශයට අපව වැඩ බලන්නට දැමූ හැටි සිහිවේ. එවන් ඉහළ නිළයන් ගේ සිටි මිනිසුන් ඔවුන්ගේ ජාතියේ මලගම ලියා දුන් හැටිත්, ඔවුන් ඉන් පසුව වුව ද "පාවාදී අනෙක් පැත්තට පැන්න"හැටිත් ගැන අත් අඩංගුවේ පසු වූ වන් කියූ කතා අසමින් අප සිටියෙමු. වෛද්‍ය නේවාසිකාගාරයට බෝම්බ අටවන්නට පැමිණ ඒ තැත වැරදී ඊට කළින් බෝම්බය පුපුරා මැරී තිබුණු කොටියා එහිම සේවය කළ වෛද්‍යවරියකගේ සොයුරෙක් විය.
වෙනස් විය යුත්තේ දමිළ වැසියන්ගේ අරගලය යැයි කියමින් තමන්ගේ දේශපාලන අරමුණු ජයගන්න වලිකන මෙවන් අයවලුන් ය.

“ඔය ඩොක්ටර්ට බැන්න ගෑණු කෙනයි එයාගේ මිනිහයි කළේම , එල් ටී ටී ඊ එකට, ළමයි අල්ලන් ගිහින් බාර දෙන එක. ඔය කන ඇහෙන්නෙ නැත්තේ...බෝම්බ නිසා නෙමෙයි. එහෙම ළමෙක් අල්ලන් යනකොට, තාත්තා කෙනෙක් පොල්ලකින් ගහලා ඔළුවට , ඒකයි ඔය “ මගේ මතකයට එන්නේ ඔවුන් ය. (අනිත්කොන - 135 පිටුව, මිත්‍රත්වයේ පාළම)

වාට්ටු වල නිතර ගෙනැවිත් ප්‍රතිකාර කරනා අත් අඩංගුවේ පසුවන කොටින් පෙන්වමින් “සිංහල ගම් වලට පැනලා පෙති පෙති ගහපු උන් “ කියා සුළු සේවකයෙක් කියයි. දැන් ඔවුන් දෙ අත් ලේ මාංචු සමග ඇඳ විට්ටමට සවි කළ දම්වැල් බොහෝමයක පැටලී සිටී.

“ඒ අය කොච්චර එදිරිවාදීකම් කළත් අපි අපේ හොඳකම නැති කරගන්නේ නැතුව ඉමු” මම බොහෝ විට ඔවුන් අස්වසමි.

"එකස් රේ අරන් එනකොට මගේ ෂර්ට් එකේ තිබ්බ රුපියල් පන්සීය අරගෙන ඩොක්ටර්"කියමින් වැසියෙක් බිම හැපේ. ඔහු සතියකටත් වඩා ප්‍රතිකාර ලබන අතර , ඔහු එක්ස්‍රේ ගන්න කැඳවාගෙන ගියේද වාට්ටුවේ සිටි සුළු සේවකයෙකි. දෙදෙනාම දමිළ ය. "ඔය මිනිහා ඔහොමමයි. "කියමින් හෙදිය රණ්ඩුව බේරන්නට දිව යයි.

අප ඇද වැටුනේ , කොළඹ තරම්ම දූෂණය භීෂණය සහ නොමනා කම් පිරි වන්නියකට ය.

තමන්ගේම මිනිසුන් පලා යද්දී, ඔවුන්ට වෙඩි තියන්න යැයි ඉහළින් දුන් නියෝග හමුවේ. .. අපේම අම්මලා තාත්තලාට වෙඩි තියන්නේ කොහොම දැයි ඔබ විස්සෝප වන අයුරු මම තැනක කියැවීමි.
ඒ වෙඩි මතින් කලපුව තරණය කළ පිරිස් පසුව කියූ කතා මම උතුරු කොන සිට අකුරු කෙරුවෙමි

ඔබ ලියා ඇති දෑ සැබැවි. මේ අහිමී වීම් ඉදිරියේ, හිත හදාගැනීමට නොහැකි වූ බොහෝ දෙනා සිටියා. නමුත් ඔබ ඒ බාධකය ජය ගෙන තිබුනා.

මුහුණ නොබලා ඉවත බැලූ ත්‍රස්තයින්ගේ අත අල්ලා නාඩි බලන්නට, අනින්නට පිහියක් තියන් ඉන්නවා යැයි අනතුරු ඇඟවුවද , අසලටම ගොස් , ඔවුන්ගේ හදවතට කන් දෙන්නට ස්ටෙතස් කෝප් එක තියන්නට, රුධිර පීඩනය මනින්නට පවා හිත දැඩි කරගන්නට මට හැකි විය.

මල් වත්තේ (පූන් තෝටම්) දරුවන් දැරිවියන් බොහෝ විය, ඔවුන් සියල්ල අතට ආයුධ දී ඔවූන්ට නොතේරෙන යුද්ධයකට ඔවුන්ව ඇද දැමූයේ ත්‍රස්තවාදී නායකත්වය යි. තමිලිනී එහි සිටින කාලය වන විට ඔවුන් සියල්ලන්ම නිදහස ලබා ගොස් සිටියහ. මල් වත්ත නම් දැරූ පූන්තෝට්ටම් සිට, කවි ගී ලියූ පැංචන් පැංචියන්ගේ කවි පොතක් ද අපේ ඒකකයෙන් මුද්‍රණය කළත් එක්ක.

ඒ සිදු කළ සංහාරයන්ට වෛර නොකරන්නට තරම් මා පරිණත වූයෙමි. මේ වෛරය අවසන් කළ හැක්කේ, අවෛරයෙන් බව මා පිළිපදින බුද්ධ දර්ශනය වේ. මම එයට ප්‍රායෝගිකව මුහුණ දුන්නෙමි.

ඔවුන් ද අපේම මිනිසුන් විය. අප තව දුරටත් සිංහල හෝ දමිළ නොවී ය. අප මනුෂ්‍ය ජාතියේ උන් විය. තමන්ගේ ජාතිය මුල් කරගෙන වැසියන් සහ ඔවුන්ගේ දරු පැටවුන් ආයුධ සන්නද්ධ යුද්ධයකට ඇද දමා, එය පෝෂණය කළ ඩයස්පෝරාවෙන් මම යමක් අසමි ! ඔබ ගේ මිනිසුන් අද ද දුක් විඳි ති. ඒඅයට ඔබ උපකාර වුනේ කෙසේ දැයි මම විමසමි. එදා පිටරටවලට වී කිඹුල් කඳුළු හෙළූ අය අදද සිටී. එදා වන්නියේ දරුවන්ට ආයුධ දෙන්නට මුදල් ආයුධ නැව් පිටින් එවූ උන්, ඔවුන්ගේ දරුවන්, යුරෝපයේ වෛද්‍යවරුන් කරන්නට මුදල් වියදම් කළෝය. එනමුත් මේ රටට පය තැබුවේ උන් නොවේ. මට කිළිනොච්චියේ හමුවූ බොහෝ වෛද්‍යවරු ශිෂ්‍යයින් කාලයේ රැය පහන් කරන ලද්දේ කැළෑ වැදී බව මා හා කීවෝ ය. වන්නියට ආවේ එවන් වෛද්‍යවරුන් සහ දකුණේ වෛද්‍යවරුන් ය.

අපට වෛර කළ, අපට බිය වූ, කොටින්ම මුහුණ අනිත් පැත්ත හැරවූ දස දහස් ගණන් නන්නාඳුනන දමිළ වැසියන්ගේ දුක දරන්නට තරම් මම සමත් වීමි. ඒ මගේ දර්ශනය නිසා ය. ඔබ මේ පොත ලියන්නට හිත හදාගත්තේ කෙසේද, ඒ තරම්ම ඒ හිත් අරගලය අවසානයේ ඔබද නිවුනේ යැයි මම සිතමි.

මා ඔබේ ලියවිල්ලට ගෞරව කරමි. ඒ ඔබගේ චිත්ත දහිරියට යි, දරා ගැනීම ටයි ! ඔබේ සියල්ල දරා වෙනස් වීම් වලට හිතකර ලෙස මුහුණ දුන් සිත මා පුදුමයට පත් කරයි. අපට මේ රටේ නිදහස්ව සිටින්නට අවශ්‍ය වෙන්නේත් එයයි. තමිලිනී ලියූ දෑ කියවිය යුතුම පිරිසක් මට මතක් වේ. ඒ උතුරේ අද ඉන්නා දේශපාලක නායකයන් රැලත්, පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්නා දේශපාලකයින් රොත්තත් වේ. මිනිසුන්ගේ සැබෑ අරගල විනාශ කරන්නේ පටු බලලෝභී ආත්මාර්ථකාමී නායකයින්ගේ අමනෝඥ ක්‍රියා ය. ඉන් විනාශවන ජීවිත ප්‍රමාණය මෙතෙකැයි කිව නොහැක.

මේ අකුරු තුල සුන්දර යමක් මම නොකියවමි. ඔබේ සාහිත්‍යය හැකියාව හෝ ලිවීමේ හැකියාව නොකියවමි. එනමුත් මේ සියල්ල තුලින් ඔබේ මානුෂීය හදවත අවසානයේ මට හමුවිනි.
මිනිස් සංහාරයන්ගෙන් පෝෂිත අරගලයක බිහිසුණු බවත්, නොදියුණු බවත් ම්ලේච් ඡත්වයත් පමණක් කියවමි. එවැන්නක් යළි සිදු නොවන්නට සමස්ථ ශ්‍රීලංකා වාසීන්ම සිත හික්මවා ගත යුතු බව පමණක් සිහි කරමි.

පසු ගිය සති අන්තය බොහෝ අවිවේකී වුනා. නමුත් වාසනාවට මේ ටිකේම වාට්ටුව අර පිරී ඉතිරී ගිය ඩෙංගු කතාවලින් නිදහස් වුනා. අපි බොහොම නිදහසේ වැඩ කරගත්තා.
ඔය අතර ceylon today පුවත්පතේ, විශේෂාංගයක් වන book worm හි පැෂන් ෆෘට් නමින් ලේඛකයන්ගේ සහ ඔවුන්ගේ පොත් ගැන දොඩමළු වන ෂෙනාල් රාජකරුණානායක , ග්‍රන්ථ මගින් මා ලියූ අනිත් කොන, බ්ලොග් බුක් හෙවත් blook එක අරගෙන කියවා තිබුනා.

සති අන්තයේම මේ ගැන ලියන්නට ඕනෑ අක්කා ! කියමින් ඔහු මා හා දොඩමළු වුනා.

"දන්නවද, මට ඔබ ගැන කවි ලියන අක්කා කෙනෙක් කීවා. එයා කීවා ඒ කාලේ ඔයා උතුරේ ඉඳන් ඒවා ලියද්දී ඔවුන්ට ඔබ සහ පිරිස ගැන ඇතිවුනේ වීරයන් වගේ හැඟීමක් කියලා"ඔහු මා ගැන අසා තිබුණු අන්දම හෙළි කළා.

"මම දැඩිව සසල වුන තැන, අර කකුලක් නැති අම්මා කෙනෙක් දරුවා ප්‍රසූත කරන්න ගිහින්. බොරු කකුල ගලවලා ඔබලාට දිගු කරන තැන. මට ඒක චිත්ත රූප වලින් මැවෙන තරම් මේ කතාව මා සසල කළා. අනිත්කොන කියන්නේ මට පුදුමාකාර ලෙස හිත හිරි වැටෙන , ඇතැම් විට හී ගඩු පිපෙන, අප නොදන්නාම පැත්තක මනසින් සංචාරයක කරමින් සංවේදනා විඳපු පොතක්"ඔහු කීවේය.

මගේ දෙනෙත් තෙත් විය. ජීවිතේ මා ගත කළ දුෂ්කරම එහෙත් සොඳුරුම අවදියක මට මගේ සංවේදනා බෙදා ගන්න තිබුනේ අනවර්ථ නමකින් ලියූ මේ බ්ලොග් පිටුව යි.
එහි සිට එදිනෙදා ලියූ කතා කියවමින් මා උත්කර්ෂයට නැංවූයේ බ්ලොග් කියවන සහ ලියන සහෝදර සහෝදරියන් පිරිසයි. මුහුණු පොතේ මා මේවා බෙදාගත්තේම නැත.
කාලෙකට කළින් පොත කියවමින් දුම් රියේ යන ගමන් රංජිත් කුමාර සමරකෝන් අයියා, මෙවැනිම වූ කතාවක් ලියා තිබුනා මුහුණු පොතේ.

මම මගේ ලියැවීම් වලට සාධාරණයක් ඉටු කළෙමි. යථාකාරී තථාවාදී බව මුසු කළෙමි.
එනිසා ඒවා ජීවයෙන් පිරී තිබුනි.

සංහිඳියාව යනු වැඩමුළු හෝ දේශන නොවේ. මිනිසුන් අතර සංහිඳියාව ඇති කරන්න පුළුවන් සැවොම මෙසේ පුරුදු වුනොත් පමණකැයි මට සිතේ "තමන්ට අනුන් සලකන්න ඕනෑ කෙසේද එසේම මමත් අනුන් කෙරෙහි ක්‍රියාත්මක වෙමි"
ගෞරවය ඕනෑ නම් ගෞරවාන්විතව හැසිරිය යුතුයි. දයා කරුණාව අවශ්‍ය නම් තමන්ද දයාබරිත කාරුණික කෙනෙක් විය යුතුයි. තමන් ලෝකයේ දකින්න ඕනෑ හොඳ තමන්ම විය යුතුයි. එවිටයි සැබෑ සංහිඳියාව හෝ සාමය ඇති වන්නේ.

අද අනිත් කොන දොඩමළු වී ඇත. උතුරේ ප්‍රශ්නය, ඇයි මේ තරම් නොවිසඳෙන්නේ කියන දේ ගැන අනිත් කොන දොඩමළු වී ඇත. ඔහු ඇසූ ප්‍රශ්න, සාහිත්‍යය හෝ බ්ලොග් ගැන නොවේ. පණ ගැහෙන මිනිස් හදවත් වලින් යුතු වන්නියේ සැබෑ සංහිඳියාව, පුනුරුත්ථාපනය ගැන, සන්නිවේදනයේ දුර්වලතා ගැන සහ අපට කළ හැක්කේ කුමක් ද වැනි බොහොම කාලීන ප්‍රශ්න.

මම මෙන්න මෙතැන ලින්ක් එක දමන්නම් , කියවන්න කැමති අයට කියවිය හැකියි.

A gifted healer of our time , Bodhini Samarathunga
By Shenal Rajakarunanayake

She knits unheard stories through the threads of heart-felt words. Her writing conciliates the readers with indispensable love for humanity and emancipates the perennial barriers which are barricading the truth. Her stories are heart wrenching and often make you dewy eyed, yet it never stops your urge to read through. She weaves the reality of the society through her stories with a unique touch of compassion bringing the readers to an astonishment. She cures the scars of 30 years of civil war through her gifted healing therapy while mixing her heart sutra with others. Basically it isn't merely a book which stimulates your mind, yet a road map which drives you all around to see the unseen and address the unaddressed. Truly, "Anith Kona" (The Other End) is a story which unfolds how strangers became family in an unknown environment, undoubtedly everybody must read.

read the interview from the link below.

http://www.ceylontoday.lk/print20170401CT20170630.php?id=27747

ඒ වගේම පත්තර කොළමට පින්තූරයක් අවශ්‍ය වන විට , ඒක අරන් දුන් නිෂානි සම්පත් දේශිකා මිස් ව අමතක කළ නොහැක. ගෙන්දගම් පුරවරයේ , ළමා වාට්ටුවක නොයෙක් සංවේදනා අතර ඉන්නා කළ දොඩමළුවෙන්නට සහෝදරත්වයෙන් සලකන්නට සිටින ලෙංගතුම මිතුරියකි ඈ. වාට්ටුවේ තැන තැන මා හිඳුවා "ඩොක්ටර් එළිය මදි , ඔය පුටුව හරි නෑ, මෙහෙම හැරෙන්න ඔහොම හිනා වෙන්න"යැයි කියමින් මගේ පින්තූර අරගෙන දුන්නේ ඈ ය.

මේ සාකච්ජාව සිංහලයට හරවන්න යැයි වෛද්‍ය විනීතා පෙරේරා මහත්මිය පැවසුවා. ඇය කියන්නේ මෙය බහුතරයක් අතර කියවිය යුතු කරුණු රැගත් බොහොම වටිනා එකක් බව ය.

anith kona, අනිත් කොන සහ මනුපුර සක්මන පොත් ගෙදරටම ගෙන්වා ගත හැකි, ග්‍රන්ථ අඩවියේ ලින්ක් එක පහත දැක්වේ. බෙදා නොතිබූ, ගබඩාවක තිබූ පොත් සියල්ල, මා ලබාගෙන ඔවුන් වෙත බාර දුන්නෙමි. වට්ටමක් සහිතව මිලදී ගත හැක. (grantha.lk නිර්මාතෘ අපේ පැරණිම බ්ලොග් රචකයෙක් සහෘදයෙක් වන, දසුන් සමීර වීරසේකර මල්ලී ය. ඔහුව මා දන්නේ 2006/2007 බ්ලොග් ලෝකයට පය ගැසූ දා පටන් ය)

https://grantha.lk/anith-kona-bodhini-samarathunga-thatcher.html

https://grantha.lk/manupura-sakmana-bodhini-samarathunga-thatcher.html

බුක් ලූනටික්ස්, මේ වචනයම මට ගෙන ආවේ කුතුහලයක්.

කතුවරු දහ දෙනෙක් ? මට ඒක තවත් පුදුමයක්. ඒ පුදුමය දැක බලාගන්න මම 13 ඉරිදා, මහවැලි කේන්ද්‍රයට ගියෙමි.
මුහුණු පොතේ දැක පුරුදු බුක් ලූනටික් සංසදයේ සොයුරු සොයුරියන්, සිනාමුසු මුහුණින් සිටි අතර, අන්තර්ජාලයේ පොත් සාප්පුව, ග්‍රන්ථ grantha.lk හි, මා අවුරුදු 10 කට කළින් හඳුනාගත් බ්ලොග් සහෘද, දසුන් සමීර වීරසිංහ, තනෝජා නංගී, නවීන් ශ්‍රීමාල් මල්ලි සහ බොහෝ දෙනෙකගේ හිනා මුහුණු මග හැර ඇතුලට යා ගත නොහැකි විය.
ඇතුල් වෙන විටම ලැබුනේ, පොත් රැඳි ත්‍යාගයකි. එයද grantha.lk මගිනි.

කාලවේලාව ගැන ගැටළුවක් පැවති මට, සවස දෙකෙන් පසු සමුගෙන යන්නට සිදු වූ නිසා සවන් දෙන්නට හැකි වුනේ, පූජ්‍ය බටූවන්ගල හිමි, කත්‍යානා අමරසිංහ මහත්මිය, වෛද්‍ය සුසීත රුවන් මහත්මයා සහ සහන් කසීර වික්‍රමසිංහ මහත්මයා යන ලේඛක ලේඛිකාවන්ගේ හරවත් දෙසුම් වලට පමණි.

පොතක් කියවන්න වෙහෙසෙන්න ඕනෙම ද ?

මෙහිදී ඇන්ටි නවල් යන ශානරය යටතේ ලියැවෙන වෛද්‍ය සුසීත රුවන් ගේ නවකතා ගැන අපූරුම දෙසුමක් අසන්නට ලැබුනා. ඇත්තම කීවොත්, ඔහුගේ මාරායණය පොත, මම ද කියවන්නට රැගෙන, අතර මැද දෙතුන් විට අත් හැර දැමූවෙමි. ඒ එය ලියැවී ඇති ක්‍රමය නිසා ය. එහිදී ඔහු කීවේ කියවන්නට යම් කිසි වෙහෙසක් දරා කියවිය යුතු, හිතනන්ට සහ ගලපාගනන්ට වෙහෙසිය යුතු මේ ලියන ක්‍රමය ලෝකයේ ප්‍රචලිත බවත්, ඒ ගැන පරීක්ෂණ කරමින් ලියූ බවත් ය. මේ ක්‍රමය කොයි තරම් හොඳින් ඔබ ග්‍රහණය කරගෙන තිබෙනවා ද කියතොත්, අප රෝහලේ පුස්තකාලයට පොත් ගන්නට යන කණ්ඩායමට මම ද සහභාගි වන අතර ගිය වර පොත් ගන්නා විට, මාරායණය ගනිද්දී එතැන කෙනෙක් පැවසුවේ, "ඒ ඩොක්ටර්ගේ කළින් පොත බැලුවම මේකනම් හරි නෑ "කියලයි. ඇයි ඇහුවම කීවේත්, හරි පැටලිලි විදිහට ලියලා තියෙන්නේ, කියලයි. මගේ පුද්ගලික හැඟීම නම්, කියවන්නා වෙහෙසට පත් නොකළ යුතුයි කියලයි. ඒත් පර් යේෂන සඳහා එවැනි ක්‍රමයක් අත් හදා බැලීම නරකම නැත. anti- novel හී ලක්ෂනයක් ලෙස රේඛිය ආකාරයේ කතාව ගලායාමක් නැතිව, සිදුවීම් දාමයක එක එක අවස්ථා සංසිද්ධිඑක පෙළට නොව විටින් විට ලියා තැබෙන බව පැවසේ. එය වැටහෙන්නේ දැන් ය. ඒ ඔබේ කතාවට සවන් දීමෙන් පසු, ඔබේ මාරායණය නවකතාව යළි සිහිගන්වාගැනීමෙනි.
ඒත් මම නම් කැමති රේඛීය (linear) ආකාරයෙන් ගලා යන කතන්දර වලටමයි.

බස් වල දෙකයි පණහට විකිණෙන ළමා සාහිත්‍යය.

කත්‍යානා මහත්මිය විවිධ වූ අංශ රැසකින්ම විවිධ තේමා රැගත් පොත් ලියූ දක්ෂ ලේඛිකාවකි. නිලි වැස්ස තුලින් අප හිත් තුල නොමැකෙන ආකාරයේ කතා පුවතක් සම්පින්ඩනය කළ, වණ්ණ දාසී තුලින් සමාජයේ නොපෙනෙන කටුක යථාර්තයක් විග්‍රහ කරමින් අප සසල කළ අයුරු මට මතක් වේ.

එනමුත් කතාබහේදී වඩා වැඩියෙන් කතා වුනේ ළමා සාහිත්‍යකරනය ගැන ය.

ළමා පොත් ගැන අදහස් දැක්වූ ප්‍රවීන ලේඛිකා කත්‍යානා අමරසිංහ මහත්මිය, අද පවතින, ළමා කතා රැල්ල, සහ එයින් දරුවන්ට සිදු විය හැකි හානිය ගැන පැවසූවා. මෙහිදී ලලිතා ජයවර්ධන මහත්මිය, බස් රථ වල නගින වෙළෙන්දෝ, අඳෝනා නගමින් ඔවුන්ගේ දුක කියා පොත් පහක් පමණ සුළු මුදලකට විකුණනවා යැයි ද, ඒවා ඇයද මිලදී ගෙන අසරණ පවුල් වල දරුවන්ට ලබා දෙන බව ද එය කොයි තරම් හානි දායක ද කියා විස්තර කළා. ඇත්තෙන්ම ඒවායේ ප්‍රමිතියේ බාලකම සහ ගුණාත්මක යමක් නොමැති බව මම ද එක පාරක් එවැනිම පොත් පහක් අනුකම්පාවට මිලදී ගත් පසු අත් විඳ ඇත්තෙමි. මෙහිදී වගකිව යුතු පිරිසක් විසින් සමාජයේ මේ ගැන කතිකාවක් ඇති කර, දරුවන්ගේ මනසට මෙවැනි හානි දායක කතා වලින් සිදු විය හැකි අගතිය කොයි තරම් දැයි පෙන්වා දී , ළමා සාහිත්‍ය පොත පත මුද්‍රණයේදී කුමක් හෝ ප්‍රමිතියක් අනුගමනය කිරීමට යම් කිසි ක්‍රමවේදයක් සකස් කළ යුතු යැයි මට සිතේ.

කාටුන් බැලීම හොඳ නෑ !

මම දැඩිව විමතියට පත් වුන කරුණක් ඇහෙන්නේ ඔය අතර තුරේ දී. සභාව මෙහෙයවූ නිවේදකයා තමන්ගේ මතය වැඩි විස්තර සහිතව ඉදිරිපත් කළ අතර, ඔහු එක විටම, කාටූන් බැලිම හොඳයි වගේ මතයක් කියන්නට වුනා.
එතැන කතා බහ පොත් ගැන නිසාත්, විවාද කිරීම නුවමනා නිසාත් මා ඒ ගැන එතැන කියන්නට නොගියේ කතාබහේ තිබූ අරමුණු වලින් පිට යෑම ඔස්සේ ඒ වනවිටත් කාලය වේලා ගතවෙමින් තිබුණු නිසා ය.
ළමයින්ට ටීවී, ෆෝන්, අයි පෑඩ් වැනි දේ නොදිය යුතුයි යන්න දැන් පිළිගත් මතයයි.

ළමා පරපුර තමයි මතු දාක වැඩිහිටියන් ලෙස සමාජය බාර ගන්න ඉන්නේ. ඔවුන් පොත් පත් ආභාෂයෙන් ඈත් වෙලා සෞන්දර්‍යාත්මක චින්තනයන්ගෙන් ඈත්වෙලා ස්ක්‍රීන් එකක් ඉස්සරහ ගාල නොවිය යුතුයි කියලා වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක හේතුත් සමග පැහැදිලි කළ පර්යේෂන ඕනෑ තරම් අන්තර්ජාලය තුලින් හමුවේ .

නිර්මාණකරනයේ යෙදෙන්න පරිකල්පන ශක්තිය (Imagination) කියන දේ අවශ්‍යයි. අන්න ඒ පරිකල්පන ශක්තිය කෙනෙක් තුල ඇතිවෙන්නේ , කුඩා කළ සිටම තියුණු වූ, හැඩගැස්වීමට ලක් වූ නොයෙක්, සමාජීය සෞන්දර්යාත්මක දෙයින් පෝෂණය වූ මනසක් තුලින්.

අද බටහිර රටවල විද්‍යාඥයින් පර්යේෂන මගින් ඔප්පු කර පෙන්වා තිබෙනවා, තිර ඉදිරියේ ගාල් වන දරුවන්ගේ මානසික වර්ධනය අඩාල වෙනවා කියන එක.

බටහිර රටවල වෛද්‍යවරු උපදෙස් දෙනවා. screen time එක අඩු කරන්න ය කියලා, බහ තෝරන වියේ දරුවන්ට මෙන්ම , කුඩා දරුවන්ට, කාටූන් සහ වීඩියෝ ගේම් වැනි දෑ නොදෙන්න කියලා.

ඇත්තටම ඒක හරි , මොකද, දරුවෙක්ට පොතක් කියවීම තුලින්, කතන්දරයක් කීම තුලින්, ලැබෙන විඳීම සහ සංවේදනා , තිරයක් මත කාටූන් එකකින් හෝ චිත්‍රපටයකින් ලැබෙන්නේ නැතිව යනවා. ඒක වෙන්නේ මෙහෙමයි. අපේ මොළේ කියන්නේ බොහොම සංකීර්ණ දෙයක්. නිරන්තරයෙන් ඉගෙනීමට සහ මතක තබා ගැනීමට ලක්වෙනවා. සමාජයේ අසන දකින දේවල් වලින් පෝෂනය වෙනවා. පොතක් කියෙව්වම, ඒ අකුරු ඔස්සේ දරුවා හිතේ කතාව හදා ගන්නවා, දරුවෙක්ගේ හිතේ චිත්ත රූප මැවෙනවා, ඒ අකුරු ඔස්සේ මොළය තුල රූප මවාගෙන කතාව කියවනවා.

ස්ක්‍රීන් එකක් ඉස්සරහ ඉඳගෙන කවුරු හරි රූප මවලා දෙන කතාවක් බලද්දී ඒ දේ සිද්ධ වෙන්නෙ නෑ. ඉතින් පරිකල්පන ශක්තියට කිසිම හොඳක් ඒකෙන් වෙන්නෙ නෑ.

අපි පොඩි කාලේ උනත්, අපි උත්සහ කළේම මිදුලේ කැලේ දුව පැන සෙල්ලම් කරන්න නමුත් අද දරුවන් ගෙවල් තුල ගාල් වෙනවා. තිරයක් ඉදිරියේ ඉඳගෙන කිසිඳු හැල හොලමන් නැතිව පසු වෙනවා. මෙයින් ඇත්තටම ළමා මනසේ දියුණුවට යමක් සිදුවෙන්නේ නෑ. කායික වර්ධනයටත් එය බාධාවක්.
එනිසා බුක් ලූනටික් සංසදයේ ඉන්නා පිරිස වගේ, පොත් කියවන්නට,පොත් වලට ආදරය කරන්නට හැකි පිරිසක් අප රටට අවශ්‍යයි. එනිසා පොත් කියවන්න අපේ මතු පරපුරට අපි හුරු පුරුදු කළ යුතු යැයි මට සිතේ.

එමගින් පරිකල්පන ශක්තිය දියුණුවෙනවා මෙන්ම, බොහොම හර්දයාංගම සොඳුරු මිනිසුන් එවිට අප සමාජයට බිහි වෙනු ඇත. අනෙකා ගැන සංවේදී වෙන, මිනිස් හැඟීම් පෝෂණය කරන්නට පොත් වලට මහා ලොකු දෙයක් කරන්න පුළුවනි. අද විවිද වූ ක්ෂේත්‍රවල රැකියාව කළත්, සාහිත්‍යයට කලාවට බොහෝ සෙයින් ආදරය කරන මෙවැනි පිරිසක් එකතු වෙන්නේත්, අපට කුඩා කළ සිට ලැබුනු ඒ දායාද නිසා කියලයි මට සිතෙන්නේ.

කොලමකින් කරන්න පුළුවන් මොනවා ද ?

ආච්චිගේ කොලම නමින් , ලියූ ෆේස් බුක් ලියැවීම්, පොත් වෙද්දි, මම, සහන් කසීර නම් රචකයා හඳුනා ගත්තෙමි. ඔහුටම අනන්‍ය වූ, ඔහුගේම හිතවතුන් අලලා වචනයෙන් දමාගසනා උත්ප්‍රාස උපහාස රැගත් ලියැවිම් බොහෝ ප්‍රසිද්ධ ය. නමුත් ෆේස් බුක් ලියැවීම් වලින් ඔබ්බට ගොස් මා දකින්නේ, අවුරුදු ගණනාවක් පුරා අප වෙත, විවිද වූ විශේෂාංග රැගත් පුවත් පත් ලිපි, ලියන සහන් කසීර වික්‍රමසිංහ නම්, දක්ෂ පුවත්පත් රචකයා ය.

ඔහු එදින කළ කතා බහ ගැන මට ඇත්තේ විස්මය දනවන සතුටක්. විටෙක ප්‍රහසනය උත්ප්‍රාසය කැටි කර රචනයේ යෙදෙන සහන් කසීර ඒ ලියැවීම් ඔස්සේ සමාජයේ නොයෙකුත් ප්‍රශ්න සහ ගැටලු සහිත තැන් ලියන්නේ කොහොමදැයි කීවේ, තීරු ලිපි ලිවීම අපි හිතන තරම් සරල නොවන බව පැහැදිලි කරමින් ය..
අන්තර්ජාලය නොමැති අප හැදී වැඩුණු ඒ කාලයේ, අප බොහෝ දෙනෙක් පරිශීලනය කළ, මනහර , නවයුගය, සමුදුර වැනි පුවත් පත් සඟරා ගැන අප මතකය අවධි කරමින්, ඔහු එකල තිබූ සඟරා ගැන පැවසුවේ, මා අසලම හිඳගෙන සිටිය ද, මට ද හඳුනාගත නොහැකි වූ, ප්‍රවීණ මාධ්‍යවේදී, කුමාර සිරිවර්ධන, මහතා පෙන්වමිනි. නමින් පමණක් දැන සිටි ඒ මහතා එහි සිටින බව මා දැනගත්තේද එවිට ය.

වචන 400 යන මැයෙන්, සත්හඬ පුවත් පතේ පළවන තීරු ලිපි ආශ්‍රයෙන් නිදසුන් විදහා පාමින්, එය කෙතරම් වාග් සංයමයකින් හසුරුවාගත යුතු මාධ්‍යයක් දැයි, ඔහු පැහැදිලි කළේය. එය, සාරවත් මාධ්‍යකරණය යනු කුමක් දැයි වඩා හොඳින් අපට මතක් කර දුන් කතාවක් විය.

කලින් ගිය නිසා මග හැරුණු මතක

එදින වඩා සාරවත් දේශන රැසක් පැවතිය ද, කාලය සමග වෙහෙසකර ගමනක යෙදෙන කවදාවත් නිවාඩුවක් නැතිව වැඩ කරන ඉස්පිරිතාල සේවයේ යෙදෙන අප වැන්නවුන්ට රැඳී සිටීම අපහසු විය.

කතා බහ අතර තුර ලද විරාමයේ දී, මා සිත් ගත් ලේඛක දිලීප ජයකොඩි මහතා හමුවීම ද, කත්‍යානා අමරතුංග මහත්මිය හා මා ලියූ පොතේ ගුණ දොස් කතා බස් කිරීමද මා ලද භාග්‍යයක් සේ සලකමි.

මිහිර සිරිතිලක සහ කුමාර තිරිමාදුර, යන දක්ෂයින් දෙපෙළ විසින් ඉදිරිපත් කරන ලද ඒ නාට්‍ය අංගය ඇත්තෙන්ම විශිෂ්ට ය ! සාහිත්‍යය ගිලගෙන ඇති ප්‍රකාශන අධිකාරිය ගැන අඳුරු තැන් ප්‍රහසනය කැටි කොට අප වෙත දමා ගැසූ අයුරු කදිමය. දැසින් කඳුළු පනින තුරු සිනහ වූ අතර , එහි කටුක යථාර්තය පසක් වී අපේ රටේ පොත් කර්මාන්තයේ ඉදිරිය ගැන දුකක් ද ජනිත විය.

වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය ලබන කාලයේම ක්ෂණික නූඩල්ස් වැනි කෑම වල අතුරු ආබාධ , දරුණු කම ගැන දැනගත් නිසා, ඒවාට තිත තැබුවෙමි. අද වන විට, ක්‍රිකට් විරුවන් යොදාගෙන පවා ඒවා ප්‍රචාරනය කිරීමක් ද, කුඩා දරුවන්ට පවා ගිල්ලවන්නට හැදීමක් ද දකින්න ට ලැබේ. මට ගෝචර නොවූ සයිබර් සල්ලාපයේ මා දුටු එකම එක අවුල එය විය. මට ගෝචර නොවන නිසා ලියා තබමි. ප්ලාස්ටික් ඉවත දමන වතුර බෝතල් ද නොදුන්නේ නම් හොඳයි. මා නම් ගෙදරින් වතුර ගෙන යමි. එදිනද බෝතලයක් රැගෙන ආවෙමි. සමාජය වනසන ව්‍යසන බොහෝ ය. ඉන් ටික ටික වත් බේරී සිටීම පහසු මග ය. මේ ලියන්නේ පණ්ඩිතකමකට නොවේ. සමාජය මදක් හෝ වෙනස් කරනන්ට ය.

සමස්ථයක් ලෙස ගත් කළ, මා අත් විඳි දුටු දෑ බොහෝ සොඳුරු ය. හිතවත් ලේඛක ලේඛිකා හමුව බොහෝ සුන්දර මතක ඉතිරි කර ඇත. මා ලියූ පශ්චාත් යුධ සමයේ වන්නියේ දෙවැනි මෙහෙයුමේ කතා පොතද කවි පොතද ගෙනැවිත් මගේ සමරු අත්සන ගත් සහෘදයන් ස්තූති පූර්වකව සිහිපත් කරමි. නැවත බුක් ලූනටික් හමුවක දී , මීට වඩා කල් වේලා වෙන්කරගෙන රැඳෙන්නට අදිටන් කර ගනිමි.

මේ හමුව සංවිධානය කළ සියල්ලන්ටම බොහෝ ස්තූතිය පිරිනමමි. !

ජායාරූප : booklunatics face book group https://web.facebook.com/groups/BOOKLUNATICS

සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ ආකල්ප !

මේක වෙලා ටික කාලයක් නිසා මම හිතුවා මේ දේ ලිවීම වැරැද්දක් නෑ කියලා. මෙය එක් එක් පුද්ගලයාගේ වැරදි සෙවීමට ලියන්නක් නොවන බවත්, සමස්ථ වෛද්‍ය හෙද හෙදි සුළු සාත්තු සේවක යන කාර්යය මණ්ඩලයේම වෙනසක් සිදුවිය යුතු බව පමණක් හිතේ තියාගෙන ලියනා ලියවිල්ලක් බවත් මතක් කරනු කැමැතියි. මේ ලියන මම ද මගේ අඩු පාඩු හදාගෙන ඉදිරියට යනවා මිසක, සර්ව සම්පූර්ණ කෙනෙක් නොවේ.

එදින මා වාට්ටුවේ පිටුපස දොරෙන් ඇතුල් වුනේ යම් කිසි බර පොදියකුත් ඔසවාගෙනමය. මට අවශ්‍ය වුනේ වාට්ටුවේ සිටි හෙදියන්ට මා ආ බවට පණිවිඩය දීමට යි. ඇතුල් වෙද්දිම මා දුටුවේ වාට්ටුවේ මැදක සිටි සාත්තු සේවිකා දෙපලයි. මම අතින් සන් කර කතා කෙරුවෙමි. "මම ආවා කියන්න"කීවෙමි. ඔවුන් ගෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොමැති තැන නැවත කතා කෙරුවෙමි. "මට එන්න බෑ ඔයා එන්න මෙතෙන්ට"යනුවෙන් ඔවුන්ගෙන් උස් හඬක් නැගිනි.

මා අඩි කිහිපයක් ඔවුන් වෙත යත්ම, හිස් අත් බදාගෙන පැමිණියේ "අයියෝ ඩොක්ටර් නේද, අපි හිතුවේ වාට්ටුවේ අම්මා කෙනෙක් "කියමිනි.

"ඇයි වාට්ටුවේ අම්මා කෙනෙක් නම් එන්නෙ නැද්ද ? හරිම වැරදියි ඔයාලා හැසිරුණු විදිහ. ඒ කොනේ දොර ළඟ අම්මා කෙනෙක්ට හදිසියක් වෙන්න බැරිද ? කලන්තයක් හරි, මොකක් හරි අනතුරක් වෙන්න බැරිද ? කවුරු උනත් ඔයාලාට බලන්න තිබ්බා නේද ?"

මගේ ප්‍රශ්න හමුවේ ඔවුන්ගේ මුව අගුළු වැටී තිබිණි.

"ඩොක්ටර් ඔය දේවල් ඔයාට හදන්න හෝ විසඳන්න බෑ මේ සිස්ටම් එකේ හැටියට"කියමින් මගේ කියැවීම් හමුවේ මිතුරු හෙදියක් අලගු තැබුවාය.

තව දිනක, මා වෛද්‍යවරුන්ගේ විවේක කාමරය ඉදිරිපිට සිටගෙන ඊළඟට සේවා මුරයට පැමිණෙන වෛද්‍යවරියට රෝගීන් ගැන කියද්දී, එදිනම සේවය සඳහා පැමිණි සනීපාරක්ෂක සේවිකාවක් මවෙත කඩන් පැන්නේ

"හා හා කෑ ගහන්න එපා ඔතන, දොස්තර නෝනා ඇතුලේ ඉන්නවා"කියමිනි.

රාත්‍රී වැඩ මුරයක් හමාර කරමින්, සැමියා බෑග් මළු කාර් රථයට පටවන අතරතුර මම, දරුවාද වඩාගෙන ෆෝන් එකෙන් කියවමින් සිටි අතර ඈ මා දුටුවේ වාට්ටුවේ මවක් ලෙසින් බව කියමින්, ඉන් පසු සති කිහිපයක් මගෙන් සමාව ඉල්ලුවාය. නමුත් ඒ සිදුවීම මටනම් සිනහ උපදවන සුළු වුන දෙයක් විය.

ඒ වුනත් "වාට්ටුවේ අම්මෙක්ට උනත් එහෙම බනින එක සුදුසු නෑ "කියා මම ඇයට කරුණු පහදා දුන්නෙමි.

දැන් මට තව සිදුවීමක් මතකයට නැගේ. ඒ උතුරේ මා වැඩ කළ අනිත් කොන රෝහල ය. එහි අතිශය කාර් යය බහුල ප්‍රසව හා නාරිවේද ඒකකයේ, සිටියේ වෛද්‍යවරුන් හතර දෙනෙක් සහ විශේෂඥ වෛද්‍ය වරයා පමණි. එනමුත් සියල්ලෝම එකම කණ්ඩායම් හැඟීමකින් සේවය කළ නිසා පංගු පේරුවක් හෝ, මේ අපේ වැඩේ නොවේ කියා මැසිවිලි නැගීමක් මා දුටුවේම නැත. එදින නාරිවේද සායන පැවැත්වූයෙන්, මා සිටියේ, ස්කෑන් කාමරයේය. විටින් විට, ප්‍රසූතිකාගාරයේ වැඩට අපව කැඳවයි. මා ටිකකට කලින් පැමිණියේ දරුවෙක් ප්‍රසූත කළ මවකගේ යෝනියේ පිහිටි කැපුමක් සහ ඉරීමක් මැසීමෙන් අනතුරුව ය. මොහොතකින් මට මතක් වුනේ, ඔරලෝසුවත් මුද්දත් සින්ක් එක උඩ ගලවා තබා ආ බව ය. මම නැගිට විගහින්, අනෙක් වාට්ටුව දෙසට දිව්වෙමි. ප්‍රසූතිකාගාරයේ ජලකරාමය ළඟ සියල්ල නිරුපද්‍රිතව තිබිණි. මා ඔරලෝසුව බැඳන් හැරෙද්දී දුටුවේ, දොරටුව අල්ලාගෙන හති අරින හෙදිය යි. "අයියෝ ඩොක්ටර් දිව්වේ ඇයි"ඇය මගෙන් අසයි.

"මගෙ මුද්ද අමතක වුනා"මම විමතියෙන් උත්තර දුනිමි.

"අයියෝ මම ඔයා දුවනවා දැක්කම හිතුවා මෙහෙ හදිසි තත්වයක් කියලා. මාත් දිව්වා ඔයා පස්සෙන්,උදව්වෙන්න අයියෝ !"ඇය හති අරිමින් පවසයි. කියන්න කළින් සියළු දේ ගැන විමසිලිමත් ව සිටිති.ඇතැම් අය මෙයාකාරය. මම හිතන්නේ ආකල්ප අතින් අප සිටින්නේ ගොඩක් පහළ අඩියකයි ! මදුරුවෝ කනවා කියා කියූ සැනින්, කොහොඹ කොළ පොල් ලෙලි, රැගත් තාච්චියක් ට්‍රොලියක තියා හවස් වරුවේ වාට්ටුවල දුම ඇල්ලුවේ එහිදී ය. කියන එක පමණක් සෑහේ. ඉක්මනින් ක්‍රියාත්මක වේ.

දින කිහිපයකට කළින් හදිසි සැත්කමක් සිදු කර, දරුවෙක් ප්‍රසූත කරන ලදී. ඉපදුනේම මැරුණ ආකාරයෙනි, විගහින් දරුවා උණුසුම් කර, තට්ටු කරමින් ස්වසනය දෙන්නට සිදුවීදෝ බලද්දී "චෑස් ගාමින් හඬන්නට වූ නමුත්, හමේ වර්ණය, සහ අත් පය වල ගතියෙන් කියා පෑවේ අවුල් බවකි. එහෙත් මට සහය වන්නට සිටි හෙදියන් මා කියන්නත් ප්‍රථම සියළු දේ මවෙත ළංකරමින් ලොකු සහයක් දැක්වූ නිසා විනාඩි කිහිපයකින් දරුවා ප්‍රකෘති කරන්නට හැකි විය.

ජීවිත බේරා ගැනීම යනු හුදෙක් තනි පුද්ගලයෙකුගේ කාර් යයක් නොවේ. එය කණ්ඩායම් වැඩකි. කණ්ඩායම් හැඟීමක් නොමැති වුන කළ සාර්ථකත්වයක් නොමැති වේ.

දැන් ඉතින් බෑග් පැක් කරන් ගෙදර යමු - 2

වතුකරයේ දෝංකාරය...

අපි තවම රැවටෙනවා !

ගංවතුර ආයෙමත් ! කියවන්න කරුණු ටිකක් !

ගං වතුර ගඟේ වතුරම නොවේ ! ඇස් උඩ තියන් අපේ දෙසුම් ඇසූ මිනිසුන්

හද සසල කළ ඒ තැන !

කටකාරිලා දෙන්නයි බොහොම සොඳුරු හෝරා කිහිපයයි !

; තිතයි කොමාවයි ජීවිතෙයි !

කිලෝ පහේ බබෙක් ?

ඩෙංගු උණට බෙහෙත් මොනවද ?

ඩෙංගු දින පොත - dengue diary...

ඇන්ටිජන් ඇනිටිබොඩි මොනවද අප්පා මේ !

ඔයාලත් මදුරුවෝ වගේමයි, විදිනවා ලේ ගන්නවා !

ලීකිං ලීකිං - ඩෙංගු කතා

මූත්‍රා මැනීමේ මහා වැඩමුළුව !

සමාජ ජාලා හරියට පිහියක් වගේ , AK's 2 cent

අනිත්කොනේ මතක සමග තමිලිනී කියැවීමි !

මම උතුරු කොන සැබෑ ප්‍රශ්න ගැන දොඩමළු වීමි. - ceylon today article

සයිබර් සල්ලාපය සහ Book Lunatics !

ඇතුලේ ඉන්නේ දොස්තර නෝනා !